เฉียวอวี้เดินไปและมองไปที่ผ้าอย่างตั้งใจ

 

ผ้าชิ้นนี้ดูสวยงามจริงๆ และมันก็ดูดีมากสำหรับเธอ

 

ถ้าเอาผ้ามาทำเป็นชุด มันจะเป็นชุดที่สวยที่สุดในโลก ถ้าเอามาทำเป็นกางเกงจะเป็นกางเกงที่แวววาวที่สุด

 

เฉียวอวี้อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เธอเอื้อมมือออกไปและกำลังจะแตะผ้า มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้างเพื่อหยุดเธอ "หยุด!"

 

เฉียวเหม่ยเดินออกมาจากด้านข้างและเอื้อมมือไปหยุดเธอ

 

“ฉันแค่มอง ไม่ได้ทำอะไรเลย” เฉียวอวี้รู้สึกเสียใจที่ถูกเรียกต่อหน้าทุกคนและดูอาย

 

เธอชอบผ้าชิ้นนี้มาก

 

"โอ้ เหรอ?" เฉียวเหม่ยพยักหน้าและเอื้อมมือไปดึงผ้า แต่แล้วเธอบังเอิญเปิดมันออก เผยให้เห็นธนบัตรข้างใน

 

หวือ!

 

เงินร่วงหล่นทั่วพื้น ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่ประตูตะลึง

 

“โอ้พระเจ้า เงินมากมาย!” ป้าใหญ่เฉียว ซึ่งอยู่ที่ประตู พยายามรีบเข้าไปด้วยใบหน้าที่มีความสุขอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

 

เฉียวเหม่ยกางแขนออกและผลักป้าใหญ่เฉียวที่กำลังวิ่งเข้ามา จากนั้นเธอก็หยุดป้าเฉียวคนที่สามที่พยายามแอบทำตัวลีบเล็ก ทำให้เธอผ่านประตูเข้ามาให้ได้ ผู้หญิงสองคนยืนอยู่ที่ประตูและกระทืบเท้า

 

พวกเขาอาจสามารถแอบหยิบเงินกลับบ้านได้ แต่ตอนนี้แผนของพวกเขาพังทลายแล้ว

 

เฉียวเหม่ยยิ้มกว้างให้ทั้งสองคนก่อนจะตะโกนว่า “อย่าเข้ามาอีก ถ้าทำก็อย่าหาว่าฉันหยาบคาย!”

 

ป้าเฉียวใหญ่และคุณป้าเฉียวคนที่สามมองดูขนาดของเฉียวเหม่ยและคิดว่าเธอผลักพวกเขาเมื่อกี้ได้อย่างไร พวกเขายืนอยู่ที่เดิมและไม่ก้าวไปข้างหน้า

 

เฉียวอวี้ยังหยุดยืนอยู่กับที่และไม่ก้าวไปข้างหน้า

 

เฉียวเหม่ยหันหน้าไปข้างนอกและพูดว่า “ฉันจะเข้าไปเก็บของ ฉันต้องรบกวนพี่สาวทุกคนให้ช่วยฉันทำความสะอาดลานบ้าน”

 

พูดจบเธอก็ปิดประตูดังปัง

 

ป้าเฉียวใหญ่และคุณป้าเฉียวคนที่สามซึ่งถูกทิ้งไว้ข้างนอกรู้สึกไม่พอใจมาก พวกเขาเอียงคอเพื่อมองผ่านหน้าต่าง และเห็นเพียงเฉียวเหม่ยก้มลงหยิบเงินอย่างคลุมเครือ

 

บนพื้นมีธนบัตรประมาณสองร้อยใบ

 

เฉียวเหม่ยเริ่มหยิบธนบัตรทีละใบ

 

เธอหยิบมันขึ้นมาวางบนโต๊ะ ปัดฝุ่นออกแล้วเช็ดให้สะอาดก่อนที่จะเริ่มนับเงิน

 

ตอนนี้มีธนบัตรทั้งหมด 200 ใบ!

