นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 8
ตอนกลับป่ามรกต
อีกด้านของวิวและองค์ชาย
วิวยังคงเดินตามชายหนุ่มไป เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อย ตอนนี้เขาเดินมา เกือบชั่วโมงแล้ว ในเส้นทางทอดยาวของถนนดวงไฟเริ่มห่างขึ้นทุกที ความมืดเริ่มมากกว่าแสงสว่าง บรรยากาศช่างเงียบงันชวนให้หน้ากลัว
วิวพูดท่ามกลางความเงียบ “นี่นาย..นายมีชื่อว่าอะไรเหรอ ฉันชื่อวิว” วิวเดินมาเคียงเขาแล้วมองหน้าเขา
“ที่บ้านของนายเขาสอนให้เสียมารยาทเมื่อคนถามเหรอ”
องค์ชายหยุดเดิน “เวน ชื่อของฉัน” แล้วเขาก็เดินต่อไป
วิวพูด “เวนเหรอ” แปลกทำไมเราคุ้นชื่อนี้จัง เขาเดินคิดอยู่สักพัก ก็นึกออก “ในฝัน” เขาตะโกนออกมา
เวนหันมามอง “อะไร ในฝัน”
เขามองหน้าเวน “เปล่าไม่มีอะไร” เขาคิดถึงคำพูดประโยชน์หนึ่งขึ้นทันที
“ตามหาน้องชายเรา เขาจะปกป้องเจ้า นามว่า เวน”
เขาเดินใกล้เวนอีกนิดเขาตัดสินใจถาม “ถามอะไรอย่างหนึ่งซิ นายมีพี่สาวหรือเปล่า”
เวนหยุด จับแขนเขาอย่างแรง “นายเจอพี่สาวฉันเหรอ เจอนางที่ไหน”
วิวอึ้งเพราะเขามีทีท่าที่โกรธ “เปล่า ไม่ได้เจอ แค่สงสัย”
เวนคุ้มอารมณ์ตัวเอง “แค่สงสัย ไม่มีเหตุให้ถาม นายตอบฉันแค่นี้เองหรือ มนุษย์เป็นพวกโกหก ไว้ใจไม่ได้ ฉันเกลียดมนุษย์” แล้วผลัดวิวออกห่างจากตัว
วิวหายใจถี่ เหมือนเขาจะพลาดไปแล้ว แต่จะบอกอย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น มีหวังความจริงอาจทำให้เขาตายได้เลย เขาเลยพูด “แล้วนายช่วยฉันทำไม เกลียดมนุษย์แต่ก็ช่วยฉันถึง 3 ครั้ง แสดงว่านายสะกดรอยตามมาตลอด”
เวนพูด “เพราะนายมีบางอย่างที่ฉันสงสัย และฉันต้องหาคำตอบให้ได้”
วิวตกใจในสิ่งที่เวนสงสัย เขาเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “จะไปไหนกันเหรอ นายเดินเกือบชั่วโมงแล้วเหนื่อยจะแย่”
เวนเปลี่ยนเส้นทางเดิน เขาเดินออกจากทางเท้าเข้าป่าทึบข้างทางทันที เวนพูด “เส้นทางนี้ไม่ปลอดภัย”
วิวมองไปรอบ ๆ แล้วถาม “นายยังไม่ตอบเลยว่าเราจะไปไหนกัน”
เวนตอบแต่เขาก็เดินเร็วขึ้น “ป่ามรกต ที่ที่ภูเขาไฟระเบิด”
“แต่มันอยู่ไกลนะ นายจะเดินไปเหรอ”
เวนหยุดเดิน เขาจับแขนวิวคว้าร่างของเขามาแนบชิดกับกายของเขามือข้างหนึ่งโอบเอวของวิวไว้แน่น เขาตกใจ หน้าเขาเริ่มรู้สึกร้อน หัวใจเต้นแรงแปลก ๆ
วิวพยายามขัดขืน “นี่..นาย...” ไม่ทันได้ถามต่อ เวนก็ลอยตัวขึ้นอยู่เหนือยอดไม้ทั้งหมดไปแล้ว วิวใช้มือทั้งสองโอบเอวของเวนไว้แน่น ตัวสั่นไปหมด เวนก้มมองดิวน์ที่กอดเอวเขาอยู่
เขามองหน้าเวน “ก็กลัวนี่ ฉันไม่เคยลอยตัวแบบนี้ ทุกทีก็นั่งเครื่องบินตลอด” เขาไม่รู้จะพูดอะไรดี มั่วไปหมดกับคำพูดของตัวเอง แต่มือก็ยังคงกอดเอวเขาไว้ไม่ปล่อย
เวนพูด “ไม่ตก ตราบใดที่ฉันจับนายอยู่”
