ทันทีที่พวกเขามาถึงเมือง เฉียวเฉียงก็พาเฉียวเหม่ยไปที่แผนกกองกำลังติดอาวุธซึ่งผู้ใต้บังคับบัญชาคนก่อนของเขาอยู่

 

“เสี่ยวเฉิน ฉันมาแล้ว!” เฉียวเฉียงเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานชั้นในสุดของแผนกกองกำลังติดอาวุธ และไปนั่งลงบนโซฟา ดูผ่อนคลายมาก

 

เฉียวเหม่ยตกใจที่เห็นเขาทำตัวราวกับว่าเขาได้กลับบ้าน

 

อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่าจะมีปฏิกิริยาตอบโต้ที่รุนแรงกว่าเธอ

 

มีคนกระโดดออกมาจากหลังโต๊ะด้วยสีหน้าตื่นเต้นและตะโกนว่า “ผู้การเฉียว ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ผมคิดถึงคุณจริงๆ!"

 

อย่างรวดเร็ว ชายร่างกำยำที่มีหนวดเต็มหน้าก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา เขาสูงกว่า 180 เซนติเมตรและมีรอยยิ้มโง่ๆ บนใบหน้า

 

เขาคือเฉินหู่!

 

มีชื่อเล่นว่าหูจื่อ เขาเป็นหนึ่งในทหารที่รายงานตรงขึ้นกับเฉียวเฉียงในตอนนั้น

 

ตอนนี้เขาทำงานอยู่ในแผนกกองกำลังติดอาวุธ เนื่องจากเขามีประสบการณ์จริงในสนามรบ ตอนนี้เขาจึงได้รับการพิจารณาให้เป็นหนึ่งในหัวหน้าแผนกกองกำลังติดอาวุธ

 

เฉียวเฉียงมาที่นี่เพื่อตามหาลูกน้องเก่าของเขา

 

เมื่อเฉียวเฉียงได้ยินคำพูดของเขา เขาก็โบกมือ “อย่าเรียกฉันว่าผู้บัญชาการอีกเลย ฉันไม่ได้เป็นผู้บัญชาการกรมทหารอีกต่อไปแล้ว และมันฟังดูน่าอึดอัดใจมาก”

 

“โอเค โอเค โอเค!” เฉินหูตกลงทันที จากนั้นเขาก็ดูกังวล เขาตรวจสอบเฉียวเฉียงอย่างระมัดระวังและพูดต่อว่า “สุขภาพของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

 

เขารู้ว่าร่างกายของเฉียวเฉียงอ่อนล้าแล้ว และเขาก็ไม่แข็งแรงเหมือนเดิม

 

ในตอนแรก เขาต้องการนำเฉียวเฉียงไปที่โรงพยาบาลในเมือง อย่างไรก็ตาม เฉียวเฉียงปฏิเสธความคิดนี้อย่างหนักแน่น ดูเหมือนว่าเขาจะปล่อยหลานสาวตัวน้อยไปไม่ได้

 

มาถึงเมืองตอนนี้ เป็นไปได้ไหมว่า… เขามองไปที่เฉียวเฉียงอย่างกังวลใจ

 

อย่างไรก็ตาม เฉียวเฉียงส่ายหัวและพูดด้วยใบหน้าที่มีเลือดฝาดว่า “สุขภาพของฉันดีขึ้นกว่าเดิมมาก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเหม่ยเหม่ยที่ดูแลฉันเป็นอย่างดี”

 

มีความร่าเริงอยู่ในน้ำเสียงของเขา

 

ดวงตาของเฉินหุฉายแววประหลาดใจ เขามองเฉียวเฉียงขึ้นๆ ลงๆ และพบว่าเขามีกำลังใจดีจริงๆ

 

เขามีความสุขอย่างแท้จริงเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

หลังจากพูดจบ เขาก็ยิ้มและมองไปที่เฉียวเหม่ยที่อยู่ข้างๆ ก่อนจะพูดต่อ “ฉันมาที่นี่หลักๆเลยเพื่อขอความช่วยเหลือ”

 

“ไอโย่ว! อดีตผู้บังคับการกรมทหาร ได้โปรดอย่าพูดอย่างนั้น แค่บอกผมว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไร” เฉินหูตอบอย่างรวดเร็ว รู้สึกอายและโบกมือของเขา