 

ตรงกลางของผ้ายังมีกระดาษสีน้ำตาลแผ่นหนึ่งที่เขียนคำใหญ่สองคำว่า “ของขวัญหมั้น”

 

ป้าเฉียวสองคนที่ยืนอยู่นอกหน้าต่างแทบจะเห็นดวงดาว นี่อาจเป็นเงินสองสามพันดอลลาร์ มันเป็นเงินที่มากเกินไปสำหรับของขวัญหมั้นของเฉียวเหม่ย

 

คนที่แต่งงานกับเธอใจกว้างจริงๆ!

 

เฉียวเหม่ยเก็บเงินด้วยรอยยิ้มกว้างและซ่อนมันไว้กับตัวก่อนจะเปิดประตู

 

ณ ตอนที่เฉียวเหม่ยเปิดประตู

 

ป้าเฉียวทั้งสองรีบเข้ามาทันที เฉียวเหม่ยรู้ว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไร เธอจึงพูดขึ้นต่อหน้าพวกเขาว่า “ขอฉันพูดเรื่องนี้ก่อน หากคุณต้องการใช้ประโยชน์จากฉัน มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”

 

เธอจ้องมองป้าทั้งสองและคำพูดของเธอคือใจแข็ง

 

อย่างไรก็ตาม ป้าใหญ่เฉียวทำราวกับว่าเธอไม่ได้ยินอะไรเลย เธอยิ้มให้เฉียวเหม่ยและพูดว่า “เฉียวเหม่ย ตอนนี้มีของขวัญหมั้นหมายมากมายในบ้าน และบ้านเธอมีกันอยอยู่สองคนใช้มันไม่หมดหรอก ทำไมไม่ให้เรายืมพวกมันล่ะ?”

 

“ให้ยืม?” เฉียวเหม่ยพูดเบา ๆ และเหลือบมองเธอ “สิ่งเหล่านี้ที่ป้ากำลังพูดถึงคืออะไร? สบู่กับผ้าเช็ดตัว?”

 

“ฉันไม่อยากพูดแบบนี้ แต่ถ้าฉันให้ป้ายืมสิ่งของเช่นสบู่และผ้าเช็ดตัว ป้าจะคืนให้ฉันอย่างไร?”

 

ป้าเฉียวพูดไม่ออก แต่เธอกลอกตาและต้องการเข้าไปในห้อง

 

ครอบครัวของลุงเฉียวคนที่สองไม่ได้ถือว่ายากจน แต่พวกเขาไม่ได้ซื้อของเช่นสบู่เพื่อประหยัดเงิน

 

ดังนั้นจึงไม่มีใครเคยใช้สบู่มาก่อน

 

“ไม่เป็นไรแม้ว่าจะไม่ใช่สบู่ ฉันไม่รังเกียจพวกกะละมังหรือผ้าหรืออะไรทั้งนั้น” ป้าใหญ่เฉียวเอียงศีรษะเพื่อมองเข้าไปข้างใน

 

ถัดจากเธอ ป้าเฉียวคนที่สามก็จ้องมองด้วยความโลภเช่นกัน

 

บทที่ 42: ไม่มีใครเคลื่อนไหว

 

ราวกับว่าสิ่งของในบ้านหลังนี้เป็นของพวกเขาไปแล้ว และตอนนี้พวกเขาจะนำสิ่งเหล่านี้กลับบ้าน

 

“นี่คือของขวัญหมั้นของฉัน ฉันจะไม่ให้อะไรใครยืม แม้กระทั่งเข็มหรือด้าย คุณมั่นใจได้เลย!”

 

เฉียวเหม่ยพูดอย่างตรงไปตรงมา เธอกลัวว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องเน้นน้ำเสียงของเธอ

 

ใครก็ตามที่ได้ยินน้ำเสียงที่เธอพูดจะรู้ว่าไม่ล้อเล่น

 

ป้าทั้งสองมองหน้ากัน ป้าใหญ่เฉียวเดินไปก่อนแล้วยื่นหัวออกไปดูข้างใน เธออุทานว่า “ฉันจะดูเฉยๆ และจะไม่แตะต้องอะไรทั้งนั้น ฉันแค่จะดู เธอไม่ได้ขี้งกจนมองไม่ออกใช่ไหม?”

