สดๆในรังหมาป่า nc

คาเอลหอบหายใจแรงหลังจากระบายแรงหนุ่มใส่ลิเรนจนแตกทะลักในรู ร่างหมาป่ากึ่งมนุษย์โน้มลงครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนแก่นกายออกอย่างหัวเสีย เสียงแฉะดังตามมา เขาจ้องนางด้วยสายตาดุดัน "เจ้าห้ามตามข้าไปอีกนะ เข้าใจหรือไม่ เอลฟ์" เสียงทุ้มต่ำแทบเป็นคำราม

แต่ลิเรนกลับเพียงยิ้มทั้งที่ร่างยังเกร็งสะท้านไม่หยุด หยาดเหงื่อเกาะพราวผิวขาวผ่อง นางกระซิบพร่าด้วยเสียงหอบ "ต่อให้เจ้าขับไล่ ข้าก็ไม่ยอมไป คาเอล"

"กลับไปหาเผ่าเจ้า พวกเขารอเจ้าอยู่"

"ไปเดี๋ยวนี้"

คาเอลขมวดคิ้วขู่คำรามต่ำอีกครั้ง ก่อนตวัดกายออกห่าง แผ่นหลังเปลือยเปียกชื้นด้วยเหงื่อสะท้อนแสงอาทิตย์ เขาเดินหายลับไป เสียงฝีเท้าหนักๆ ค่อยๆเงียบหาย

"ก็ ก็....ข้า ไม่มีที่ไป"

ลิเรนไม่ยอมถอย นางลุกพรวดทั้งที่ขาอ่อนแรง ร่างบอบบางปิดบังด้วยเส้นผมยาวยุ่งเหยิง ตัดสินใจแอบตามร่างกำยำไปจนถึงรังของหมาป่าขาว รังนั้นอยู่กลางซอกเขา มีกิ่งไม้ทับซ้อนปกคลุมเป็นโพรงหิน เศษกระดูกสัตว์เกลื่อนอยู่รอบๆ บ่งบอกถึงความดุร้ายของเจ้าของ

คาเอลที่กลับถึงรังยังไม่รู้ว่านางตามมา เขาคำรามในลำคอแล้วแปรสภาพเต็มตัวเป็นหมาป่าสีขาวราวหิมะ พุ่งออกล่าหาเหยื่อ ร่างใหญ่ยักษ์แอบย่องไปยังหมู่บ้านคนแคระ ฉกหมูอ้วนมาอย่างรวดเร็วก่อนหายกลับเข้าเงามืด เสียงร้องโหยหวนของสัตว์เลี้ยงดังสนั่นสร้างความวุ่นวายให้คนแคระทั้งเผ่า

เมื่อเขากลับมาถึงรังในยามค่ำ คาเอลโยนซากหมูลงกับพื้น เลียเลือดสดๆ อย่างกระหาย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอำพันคมกริบก็เห็นร่างบางที่นอนหลับขดอยู่ตรงมุมรัง ลิเรนห่มเพียงเส้นผมยาวปกปิดเนินอก ผิวขาวนวลตัดกับหินเย็นๆ ยิ่งทำให้นางดูเย้ายวนขึ้นไปอีก

คาเอลกลับร่างมนุษย์ เขาคำรามต่ำด้วยความหงุดหงิด "เจ้าบ้าจริงๆ ถึงกล้ามานอนในรังข้า" เขาก้าวเข้าหา แต่ยิ่งใกล้ กลิ่นกายหอมหวานปนกลิ่นกามารมณ์ที่ยังไม่จางไปจากร่องสวาทของนางกลับยิ่งปลุกไฟในอก

เขาโน้มลงใกล้ ใช้ปลายเล็บหนาเกี่ยวเส้นผมที่ปกปิดเนินอกออก ดวงตาหมาป่าแวววาวด้วยความปรารถนา ลิเรนสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกโพลงก่อนเงยขึ้นสบตาคม "คาเอล" นางเรียกเขาเบาๆ "เจ้ากลับมาแล้ว" มือบางยกขึ้นลูบแผ่นอกหนาของเขาเหมือนรอคอย

คาเอลกระชากนางขึ้นนั่งทันที ปากหนาประกบจูบรุนแรงจนเสียงครางสั่นพร่าอยู่ในโพรงปาก มือใหญ่บีบขย้ำอกอวบแน่น นางครางหอบสะท้าน "อื้มมม อ่าห์ คาเอล อ๊าา" เสียงนางดังแผ่วในรังแคบ

เขาไม่รั้งรอ ยกสะโพกนางขึ้นคร่อมแก่นกายที่ผงาดแข็งพร้อมอีกครั้ง แล้วกดร่างบางลงมาจนเสียงเนื้อกระแทกดังชัด ร่องสวาทเปียกชื้นตอดรัดแน่นจนเขาต้องกัดฟัน "อื้มม ซี๊ดดด แน่นอีกแล้ว เอลฟ์"

ลิเรนร้องกรีด สะโพกขยับโยกเด้งตามแรงดันรุนแรง "อร๊ายย อ๊าาาาา เสียวเหลือเกิน คาเอล โอ๊ยยย ซี๊ดดด อ่าห์" นางยันมือกับแผ่นอกเขา ควงเอวบดเร่งเร้า ทั้งที่แก่นกายยังอัดกระแทกสวนแรงขึ้นเรื่อยๆ

คาเอลพลิกนางลงกับพื้นหินเย็น จับขาขาวเรียวแบะออกกว้างแล้วซัดสะโพกใส่ไม่หยุด เสียงกระแทกหนักหน่วงก้องไปทั่วโพรงหิน ลิเรนครางลั่น "อ๊าา อร๊ายยยย โอ้ววว คาเอล ข้าเสียว ข้าแตกแล้ววววว" ร่างบางกระตุกเกร็งสุดแรง

แต่คาเอลยังไม่พอ เขากระชากนางขึ้นสี่ขาคล้ายสัตว์ ก่อนแทงสวนจากด้านหลังเต็มแรง แรงกระแทกดิบเถื่อนทำให้นางร้องกรีดทุกครั้งที่โดนซัดเข้า "อ๊าาาา ซี๊ดดด อู๊ยยยยยยย โอ๊ยยยยยย คาเอล ข้าไม่ไหวแล้ววว"

เขาคำรามก้องในรัง ซัดอัดแรงสุดท้าย กดร่างบางแนบกับพื้นหิน ร่างกำยำเกร็งสะท้านพร้อมปลดปล่อยน้ำร้อนแตกในทะลักล้นจนไหลนองตามขาอ่อน ลิเรนเองก็แหงนหน้าครวญครางสุดเสียง "อร๊ายยยยยย ซี๊ดดดดดดดด อ่าห์" ร่างบางเกร็งกระตุกซ้ำอีกครั้ง

คาเอลฟุบลงกอดรัดนางแน่น เสียงหอบหายใจดังสอดประสานกับเสียงครางหวานของนาง ทั้งรังอบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อ กามารมณ์ และเลือดสัตว์ ท่ามกลางความเงียบงันของค่ำคืน

เขากระซิบเสียงเบาๆใกล้หูนาง "เจ้ามันบ้าเอลฟ์ บ้าที่สุด"

"แต่เจ้าก็กกกอดข้า หมาป่า...."