บทที่ 9

ตอน พี่ขอพลังนะ

ณ.ห้องนอนขององค์ชาย

วิวถูกเวนอุ้มพากลับมาที่ห้องของเขา เมื่อเข้าเขตที่อยู่ของเวนชุดเขาก็เปลี่ยนเป็นชุดสีขาวพลิ้วบางทันที เขาวางเวนลงบนเตียงนอนของตัวเอง

ฟาง กับ ซัน วิ่งมาที่ห้องของเวน   “เกิดอะไรขึ้น”   ซันถาม

ยีนตอบ   “เราเจอพวกปีศาจจำนวนมาก ก็เลยต่อสู้กัน”

ซันยังคงสงสัย   “แล้วนั้น”

ยีนกับลุคเงียบ ซันรู้ทันทีว่าสองคนนี้คงไม่ตอบ เวนลุกออกจากเตียง เดินมาที่องครักษ์

เขาพูด “พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง”

ทุกคนมองหน้า พร้อมกับโค้งคำนับแล้วทุกคนก็เดินออกจากห้องไป ประตูห้องก็ปิดตัวทัน เวนยืนมองร่างของวิวที่นอนอยู่บนเตียง เขาครุ่นคิดหลายเรื่อง แสงสีฟ้าที่ดูอบอุ่นคุ้นเคย เสียงพูดเมื่อกี้ ทำไมทำให้เราคิดถึงนางได้นะ

เขาบ่น “ถ้านายตื่น ฉันต้องรู้ทุกอย่าง”

สระน้ำเวทย์ลำไพร

เวนเดินไปอีกด้านของห้องนอน ด้านหลังของห้องนอนของเขา จะมีหน้าผาสูงมีน้ำตกไหลลงสู่สระในห้องของเขา ละอองน้ำพุ่งกระจายกลายเป็นหมอกบาง ๆ เมื่อมองขึ้นไปจะเห็นท้องฟ้า ท่ามกลางละอองน้ำ รอบด้านดูเหมือนเป็นผนังถ้ำเชื่อมต่อกับห้องนอนของเขา เวนเดินปลดเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างทั้งหมด หุ่นช่างหน้าชมยิ่งนัก หน้าท้องมีกล้ามเป็นมัด ๆ ผิวนี้ขาวนวลผ่อง เขาลงแช่น้ำในสระ เอนตัวพิงขอบสระ หลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย แล้วอยู่ ๆ เขาก็คิดถึงพี่สาวขึ้นมา นึกภาพตอนอยู่ด้วยกัน พี่สาวเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก ดูแลเขามาตลอด บ่อยครั้งที่พี่สาวอ่อนแอ พี่จะพูดกับเขาเสมอว่า

ย้อนนึกหวนคืนความหลัง

ณ.ห้องนอนของเวน

               ยามราตรี เสียงเพลงจากเหล่าเทพธิดาที่ขับขาน เด็กน้อยนอนเล่นอยู่บนเตียงไม่ยอมข่มตาหลับ เขาเฝ้าคอย รอคอย พี่สาวกลับมา เสียงเปิดประตูดังขึ้น เด็กน้อยลุกนั่งมองพี่สาวที่ดูอ่อนล่า

พี่สาวพูด  “เหตุใดถึงยังไม่นอนอีกละ จะรอพี่แบบนี้ทุกวันไม่ได้หรอกนะคนดี”

เวนตอนเด็กพูด  “ผมจะรอพี่ มอบพลังให้พี่ทุกวันเลย”

พี่สาวพูด  “เวนน้องรัก พลังของน้องช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก ทุกครั้งที่พี่อ่อนแอ พลังน้องจะช่วยพี่ได้เสมอ หากวันหนึ่งพี่ต้องทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ น้องจะช่วยพี่หรือไม่”

เวนตอนเด็กตอบ   “ช่วยซิ ผมจะช่วยพี่เอง พลังนี้ผมให้พี่ได้เสมอ” เขาแตะตัวพี่สาว แล้วพลังของเขาก็ไหลผ่านร่างพี่สาวทันที เธอมีสีหน้าที่สดชื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