 

ที่ด้านข้าง ป้าเฉียวคนที่สามกำลังรอโอกาสที่จะเคลื่อนไหว มองการโต้ตอบระหว่างพวกเขาสองคนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

 

เฉียวเหม่ยมองเพียงแวบเดียวก็รู้ทันทีว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไร

 

จากนั้นเธอก็หยิบไม้กวาดที่วางอยู่นอกประตูแล้วโบกอย่างแรง ตะโกนใส่ป้าสองคนว่า “ป้าสองคนอย่าเข้ามาเลย ถ้าป้าเข้ามามากกว่านี้ ฉันไม่รับประกันว่าไม้กวาดในมือของฉันจะไม่แกว่งไปมาบนหัวของป้าและทำให้ใบหน้าของป้าเป็นรอย”

 

“เมื่อเวลานั้นมาถึง ฉันจะคอยดูว่าคุณจะได้ลูกสะใภ้หน้าตาแบบไหน!”

 

ขณะที่เธอพูด เธอก็หมุนไม้กวาดในมือไปรอบๆ

 

ประกอบกับกล้ามเนื้อที่แขนของเธอ เธอดูน่ากลัวเล็กน้อย การกระทำเล็กน้อยเหล่านี้ทำให้ป้าทั้งสองร้องออกมาด้วยความกลัว และพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอยหลังหนึ่งก้าว

 

“ถ้าคุณไม่ออกไปตอนนี้ ฉันจะร้องขอความช่วยเหลือ” เฉียวเหม่ยพูดต่อ “ฉันอยากจะดูว่าคนไหนในป้าสองคนอยากให้คนทั้งหมู่บ้านรู้ว่าป้าต้องการเอาของหมั้นของฉันไป”

 

คำพูดเหล่านี้มีไว้เพื่อทำให้พวกเขาอับอาย

 

แม้ว่าป้าเฉียวทั้งสองจะไม่สนใจความคิดเห็นของชาวบ้าน แต่พวกเขาก็รู้สึกกลัวเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสหายทั้งสองที่ส่งของขวัญหมั้นมาให้

 

ท้ายที่สุด พวกเขาเป็นทหาร คงไม่ดีแน่หากพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

ไม่มีทางเลือกอื่น ทั้งสองคนลังเลที่จะดูผ้าชิ้นสุดท้ายในห้องและผลัดกันชม พวกเขาหันหลังกลับ เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และถ่มน้ำลายลงบนพื้น

 

“ถุย เธอคิดจริงๆหรือว่าเราใส่ใจกับของขวัญหมั้นที่น่ารังเกียจเช่นนี้”

 

"ถูกต้อง ฉันคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นตาบอดจริงๆ ที่จะแต่งงานกับเธอ คอยดูเถอะ เมื่อเขาเห็นธาตุแท้ของเธอหลังจากที่เธอแต่งงานกับเขา เขาจะไม่ต้องการเธออีกต่อไป!”

 

ทั้งสองเดินไปอย่างรวดเร็วและเดินไกลออกไปพร้อมสาปแช่งทุก ๆ สองสามก้าว

 

เมื่อทั้งสองมาถึงห้องด้านหน้า พวกเขาเห็นผู้คนยังคงอยู่ในลานบ้านและดีใจที่ในที่สุดพวกเขาก็หาคนคุยด้วยได้

 

ในขณะนี้ นอกจากตระกูลเฉียวแล้ว ยังมีเพื่อนบ้านอีกสองสามคนที่ยังไม่ได้จากไป

 

เฉียวเฉียงนั่งบนเก้าอี้พูดกับคนข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้ม

 

เมื่อป้าใหญ่เฉียวเห็นเฉียวเฉียง เธอก็วิ่งเหยาะๆเข้าไปหา “ลุง คุณต้องมีวินัยกับเฉียวเหม่ยนะ เราสองคนไปดูของหมั้นและอยากจะขอยืมอะไรซักอย่าง เราแค่เอ่ยปากจะถาม เราก็ถูกเฉียวเหม่ยไล่ออกมา! เธอไม่มีความรักต่อเราในฐานะป้าของเธอจริงๆ”

 

“ถูกต้องค่ะ ลุง!” ป้าเฉียวคนที่สามพยายามบีบน้ำตาออกจากดวงตาของเธอ “ลุง เธอเหยียบคนแบบนี้ไม่ได้ ฉันเป็นป้าของเธอ ไม่ใช่หัวขโมย มีความจำเป็นที่เธอต้องปกป้องขนาดนั้นเลยเหรอ? เราสองคนรู้สึกแย่จริงๆ!”

