“วางถุงกาวแล้วตั้งสติ” ถ้าเป็นวลีฮิตสมัยก่อนต้องใช้คำนี้ แต่ถ้าเป็นตอนนี้ต้องบอกเลยว่าพลาดที่ไม่ได้ใส่ “ถุง” แพรวลุกขึ้นยืนพรวดจากโซฟา เธอเดินไปเก็บเสื้อผ้า ค่อยๆ ทยอยสวมใส่ทีละชิ้นด้วยความใจเย็น แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าใส่ไป ก็มีแต่รอยขาดจากการถูกกระชากก็เถอะ!

.

“……”

เงียบเป็นเป่าสาก สาวเจ้าสวมเสื้อนอกตัวบางเป็นลำดับสุดท้าย ก่อนจะขยับตัวไปยืนอยู่หน้าประตู

.

“มึงจะไปไหน?”

พีถาม.. เขาถูฝ่ามือขยี้หน้าตัวเอง

.

แม้ไม่ต้องมองเขาก็รู้ว่าแพรวอยู่ตรงไหน! กระเทยควายอยู่ในอาการจิตตกขั้นสุด! บางทีเขาอาจจะไม่สะดวกใจ ที่จะปล่อยให้เซลล์อสุจิงอกตัวอยู่ในช่องคลอดเพื่อน

.

แพรวจึงโพล่งคำขึ้น!

.

“ก็ไปหาทางแก้ปัญหาของเราไง! กูขอถอนคำพูดที่ว่าไม่เป็นไรนะพี!”

“ไอ้พวกผู้ชายสารเลว… หน้าไหนก็ไม่ต่างจากหมา… ตอนเอาก็ทำเป็นรุนแรง พอเลยเถิดทำเรื่องแดง แม่งเห็นมีแต่ผู้หญิงอย่างกูนี่แหละที่เดือดร้อน!!”

“เชี้ยเอ๊ย!! ทำไมมึงปล่อยในว้าาาาา….อีเหี้ย…ย…ย..”

กำหมัดแน่น แถมยังกัดกรามเค้นเสียงอั้นในลำคอ ดูทรงแล้วแพรวคงจะโกรธมากจริงๆ

.

แข้งขาเธออ่อนยวบยาบไปหมด แค่นึกถึงกลีบผกาก็สั่นไหว ไม่รู้เหมือนกันว่าเกี่ยวกันไหม? แต่เหมือนแพรวจะรู้สึกว่าข้างในนั้นช่างชุ่มแฉะ! โกรธจนหยาดน้ำเสียวเล็ดซึมออกมาตามอูมร่อง มันไต่ระเรี่ยโคนขาอ่อน พลันหยดร่วงลงพื้นให้ช้ำอกช้ำใจในวินาทีที่คิดถึงเรื่องเก่าๆ …

.

“ไม่ๆๆ .. ไม่เด็ดขาด..! เราจะพลาดเสียตัวให้อีพีแค่หนเดียวเท่านั้น”

“สิ่งที่ต้องทำคือเรื่องเร่งด่วน เกิดพลาดท้องขึ้นมาจะน่ากลัวกว่าการติดโควิดซะอีก!”

สาวเจ้าคิดในใจ ก่อนจะทำการออกแรงสุดกำลัง เพื่อทำลายแถบเทปกาวที่พีปิดผนึกประตูเอาไว้

.

“แคว๊กกกกก!!! , แคว๊กกก!! , แคว๊กกกกก!!!”

.

สบช่องให้กระเทยหนุ่มได้ตะโกนสวน

.

“อีสัด! กูซีนไว้กันเชื้อโรคเข้า!!! มึงอยากตายเหรอ?? , สมองแพรว? สมอง? มึงใจเย็นหน่อยดิวะ!?”

พูดพลางสปริงตัวขึ้นจากโซฟา ตาจดจ้องเป้าหมายไม่ห่าง ส่วนมือก็ควานหาเสื้อผ้ามาใส่กันโป๊

.

แต่ทว่าแพรวก็เลือกที่เถียงสู้!

.

“สมองพ่องมึงสิอีตุ๊ด! .. กูจะฆ่าเด็กในท้องทิ้งซะด้วยซ้ำ! ถ้าเกิดท้องขึ้นมา!”

.

“นั่นลูกเรานะ?”

.

“ลูกมึงนี่ไม่ใช่ลูกกู..!”

.

“อีแพรว อีสัด!!”

.

“สัดก็สัดดิ…ใครใช้ให้มึงยัดดุ้นเข้าแคมกูมิทราบ!!!”

.

.

เกิดเป็นการโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อนกันอีกหลายนาที สารพัดถ้อยคำหยายคายพุ่งประหัตประหารกันราวกับไม่ใช่เพื่อนกันมาก่อน ต่างคนต่างโกรธ ต่างคนต่างกลัว และจนแล้วจนรอดก็กลายเป็นฝ่ายชายที่พุ่งตัวเข้าไปประกบติด! เปล่าหรอก! พีไม่ได้สติหลุดจนพลั้งมือทำร้ายร่างกาย หากแต่เป็นเขาเอง! ที่เพิ่งคิดได้ว่าแพรวน่าจะออกไปที่ไหน เจ้าตัวก็เลยต้องรีบปรี่เข้าไปหาเพื่อถามดูให้รู้แจ้ง

.