วิวมีสีหน้าเคือง ๆ เล็กน้อย เขาค่อยๆ ปล่อยมือจากเอวของเวน มองไปรอบ ๆ ท้องฟ้าที่มืดมิดแต่กลับมีแสงดวงดาวมากมายประดับอยู่บนท้องฟ้าราวกับภาพวาด พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวช่างดูงดงามเหลือเกิน เขาไม่เคยได้สังเกตเห็นท้องฟ้าแบบนี้เลย เขาหันกลับมามองหน้าเวนที่ดูเย็นชาราวกับไร้ชีวิต เขาเป็นใครกันนะรูปงามหล่อเหลาจัง วิวส่ายศีรษะ บ้าแล้ว คิดอะไรของนายนี่ เขาละสายตาออกจากการมองหน้าของเวนทันที เขาหันมองท้องฟ้าแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ซึ่งขณะนั้นเวนก็สังเกตเห็นเขาอมยิ้มพอดี แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเท่าไร
วิวพูด “ขอถามนายได้มั้ย นายเป็นใครเหรอ ทำไมถึงช่วยฉัน”
เวนตอบ “ฉัน เป็นเทพผู้พิทักษ์”
“เทพเหรอ ในโลกนี้มีเทพด้วยเหรอ"
เวนพูด “มองไม่เห็น ใช่ว่าไม่มี”
“แล้วเทพกับเซียนเหมือนกันมั้ย”
เวนมองหน้าวิวตอบ “ไม่เหมือน เซียนก็คือเซียน มนุษย์เป็นเซียนได้ แต่เซียนจะเป็นเทพยากกว่า”
วิวถามต่อ “แล้วนายเคยเป็นเซียนมาก่อนมั้ย”
เวนถอนหายใจด้วยความรำคาญ แต่เขาก็ตอบ “ไม่ ฉันคือเทพ”
เขายังสงสัยต่อ “เหรอ แล้วมนุษย์เป็นเทพได้หรือเปล่า”
เวนมองหน้าวิวด้วยสายตาที่ดุดัน “ไม่เคยมี”
“เมื่อก่อนฉันคิดว่าเรื่องเทพเซียนมีแค่ในนิยาย ไม่คิดว่ามีอยู่จริง”
เวนพูด “มนุษย์คือกลุ่มสุดท้ายที่จะได้รับรู้เรื่องแบบนี้”
“ไม่ยุติธรรมเลย ทำไม”
เวนพูด“มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่คาดเดายาก หลงอำนาจ ถูกสิ่งชั่วร้ายครอบงำได้ง่ายที่สุด และโกหกเก่ง”
วิวยิ้ม เพราะสิ่งที่เวนพูดมันก็จริง “แต่ไม่ทุกคนหรอกนะ พวกเทพอย่างนายไม่มีเหรอ”
เวนพูด “มี”
วิวสวนกลับทันที “นั้นไง แล้วจะว่ามนุษย์ได้ไงในเมื่อเทพก็มีเช่นกัน”
เวนพูด “ก็จริง แต่ถึงอย่างไร ฉันก็ไม่ชอบมนุษย์”
วิวทำท่าทีหงุดหงิดใส่เล็กน้อย “ทำไมคนพวกนั้นต้องการจะฆ่าฉันละ”
เวนตอบ “ไม่ได้ต้องการฆ่า แต่ต้องการนายเป็น ๆ ก่อนจะฆ่า”
“นายนี่นะ ตอบซะฉันหมดหนทางรอดเลย แล้วทำไมต้องการฉันละ”
เวนถาม “นายตอบฉันซิ” เขาจ้องตาวิว แต่เขาก็หลบตาทันที
ก่อนจะตอบ “ถ้ารู้คงตอบได้”
เวนพูด “มนุษย์ชอบโกหก ฉันเกลียดมนุษย์”
วิวถาม “เกลียดมนุษย์มากขนาดนี้ เหตุใดถึงช่วยละ”
เวนตอบไม่ต้องคิดเลย “เพราะหน้าที่”
วิวสะบัดหน้าหนี เขารู้สึกโกรธมาก ๆ เชอะ...เพราะหน้าที่ เชอะ..แล้วทุกอย่างก็เงียบ ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ถึงป่ามรกต เวนลอยตัวลงเมื่อเท้าแตะพื้น เขาก็ปล่อยตัววิวทันที ทำเอาวิวก้นกระแทกกับพื้นดินอย่างจัง
วิวพูด “นายนี้เป็นเทพที่ไม่มีความนุ่มนวลเลย เจ็บนะ”
เวนถาม “จำที่นี่ได้หรือเปล่า”
เขามองไปรอบ ๆ เขามองเห็นหินสี่ก้อน รูปทรงแปลก ๆ ร่างพวกนี้เหมือนที่โจมตีเขาในป่าเลย หรือว่า...