 

คนรอบข้างหยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำและมองไปที่เธอทั้งสอง

 

เฉียวซวงจ้องไปที่ทั้งสองคน พวกมันไร้ประโยชน์จริง ๆ ไม่สามารถจัดการเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้

 

เฉียวอวี้มองไปที่เฉียวเฉียง และมองไปที่ห้องนั้นจากหางตาของเธอ

 

ป้าเฉียวคนที่สามยังคงเอะอะโวยวาย “มีเงินจำนวนมากอยู่ในผ้าผืนนั้น อาจจะสองสามพันหยวน ฉันไม่คิดว่าเฉียวเหม่ยเป็นคนที่รู้วิธีประหยัดเงิน เธออาจจะใช้จ่ายเงินทั้งหมดอย่างฟุ่มเฟือย!”

 

เสียงของเธอดังสนั่นราวกับว่าเธอต้องการให้คนทั้งหมู่บ้านได้ยินเธอ

 

รูปลักษณ์ที่ไม่พอใจฉายผ่านดวงตาของเธอ คงจะดีถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ และถ้าเมื่อไหร่ที่เงินถูกขโมยไปโดยไม่มีเหตุผล มันก็จะกลายเป็นเรื่องตลกใหญ่โต

 

เฉียวเฉียงกระแทกแก้วเหล้าของเขาลงบนโต๊ะและพูดว่า “จำนวนของขวัญหมั้นและเงินที่ครอบครัวเราได้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเฉียวซวงของเธอ ห้ามมีความคิดใดๆกับเงินนี้!”

 

“และของหมั้นเหล่านั้นล้วนเป็นของเหม่ยเหม่ยของฉัน!”

 

บทที่ 43: การยืมจักรยาน

 

“เหม่ยเหม่ยของฉันสามารถใช้ของหมั้นหมายเหล่านั้นได้ทุกวิถีทางที่เธอต้องการ เธอสามารถมอบให้ใครก็ได้ตามที่เธอต้องการ หรือไม่ให้ก็ได้ คนของคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะเอะอะที่นี่!”

 

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงใช้ไม้เท้ากระทุ้งพื้นเสียงดัง ซึ่งทำให้เกิดเสียงเคาะที่คมชัดในลานบ้าน

 

หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น ไม่มีใครปฏิเสธเขา

 

เพื่อนบ้านที่เหลือเห็นว่าเฉียวเฉียงดูไม่ดีนักและหาข้ออ้างที่จะจากไป

 

โชคดีที่เศษอาหารและเครื่องใช้ในลานบ้านถูกเก็บกวาดเกือบหมดแล้ว เมื่อเฉียวเหม่ยออกมาหลังจากนั้น เธอแค่ต้องจัดระเบียบเล็กๆน้อยๆ

 

ตอนนี้เหลือสมาชิกตระกูลเฉียวเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในลานบ้าน

 

เฉียวซวงนั่งที่โต๊ะถัดจากเฉียวเฉียง และมองไปที่เขา “พี่ใหญ่อย่าโกรธเลย เราไม่ใช่คนประเภทที่อยากได้ของหมั้นเฉียวเหม่ยของคุณ ดูสิ เฉียวอวี้และเฉียวเย่ของเรายังช่วยคุณทำความสะอาดลานบ้านด้วยใช่ไหม?”

