ตอนที่ 17:  ต้องรีบไปจากที่นี่

"ท่านปู่ ท่านไม่ไปหรือ" เดิมทีกู่หยุนตงวางแผนจะคิดหาวิธีที่จะเข้าเมือง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่จำเป็น

นางอาจมีความสามารถในการปกป้องตัวเองเพียงลําพัง แต่กู่หยุนซูและอีกสองคน พวกเขาไม่มีความสามารถในการปกป้องตัวเอง

ดูเหมือนว่านางรอนอกประตูเมืองได้ไม่เกินสองวันเท่านั้น ถ้ายังไม่มีข่าวของท่านพ่อกู่ พวกนางจะต้องจากไป

ชายชราเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “ข้าอยากจากไปเหมือนกัน แต่อาหารของข้าหมดระหว่างทางมาที่นี่ เมื่อสองวันก่อน ข้ายังมีโจ๊กให้กิน แต่วันนี้... ลูกชายของข้ากำลังกลับมา“

จากนั้นกู่หยุนตงก็รู้ว่าครอบครัวของชายชราคนนี้อพยพหนีออกจากบ้านเกิดของพวกเขา ระหว่างทางภรรยาและลูกสะใภ้ของพวกเขาอดอาหารจนตาย เหลือเพียงชายชรา ลูกชายของเขา และหลานชายอายุ 16 ปีของเขาเท่านั้น

ถึงตอนนี้ลูกชายและหลานชายของเขากําลังมองหาอาหารข้างนอก อย่างไรก็ตาม มันนานมากแล้วและพวกเขายังไม่กลับมา เขาไม่รู้ว่าพวกเขาพบเจออะไรหรือไม่

"สาวน้อย ถ้าเจ้ารีบไปได้ ให้รีบไป อย่าคิดว่าผู้คนจํานวนมากที่นี่กําลังรอความตาย ส่วนใหญ่พวกเขาตั้งตารอความโกลาหลอยู่ ตราบใดที่เมืองอยู่ในความโกลาหลและประตูเมืองเปิดออก หากเข้าเมืองได้พวกเขาอาจมีอาหารให้กินและไม่อดตาย"

พวกเขาอยู่ที่ปลายเชือกแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องของการสูญเสียชีวิตของพวกเขา พวกเขายังคงต้องการที่จะลองมัน

กู่หยุนตงเงียบลง ไม่นานนางก็พานางหยาง และอีกสองคนไปด้านข้างแล้วนั่งลง

"หยุนซูรออีกวันกันเถอะ ไม่ว่าเราจะพบท่านพ่อหรือไม่ก็ตาม"

"เป็นเพราะความวุ่นวายกําลังจะเกิดขึ้นที่นี่หรือไม่" เขาได้ยินคําพูดของชายชรา

"ถูกต้อง"

กู่หยุนซูก้มศีรษะลงด้วยสีหน้าเหงาหงอย เขาเช็ดน้ำตาอย่างดุเดือดด้วยหลังมือของเขา

"ข้าจะฟังพี่สาว"

"เจ้าเป็นเด็กดี"

“ข้าวิ่งเร็ว เราจะไม่ถ่วงพี่สาวหากเกิดการต่อสู้ เราจะหลบไปก่อน งั้นเรามารอจนกว่าจะไม่มีการต่อสู้ที่นี่อีก ก่อนที่จะกลับมาตามหาท่านพ่อ ได้หรือไม่"

กู่หยุนซูเป็นเด็กที่มีเหตุผลมากจริงๆ กู่หยุนตงเคยเห็นเด็กเหลือขอหลายคนมาก่อน ตัวอย่างเช่นฟู่หลานจือ แก่กว่า ไม่กี่ปี แต่นางกลับมีนิสัยที่ไม่ดี

กู่หยุนตงรู้สึกอึดอัดใจจริงๆ เกี่ยวกับเด็กที่มีสติสัมปชัญญะและเชื่อฟังเช่นนี้ นางรู้สึกเหมือนอยากตามใจเขา

อารมณ์นี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับนางมาก่อน เด็กสองคนนี้เติบโตขึ้นมากับนาง

กู่หยุนตงหายใจเข้าลึกและพยักหน้า "เอาล่ะ พี่สาวสัญญากับเจ้า"

กู่หยุนซูพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้ม "ข้าจะรีบโตเร็วๆ"

"พี่สาว" กู่หยุนเกอยังอยู่ นางรู้สึกว่าคําอธิบายของพี่สาวและพี่ชายนั้นซับซ้อนเกินไป นางไม่เข้าใจ นางแค่เอียงศีรษะและถามอย่างสงสัยว่า "ท่านไม่ตามหาท่านพ่ออีกต่อไปแล้วหรอ แต่ท้องของเกอเกอหิวมาก"

พวกเขาไม่ได้บอกว่าพวกเขาสามารถกินได้หลังจากพบท่านพ่อของพวกเขาหรือ

กู่หยุนตงบีบใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้เป็นนักชิมตัวน้อย นางกินอะไรก็ได้ที่มอบให้นาง

ในความฝันของนางในตอนกลางคืน เนื้อหาทั้งหมดเป็นอาหาร

มันแปลกด้วยในอดีต เมื่อนางอยู่ที่ตระกูลกู่ นางจ้าวไม่เคยให้อาหารนางเต็มมื้อ เธอทำได้แค่อดกลั้นและไม่พูดอะไร

กู่หยุนตงหยิบกระบอกไม้ไผ่อีกอันที่ด้านข้าง เปิดฝาแล้วนําไปที่ปากของกู่หยุนเกอ ครึ่งหนึ่งของร่างกายของนางปิดกั้นการมองเห็นของผู้คน "ถ้าเจ้าหิว ดื่มน้ำสักหน่อยก่อน พรุ่งนี้พี่สาวจะคิดหาอาหารมาให้เจ้า"

นางเรียกมันว่าน้ำ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นโจ๊กในกระบอกไม้ไผ่ มีเมล็ดข้าวไม่มากนัก แต่อย่างน้อยก็สามารถอิ่มท้องได้

นางเติมน้ำตาลทรายขาวลงในโจ๊ก และเด็กหญิงตัวเล็กๆ ยิ้มทันทีหลังจากดื่มมัน