 

ในตอนนั้น เขาเป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อยภายใต้ผู้บัญชาการเฉียว ตอนนี้ ตราบใดที่ผู้บัญชาการเฉียวต้องการอะไร เขาแต่ต้องพูดมันออกมา

 

จากนั้นเขาก็หันไปสนใจตะกร้าใบใหญ่ที่เฉียวเหม่ยวางไว้บนพื้น

 

ตะกร้าใบใหญ่ถูกคลุมด้วยหญ้าแฝกจนมองไม่เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

 

ตอนแรกเขาแค่คิดว่านี่คือของที่พวกเขามาซื้อในเมือง

 

แต่ตอนนี้น่าจะมีอะไรน่าสนใจมากกว่า

 

“มาดูนี่สิ!” เฉียวเฉียงเดินไปที่ถั่วงอกและยกที่คลุมออก

 

ณ ตอนนี้ ในที่สุด เฉินหูก็มองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน

 

นี่เป็นตะกร้าที่เต็มไปด้วยถั่วงอก!

 

ถั่วงอกกรอบถูกจัดอย่างเรียบร้อยในตะกร้าใบใหญ่ ต้นอ่อนมีสีเขียวมรกตแวววาวเล็กน้อย และตาบนยังดูกรอบ ทำให้ดูน่ากินมาก

 

“ฉันมาที่นี่ครั้งนี้เพราะอยากให้คุณช่วยฉันหาตลาดสำหรับสิ่งนี้ ดูถั่วงอกเหล่านี้สิ สดและอร่อยมาก!” เฉียวเฉียงกล่าวและมองไปที่ถั่วงอกอย่างมีความสุข

 

เฉินหูเอื้อมมือไปหยิบถั่วงอกใส่ปากแล้วเคี้ยว

 

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ลิ้มรสบางอย่างที่กรอบและมีกลิ่นหอมพร้อมกับร่องรอยของความหวานในตอนที่พวกมันเข้าไปในปากของเขา ไม่ต่างอะไรกับการกินผลไม้คุณภาพสูง

 

ไม่มีแม้แต่รสชาติของถั่ว!

 

ถั่วงอกเหล่านี้เป็นถั่วงอกคุณภาพสูงและนำไปผัดได้อร่อยอย่างแน่นอน

 

“เสี่ยวหลิว!” หลังจากที่เฉินหูชิมถั่วงอกเสร็จแล้ว เขาก็ตะโกนไปทางประตู “มานี่เร็วเข้า!”

 

เมื่อทหารที่ยืนอยู่นอกประตูได้ยินเขา เขาก็วิ่งเหยาะๆเข้าไปในห้องทันที ทำความเคารพเฉียวเฉียงและเฉินหู และรอฟังคำสั่งด้วยความเคารพ

 

“เอาถั่วงอกตะกร้านี้ไปที่สหกรณ์จัดหาและการตลาดเดี๋ยวนี้เลย หลังจากที่คุณลงทะเบียนที่นั่นแล้ว ซื้อตะกร้าที่ใส่ถั่วงอกคืน! คุณเข้าใจไหม?" เฉินหูพูดอย่างเคร่งขรึมและหยิบเงิน 20 หยวนออกมาจากกระเป๋าของเขา

 

ตอนที่ 46: ทำบางสิ่ง

 

ทหารชั้นผู้น้อยที่ยืนอยู่ตรงนั้นตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เหลือบมองเฉียวเฉียงก่อนที่เขาจะกลับมาสนใจอย่างรวดเร็ว

 

เขาพูดเสียงดังทันที “ผมสัญญาว่าจะทำภารกิจให้สำเร็จครับ!”

 

เฉินหูพยักหน้า แสดงว่าเขาสามารถนำถั่วงอกออกไปได้ แต่เมื่อทหารคนนั้นเอื้อมมือไปหยิบถั่วงอก เขาก็สะดุด

 

มือของเขายกถั่วงอกแทบไม่ไหว

 

ฉากนี้ทำให้เฉินหูตกตะลึงจริงๆ เขายังเดินไปข้างหน้าและเอื้อมมือไปลองยกตะกร้าถั่วงอก

 

เขาตกใจมากในขณะที่พยายามยกมันขึ้น

 

ถั่วงอกตะกร้านี้ต้องหนักอย่างน้อย 100 ชั่ง ผู้หญิงคนนี้แบกถั่วงอกหนักๆ ไว้บนหลังจริง ๆ ตอนที่เธอเข้ามาเมื่อกี้?