พี่สาวพูด   “ดีจัง พลังของน้องช่วยพี่ได้จริง ๆ” เธอยิ้ม

เวนตอนเด็กพูด  “ทุกครั้งที่พี่ออกไปปกป้องมนุษย์หรือออกไปทำลายพวกชั่วร้าย พี่ต้องสูญเสียพลังไปมาย ผมไม่เข้าใจ ทำไมเราต้องปกป้องพวกมนุษย์ด้วย”

พี่สาวพูด “ฟังพี่นะ มนุษย์เป็นสิ่งที่น่ามหัศจรรย์เหมือนกับเวนที่มีพลังไม่เหมือนเทพคนอื่น ๆ มนุษย์มีทั้งดีและไม่ดี เหตุใดเราจะช่วยคนดีไม่ได้ การต่อสู้กับสิ่งชั่วร้ายที่รอทำลายทุกอย่าง ถ้าเรานิ่งเฉยโลกเราก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน ถ้ามนุษย์ไร้ซึ่งคนดี โลกเราคงดับสูญไปนานแล้ว”

เวนตอนเด็กพูด “เมื่อผมโตขึ้นผมจะช่วยพี่เอง ปกป้องพี่จากความชั่วร้าย ทำลายมันให้หมด”

พี่สาวยิ้มเธอเอามือลูบผมน้อง “เราคือสายเลือดสุดท้ายของเทพผู้พิทักษ์ สักวันน้องพี่จะต้องปกป้องคนที่เจ้ารัก”

เวนตอนเด็กพูด   “ไม่ ผมจะปกป้องพี่คนเดียวเท่านั้น”

พี่สาวยิ้มก่อนจะพูด   “เด็กโง่ ชะตาเจ้ายังมีอะไรให้เจ้าต้องค้นหาอีกเยอะ”

แล้วภาพก็จางหายไป เขาลืมตาขึ้นแล้วคิด ทำไมเจ้านั้นถึงดึงพลังจากเราได้ โดยที่เราไม่ยินยอม

อีกด้านของห้องที่เตียงนอน

วิวเริ่มรู้สึกตัว เขาลุกนั่งมองไปรอบ ๆ ห้องสวยจังเลย ผนังห้องเป็นหินหยกสีขาวอมเขียวอ่อน ทุกอย่างในห้องนี้เป็นหินหยกทั้งหมด ช่างงดงามเหลือเกิน เขาไม่ได้มีสีหน้าที่แปลกมากนัก เพราะหลายวันมานี้เขาต้องเจอกับหลาย ๆ สิ่งทั้งความตาย ทั้งอสูร แค่ห้องนี้คงไม่ต้องแปลกใจมาก แล้วอยู่ ๆ จมูกของเขาก็ได้กลิ่นหอมลอยมาจากด้านหลัง

“กลิ่นอะไรหอมจัง” เขาลุกออกจากเตียงเดินตามกลิ่นหอมที่โชยอบอวลไปทั้งห้อง เขามองชุดที่ตนใส่ เขาคิดชุดนี้อีกแล้ว ชุดที่เวนบังคับให้ใส่ที่บ้านของชัยได้ปรากฏขึ้นเมื่อเขาลุกออกจากเตียง

               วิวคิด “ที่นี่มีแต่เวทมนตร์”เขาเดินตามกลิ่นหอมไป เข้าใกล้เสียงน้ำตกมากขึ้นทุกที เมื่อเดินมาถึงผ้าม่านบางสีขาว เขาเห็นร่างชายหนุ่มนอนแช่น้ำอยู่ เขารู้ทันทีว่านั้นคือเวนแน่นอน เขาหันหลังแล้วพิงกับกำแพงหิน สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านผ้าบางพลิ้วไปตามลม เขาหัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอกของเขาให้ได้

วิวคิด “ทำไมหัวใจเราเต้นแปลก ๆ นะ”

