ตอนที่ 16 : ความวุ่นวายกำลังจะมา

กู่หยุนซูจับมือกู่หยุนตง "พี่สาว ท่านพ่อเข้าเมืองแล้วหรือไม่"

"ข้าไม่แน่ใจนัก ข้าจะไปถามรอบๆ"

กู่หยุนตงพบพื้นที่ที่ด้านข้างและพาพวกเขาไปนั่งพักผ่อน เมื่อความเหนื่อยล้าผ่านไป นางเริ่มถามเกี่ยวกับที่อยู่ของท่านพ่อกู่

นางไม่กล้าทิ้งนางหยางและคนอื่นๆ ไว้ตามลําพัง ดังนั้นนางจึงพาพวกเขาไปด้วย

มีคนมากเกินไปที่หน้าประตูเมือง มันไม่ง่ายเลยที่จะหาคนคนหนึ่ง

อย่างไรก็ตามพวกเขาเดินผ่าน “พื้นที่ผู้ลี้ภัย” มากกว่าครึ่งแล้ว ก็ไม่พบอะไรเลย ไม่พูดถึงท่านพ่อกู่ แม้แต่เฒ่ากู่และคนอื่นๆ ก็ดูเหมือนจะหายไป

กู่หยุนเกอซึ่งอยู่ในตะกร้าด้านหน้านางหยาง หิวมากจนท้องนางร้องดังก้อง หลังจากอดทนมันเป็นเวลานาน ในที่สุดนางก็อดไม่ได้ที่จะโผล่หัวออกมาครึ่งหนึ่ง "พี่สาว ข้าหิว"

ก่อนที่กู่หยุนตงจะได้พูดอะไร กู่หยุนซูได้ปลอบโยนนางแล้ว “น้องสาวตัวน้อย พวกเราไม่มีอาหารแล้ว เราจึงต้องรีบไปหาท่านพ่อ บางทีเขาอาจมีอาหารให้เรา"

"จริงเหรอ?" กู่หยุนเกอกลืนน้ำลายและดวงตาของนางก็สว่างขึ้นเล็กน้อย

กู่หยุนซูพยักหน้าอย่างหนัก "ใช่ เจ้าอดทนอีกหน่อยได้หรือไม่"

การสนทนาของพวกเขาไม่ดังหรือเบา และผู้คนในบริเวณใกล้เคียงก็ได้ยิน

กู่หยุนตงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ นางตบหัวน้องชายและเอ่ยเสียงเบาว่า "เยี่ยมมาก"

แน่นอนว่านางยังมีอาหารอยู่ แต่มีดวงตาหลายคู่ที่เฝ้าดูอยู่ ถ้าพวกเขาเอามันออกมา มันจะถูกแย่งชิงไป

นางยังแปลกใจมากที่เจ้าตัวเล็กตอบแบบนี้

กู่หยุนซูยังคงประหม่าเล็กน้อย เขาเขินอายนิดหน่อย

ระหว่างทางเขาได้เฝ้าดูวิธีที่พี่สาวจัดการกับคนเหล่านั้นด้วยเจตนาร้าย ดังนั้นแล้วเขาต้องการช่วยแบ่งปันภาระของพี่สาว แต่เขากลัวว่าเขาจะสร้างปัญหาถ้าเขาทําอะไรผิด เขาจึงทำเพียงมองดูแต่ไม่พูดอะไร

เมื่อกี้เขาตอบโดยไม่รู้ตัว แต่เขาไม่คาดคิดว่าตัวเองจะทำถูกต้อง

กู่หยุนซูรู้สึกยินดีทันที เขาไม่รู้สึกขมขื่นหรือเหนื่อยอีกต่อไป

ต่อมาเมื่อกู่หยุนตงถามเกี่ยวกับที่อยู่ของท่านพ่อกู่บางครั้ง เขาจะพูดแทรกด้วยคําถามสองสามข้อ

น่าเสียดายที่มันเกือบจะมืดแล้ว พวกเขาไม่พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์แม้แต่น้อย

เห็นได้ชัดว่าท่านพ่อกู่ไม่อยู่ในเมืองหรือเขาอาจจะยังมาไม่ถึง ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดคือเขาตายไปแล้ว

การแสดงออกที่มีความสุขของกู่หยุนซูหายไปและอารมณ์ของเขามืดมน

ข้างๆ เขาการแสดงออกของกู่หยุนตงก็เคร่งขรึมมากขึ้นเช่นกัน

ตามที่คาดไว้ มีบางอย่างผิดปกติ

นางตระหนักว่าชายหนุ่มที่แข็งแรงหลายคนรวมตัวกันเป็นสองและสามกลุ่ม พวกเขาเปล่งประกายด้วยความบ้าคลั่งที่แน่วแน่

สถานการณ์นี้อันตรายมาก

ครอบครัวสี่คนเดินกลับไปที่พื้นที่พักผ่อน ชายชราจากเมื่อก่อนถามด้วยความกังวลว่า "มีข่าวอะไรหรือไม่"

"ยังเลย"

ชายชราถอนหายใจ "ในสถานการณ์แบบนี้มันยากเกินไปที่จะหาใครสักคน แต่อย่าท้อแท้พวกเจ้าจะพบเขาในที่สุด"

"เจ้าค่ะ" กู่หยุงตงวางตะกร้าของนางหยางลง จากนั้นนางมีเวลาจิบน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ นางหันกลับมาและยื่นกระบอกไม้ไผ่ให้กู่หยุนซู นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ท่านปู่ ข้าเกรงว่าที่นี่จะไม่สงบอีกต่อไป"

"ข้ารู้" ชายชรายิ้มอย่างขมขื่น "ประตูเมืองปิดแล้ว และไม่มีใครออกมาแจกโจ๊ก ผู้ลี้ภัยทุกคนไม่มีอาหาร พวกเขาถูกบังคับให้เข้ามุม พวกเขารู้สึกว่าพวกเขากําลังจะตาย จะไม่เกิดความโกลาหลได้อย่างไร"

กู่หยุนตงเม้มริมฝีปากของนาง นางมีความรู้สึกว่าในอีกสองวันข้างหน้า ผู้ลี้ภัยจะคิดหาวิธีบุกเข้าไปในประตูเมือง

ในเวลานั้น เมืองจะวุ่นวาย