พี่หวานหนึ่งในแก๊งเดินเข้ามาคุยกับผม

  ผมยกมือไหว้ฐานะที่พี่เป็นรุ่นพี่ผม พี่แกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่   

"ผมก้องครับพี่ เป็นน้องใหม่เข้ามาปีนี้ครับ อยู่ ม 4/2 ตึกนู้นครับ"

"อ้อ..พวกเด็กเรียนนี่........"   

พี่หวานนี้หน้าตาจีนๆ ผิวขาวแต่น่ารักอย่างบอกใครเชียว 

 พี่แกสูงราวๆ 165 ไม่อ้วนไม่ผอมไป

 จากภายนอกเดาว่านมน่าจะใหญ่พอควร มีเอวมีสะโพก

 ระหว่างที่คุยผมสังเกตว่าพี่หวานไม่ค่อยมองหน้าผม

  มองข้างล่างซะมากกว่า

  เพื่อความแน่ใจผมเลยแกล้งนั่งถ่างขาออกไปอีก

  พี่แกทำตกใจก่อนละสายตาไป

  แล้วแกก็กลับมามองใหม่อีก

  จนหัวหน้าทีมร้องเรียกพวกเราลงสนาม

   ครึ่งหลังนี้..ผมไม่ค่อยจะมีจิตใจเล่นเท่าไร สังเกตพี่หวานซะมาก

   จิตใจเริ่มไม่อยู่กะร่องกะรอย

  จนพี่หวานกลับไปแล้วน่ะหละ...ผมถึงตั้งใจเล่น 

  ผมติดใจพี่หวาน แต่ได้ยินมาว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว  

เลยไม่อยากตาย ก็คุยเล่นไปเรื่อยๆ

   แต่พี่หวานก็จะมานั่งคุยกับผมทุกวันตอนพักครึ่ง

  วันหนึ่งผมรวบรวมความกล้าเพื่อถามพี่หวาน...

"แฟนพี่ไม่มาด้วยเหรอครับ"

"อ้อ ไอ้บ้านั่นน่ะเหรอ" 

โอ้โห พี่หวานตอบแบบท่าทางจะมีปัญหาครอบครัว

"พี่ไม่เคยคิดหรอกว่ามันเป็นแฟน

  คนอะไรวะมีแต่ตัวเอง ก้อง น้องคิดดูนะ เย็นขนาดนี้ถ้าเป็นแฟน

  มันต้องพาพี่ไปส่งบ้านสิใช่มะ นี่ สี่โมงปุ๊บกลับบ้าน

  มีมันแหละคิดว่าพี่เป็นแฟน 

 แล้วก็พูดไปทั่วว่าพี่เป็นแฟนมัน 55555 พี่ปล่อยให้มันบ้าไป

 ไม่สนมันหรอก แต่คบไว้เล่นๆ กันคนอื่นมาจีบ..รำคาญ"

ฟังปุ๊บคอย่นเลย ผมกะจะจีบนะเนี่ย แต่อย่างผมแล้วไม่ถอย

"ถ้าพี่รอได้อีกสักครึ่งชั่วโมง  

ให้ผมเล่นเสร็จ...ผมทำหน้าที่แทนแฟนพี่...ไปส่งก็ได้ครับ" 

หม้อโคตรๆเลยผม แต่ด้านได้อายจะอดนะครับ

"พี่รอไม่ได้หรอกหรอก ที่บ้านพี่รอกินข้าวเย็น

  จะไปส่งก็ไปตอนนี้เลย ไม่งั้นก็ไม่ต้องไป พี่กลับเองได้" 

