บทที่ 7

ตอน ดินแดนแห่งจอมมาร

ณ.คฤหาสน์โยคี

กระจกสีดำที่ถูกผ้าปกปิดไว้ ได้เปิดผ้าออก กระจกจากที่ใสกลายเป็นสีดำเงามีลูกคลื่นหมุนวน แล้วภาพเปลวเพลิงก็ปรากฏ ท่ามกลางเปลวเพลิงนั้นได้มีชายร่างใหญ่ราวกับยักษ์ หน้าตาดูโหดเหี้ยม ดวงตาสีแดง มีเขาสองเขา ใช่มันคือราชาจอมมารเจ้าแห่งอเวจีที่ชั่วร้าย

ชายหนุ่มพูด “ท่านพ่อ ยินดีด้วย ผนึกดวงตาสีเพลิงได้ถูกค้นพบแล้ว”

เสียงหัวเราะดังก้องด้วยความชอบใจ  “ดีมาก เอามาให้ข้าโยคี”

โยคีพูด   “แต่ผนึกถูกหลอมรวมกับผู้ครอบครอง”

พ่อพูด   “ว่าไงนะ เจ้ารู้ได้ไง”

โยคีตอบ   “ร่องรอยจากเหล่าอสูรที่ถูกมันฆ่า นางใช้พลังสุดท้ายปกป้องผนึก”

พ่อพูด   “ใครเป็นผู้ครอบครองผนึก”

โยคีตอบ   “มนุษย์”

พ่อพูด  “แล้วมนุษย์นั่นอยู่ไหน”

โยคีพูดทันที   “ตอนนี้เหล่าปีศาจรู้เพียงแต่อยู่กับเทพผู้พิทักษ์คนหนึ่งแล้วก็หายไปติดตามตัวไม่ได้เลย แต่ท่านพ่อ ข้าจะตามหาเจ้ามนุษย์นั่นมาให้ท่านให้ได้”

พ่อพูด   “เจ้าไม่มีทางหาเจอ ดินแดนเทพผู้พิทักษ์เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ใช่ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ เจ้าพบศิลาทั้งหมดหรือยัง”

โยคีตอบ   “ยังครับ”

พ่อมีท่าทีที่โกรธ   “เจ้าต้องหาศิลาให้ครบ ถ้าไม่มีศิลา เจ้าก็ไม่มีวันได้ผนึก หากเจ้าหาศิลาพบทั้งสี่ ผนึกจะตอบสนองแล้วจะนำเจ้าไปหาผู้ครอบครองเอง ดินแดนผู้พิทักษ์จะปรากฏให้เจ้ารู้เอง หาศิลาให้เจอแล้วต่อมันเข้าด้วยกัน เจ้าต้องให้ผู้ครอบครองอ่านอักขระทั้ง  16 ตัว ถึงจะปลดปล่อยข้าได้”

โยคีพูด  “ลูกเองเข้าใกล้ศิลานั้นไม่ได้เลย”

พ่อพูด   “พลังเจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อกลอนกับนาง จงทำหน้าที่ของเจ้า เมื่อพ่อเป็นอิสระเมื่อไร เราพ่อลูกจะครอง ทั้ง  3 โลก”

โยคีพูด   “ครับ”   แล้วทุกอย่างก็กลับสู้สภาพปกติ เขาปิดผ้าที่กระจก แล้วเดินออกจากห้องทำงาน โดยมีเหล่าปีศาจรออยู่นอกห้อง

เสียงปีศาจหญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้น   “ท่านโยคี เรียกพวกข้ามีเหตุอันใดให้พวกเราทำค่ะ”

โยคีสั่งงาน   “ออกตามหาศิลาแท่งสุดท้ายที่เหลือ หาให้พบ”

หญิงสาวปีศาจถาม   “แล้วเราไม่ตามเด็กนั้นเหรอคะ”

โยคีตอบ   “ไม่ต้อง ข้าอยากยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวมากกว่า เพราะเจ้าหาอย่างไรก็ไม่เจอหรอก สู้ให้มันปรากฏเองดีกว่า”

