แสนรัก...แสนชัง!!!

ยามสายของวันใหม่ แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านหน้าต่างเรือนหลังเล็กกลับไม่ได้สร้างความอบอุ่นให้หัวใจของคุณหญิงเอิบ ความกดดันที่ท่านเจ้าคุณทำกับนางตลอดหลายวันมานี้ ทำให้นางรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ยาเสน่ห์ที่ได้นางก็ยังไม่หยิบออกมาใช้สักที เอาแต่จมอยู่กับความคิดเรื่อยเปื่อยของตนเอง

“เอิบ! เจ้าไม่เคยสำนึกในสิ่งที่เจ้าทำผิดเลยหรือไง?” เสียงเข้มของเจ้าพระยาสุรเดชดังก้องไปทั่วบริเวณ ไม่รู้ว่ากี่วันแล้วที่คุณหญิงเอิบต้องออกมาฟังคำดุด่าเช่นนี้

คุณหญิงเอิบยืนนิ่ง มือกำชายผ้าแน่น พยายามระงับน้ำตาที่เอ่อคลอ “ข้าทำสิ่งใดผิดเจ้าคะ? ข้าก็อยู่ของข้าดีๆ…”

ท่านเจ้าคุณตบโต๊ะเสียงดังจนทุกคนที่อยู่บนเรือนใหญ่สะดุ้ง “เจ้าอย่ามาทำเป็นผู้บริสุทธิ์! เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าจ้องจะหาเรื่องนางจันทร์ของข้า เจ้านี่มันทั้งขี้อิจฉาและน่าเบื่อหน่ายเสียจริง”

คำพูดเหล่านั้นเหมือนหอกที่แทงลึกลงไปในหัวใจของคุณหญิงเอิบ นางสูดลมหายใจลึก พยายามสงบสติ แต่สายตาเยาะเย้ยของนางจันทร์ที่ยืนอยู่ข้างท่านเจ้าคุณกลับทำให้ทุกอย่างยิ่งยากขึ้น

“ถ้าข้าไม่ดีถึงเพียงนี้...แล้วเหตุใดท่านจึงเลือกข้ามาเป็นภรรยาเอกในวันนั้น?” นางถามเสียงสั่น ดวงตาฉายแววเจ็บปวด

ท่านเจ้าคุณยิ้มเยาะ “ก็เพราะข้าไม่มีทางเลือก เจ้าคือเมียที่ราชสำนักจัดหามาให้ข้าเท่านั้น หาใช่คนที่ข้าต้องการไม่”

คำพูดนั้นทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวคุณหญิงพังทลาย นางยืนนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับที่ ร่างกายเบาหวิวเหมือนไร้เรี่ยวแรง

ท่านเจ้าคุณหันไปจับมือของนางจันทร์และเดินออกจากห้อง ปล่อยให้คุณหญิงเอิบยืนอยู่ลำพัง ทิ้งไว้เพียงความอับอายและความเสียใจที่กรีดลึกในหัวใจ

---

กลางดึกคืนนั้น คุณหญิงเอิบนั่งอยู่ในห้องเพียงลำพัง ดวงตาของนางแดงก่ำจากการร้องไห้ นางมองไปที่ขวดน้ำมันพรายที่พ่อหมอไกรให้มา ความลังเลเต็มหัวใจ

“มันจะช่วยให้ข้าได้สิ่งที่ต้องการจริงหรือ?” นางพึมพำเบาๆ มือจับขวดนั้นแน่น แต่แล้วนางก็วางมันลง

นางลุกขึ้น ห่มผ้าคลุมตัวอย่างรวดเร็ว และแอบออกจากเรือนโดยไม่มีใครสังเกตเห็น มุ่งหน้าไปยังสำนักพ่อหมอไกร

เมื่อไปถึง กระท่อมของพ่อหมอไกรนั้นตั้งอยู่ท่ามกลางป่าที่มืดสนิท แสงจันทร์เลือนลางเผยให้เห็นร่างของพ่อหมอที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ เขาเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อเห็นนางเดินเข้ามา

“เจ้ากลับมาอีกแล้วหรือ คุณหญิงเอิบ” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ แต่สายตาคมของเขาจับจ้องร่างบางตรงหน้าอย่างลึกซึ้ง

“ข้ามาเพราะ...ยาเสน่ห์ของท่านใช้ไม่ได้ผล” นางกล่าวพร้อมเสียงสะอื้นเล็กๆ

พ่อหมอไกรลุกขึ้นยืน ร่างสูงใหญ่ของเขาดูยิ่งใหญ่ท่ามกลางเงาไฟ “หรือเจ้าแค่ยังไม่ได้ใช้มัน?”

คำพูดนั้นเหมือนดักความจริง คุณหญิงเอิบเบือนหน้าหนี

“ข้า...ข้าไม่แน่ใจว่ามันจะช่วยข้าได้จริงหรือ”

พ่อหมอไกรหัวเราะเบาๆ เดินเข้ามาใกล้ “เจ้าไม่แน่ใจในพลังของข้า หรือไม่แน่ใจในหัวใจของเจ้าเอง?”

คุณหญิงเอิบนิ่งเงียบ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดหวั่น แต่ลึกลงไปในใจของนาง นางรู้ดีว่าคำตอบคืออะไร

พ่อหมอไกรยื่นมือไปแตะไหล่ของนางเบาๆ “ถ้าเจ้าไม่พร้อม ข้าจะไม่บังคับ แต่ถ้าเจ้าอยากให้ข้าช่วย เจ้าต้องบอกความจริงทั้งหมดแก่ข้า”

นางมองเขา น้ำตาเอ่อคลอ “ข้า... ข้าต้องการบางสิ่งที่มากกว่านี้ ข้าแค่ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร...”