พี่หวานยิ่นคำขาดมุขนี้ ผมก็กล้าพอที่จะเดินไปบอกเพื่อนๆว่า

 ผมเลิกเล่นกลับก่อน

   ผมเปลี่ยนเสื้อเรียบร้อยนั่งพักกินน้ำ

และคุยกับพี่หวานจนเหงื่อแห้ง

  ผมรู้สึกว่าจะคุยถูกคอกับพี่หวานจัง อยากคุย "ลึกๆ"กว่านี้

 แต่ต้องเก็กหล่อรักษาภาพไว้ก่อน

   เย็นวันนั้นผมนั่งรถกลับกับพี่หวาน

ซึ่งบ้านอยู่คนละซีกโลกกับผม

  บ้านพี่หวานอยู่ราวคลองสานต้องข้ามเรือไป

   นึกในใจว่าแฟนพี่หวานแม่ง..แย่จัง

 ปล่อยให้สาวสวยเดินทางกลับบ้านเองได้ไง

   ผมเพิ่งรู้ว่าพี่หวานนั้น..พ่อเป็นผู้ว่าอยู่ต่างจังหวัด

 ส่วนแม่ทำงานในกระทรวงในกรุงเทพฯ  

 มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อพี่วิน เรียนวิศวะ

  แล้วก็มีน้องชายเรียน ม 4 เหมือนผมแต่อยู่โรงเรียนอื่น   

วันเวลาผ่านไป... ผมกับพี่หวานเริ่มสนิทกันมากขึ้น

 ผมเล่นบอลแค่ครึ่งเดียว

  ครึ่งหลัง..ผมต้องไปส่งพี่หวาน

  ผมทำแบบนี้มาแค่สองอาทิตย์...

แต่มีความคืบหน้าอย่างมากเลยครับ  

 พี่หวานยอมให้ผมจับมือ แบกเป้ให้ ถือของให้ ยอมให้ทำตัวเป็นแฟน

   แต่อย่างว่า ผมมันประเภทได้คืบจะเอาศอก

  คิดไปไกลถึงตอนพี่หวานถอดเสื้อออกนู่นแล้ว..

 จนฟ้าก็บันดาลให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจนได้...

   วันศุกร์หนึ่งระหว่างทางกลับบ้าน

 แม่พี่หวานโทรมาบอกว่าแม่กะน้องจะไปหาพ่อที่ต่างจังหวัด

  ให้พี่หวานอยู่กวดวิชาที่กรุงเทพคนเดียว 

 พี่หวานบอกไม่เป็นไร จะไปค้างบ้านแก๋ม

  ซึ่งแม่บอกว่าโอเคเลยดี จะได้ไม่ห่วง 

นั่นเข้าทางผมเลย....

"พี่จะไปเที่ยวบ้านผมมั๊ยล่ะ" 

แต่ว่าพี่หวานไม่ใช่อะไรที่ง่ายๆอยู่แล้ว

"ก้องจะได้ข่มขืนพี่น่ะสิ ไม่เอาหรอก พี่กลับบ้านนี่แหละ"

"ไม่หรอกพี่ ที่บ้านผมมีน้องอยู่อีกคนนึง จะไปทำงี้ได้ไง อื้อฉาวแย่"

"น้องชายสิ พี่น้องได้ช่วยกันรุมพี่... ไม่เอา ไม่ไป กลับบ้าน ส่งพี่ที่บ้าน"

"น้องผู้หญิงครับ พี่นอนห้องอีกห้องก็ได้ ผมมีตั้งสี่ห้องแน่ะ" 

พี่หวานครุ่นคิด แล้วก็หันมาบอกว่า

"ก็ได้ แต่กลับบ้านเอาของพี่ก่อนนะ

  ก้องต้องสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรล่วงเกินพี่นะ"

"สัญญาครับ..."