เวนถาม “นายฆ่าพวกมันด้วยวิธีอะไร”
เขาเงียบ เขาคิดจะเลี่ยงคำถามอย่างไรดี ตายแน่ ๆ “เปล่า ฉันไม่ได้ฆ่าพวกมันสักหน่อย”
เวนสูดลมหายใจเข้าเพื่อที่จะอดทนคุมตัวเอง “นายโกหกอีกแล้ว”
เขาเดินเข้าหาวิวด้วยความโกรธ วิวถอยหลังไปชนกับรูปปั้น เขายกมือดันหน้าอกของเวนไว้
วิวพูด “เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้โกหกนะ” เขาใช่ทุกสวนที่สมองเขาจะคิดได้เพื่อหาคำตอบที่ดีที่สุด
เวนพูด “คิดให้ดี ถ้าคิดจะโกหกอีก รับรองนายได้ตายอยู่ที่นี่แน่”
วิวตกใจ “ฮะ..ถึงกับตายเลยเหรอ”
เวนจ้องหน้าเขา จับมือทั้งสองข้างที่ดันหน้าอกของเขาออกแล้วกดร่างของเขานอนลงบนรูปปั้นนั้น
เวนพูดต่อ “ฉันไม่ได้พูดเล่น”
วิวจ้องหน้าเวน เขาทั้งกลัวและตื่นเต้น รู้สึกหน้าร้อนไปหมดเลย ใบหน้าขาวนวลหล่อเหลา ปากแดงอมชมพู่ กลิ่นกายที่หอมดอกไม้ป่า
เวนพูดด้วยท่าทีที่หงุดหงิด “นี่นาย ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า”
วิวได้สติ “ได้ยิน นายปล่อยฉันก่อนได้ไม่” วิวหน้าแดงก่ำ
เวนมองหน้าของเขาก่อนจะพูด “หน้าแดงทำไม”
วิวผลัดเวนออกห่างเขา “แดงที่ไหนตาลายหรือเปล่า”
เวนมีทีท่าเริ่มโกรธ เขาเห็นอย่านั้นเขาเลยคิดว่าคงต้องบอกความจริง “ฉันบอกนายก็ได้ แต่นายต้องตอบคำถามฉันก่อนข้อหนึ่ง”
เวนจ้องหน้า “..”
วิวถาม “นายมีพี่สาวหรือเปล่า เธอชื่ออะไร”
เวนคิด “มี..ชื่อทิวา”
วิวคิด อย่างนั้นเขาก็เป็นองค์ชายน้องขององค์หญิงจริง ๆ นะซิ
เขาพูดขึ้นด้วยสีหน้าเศร้า “เธอเป็นองค์หญิงทิวาที่งดงามมาก”
เวนแปลกใจ “ทำไมนายถึงรู้...”