 

“ท้ายที่สุด เราทุกคนเป็นญาติกัน”

 

คำพูดเหล่านี้ฟังดูไม่เหมือนเฉียวซวงเลย

 

เฉียวเฉียงมองเขาแปลก ๆ และเงียบ ป้าเฉียวใหญ่และป้าเฉียวคนที่สามซึ่งอยู่ข้างๆ เขารีบพยักหน้าเห็นด้วย

 

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉียวซวงก็กล่าวต่อว่า “อย่างไรก็ตาม ฉันมีเรื่องจะขอร้องพี่และหวังว่าพี่จะช่วยฉันได้ หากพี่สามารถช่วยฉันได้ เราจะจดจำความกรุณาของพี่ตลอดไป”

 

เขาพูดอย่างไพเราะ แต่เมื่อเฉียวเฉียงนึกถึงสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้ เขายังคงโกรธ

 

เฉียวเฉียงหน้าหน้าไปมองหน้าด้านข้า “กรุณาอะไร?”

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉียวซวงกล่าวต่อว่า “ฉันหางานทำในเมืองให้กับลูกชายคนที่ห้าที่สหกรณ์การจัดหาและการตลาดของเมือง มันเป็นงานที่ดี”

 

เขาลูบคางอย่างภาคภูมิใจ

 

เฉียวเฉียงพยักหน้า “มันเป็นงานที่ดี”

 

จริงอยู่ว่าในยุคปัจจุบัน การทำงานในสหกรณ์ด้านการจัดหาและการตลาดเทียบเท่ากับการทำงานในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้า ไม่ต้องทำงานไร่นาในหมู่บ้าน เป็นงานดีที่ใครๆ ก็ต้องอิจฉา

 

ในบรรดาผู้คนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่รอบๆ หมู่บ้าน ใครจะไม่อยากทำงานในเมือง?

 

นอกจากนี้ยังอยู่ในสหกรณ์การจัดหาและการตลาด ทำงานมีเงิน งานก็เบา

 

“ใช่ หมู่บ้านของเราอยู่ห่างจากตัวเมืองมากกว่าสิบไมล์ ซึ่งหมายความว่าต้องเดินประมาณ 30 ไมล์ต่อวัน มันไกลเกินไปจริงๆ” เฉียวซวงกล่าวต่อ “ฉันกำลังคิดอยากได้จักรยานให้ลูกชายคนที่ห้า บังเอิญเฉียวเหม่ยไม่ค่อยออกไปไหนและไม่จำเป็นต้องใช้จักรยาน”

 

“ทำไมไม่เอาให้ลูกชายคนที่ห้าของฉันขี่มันไปก่อน และถ้าเฉียวเหม่ยต้องการมันในอนาคต เราจะส่งมันกลับมาให้ทุกเมื่อที่พี่ต้องการ!”

 

ส่งมันมาให้เลย?

 

นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ท้ายที่สุด เมื่อสิ่งของตกไปอยู่บ้านของพวกเราแล้ว จะไม่มีอะไรจะแยกออกไป

 

รอยยิ้มฉายแววในดวงตาของเฉียวซวง แต่เขาไม่ได้แสดงบนใบหน้าของเขา

 

ในยุคนี้ ญาติพี่น้องยืมของกันเป็นเรื่องปกติ แม้ว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการยืมคือของขวัญหมั้นของเฉียวเหม่ย แต่ของหมั้นหมายก็เป็นสิ่งที่ควรใช้ ไม่ใช่หรือ?

 

ป้าใหญ่เฉียวที่อยู่ข้างๆ เขา เต็มไปด้วยความยินดีในทันที และมองดูจักรยานที่จอดอยู่ในลานบ้านอย่างกระตือรือร้น

 

นี่คือจักรยานคันใหม่!

 

เมื่อมันไปอยู่บ้านของเฉียวซวง มันก็หมายความว่าเธอจะสามารถขี่มันได้เช่นกัน จักรยานคันนี้จะเป็นของพวกเขาและไม่มีใครสามารถเอาไปได้

 

โดยไม่คาดคิด เฉียวเฉียงไม่ได้พูดจาอ้อมค้อมเลย

 

เขาดึงหน้าเข้มและพูดเสียงแข็งว่า “ไม่!”