ผมตอบทันทีโดยอัตโนมัติ แต่ในใจลิงโลดมากๆ

  ปากพูดไปมือก็จับมือพี่หวานมาบีบแน่น จ้องตาพี่หวาน

  ถ้าพี่แกมีญาณวิเศษคงรู้ได้ว่าผมคิดยังไง

   ผมโทรมาบอกเก๋ล่วงหน้าว่าให้ซื้อข้าวเพิ่มอีก 1

  พี่หวานมากินข้าวเย็นด้วยกันกับเรา

  เก๋ทำหน้างงๆเล็กน้อยเมื่อผมพาผู้หญิงเข้าบ้านมา

   ผมลากยัยเก๋ไปคุยข้างๆครัว 

"เก๋ อย่าพูดมากนะ พี่เค้าจะมานอนด้วยคืนนี้

  แต่ไม่นอนห้องพี่หรอก เดี๋ยวจัดห้องให้พี่หวานเค้า

  คืนนี้เก๋นอนห้องเก๋นะ" 

เก๋พยักหน้า ทุกอย่างราบรื่น

  หลังกินข้าวพี่หวานอาบน้ำแต่งชุดนอน

  มานั่งดูทีวีจอยักษ์กับผม 

 เก๋นั้นไปนอนตั้งแต่หัวค่ำ 

 ผมเปิดแอร์อย่างหนาวเลย

 พี่หวานนั่งขนลุกตลอดเวลาผมสังเกตได้ชัด

  แกพยายามที่จะไม่หันมาสบตาผมเลย

  แถมเลือกนั่งโซฟาเดี่ยวอีกต่างหาก

  ท่าทางพี่หวานคงกลัวผมรังแกเธอจริงๆ แหละ

   จังหวะที่ผมลุกขึ้นเดินไปเอาน้ำมากิน

  วินาทีนี้เองผมสังเกตว่าพี่หวานจ้องมองที่เป้าผมตาไม่กระพริบ

  เพราะกางเกงบอลที่ผมใส่สีขาว

 แล้วแถมผมเองก็ไม่ใส่กางเกงในด้วยเพราะว่าใกล้จะนอนแล้ว.....

"พี่ไปนอนดีกว่า..."

พี่หวานพูดขึ้นมาแม้ว่าหนังยังไม่จบดี

   ผมก็เลยลุกขึ้นไปส่งพี่หวานเข้านอน  

 พี่หวานตอนง่วงนี่สุดยอดเลย

 หวานสมชื่อจริงๆ หยาดเยิ้มมากๆ

 จนผมอยากจูบพี่เค้าจริงๆแล้ว 

 พี่แกก็ยิ้มๆ จะเดินเข้าห้อง 

 ผมเดินตามไปดึงมือพี่หวานไว้ 

"พี่หวานครับ ผมชอบพี่ตั้งแต่วันที่พี่มาคุยกะผมวันแรกแล้ว..." 

พี่หวานยิ้มแต่ก่อนจะบอกอะไร มีเสียงโทรเข้ามือถือพี่หวาน

   พี่หวานผละไปรับสายทันที

"อ้อ แก๋มเหรอ เออว่าไง...หา..อะไรนะ แม่ชั้นโทรไปหาเธอเหรอ

  เออ..เออ. แล้วแกว่าไง อ้าว แย่ล่ะสิ ทำไงล่ะเนี่ย เออๆได้ ๆ

  เออ..รีบมาแล้วกันนะ มาเจอที่บิ๊กซี เออ..จะรอ...."

พี่หวานวางสาย แล้วเงยหน้ามาบอกผมว่า

"พี่แก๋มโทรมาบอกว่าแม่พี่ โทรไปหาแก๋ม แล้วอยากคุยกับพี่

   แต่พอดีพี่ไม่อยู่..แก๋มบอกยังไม่กลับ

  แม่บอกเดี๋ยวสี่ทุ่มโทรมาใหม่ พี่ต้องไปบ้านพี่แก๋มแล้ว

  เดี๋ยวพี่แก๋มจะมารับ" 

เธอลุกขึ้นจะไปแต่งตัว 

พี่คงต้องไปค้างบ้านพี่แก๋มจริงๆล่ะ" 

ผมงงไปเลย สวรรค์ลอยไปทันที

  แต่ผมย่อมไม่ปล่อยให้เรื่องเป็นอย่างนั้นหรอก

"พี่...เอางี้ดีกว่า ผมไปกะพี่ด้วย 

 แล้วชวนพี่แก๋มมานอนที่คอนโดผมก็ได้

  มาด้วยกันหลายๆคนสนุกดี มีตั้งหลายห้อง

  พี่ได้ไม่ต้องขนของมากมาย"