วิวขัดการพูดของเวนไว้ก่อนที่เขาจะโกรธอีก
“ฉันกำลังจะเล่าให้นายฟัง ก่อนจะเกิดเรื่องบ้าบอนี้ ฉันเป็นแค่นักศึกษาคนหนึ่งเท่านั้น จนวันหนึ่ง พ่อได้ส่งผู้ช่วยของเขามาหาฉัน มอบของบางอย่างให้ แล้วฉันก็ถูกตามล่าตั้งแต่ได้กล่องนั้นมา หนีจนมาถึงที่นี่ แล้วอยู่ ๆ ภูเขาไฟก็ระเบิดเมื่อฉันเปิดกล่องนั้น มีลำแสงสีฟ้าปรากฎขึ้น แล้วฉันก็หนี จนพวกที่กลายเป็นหินเจอตัวเข้า แล้ว.....” เขาไม่ทันพูดจบ ก็เกิดกระแสลมพัดแรงมากทำให้วิวต้องหยุดเล่า กลับมาถามเวน
“เกิดอะไรขึ้น”
เวนตอบ “ปีศาจ ต้องการตัวนาย”
วิวตกใจ วิ่งเข้าไปจับแขนเวนไว้แน่น เวนยืนมอง เขารู้ทันทีว่าเจ้านี้มีบางอย่างที่พวกมันต้องการ เพราะปีศาจจะหลีกเลี่ยงที่จะไม่เผชิญหน้ากับเขา เสียงหวีดร้องดังขึ้น ปีศาจพุ่งกระโจนตัวเข้ามาทุกทิศทุกทาง เวนได้นำกระบี่ออกมาฟาดฟันพวกมัน เขาจับร่างของวิวหลบหลีกราวกับเขาไร้น้ำหนัก
วิวถาม “ปีศาจมากมาย มาจากไหนกัน”
เวนยังคงต่อสู้ เขาใช้พลังเวทไปพร้อมกับกระบี่ ท่วงท่าราวกับการร่ายรำ ดูสง่างามยิ่ง วิวคงจ้องเขาอยู่แบบนี้ สายตาเวนหันกลับมาประสานกับตาของเขา ในจังหวะที่เขาเหวี่ยงตัววิว ออกจากอันตราย แต่ทันใดนั้น องครักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น ยีน กับ ลุค ซึ่งกำลังลาดตระเวนอยู่แถวนั้นพอดี พวกเขาร่วมต่อสู้ปกป้ององค์ชาย วิวมองสองคนนั้น พวกเขาอยู่ในชุดแปลก ๆ แต่พอจะเดาได้คงเป็นเพื่อนของเวนแน่ ๆ
ยีนพูด “องค์ชายพวกมันมากเกิน”
ลุคเสริม “ฆ่าเท่าไรก็ไม่หมด”
วิวพูด “พวกเรากำลังถูกล้อม”
เวนมองมาที่วิวที่ยืนจับแขนเขาไว้แน่น เขาตัดสินใจ ใช้พลังเกราะเพื่อปกป้องทุกคน แล้วการโจมตีก็หยุดลง
ปีศาจตนหนึ่งพูดขึ้น ดูแล้วหน้าจะเป็นหัวหน้า “ส่งตัวเจ้ามนุษย์นั้นมาให้ข้า”
ยีนพูด “เหตุใดพวกมันต้องการเจ้าเด็กนี้ละ “
ปีศาจพูด “ส่งเจ้านั้นมาแล้วข้าจะไว้ชีวิต”
เวนพูด “ช่างกล้าพูด”
ปีศาจพูด “พวกของข้ามากว่าท่าน จะต่อสู้กันจนหมดแรงก็ย่อมได้”
แต่อยู่ ๆ วิวก็รู้สึกตามัว รู้สึกร้อนไปทั้งตัว มือยังคงจับแขนเวนไว้แน่นกว่าเดิม น้ำเสียงพูดสั่น ๆ “เกิดอะไรขึ้น”
เวนหันมอง เขารู้สึกถึงพลังของเขากำลังไหลผ่านร่างวิวอยู่ แล้วเสียงของวิวก็เปลี่ยนไป คล้าย ๆ มีเสียงสองเสียงประสานกันทั้งชายและหญิง
“อยากตายกันมากใช่ไม่”
แล้ววิวก็ปลดปล่อยพลังสีฟ้าอีกครั้ง ทำเอาทุกคนถึงกับแปลกใจเหล่าปีศาจมากมายตกใจ พยายามวิ่งหนี ดวงตาของดิวน์เป็นสีฟ้าสว่างแล้วแสงนั้นก็ระเบิดออกมา แค่ไม่กี่วินาทีปีศาจทุกตนก็กลายเป็นหิน ล้มตายทั้งหมด ทุกอย่างเริ่มสงบลง เขาหมดสติทันที เวนรับร่างของเขาไว้ พวกเขาทุกคนก็ลอยหายไปทันที
เวนมองร่างชายหนุ่มที่อุ้มอยู่ด้วยความสงสัย เขาสกัดพลังของตนที่ไหลเขาสู่ร่างนี้โดยที่เขาไม่รู้ว่าทำไม วิวถึงดึงพลังจากเขาได้ ลมหายใจของวิวเริ่มแผ่วเบาลงทุกที ทำไมนายถึงได้เป็นมนุษย์ที่แปลกกว่าที่ข้าเคยเจอกัน นายมีบางอย่างปิดบังฉันอยู่