เวนพูด “นายตื่นแล้วหรือ”

เขาตกใจนิดหน่อย  “นายมีตาหลังเหรอ”

เวนพูด  “จะเล่าความจริงให้ฉันฟังได้หรือยัง”

วิวครุ่นคิด จะพูดบอกเขาดีหรือเปล่า เขาไตร่ตรอง ก่อนจะพูด“สัญญาก่อนว่าจะไม่ฆ่าฉัน”

เวนหันมองตามเสียงที่พูด   “ถ้าสิ่งที่พูดคือความจริง”

 เขาจึงตัดสินใจเล่าต่อจากที่เขาค้างไว้ แม้จะกลัวก็ตาม

“เมื่อฉันเปิดกล่องภูเขาก็ไฟระเบิดทันที แล้วฉันก็วิ่งหนี แต่ไม่รู้ทำไมมีบางอย่างไล่ตามมา พวกมันจู่โจมเข้าทำร้ายฉัน ซึ่งในขณะนั้นในมือฉันได้กำแผ่นหินชิ้นหนึ่งอยู่ มันมีรูปดวงตาอยู่ตรงกลาง แล้วอยู่ ๆ มันก็เกิดแสงบางอย่าง แสงสีฟ้า ที่อบอุ่น ฉันรู้สึกปลอดภัยมากในตอนนั้น”  เขาหยุดพูด เวนหันมอง

เวนถาม  “นายเห็นอะไร”

เวนลุกขึ้นจากสระน้ำ เขาหยิบชุดที่วางอยู่ข้างสระมาใน กางเกงสีขาวยาว เสื้อคลุมสีขาวยาวบางเบาปกคลุมร่างกายเขาไว้ เขาเดินออกมา  วิวรู้ดีว่าเวนเดินออกมาจากสระน้ำแล้ว เขาก้มหน้า จะบอกยังไงไม่ให้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาโกรธจนฆ่าเขา ถ้าหากเขารู้……..ไม่ทันคิดหาทางออกเจอ

เวนถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง  “เกิดอะไรขึ้น”

วิวก้มหน้าพูด   “ฉันเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง รอยยิ้มเธอช่างอบอุ่น เธอ.. เธอ..”

เวนสูดลมหายใจเข้าก่อนจะถาม  “เธอทำไม ถ้านายโกหก..”

             “ฉันไม่กล้าโกหกหรอก เธอช่วยชีวิตฉัน โดยมีข้อแลกเปลี่ยน”

เวนขมวดคิ้ว   “...ข้อแลกเปลี่ยนกับอะไร”

 “เธอใช้พลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ ทำลายพวกอสูร แต่ฉันต้องยินยอมเป็นผู้พิทักษ์จองจำ”

เวนตกใจ  “อะไรนะ...นายถูกเลือกให้เป็นเป็นผู้พิทักษ์จองจำอย่างนั้นหรือ” วิวหยุดพูดมองหน้าเวน

เวนพูด “หมายความว่า…นายมีผนึกดวงตาสีเพลิง….มิหน้าละ…ทำไมพวกปีศาจต่าง ๆ ถึงต้องการตัวนาย แล้วตอนนี้นางอยู่ไหน”

เขาก้มหน้า “นางแลกชีวิตของนางกับฉัน นางผนึกมันไว้กับฉัน” วิวน้ำตาไหล

เวนตกใจ เขาหายใจถี่ ด้วยความโกรธเขาจับคอเสื้อของวิวยกตัวเขาขึ้นด้วยอารมณ์ที่เดือดดาน

วิวพูดขึ้น  “นายสัญญาแล้ว…จะไม่ทำร้ายฉัน”

เวนพูด “นายจะบอกฉันว่า พี่สาวฉันช่วยชีวิตนายโดยการแลกชีวิตนางอย่างนั้นหรือ”

วิวน้ำตาไหล เขามองหน้าเวนแววตาที่ดูดุดันแต่กลับดูสิ้นหวัง เขาพูด “ขอโทษ ฉันขอโทษ” เวนน้ำตาคลอ เขาปล่อยร่างของวิวแล้วเดินจากไป วิวได้แต่ยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น

“ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย….พ่อ….ผมคิดถึงพ่อ”วิวร้องไห้หนักมาก

เวลาผ่านไป 2 วัน เวนทิ้งให้เขาอยู่ในห้องโดยมีคนค่อยเฝ้าตลอดไม่ให้ออกไปไหน อาหารถูกส่งมาตรงเวลา เขารู้สึกผิดตลอดเวลา สมองยังคงจดจำแววตาคู่นั้นได้ แววตาที่เศร้าหมอง   สิ้นหวังของเวนในวันนั้น

“ทำไมเราต้องสนใจความรู้สึกหมอนั้นด้วย หรือความรู้สึกนี้มาจากพี่สาวของเขากันแน่”

เมื่อประตูเปิดออก เวนเดินเข้ามากลิ่นเหล้าติดตัวเขามาด้วย

วิวคิด “กินเหล้าเป็นด้วยเหรอ” 

เวนเดินไปที่สระน้ำไม่พูดอะไร เดินผ่านวิวไปราวกับเขาไม่มีตัวตน เขากลั้นหายใจไว้ด้วยความหวาดกลัว แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำเหมือนเขาเป็นอากาศเขาก็โล่งอกทันที แต่เขากลับไม่สบายใจเลย กลับรู้สึกผิดมากกว่าเดิมอีก จะทำยังไงดี เขาจึงตัดสินใจ

“ตายเป็นตาย ต้อง...คุยให้รู้เรื่อง”

ไม่ทันพูดคิดจบ เขาได้ยินเสียงบางอย่างลอยมาจากสระน้ำ

“พี่..อย่าไปนะ”  วิวเดินไปที่สระน้ำ เขาเห็นเวนที่นอนแช่น้ำอยู่

“หลับเหรอ”  เขาเดินเข้าไปใกล้อีก แม้ไม่ตั้งใจจะมอง แต่สายตาก็ละจากใบหน้าเรือนร่างขาวนวลนี้ยากจัง เขาจ้องมองอยู่อย่างนั้น

เวนพูดทั้งที่หลับตา “ถ้านายจ้องฉันแบบนั้นอีก ฉันจะฆ่านาย”

และนั้นก็ทำให้วิวรู้สึกตัว  “ขอโทษ”

เวนพูด “นายต้องการอะไร”

วิวพูด   “นายเมาเหรอ”

เวนตอบ   “เรื่องของฉัน”

วิวพยักหน้ารับคำตอบนั้น “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้ มีทางไหนบางที่จะทำให้นายได้เจอพี่สาวอีก”

เวนลืมตา “ถ้านายตาย ฉันจะได้พี่สาวคืน”

วิวยืนเงียบ เวนพูดต่อ “กล้าที่จะตายมั้ย กล้าที่จะคืนนางให้ฉันมั้ย”  เวนยิ้มด้วยมุมปาก เขาพูดต่อ “มนุษย์ ก็ คือมนุษย์ แค่พูดก็เท่านั้น”

วิวยืนกำหมัดไว้แน่น เขามองไปรอบ ๆ มีมีดสั้นด้ามหนึ่งวางอยู่ใกล้ตัวเวน เขาหยิบมันขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร ยกมือพร้อมกับมีดเพื่อปักลงตรงกลางหน้าอกของตัวเอง เวนมองเห็นอย่างนั้นจึงใช้วิชาเคลื่อนย้ายตัวเองไปจับแขนของวิวไว้ เหวี่ยงตัวหมุนจนทำให้ทั้งคู่ล้มลงกับพื้น ร่างของเวนทับร่างของวิวไว้ ปลายจมูกชนกันแต่ปลายมีดกลับบาดแขนของเวนก่อนที่มีดจะตกไป สายตาทั้งสองผสานกัน หัวใจทั้งคู่เต้นแรง แค่ไม่กี่วิเวนได้ยกตัวขึ้นจากวิวทันที

 “ห้ามฉันทำไม”

เวนเงียบ เขาก้มมองที่แขน เขาพูด “แขนนาย เลือดออก”

วิวดึงชายเสื้อของตัวเองจนขาดแล้วจับแขนของเวนขึ้น เขาใช้ผ้าเช็ดแผลแล้วพันมันไว้  “ขอโทษ”

เวนมองมาที่เขาที่กำลังทำแผลอยู่  เขารู้ดีว่าเดี๋ยวแผลนี้ก็จะหายไป  “..”