พี่หวานหยุดคิดนิดนึงแล้วก็บอกว่า

"โอเค...ก็ได้ งั้นก้องรีบเปลี่ยนเสื้อ"

พี่หวานรอมืที่คอนโดพี่แก๋มอยู่จนสี่ทุ่มครึ่ง

  แม่ก็โทรเข้าเบอร์คอนโดพี่แก๋มจริงๆ

  หลังจากที่แม่ได้คุยกับทั้งสองคนพร้อมกันแล้ว  

แม่แล้วค่อยไว้วางใจ

  พี่หวานก็ชวนพี่แก๋มมาที่คอนโดผมตามที่ผมแนะนำ

  แต่พี่แก๋มบอกว่านัดแฟนไว้แต่เช้าจะไปเที่ยวกัน..เลยขอไม่มาค้าง

  พี่แก๋มจะขับรถมาส่งพวกเรา..

แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไรหรอกเพราะขากลับมันจะดึกมาก

   เราจะกลับแท๊กซี่เอง 

คอนโดพี่แก๋มไกลจากถนนใหญ่และไม่มีแท๊กซี่ผ่านมา

  เราเลยไปมอไซด์ซ้อนสามไปหน้าปากซอย

  ผมนั่งกลาง พี่หวานปิดท้าย

  ออกมาได้ไม่นานฝนก็ตกหนักเลย  

แล้วมอไซด์ก็เสียจังหวะลื่นล้ม

  พี่หวานโดดหนีทัน คนขับก็โดดออกทัน

  ผมคนเดียวที่ซวยหนีไม่ทันล้มไปพร้อมรถ  

 พี่หวานตกใจไม่รู้ทำยังไง

  ผมสำรวจตัวเองพบว่าไม่เป็นไรมากยืนขึ้นมาได้

  แต่มีเลือดออกที่แขนขวา  

 พอดีแท๊กซี่ผ่านมาเลยไปโรงพยาบาล

  หมอดูแล้วก็พบว่าที่ขาขวาผมเขียวเข้มเลยสัก 1 ฝ่ามือ

  ที่แขนขวาไปขูดโดนอะไรไม่รู้ยาวสักครึ่งนิ้ว 

 เป็นแผลลึกนิดนึง..ต้องเย็บ พร้อมเขียวเป็นจ้ำเบ้อเริ่ม

  ไปเอกซ์เรย์ดูกระดูกก็ไม่เป็นไร หมอเลยล้าง เย็บ

 ทำแผลให้ฉีดยาแล้วกลับบ้านได้

เหตุการณ์ทั้งหลายยืดเยื้อจนเรากลับมาถึงคอนโดผมเกือบๆตีหนึ่ง...

"ไม่น่าเลยนะก้อง พี่ขอโทษเธอจริงๆ ถ้าเธอไม่ไปกะพี่ คงไม่เป็นไร"

"มันผ่านไปแล้วพี่หวาน ผมก็ไม่ตายหรอก โชคดีที่เค้าขับไม่เร็ว

 ไม่งั้นได้ไปวัดกันแล้ว พี่ผมอยากอาบน้ำ พี่ช่วยผมถอดเสื้อได้มั๊ย

  แขนยกไม่ขึ้น"   

พี่หวานพยักหน้า ขณะที่กำลังจะเข้ามาถอดพี่แกชะงัก 

"ไปในห้องดีกว่า เดี๋ยวน้องเค้าตื่นมาเห็นจะคิดว่าเราทำอะไรกันอยู่" 

"เอาสิพี่ ห้องผมมีห้องน้ำ พี่มาอาบที่ห้องผมด้วยก็ได้นะ" 

พอเข้ามาในห้องพี่หวานช่วยถอดเสื้อออกให้เรียบร้อย

"กางเกงถอดเองนะ"