 

คำตอบนี้ทำลายจินตนาการของป้าใหญ่เฉียวทันที ทำให้เธอขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ลุง อันนี้ก็ไม่ให้เรายยืม อันนั้นก็ไม่ให้ เรายังเป็นญาติกันอยู่หรือเปล่า? ลุงจะไม่ช่วยอะไรเราจริงๆเหรอ? แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฉียวเหม่ยในอนาคต ก็อย่ามาขอความช่วยเหลือจากครอบครัวของเรา!”

 

เธอไม่ได้พูดอะไรมาก แต่คำพูดของเธอถือเป็นการข่มขู่เล็กน้อย

 

ความหมายชัดเจน พวกเขาต้องการจักรยานของเฉียวเหม่ย และถ้าพวกเขาไม่ได้มันไป พวกเขาจะไม่ถือว่าทั้งสองตระกูลเป็นญาติกันอีกต่อไป!

 

“ฮ่า ฮ่า!” เมื่อเฉียวเฉียง ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็หัวเราะอย่างมีความสุขจนเคราของเขาสั่น

 

ตอนที่ 44: ขายถั่วงอกในเมือง

 

“แม้ว่าฉันจะให้จักรยานคันนี้แก่นาย นายจะช่วยครอบครัวของฉัน? ฉันเกรงว่าจะไม่ใช่ ถูกไหม? ครอบครัวของนายคุ้นเคยกับการฉกฉวยของจากคนอื่น และตอนนี้นายต้องการฉกของจากบ้านของฉัน?”

 

มีความรุนแรงเล็กน้อยในประโยคสุดท้าย

 

เพราะครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นทหารและได้สังหารผู้คนในสนามรบ เขารักษาท่าทางที่สง่างามและยังคงดุร้ายมาก

 

เขาจ้องมองพวกเขาและไม่มีสมาชิกตระกูลเฉียวคนใดกล้าพูด

 

แม้แต่เฉียวซวงเพียงแค่เปิดปากของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

 

“ฉันจะพูดเรื่องนี้ในวันนี้ นายอย่ากล้าที่จะมีความคิดใด ๆ เกี่ยวกับของขวัญหมั้นของเหม่ยเหม่ยของฉัน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของเธอและเธอจะทำอะไรกับมันก็ได้ ห้ามใช้แม้กระทั่งเข็มและด้ายแม้แต่เส้นเดียว!”

 

เสียงของเฉียวเฉียงหนักแน่นและทรงพลัง

 

คำพูดเหล่านี้ทำให้สมาชิกตระกูลเฉียวพูดไม่ออกและพวกเขายืนอยู่ตรงจุดนั้นและมองหน้ากัน ชั่วขณะหนึ่ง ลานบ้านตกอยู่ในความเงียบอย่างแปลกประหลาดและไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

 

หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซวงก็ยืนขึ้นและตะโกนว่า "กลับ!"

 

เขากระทืบเท้าลงบนพื้น ด้วยเสียงดัง จากนั้นเขาลุกขึ้นก่อนและเดินไปที่ประตูใหญ่

 

เบื้องหลังเขา สมาชิกตระกูลเฉียวก็ออกไปเช่นกัน สายตาละโมบของพวกเขากวาดไปทั่วจักรยานในลานบ้านและพวกเขาก็จากไปอย่างไม่เต็มใจ

 

หลังจากที่พวกเขาออกไป ลานบ้านทั้งหมดก็เงียบลงในที่สุด

 

เฉียวเฉียงนั่งบนเก้าอี้และนึกถึงครั้งแรกที่เขาเห็นเฉียวเหม่ย ขณะนั้น เขาเพิ่งกลับจากเมืองหลวง เมื่อเขากลับถึงบ้าน เขาก็พบว่าลูกชายของเขาเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บ และลูกสะใภ้ของเขาก็แต่งงานใหม่แล้ว

 

หลานสาวคนเดียวของเขาถูกอุปการะโดยน้องชายคนที่สอง เฉียวซวง

 