หญิงสาวปีศาจ เธอมีสีหน้าที่งง แต่ก็ไม่กล้าถามต่อแค่รับคำสั่งแล้วเดินจากไป

ณ.ห้องใต้ดินลับ

ศิลาทั้ง  3 ได้ถูกเก็บไว้อย่างดีในห้องป้องกันพลัง โยคีสร้างห้องนี้ขึ้นมาเพราะตัวเองไม่สามารถเข้าใกล้ศิลาได้ เมื่อเข้าใกล้มากเท่าไรเขาจะรู้สึกผิวถูกเผาไหม้ปวดแสบปวดร้อนมาก ห้องใต้ดินแห่งนี้จึงมีแต่มนุษย์ที่ถูกจับมาให้ทำงาน ส่วนใหญ่เป็นนักวิทยาศาสตร์ และลูกทีมที่มีประโยชน์เท่านั้นมีพวกต้องใช้แรงงานแค่ไม่กี่คนที่ถูกว่าจ้างให้ทำงาน พวกคนเหล่านี้สามารถออกจากที่นี่ได้แต่ก็มีกฎ พวกเขาถูกสั่งห้ามพูด ใครผิดกฎตายอย่างเดียว ซึ่งก็มีคนตายไปแล้วหลายคนเช่นกัน หากพูดกับใครทุกคนที่รู้จะตายกันหมด จึงไม่มีใครพูดถึงสถานที่นี้เลย และยังมีพวกมือปืนรับจ้างที่ค่อยคุมคนเหล่านี้ทั้งหมด มีแต่นักวิทยาศาสตร์เท่านั้นที่ไม่สามารถออกไปไหนได้เลย  โยคีลงมายังห้องใต้ดินเขาสั่งให้มือปืนคนหนึ่งไปเอาตัวศาสตราจารย์คิมมา เขารับคำสั่งเดินเข้าไปในห้องแก้วที่มีแผ่นศิลาตั้งเรียงกันอยู่ มีคนอยู่ในนั้น  5 คน พวกเขาต่างทำหน้าที่ของตัวเองกันอย่างกระวนกระวายด้วยความกลัว

เมื่อศาสตราจารย์ถูกเชิญออกมา

โยคีพูด   “ว่าไงศาสตราจารย์คิม คุณสามารถไขปริศนาอักขระได้กี่ตัวแล้ว”

คิมพูด   “หากแผ่นศิลาไม่ครบ อักขระก็ไม่สมบูรณ์ บอกนายไว้เลยเจ้าปีศาจ ฉันไม่มีทางไขปริศนาอักขระให้นายแน่นอน จะฆ่าก็ฆ่า”

โยคีพูด   “ทำไมพูดกับผมไม่ดีเลย ไม่กลัวผมสั่งคนฆ่าลูกของคุณเหรอ”

คิมตกใจ เขาลืมคิดถึงลูกไปเลย สีหน้าท่าทีเขาอ่อนลงทันที  “อย่ายุ่งกับเขา เขาไม่รู้อะไรเลย”

โยคียิ้ม   “ถ้าคุณไม่เล่นตุกติ๊กกับผมแต่แรก ลูกคุณร่วมถึงตัวคุณคงไม่เดือดร้อน”

โยคี จับตัวศาสตราจารย์แล้วเหวี่ยงเขาไปที่ตู้กระจกที่วางอยู่ราวกับเสาบ้านมีนับ 20 ตู้ ด้วยความเร็วของโยคีเขาเข้าไปกดหน้าคิมติดกับตู้กระจก

“คุณเห็นมั้ย พวกนี้ต่างจากคุณอย่างไร เพราะพวกเขามีความสามารถไม่ถึง พวกเขาถึงเป็นแบบนี้ไง พิสูจน์ให้ผมเห็นว่าคุณมีประโยชน์ต่อผม แล้วลูกคุณจะปลอดภัย”

แล้วโยคีก็เดินออกไป คิมได้แต่ยื่นมองซากศพที่ถูกดองไว้ แต่ละคนมีช่วงเวลาของมัน ทำให้รู้เลยว่า พวกมันใช้เวลานานหลายร้อยปีตามหาศิลาและผนึกดวงตาสีเพลิง   “ทำไม ได้ซวยแบบนี้ พ่อขอโทษ”

ตอนนี้ลูกกับเจมส์จะเป็นไงบ้างนะ พ่อหวังว่าลูกและเจมส์จะปลอดภัย เขาคิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเจมส์ 3 ปีมานี้ผมทำร้ายความรู้สึกของคุณมากหรือเปล่า รู้ทั้งรู้ว่าคุณคิดยังไงกับผม ผมกลับมองข้ามความรู้สึกนั้น ขอโทษนะเจมส์ ถ้าผมรอดออกไป ผมจะทำตามความรู้สึกที่มีต่อคุณ ตอนนี้อยากกอดคุณแล้วซิ เราช่างโง่จัง คิดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ขอให้คุณปลอดภัยนะ