 

เขาหันไปมองเฉียวเหม่ยด้วยความตกใจ

 

เฉียวเหม่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างยิ้มและมองไปที่เฉินหู เธอทักทายเขาอย่างอ่อนหวาน “สวัสดีค่ะ ลุงเฉิน”

 

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือรูปร่างที่ใหญ่โตของเธอ แต่เสียงของเธอทำให้ผู้คนนึกถึงตัวละครแบบโลลิต้าที่มีน้ำเสียงอ่อนหวานของเด็กสาว เมื่อรวมกับรูปร่างของเธอแล้ว มันก็…ตรงกันข้ามกันเล็กน้อย

 

เขาอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

 

เขาจำได้ว่าได้ยินว่าเซี่ยเจ๋อพอใจมากและชอบเฉียวเหม่ยมาก

 

ความคลั่งไคล้นี้…คือจริงๆ…

 

เฉินหูมองไปที่เฉียวเหม่ยและชมเชย “ตะกร้าหนักขนาดนี้ คุณก็ไม่เลว!”

 

“ฮิฮิ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ค่ะ เนื้อทั้งหมดบนร่างกายของหนูไม่ได้มีไว้โชว์เท่านั้น”

 

เฉียวเหม่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

 

จากปฏิสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเฉียงกับเขาเมื่อครู่นี้ เธอบอกได้เลยว่าลุงคนนี้ต้องเป็นคนดีและเป็นคนที่เธอสามารถสนิทสนมด้วยได้

 

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ!" เฉินหูหัวเราะอย่างเต็มที่ เขารู้สึกว่าเฉียวเหม่ยมีบุคลิกที่ดี เธอเป็นหลานสาวของเฉียวเฉียง จริงๆ

 

หลังจากนั้น เขาก็จ้องไปที่ทหารที่อยู่ข้างๆ และตะโกนว่า “ทำไมคุณไม่เอาไปล่ะ คุณกำลังรออะไรอยู่?"

 

"ครับ"

 

ทหารคนนั้นตอบรับทันทีและหยิบตะกร้าจากพื้นก่อนจะเดินออกไป

 

หลังจากทำเสร็จแล้ว เฉินหูก็เชิญแขกผู้มีเกียรติทั้งสองของเขาไปที่ห้องชงชาข้างในทันที จากนั้นเขาก็ชงชา รินน้ำให้ และวางของว่างและผลไม้ไว้บนโต๊ะ หลังจากเขาทำเสร็จ เขาก็ปิดประตู

 

“ผู้นำเก่า!” เฉินหูโผล่หัวออกมามองนอกห้องก่อนที่จะกลับมานั่งมองเฉียวเฉียง แล้วพูดว่า “ผมรู้สึกว่าท้องฟ้าที่นี่…กำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง”

 

เขาลังเลในขณะที่เขาพูด

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นเฉียวเฉียงจ้องมองมาที่เขา เขาก็พูดต่อ “ผมรู้สึกว่าท้องฟ้าที่นี่…กำลังจะเปลี่ยนไปจริงๆ!”

 

“มันถึงเวลาเปลี่ยนแล้ว!”

 

เฉียวเฉียงจิบน้ำแล้วพูดช้าๆ

 

นโยบายปัจจุบันไม่อนุญาตให้ทำธุรกรรมส่วนตัว ในตลาดปัจจุบัน สามารถซื้อและขายผลพลอยได้ทางการเกษตรได้บางส่วนเท่านั้น แม้กระทั่งสำหรับสหกรณ์ด้านการจัดหาและการตลาด มีบางสิ่งที่พวกเขายอมรับได้ แต่ไม่ใช่ของคนอื่น

 

ตอนนี้ มันยังไม่สามารถซื้อและขายได้ทุกอย่าง ดังนั้นถั่วงอกของเฉียวเหม่ยจึงขายได้เฉพาะในเมืองเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม บรรยากาศในปัจจุบันแตกต่างจากเมื่อก่อนแล้ว

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง โลกกำลังจะเปลี่ยนไป!