เขารีบวิ่งไปที่บ้านของเฉียวซวง เพียงเพื่อที่จะเห็นหญิงสาวผอมโซอยู่ที่ลานบ้าน ผมบนศีรษะของเธอเบาบางมากและใบหน้าของเธอตอบและซีดเซียว ดูราวกับว่าลมกระโชกแรงทีเดียวก็สามารถพัดเธอออกไปได้

 

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่คนเดียวในลาน กำลังซักเสื้อผ้า

 

ร่างเล็กๆ ของเธอดูเล็กมากอยู่หน้าแอ่งน้ำขนาดใหญ่ และมันน่าตกใจที่เห็นมือเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยแผล

 

เมื่อถาม เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าสาวน้อยคนนี้คือเฉียวเหม่ย

 

เขาพาเฉียวเหม่ยกลับไปที่บ้านโดยไม่พูดอะไร ในชั่วพริบตา หลายปีผ่านไป เด็กหญิงตัวเล็กผอมเพรียวจากเมื่อก่อนก็เติบโตขึ้นเป็นอย่างดี

 

“ปู่ค่ะ!”

 

ขณะที่เฉียวเฉียงจมอยู่ในความทรงจำของเขา เขาก็ไม่รู้ว่าเฉียวเหม่ยอยู่ข้างหลังเขาแล้ว เขาตอบเบาๆ ก้มหน้าลงเล็กน้อย

 

ถ้าเขากลับมาเร็วกว่านี้ หลานสาวของเขาคงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้

 

เฉียวเหม่ยรีบเดินไปยืนหน้าปู่พร้อมกับถั่วงอกหนึ่งกำมือ

 

เธอยิ้มและยื่นให้เฉียวเฉียงดู “ปู่ดูสิ ถั่วงอกของเราพร้อมแล้ว เราเอามันไปขายในเมืองพรุ่งนี้ได้เลย!”

 

เธอดูมีความสุขมาก

 

“ดี ดี ดี!” เมื่อมองดูถั่วงอกสดในมือของเธอ เฉียวเฉียงก็อดไม่ได้ที่จะพูอย่างดีใจสามครั้ง “พรุ่งนี้เช้าปู่จะไปกับหลานด้วย ปู่จะไม่สบายใจถ้าหลานไปคนเดียว หลานยังไม่เคยเข้าไปในเมืองเลย!”

 

"ตกลงค่ะ! คุณปู่ ปู่เข้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ หนูจะทำความสะอาดบ้าน” เฉียวเหม่ยตอบอย่างเชื่อฟัง

 

หลังจากเฉียวเหม่ยทำความสะอาดเสร็จ เธอก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

 

เช้าตรู่วันต่อมา ทั้งสองตื่นขึ้นเพราะเสียงไก่ขันดังมาจากสวนหลังบ้าน เวลานี้เพิ่งรุ่งสางและอากาศสดชื่นมาก

 

เฉียวเหม่ยเตรียมอาหารเช้าง่ายๆ และกินกับเฉียวเฉียงก่อนออกเดินทางเข้าเมือง

 

เธอแบกตะกร้าใบใหญ่ใส่ถั่วงอกไว้บนหลัง เมื่อเธอคิดว่าถั่วงอกหน้าตาดีแค่ไหน เธอก็รู้สึกมีความสุขและไม่เหนื่อยเลย เพราะเธอมีพละกำลังมากมาย

 

หลังจากย้ายมาอยู่ในร่างนี้ ความแข็งแกร่งของหล่อนคือสิ่งที่เธอพึงพอใจมากที่สุด เธอไม่เพียงสามารถลงโทษคนชั่วร้ายเพื่อป้องกันตัวเอง แต่เธอยังสามารถทำงานในไร่นาได้อีกด้วย

 

หมู่บ้านอยู่ห่างจากเมืองกว่าสิบไมล์ และทั้งสองคนต้องเดินไปที่นั่น

 

ทั้งสองเริ่มออกเดินตั้งแต่ก่อนรุ่งสางและต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเมือง พวกเขาหยุดพักเมื่อถึงสถานีรถไฟในเมืองเท่านั้น

 

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ขึ้นรถไฟที่ผ่านเมืองและมาถึงในเมือง