“แคว๊กกกก! , แคว๊กกกก!!! , แคว๊ก..ก..ก..ก”

.

“กึ๊ก!!!”

.

“โอ๊ย! อะไรอีกล่ะจะมาจับมือกูทำเพื่อ? , แล้วก็กรุณาถอยไปด้วยถ้าจะไม่ช่วย! แม่งจะติดห่าอะไรเยอะแยะไอ้กระดาษกาวซังกะบ๊วยเนี่ยะ!”

.

“กูรู้แล้วว่ามึงจะไปไหน?”

.

“ก็ต้องรู้สิ! ..เพราะมึงเรียนเภสัชมาเหมือนกูไงอีควาย!”

.

พีแทรกตัวเข้ามายืนขวางหน้าประตู เขาใช้ร่างกายอันใหญ่โตดันแพรวให้ถอยออกห่าง

.

“ยาคุมฉุกเฉินเหรอ?”

.

“เออ..! ยาที่แดกหลังมีเซ็กซ์ 24 ชั่วโมงแล้วจะไม่ท้องนั่นแหละ ฉลาดขึ้นแล้วนี่! ทีนี้ยังคิดจะขวางกูอยู่ไม๊?”

.

“ไม่ล่ะ”

สิ้นสุดคำพูดนี้ร่างกำยำก็ย่อขาลงชันเข่า พีพลิกหันหน้าเข้าประตู ก่อนจะใช้เพียงติ่งของนิ้วก้อยสะกิดเขี่ยชายเทปกาวให้เผยอออกเล็กน้อยพอให้จับได้ แล้วจากนั้นก็…

.

“แคว๊กกกกกกกก!!!!!”

“พรืดดด.. , พรืดดด.. , พรืดดด… , พรืดดดด…”

“แคว๊กกกกกกกก!!!”

“พรืดดดดดดดดดดด!!!”

.

หลุดออกทั้งยวง หลุดแบบไม่มีอะไรกั้น สิ่งที่แพรวสู้อุตส่าห์ออกแรงทำอยู่ตั้งนานดันกลายเป็นพีที่ใช้แรงเพียงปลายเล็บ บานประตูเริ่มเผยอออก ทั้งสองมองเห็นแสงสว่างจากภายนอกอยู่รำไร พีจึงเริ่มพูดต่อ

.

“มึงรีบไปให้เร็วที่สุดเลยนะ! , แต่ก่อนจะไปกูมีคำถามต้องถามมึงข้อหนึ่ง”

.

“อะไรอีก..ลีลาน่ะมึง”

.

“มึงจะไปหาซื้อยาคุมที่ไหน? ในเมื่อบ้านเมืองภายนอกมันรกร้างซะขนาดนั้น ถนนคอนกรีตแตกเป็นเสี่ยง แผงเหล็กกั้นทางหลอมละลาย แล้วมึงคิดว่าจะมีของอย่างยาคุมกำเนิดขายอยู่เหรอ..?”

.

“เอิ่ม..ม..ม..เรื่องนั้นมันก็.. อืม..ม..ม”

.

เสียอาการหนักทีเดียว หญิงสาวอึ้งกิมกี่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอโจทย์ยาก คำพูดของพีช่างทำลายความหวัง ทั้งๆ ที่เขาเองก็เป็นหนึ่งในพ่อแม่ที่อาจจะปั้มเด็กขึ้นมาแท้ๆ มิหนำซ้ำยังเดินอาดๆ อ้อมมาด้านข้าง ราวกับจะท้าทายให้แพรวรีบผละตัวออกไปจากห้องเร็วๆ

.

“ว่าไง? ไหนคำตอบ?”

.

“กูไม่รู้!!!”

.

ส่ายหน้าปลดปลงพีถอนหายใจยาว.. พลางวางมือลงบนหัวไหล่แพรวอย่างนวลนุ่ม

.

“เฮ้อ…”

“เอางี้! กูคิดออกอยู่ที่หนึ่ง! เป็นที่ๆ ใหญ่ที่สุดมีครือข่ายค้ายาใหญ่โตครอบคลุมทั่วประเทศ โชคดีมากที่ร้านสาขาเขาอยู่ใกล้กับมหาลัยเรา.. ใกล้หอพักนี้ด้วย..”

.

“ที่ไหนวะ???”

.

“ร้าน พี่เปรม”

.

“อีเหี้ย!!!”

.

“ตูมมมมมมม!!!!”

พลังฝ่าตีนพิทักษ์โลก! เคยได้ยินแต่แรงบันดาลใจ เพิ่งรู้ว่าการบันดาลโทสะก็ย้ายลงสู้ส้นตีนได้เช่นกัน! หมดกันกระดาษกาวที่อุตส่าห์แกะออก ด้วยฤทธิ์ของความโกรธ! แพรวแม่งกระโดดถีบพรวดเดียว บานประตูถึงกับหักปลิวทะลุออกไปด้านนอก!!

.

“โครมมมมมม!!!! , โครมมมมมมม!!!!”

ใช้หลังตีนเขี่ยเคลียร์เศษซากอีกสองสามที ก่อนจะก้าวขาออกไป พลันหันกลับมาบอกพีในลุคหม่นๆ ว่า

.

.

“มึงอย่าพูดชื่อนี้ให้กูได้ยินอีกนะ…”