 

เฉียวเหม่ยซึ่งอยู่ข้างๆ เขาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจอะไร แต่เธอคิดว่ามันยังเร็วเกินไปสำหรับเรื่องนั้น

 

จากมุมมองของคนสมัยใหม่เช่นเธอ การเปลี่ยนแปลงจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เพราะเศรษฐกิจแบบตลาดเปิดจะขึ้นอย่างแน่นอน เพื่อประโยชน์ในการพัฒนา จำเป็นต้องมีระบบเศรษฐกิจแบบเปิดอย่างแน่นอน

 

สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับประเทศและสำหรับทุกคน

 

เมื่อคิดถึงการเปิดเศรษฐกิจ ทันใดนั้น เธอก็นึกถึงเหตุการณ์สำคัญที่จะเกิดขึ้นในปีนี้ นั่นคือแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในเดือนมีนาคม

 

หลายคนเสียชีวิตในแผ่นดินไหวครั้งใหญ่นั้น

 

ในเมื่อฉันมาเกิดในยุคนี้แล้ว ฉันควรจะทำอะไรสักอย่างไหม?

 

บางทีการทำอย่างนั้น ฉันจะไม่เสียบทบาทในฐานะผู้กลับมาเกิดใหม่ไปเปล่าๆ?

 

ขณะที่เธอคิดเช่นนั้น สายตาของเธอก็ฉายแววครุ่นคิด

 

…

 

ที่สหกรณ์จัดหาและการตลาด

 

เสี่ยวหลิงแบกตะกร้าถั่วงอกไปที่สหกรณ์การจัดหาและการตลาด และเมื่อเสมียนข้างในเห็นว่าเป็นทหารของเฉินหู เขาก็ออกมาต้อนรับเขาทันที

 

ตอนที่ 47: ขอให้ฉันครึ่งหนึ่ง

 

"อะไรทำให้คุณมาที่นี่?" เสมียนถามอย่างร่าเริง

 

เสี่ยวหลิวนึกถึงสิ่งที่เฉินหูบอกเขาและพูดทันทีว่า “นี่คือถั่วงอกของหัวหน้าแผนกเฉินของเรา รีบมาชั่งน้ำหนักกันนะครับ หลังจากนั้น ผมยังต้องนำมันกลับไปอย่างรวดเร็วด้วย”

 

"ตกลง ตกลง!" เสมียนยังสามารถจัดการเรื่องดังกล่าวได้ดี

 

เมื่อเขาเห็นสถานการณ์นี้ เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไร หลังจากหยิบตะกร้าถั่วงอกแล้ว เขารีบชั่งน้ำหนักและลงทะเบียน

 

ทุกอย่างเสร็จสิ้นในระยะเวลาอันสั้น

 

เสมียนมองไปที่ถั่วงอกในตะกร้าและอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปชิม

 

หลังจากที่เอามันเข้าปาก ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและพูดว่า “ถั่วงอกพวกนี้ราคาเท่าไร? มันกรอบและหวานและอร่อยจริงๆ”

 

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงต้องการหยิบถั่วงอกออกมาจากตะกร้าอีกครั้ง

 

เขาไม่ได้คาดหวังว่าเสี่ยวหลิวซึ่งอยู่ข้างๆ จะตบมือเขาออกแล้วพูดเสียงดังว่า “คุณกินไม่ได้แล้ว หัวหน้าแผนกเฉินของเรายังคงรอถั่วงอกตะกร้านี้อยู่!”

 

“ขอฉันสักครึ่งชั่ง… หรือไม่ก็ ขอให้ฉันสักชั่ง!”