วิวพูด “ชีวิตนี้ฉันให้นายได้ถ้านายต้องการ ฉันก็รู้สึกแย่ที่พี่สาวของนายต้องแลกชีวิตเพื่อฉัน ฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น หน้าที่ที่พี่นายให้ฉันทำ ฉันก็ไม่เข้าใจ แต่ฉันสัญญากับนายว่าถ้าฉันทำตามคำขอของพี่นายเสร็จลุล่วงแล้ว นายเอาชีวิตฉันไปได้เลย ถ้ามันทำให้พี่นายกลับมาได้”

เวนมองวิว เขาถาม  “ก่อนนางจากไป นางสั่งอะไรไว้”

วิวหน้ามองเวน “ให้ฉันตามหานาย นายจะปกป้องฉัน แต่เอาจริง ๆ นะ” วิวเดินถอยหลังออกห่างจากเวน

“ฉันว่าฉันดูแลตัวเองได้”

เวนมองด้วยแววตาดูหมิ่นเล็กน้อย  “เห็นอยู่”  ก่อนจะเดินออกจากสระไป

วิวสงสัยในคำพูดนั้น เขาพูด   “อะไร เห็นอยู่ของนาย...นายคิดว่าฉันดูแลตัวเองไม่ได้อย่างนั้นใช่มั้ย”

เวนหยุดเดินทันที วิวไม่ทันได้ตั้งตัวชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาอย่างจัง

วิวจับหน้าผากของตัวเอง  “นี้นาย..”   ไม่ทันพูดจบ เวนยกแขนทั้งสองข้างกางออก

เวนพูด “นายต้องแต่งตัวให้ฉันทุกวัน”

วิวตกใจ   “ห่า”

เวนพูด   “มีปัญหาเหรอ”

วิวมองหน้าเวนที่ดูจริงจัง   “มะ..ไม่มี”

เขาถอดเสื้อคลุมที่เปียกออกด้วยท่าทีที่กล้า ๆ กลัว ๆ เขามองหาชุด ชุดสีฟ้าอ่อนตัดด้วยสีครามน้ำทะเล ชุดยาวบางเบาพลิ้วไหวสวยงาม สายคาดเอวสีน้ำตาลแดง วางอยู่ที่โต๊ะ เขาสวมชุดให้เวนด้านหน้าเพื่อคาดเข็มขัดให้ เขาโอบเอวของเวนรัดเข็มขัด เวนไม่ได้มองหน้าเขาด้วยซ้ำ สีหน้าเขาดูเย็นชา นิ่งเงียบ

วิวพูด  “เสร็จแล้ว”  เขามองหน้าเวน ทั้งสองจ้องตากันอีกครั้ง เขาเริ่มรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติอีกแล้ว หน้าวิวเริ่มแดง

เวนพูด “ตัวเจ้าเหม็น ไปอาบน้ำซะ”   พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป

วิวพูด   “เจ้าบ้า.... ทำไมใจเราถึง....”

               ชีวิตฉันต้องเดินอย่างไรต่อนะ ฉันต้องทำอะไรต่อจากนี้ แววตาคู่นั้นที่ดูสิ้นหวังมันยังหลอกหลอนฉันอยู่ตลอดเวลา ทำไมกัน เหตุใดต้องแคร์ความรู้สึกของเขาด้วย ฉันคิดอะไรอยู่กันแน่นะตอนนี้ หัวใจฉันสับสนจัง