ตอนที่ 18 : ตะกร้าไม้ไผ่หนัก

มีโจ๊กไม่มากนักในกระบอกไม้ไผ่ เพียงพอสําหรับทุกคนที่จะดื่มสองคํา แต่อย่างน้อยก็เพียงพอที่จะเติมบางอย่างในท้องของพวกเขา

ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ตามปกติกู่หยุนตงนั่งอยู่ข้างๆ และปกป้องทุกคน

มีคนมากเกินไปที่ประตูเมือง นางไม่กล้าที่จะลดความระมัดระวังลง

กลางคืนยังคงสว่างไสวด้วยเปลวไฟจางๆ นอกจากนี้ยังมีเสียงเบาๆ ในระยะไกล

ในสถานที่นี้ยังมีคนอดตายทุกวัน มีการโจรกรรมและการต่อสู้

ไม่น่าแปลกใจที่มันวุ่นวาย หากเจ้าหน้าที่ในเมืองยังไม่คิดวิธีแก้ปัญหา ความโกลาหลเล็กๆ น้อยๆ นี้จะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ในที่สุด

"สาวน้อย" ขณะที่นางกําลังคิดอยู่ จู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในหูของนาง

ร่างกายกู่หยุนตงกระชับขึ้นอย่างกะทันหัน นางเห็นร่างที่ส่ายไปมากำลังเดินมาทางนี้ เมื่อเข้าใกล้มากขึ้นนางเห็นว่าเป็นชายชราอู๋ที่เคยคุยกับนางก่อนหน้านี้

กู่หยุนตงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว "ท่านปู่ เกิดอะไรขึ้นหรือไม่"

"สาวน้อย" ชายชราอู๋เดินเข้ามาใกล้และลดเสียงลง เขาพูดอย่างกังวลว่า "ถ้าเจ้าออกไปได้ ก็รีบออกไป ลูกชายและหลานชายของข้ากลับมาแล้ว พวกเขาเพิ่งนําข่าวกลับมาว่าคนเหล่านั้นอาจเริ่มโจมตีในเช้าวันพรุ่งนี้ รีบพาน้องชายน้องสาวของเจ้าออกไป ชักช้ากว่านี้จะไม่ทันแล้ว"

กู่หยุนตงตกตะลึง นางคิดว่ามันจะวุ่นวายในอีกสองวันข้างหน้า นางไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้

"แล้วพวกท่านล่ะ"

ชายชราอู๋ยิ้มอย่างขมขื่น "ลูกชายของข้าบอกว่าเราไม่ควรเข้าไปพัวพันกับเรื่องดังกล่าว เมื่อถึงเวลาเราจะซ่อนตัวอยู่ไกลๆ สําหรับอนาคตเราจะก้าวไปทีละก้าว เอาล่ะสาวน้อย รีบออกไป อย่ารอช้า"

กู่หยุนตงพยักหน้าและนั่งยองๆ เพื่อปลุกนางหยาง

นางขอให้นางหยางอุ้มกู่หยุนซูโดยตรง ในขณะที่นางอุ้มกู่หยุนเกอ

พวกเขาไม่มีข้าวของมากมาย โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาวางมันในตะกร้าบนหลังของพวกเขาและสามารถออกไปได้หลังจากเอามันไป

กู่หยุนตง ยังตระหนักว่าบางครอบครัวกําลังเตรียมที่จะจากไปอย่างเงียบๆ พวกเขาคงไม่ต้องการมีส่วนร่วม

นางหยางยังคงงุนงง

พวกเขาสี่คนเดินผ่านสถานที่ที่ชายชราอู๋กําลังพักผ่อนอยู่ กู่หยุนตงเห็นลูกชายและหลานชายที่ผอมเพรียวของเขา ทั้งสองคนค่อนข้างเป็นมิตรกับนางและพยักหน้าเล็กน้อย

กู่หยุนตงพยักหน้าตอบเช่นกัน อย่างไรก็ตามนางหยุดชั่วขณะเมื่อไปถึงที่ที่พวกเขาวางตะกร้าไม้ไผ่ก่อนออกเดินทาง

ชายชราอู๋ส่งพวกเขาออกไป "ที่นี่อยู่ใกล้กับเมืองหว่านฉิง ระวังระหว่างเดินทางด้วย"

"ดูแลตัวเองด้วย"

แม้ว่าการเคลื่อนไหวของกู่หยุนตงจะเบา แต่ฝีเท้าของนางเร่งรีบ

อย่างไรก็ตาม นางมุ่งหน้าไปยังเมืองหว่านฉิงที่ชายชราอู๋ได้กล่าวถึง แต่เมื่อชายชราอู๋มองไม่เห็นนาง นางหันกลับมาและเดินไปในทิศทางของเมืองซวนเหอซึ่งอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย

หากสถานที่แห่งนี้อยู่ในความโกลาหล หลายคนคงจะหนีไปที่เมืองหว่านฉิงอย่างแน่นอน ความโกลาหลที่นี่อาจส่งผลกระทบต่ออีกเมืองด้วยซ้ำ

นางมีอาหารอยู่ในมือ ไม่ว่านางไปที่ไหนนางจะไม่อดตายระหว่างทาง มันปลอดภัยกว่าที่จะไปสถานที่ปลอดภัย เมืองซวนเหอเป็นตัวเลือกแรกของนางในขณะนี้

ชายชราอู๋รอจนไม่มองเห็นพวกเขาอีกต่อไปก่อนที่จะหันหลังกลับ

ลูกชายของเขาเข้ามา เขานั่งลง "ครอบครัวนั้นคือที่ท่านพ่อพูดถึงก่อนหน้านี้หรือ ข้าไม่สามารถบอกได้จริงๆ ว่าพวกเขาสามารถอพยพมายังสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร"

" ผู้หญิงคนนั้นโหดเหี้ยม ข้าชื่นชมความแข็งแกร่งของนาง เช่นเดียวกับตอนที่แม่ของเจ้ายังเด็ก" ชายชราอู๋เช็ดดวงตาของเขาและหัวเราะเบาๆ "ไปซ่อนตัวบนภูเขากันเถอะ"

"ขอรับ" ลูกชายของชายชราอู๋ขอให้ลูกชายของเขาดูแลพ่อของเขา ในขณะที่เขาแบกตะกร้าไม้ไผ่

ลูกชายของชายชราอู๋ตกตะลึงที่แบกมันบนหลังไม่สําเร็จในครั้งแรก "แปลกจัง ทําไมตะกร้าไม้ไผ่ใบนี้ถึงหนักจัง"