 

เสี่ยวหลิวตอบกลับโดยตรง

 

เขาไม่สามารถช่วยได้ คุณภาพของถั่วงอกเหล่านี้ดีเกินไปจริงๆ ถั่วงอกนั้นกรอบและหวานมากซึ่งพวกมันจะอร่อยมากเมื่อนำไปผัด พวกมันยังสามารถกินได้เหมือนผลไม้

 

"ไม่ได้!" เสี่ยวหลิวปฏิเสธทันทีอย่างเที่ยงตรง

 

หัวหน้าแผนกเฉินได้สั่งไว้ว่าอย่าให้ถั่วงอกหายไปแม้แต่ต้นเดียว

 

ว่าแล้วก็แบกถั่วงอกกลับไป

 

ในสำนักงาน

 

เสี่ยวหลิวเข้ามาพร้อมตะกร้าบนหลังและมอบเงินที่เขาทำ “ทั้งหมด 107 ชั่ง ขายได้ 15 หยวนและ 53 เซนต์ นี่คือเงินที่ได้รับครับ!”

 

“ตกลง” เฉินหูตอบและหันไปส่งเงินให้เฉียวเหม่ย

 

เฉียวเหม่ยมีความสุขมากและเอื้อมมือไปนับ 15 หยวนกับ 53 เซ็นต์

 

การเดินทางครั้งนี้มีค่าใช้จ่ายเพียงสองถึงสามหยวน แต่พวกเขาทำกำไรสุทธิได้ 12 ถึง 13 หยวน นี่เป็นผลกำไรมหาศาล!

 

ฉันขายตะกร้าเดียวเท่านั้นตอนนี้ ถ้าฉันขายได้มากกว่า 10 ตะกร้าต่อวันล่ะ? แล้วถ้าขายได้มากขึ้นล่ะ?

 

ฉันจะไม่รวยเหรอ?

 

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอรู้สึกอบอุ่นในใจราวกับว่าเธอได้รับเงินจำนวนมากแล้ว

 

เธอมองไปที่เฉินหูและถามทันทีว่า “ลุงเฉินค่ะ คุณคิดจะทำอะไรกับถั่วงอกพวกนี้?”

 

“นำถั่วงอกครึ่งหนึ่งกลับบ้านทำอาหารและแบ่งอีกครึ่งหนึ่งให้ทุกคนในนี้ เพื่อให้ทุกคนได้ลิ้มรสถั่วงอกเหล่านี้” เฉินหูพูดทันทีโดยไม่ลังเล

 

เพราะเขาไม่สามารถกินถั่วงอกแสนอร่อยเหล่านี้ให้หมดได้ เขาจึงต้องแบ่งปันมันกับคนอื่นอย่างแน่นอน

 

อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉียวเหม่ยได้ยินสิ่งนี้ เธอส่ายหัวด้วยความไม่พอใจ “หนูยังมีตะกร้าอีกหกใบที่บ้าน ถ้าในอนาคตหนูนำตะกร้าหนึ่งใบมาทุกวัน พวกคุณทุกคนจะยังรับมันให้หมดได้อีกเหรอ?”

 

เฉินหู่พูดอะไรไม่ออก

 

เฉียวเฉียงที่อยู่ด้านข้างรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงและแสร้งทำเป็นดื่มชาอย่างเงียบๆ แต่จริงๆ แล้วเขากำลังพยายามกลั้นหัวเราะ

 

นี่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจจะบอกเฉินหู ตอนนี้เหม่ยเหม่ยของเขาพูดออกมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำให้เขาต้องเสียลมหายใจ

 

เหม่ยเหม่ยคิดเหมือนเขาจริงๆ

 

ฉลาดแค่ไหน!

 

เฉินหูซึ่งอยู่ข้างๆ คิดอยู่ครู่หนึ่งและหยิบถั่วงอกขึ้นมาหนึ่งกำมือ เขาตกลงทันทีและพูดว่า “นั่นน่าจะดี ถ้าวันละตะกร้า มันจะยังกินไม่หมด”

 

ถั่วงอกเหล่านี้อร่อยมากถึงแม้เขาจะไม่ได้กินเองก็สามารถให้คนอื่นได้และพวกเขาก็จะชอบ

 

นอกจากนี้ เขายังสามารถขายมันได้อีกด้วย

 

คุณภาพและราคานี้ดีมากอยู่แล้วและจะมีผู้ซื้อแน่นอน

 

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังให้เฉียวเหม่ยพูดอีก “ถ้าหนูส่งได้ 10 ตะกร้าต่อวันล่ะ?”

 

ประโยคนี้ทำให้เฉินหูหายใจไม่ออก

 

วันละ 10 ตะกร้า?

