บทที่ 10

ตอน วังภูผา

ห้องนอนของเวน

วิวได้อยู่ที่นี่ เป็นเวลา 1 อาทิตย์แล้ว แต่เขาไม่ได้ออกไปไหนเลย เวนเองก็ไม่กลับห้อง แถมมีทหารคุมเขาไม่ห่างเลย        

วิวบ่น “เบื่อจะแย่อยู่แล้ว เจ้าบ้าจะขังเราอีกนานมั้ย”

ตะวันคล้อยต่ำ ท้องฟ้ากำลังมืด วิวได้แต่เดินไปมาในห้อง แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขารู้ทันทีได้เวลาอาหารเย็นแล้ว เขาเห็นหญิงสาว 2 คนเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร  หญิงสาวสวยงามชุดดูสะอาดตา บางเบา สีชมพูอ่อน สายคาดเอวสีชมพูเข็ม เขาเพิ่งสังเกตว่าพวกนางก็งดงามราวกับเทพธิดา

“คุณชายอาหารพร้อมแล้วค่ะ”

วิวยิ้ม “ขอบคุณครับ” พวกเธอยิ้มแล้วโค้งคำนับก่อนจะออกจากห้องไป

วิวพูด “เดี๋ยวครับ ผมถามอะไรได้มั้ยครับ”

หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น  “คุณชายประสงค์สิ่งใด”

วิวยิ้ม   “ผมอยู่ที่นี่ ก็หลายวันแล้ว ที่นี่เขาเรียกอะไรเหรอครับ”

หญิงสาวพูด  “วังภูผา”

วิวคิด ก่อนจะถามต่อ  “วังภูผา เป็นวังของเวนเหรอ”

หญิงสาวตกใจเล็กน้อย  “ไม่เคยมีใครเรียกองค์ชายแบบที่ท่านเรียกเลย”

วิวยิ้มเล็กน้อย เขาเปลี่ยนเรื่องทันที   “กินข้าวดีกว่า”

หญิงสาวทั้งสองโค้งคำนับอีกครั้งแล้วออกจากห้องไป

วิวมองกับข้าว แปลกจัง ทำไมวันนี้มีกับข้าวสามชุดละ หรือว่า... วิวบ่น “หิวตายแน่วันนี้”

เวลาผ่านไป เวนก็เดินเข้าห้องมา เขานั่งลงที่โต๊ะอาหาร วิวดีใจลุกจากเตียง แต่เขาก็ไม่กล้านั่ง ได้แต่ยืนรอ

วิวพูด “วันนี้แปลกนะนายมาทานอาหารที่นี่ แต่แปลกกว่า ทำไมทำอาหารมา สามชุดละ”

เวนพูด  “จะทานมั้ย”

วิวมองอาหาร  “ทานซิ หิวจนแสบท้องหมดแล้ว เพราะรอนายนั่นแหละ”

เวนพูด   “ทำไมต้องรอ”

วิวพูด   “ถ้าไม่ให้รอแล้วยกอาหารมาทำไมตั้งเยอะละ”

เวนพูด  “ทุกปีพวกนางก็ทำแบบนี้อยู่แล้ว แต่วันนี้เพิ่มมาอีกชุดก็เท่านั้นเอง”

วิวพูด  “หมายความว่าทุกปี ในวันนี้ นายจะนั่งทานอาหารสองชุดแบบนี้เหรอ ทานกับใคร วันนี้ไม่เห็นมีใครเลย”

เวนพูด  “ทานกับพี่สาว”

วิวเงียบ เขายกจานข้าวขึ้นมากิน เริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศช่างน่าอึดอัดขึ้นมาทันที

วิวพูด “วังของนายนี้ช่างเงียบนะ”

เวนพูด “ไม่ใช่วังฉัน แต่เป็นของพี่สาว”

วิวเงียบอีกครั้ง “แล้ว...”เวนมองหน้าวิวก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา ทำให้วิวรู้ทันทีว่าเขาต้องทานอาหาร แล้วหยุดพูด

ภาพความทรงจำในวัยเด็กของเวนได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง บนโต๊ะอาหารที่มีครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา พวกเขาได้จากกันไปทีละคน คนสุดท้ายพี่สาวที่รักมากที่สุดก็จากไปอีก การรอคอยได้จบลงแล้วซินะ