 

กินถั่วงอกมากไปหน้าจะไม่เป็นถั่วงอกเหรอ?

 

ไม่มีทางกินถั่วงอกได้มากขนาดนี้แน่นอน แม้ว่าเขาจะแจกพวกมันฟรีๆ แต่เขาก็ไม่ได้เงินเดือนมากพอที่จะซื้อพวกมันทั้งหมด

 

ในกรณีนี้ ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้จริงๆ

 

สีหน้าตกใจปรากฏขึ้นก่อนที่เขาจะพูดว่า “วันละ 10 ตะกร้า… เรา…”

 

เขายังพูดไม่จบประโยค แต่เห็นได้ชัดจากสีหน้าของเขา

 

ตอนที่ 48: ใช้จ่ายเงินอย่างรวดเร็ว

 

เฉียวเหม่ยหัวเราะออกมาและพูดตรงๆ กับความคิดเห็นของเธอ “หนูรู้สึกว่าคุณไม่จำเป็นต้องทำเองทั้งหมด คุณสามารถขายถั่วงอกเหล่านี้ในสหกรณ์การจัดหาและการตลาด คุณภาพของถั่วงอกเหล่านี้ดีมากจนมีคนซื้อแน่นอน!”

 

ด้วยปริมาณถั่วงอกที่มีปริมาณมาก จะเป็นการดีที่สุดหากสามารถส่งไปยังโรงแรมหรือร้านอาหารใหญ่ๆ ได้

 

นั่นหมายถึงความต้องการสูงและยอดขายที่มั่นคง

 

อย่างไรก็ตาม ตลาดยังไม่เปิดจึงไม่สามารถส่งถั่วงอกไปยังโรงแรมหรือร้านอาหารได้อย่างเปิดเผย พวกเขาสามารถจ่ายสิ่งที่ดีที่สุดส่งต่อและส่งไปยังสหกรณ์การจัดหาและการตลาดเป็นตลาดที่แน่นอน

 

ด้วยวิธีนี้จะมีสถานที่ในการทำธุรกรรม

 

มันก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเช่นกัน

 

เฉินหูนั่งอยู่บนที่นั่งของเขาด้วยความกังวลเกี่ยวกับปัญหา แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาสว่างขึ้น เขามองไปที่เฉียวเหม่ยและยกนิ้วให้เธอ เขาหันไปทางเฉียวเฉียงและชมเชย “ไม่เลว! ผู้นำเก่า สาวน้อยของคุณฉลาดจริงๆ”

 

“เอาล่ะ เธอมีถั่วงอกเท่าไหร่ก็ส่งมา ตราบใดที่คุณฝากไว้ที่สหกรณ์การจัดหาและการตลาดของเรา เราจะช่วยคุณขายอย่างแน่นอน!”

 

วิธีที่เขาพูดนั้นกล้าหาญและตรงไปตรงมามาก

 

เฉียวเหม่ยและเฉียวเฉียงต่างก็พยักหน้า หลังจากได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็กล่าวคำอำลากับเฉินหู

 

….......

 

ทั้งสองคนออกจากสำนักงานและไปที่สหกรณ์การจัดหาและการตลาดที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

 

ดวงตาของเฉียวเหม่ยเป็นประกายขณะที่เธอมองไปที่ 15 หยวนที่เธอเพิ่งได้รับ

 

ตอนนี้เธอมีเงินอยู่ในมือแล้ว และมันเป็นเงินที่เธอหามาได้เอง ตอนนี้เธอสามารถซื้ออะไรได้มากขึ้นแล้ว

 

แม้ว่าจะมีของหมั้นที่บ้าน แต่ทั้งหมดก็เป็นผ้าอย่างดีและใหม่เอี่ยม เฉียวเหม่ยทนใช้มันไม่ไหว

 

ตอนนี้เธอจะไปที่สหกรณ์จัดหาและการตลาดเพื่อซื้อผ้ามาทำผ้าห่มและของใช้ต่างๆ เพื่อเธอจะไม่ทำให้ที่นอนใหม่สกปรก

 

นอกจากนี้ ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์

 

เธอยังต้องทำเสื้อผ้าให้เด็ก ๆ เพื่อที่เมื่อพวกเขาเกิดมา พวกเขาจะสามารถสวมใส่เสื้อผ้าที่เธอทำขึ้นเองได้

 

อาจจะเป็นหมวกเล็กๆ กางเกงตัวเล็ก ชุดนอนตัวเล็กๆ แค่คิดก็ทำให้ใจของเฉียวเหม่ยสั่นสะท้าน ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในสหกรณ์การจัดหาและการตลาด เธอก็ซื้ออย่างบ้าคลั่ง

 

เฉียวเฉียงยืนอยู่ด้านข้างและเฝ้าดูเธอเลือกสิ่งหนึ่งสิ่งแล้วสิ่งเล่า

 

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาออกจากสหกรณ์การจัดหาและการตลาด เธอได้ใช้เงิน 15 หยวนในมือหมดแล้ว แม้แต่เงินเดือนเกษียณ 50 หยวนที่เฉียวเฉียงเพิ่งได้รับก็ถูกใช้ไปหมดแล้ว

 

ตะกร้าใบใหญ่บนหลังของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยผ้าและของใช้ประจำวัน

 

ทั้งสองลงจากรถไฟและเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข เฉียวเฉียงคิดว่าเงิน 50 หยวนที่เขาเพิ่งได้รับหายไปในพริบตา เช่นเดียวกับเงินอีก 15 หยวนที่ได้มาเพิ่ม

 

ความเร็วที่เธอใช้จ่ายเงิน… เร็วไปหน่อยจริงๆ

 

อย่างไรก็ตาม เงินไม่ได้ถูกใช้ไปกับอาหารเพียงอย่างเดียวในครั้งนี้ แต่ซื้อสิ่งที่มีประโยชน์ ในแง่นั้นค่อนข้างสมเหตุสมผล

 

ไม่เป็นไร… หลานสาวของฉันไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อีกต่อไปและกลายเป็นหญิงสาวแล้ว

 

ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องใส่ใจกับรูปลักษณ์ของเธอ เขาแค่สงสัยว่าเหม่ยเหม่ยของเขาจะเป็นอย่างไรเมื่อเธอแต่งตัว

 

นัยน์ตาของเขาเป็นประกายสดใสขณะมองดูร่างอวบอ้วนของเฉียวเหม่ยที่อยู่ตรงหน้าเขา

 

…

 

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พวกเขาทั้งสองไม่รู้ก็คือขณะที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้านจากสถานีรถไฟในเมือง มีคนสองคนมาเคาะประตูของพวกเขา

 

"ก๊อก ก๊อก!"

 

"ก๊อก ก๊อก มีใครอยู่บ้านไหม?”

 

คนสองคนซึ่งดูเหมือนคนส่งของและมีรถจอดอยู่ข้างหลัง พวกเขากำลังเคาะประตูของเฉียวเหม่ย

 

หลังจากเคาะไปสองนาทีก็ยังไม่มีการตอบสนอง

 

“เราควรทำยังไง? ไม่น่าจะมีใครอยู่ข้างใน?” คนส่งของคนหนึ่งที่หน้าประตูขมวดคิ้วและพูด

 

ชายอีกคนพยักหน้า พยายามฟังเสียงในลานบ้านอย่างสงสัย

 

ในขณะนี้ เฉียวอวี้ ซึ่งกำลังผ่านบ้านของเฉียวเหม่ยได้ยินการสนทนาของพวกเขาและเดินเข้าไปหาพวกเขา

 

เธอถามว่า “สวัสดีค่ะ คุณมาหาครอบครัวนี้หรือเปล่า?”

 

ขณะที่เธอพูด เธอมองไปที่รถบรรทุกข้างหลังพวกเขา

 

เธอมองเห็นกล่องใบใหญ่บางใบที่ข้างในมีคำอย่างเช่นจักรเย็บผ้าและคำอื่นๆ

 

เป็นไปได้ไหมว่า… สองคนนี้มาที่นี่เพื่อมอบของขวัญหมั้น?

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียวอวี้ก็ชัดเจนยิ่งขึ้น และเธอก็มองไปที่สหายทั้งสอง

 

หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “สวัสดีสหาย เรามาที่นี่เพื่อมอบของขวัญหมั้นหมาย คุณรู้ไหมว่าครอบครัวนี้หายไปไหน?”