ดวงอาทิตย์แผดเผาแต่ร่มเงาของต้นไม้เย็นสบาย เลย์ลานั่งบนผ้าปูโดยกอดเข่าตัวเองไว้ บิลและคนงานสวนคนอื่นๆ กำลังขุดต้นกุหลาบที่เริ่มเหี่ยวเฉาอย่างตั้งอกตั้งใจ

 

สวนหลังคฤหาสน์ดูเหมือนจะมีดอกกุหลาบหลากหลายพันธุ์ ว่ากันว่ากุหลาบเป็นดอกไม้ประจำชาติของจักรวรรดิเบิร์กและเป็นดอกไม้ที่แม่และยายของดยุคชื่นชอบ

 

เนื่องจากมีเสียงปืนดังขึ้นจากป่าอีกวัน เลย์ลาจึงเดินไปมาอย่างกระวนกระวายรอบกระท่อม ลุงบิลเห็นอาการกระวนกระวายของเธอและตัดสินใจพาเธอออกไปที่สวน จิตใจของเธอคงจะสงบลงเมื่อเสียงปืนจางหายไป

 

หนูจะพักได้จริงๆ หรือในขณะที่ลุงบิลทำงานใต้แสงแดดที่แผดเผาแบบนี้?

 

เลย์ลามองบิลอย่างไม่สบายใจ เธอค่อยๆ หลับตาลงและถอนหายใจเบาๆ ลุงบิลขู่ว่าจะโกรธถ้าเธอช่วยเขา เขาบอกว่าเขาเกลียดเด็กที่ไม่เชื่อฟัง แม้ว่าใจของเลย์ลาจะไม่สงบ เธอก็ตัดสินใจรอเขาจนกว่าเขาจะทำงานเสร็จ

 

เมื่อเลย์ลาเปิดตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็ตกใจเมื่อเห็นเด็กผู้ชายแปลกหน้ายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เด็กผู้ชายที่แต่งตัวเรียบร้อยดูเหมือนจะอายุพอๆ กับเลย์ลา

 

"หวัดดี"

 

เมื่อสายตาของพวกเขาสบกัน เด็กผู้ชายก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มน่ารัก เขาเป็นเด็กผู้ชายที่มีผมสีแพลทินัมที่ดูมีเสน่ห์

 

"เธออยู่ที่นี่หรือ?"

 

เด็กผู้ชายมองไปรอบๆ และถามอย่างจริงจัง

 

"ใช่ อยู่กับลุงบิล"

 

เลย์ลาตอบขณะที่เธอหรี่ตา

 

"ลุงบิล? หมายถึงคนสวนที่น่ากลัวคนนั้นหรือ?"

 

"ลุงบิลไม่น่ากลัว"

 

"จริงหรือ? สำหรับฉันดูน่ากลัวนะ"

 

เด็กชายเอียงหัวและนั่งลงข้างเลย์ลาอย่างสบายใจ

 

"เธออยู่ที่นี่ด้วยหรือ?"

 

เลย์ลาถามด้วยความระมัดระวัง เด็กชายยิ้มและส่ายหัว

 

"เปล่า ฉันตามพ่อมา เขาเป็นหมอประจำตระกูลเฮอร์ฮาร์ด เขามาตรวจสุขภาพให้คุณหญิงโนร์มา ฉันมาที่นี่กับพ่อบ่อยๆ"

 

"เข้าใจแล้ว"

 

"เธออายุเท่าไหร่?"

 

"สิบสอง"

 

"เหมือนกัน แต่เธอตัวเล็กจัง"

 

เด็กผู้ชายที่จ้องมองเลย์ลาเริ่มหัวเราะ ทว่าแก้มของเลย์ลาเริ่มแดงจัดด้วยความโกรธ

 

"เธอก็ตัวเล็กเหมือนกัน"

 

"แต่ฉันสูงที่สุดในชั้นเรียน"

 

เด็กชายยืดหลังขึ้นเพื่อแสดงความสูง เขาดูสูงกว่าวัยเล็กน้อยจริงๆ

 

"ยังไงก็เถอะ... เธอก็ยังเตี้ยกว่าลุงบิลอยู่ดี"

 

เลย์ลากระซิบเบาๆ เด็กชายหัวเราะคิกคักกับคำพูดของเลย์ลา เขาดูเหมือนเด็กที่มีความสุขไปกับทุกเรื่อง

 

"นี่ มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะที่จะหาเด็กหรือผู้ใหญ่ที่สูงกว่าลุงบิลของเธอ"

 

"ไม่รู้สิ"

 

เลย์ลาเด็ดหญ้าที่ขึ้นใกล้ผ้าปูด้วยเหตุผลบางอย่าง นิ้วที่บอบบางของเธอเปื้อนสีเขียวของใบหญ้า เธอหวังว่าเด็กชายจะไปเร็วๆ แต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะลุกไปไหน

 

"อยากกินไหม?"

 

เลย์ลาหันความสนใจไปที่ลูกพีชที่อยู่ริมผ้า ถามขึ้นอย่างกะทันหัน เด็กชายพยักหน้าอย่างยินดี

 

เลย์ลาหยิบมีดพกจากกระเป๋าหนังออกมา เด็กชายหัวเราะเมื่อเห็นเลย์ลาใช้มีดหั่นลูกพีช

 

"เธอตลกดีนะ ทำไมมีดถึงอยู่ในกระเป๋าของเด็กผู้หญิงล่ะ?"

 

"อย่าล้อเลียนฉันนะ ลุงบิลให้ฉันมา"

 

เลย์ลาย่นจมูกเล็กน้อยอย่างรำคาญขณะยื่นลูกพีชที่หั่นแล้วครึ่งหนึ่งให้เด็กชาย กลิ่นหอมหวานของลูกพีชกระตุ้นจมูกของเด็กทั้งสอง

 

"ทำไมเธอดูเศร้าจัง เกิดอะไรขึ้น?"

 

เด็กชายถามอย่างระมัดระวังหลังจากกลืนลูกพีชลงไป

 

"ท่านดยุคและเพื่อนๆ ของเขายังคงล่านกอยู่"

 

เลย์ลาตอบอย่างเศร้าสร้อย เด็กชายเอียงศีรษะสงสัยว่านั่นเป็นปัญหาตรงไหน

 

"แล้วมันเกี่ยวอะไร?"

 

"พวกเขาฆ่านกเพื่อความสนุกสนานของตัวเอง"

 

"นั่นไม่ใช่วิธีการล่าหรือ?"

 

"เธอคิดแบบนั้นด้วยหรือ?"

 

เลย์ลาจ้องเด็กชายด้วยดวงตาสีเขียวเข้มอย่างจริงจัง สำหรับเลย์ลา เด็กชายดูเหมือนจะลำบากในการถือปืนยาวสำหรับล่าสัตว์

 

"เอ่อ... ไม่"

 

เด็กชายส่ายศีรษะอย่างแรง

 

"ฉันไม่คิดว่ามันดีหรอก ออกจะโหดร้าย"

 

เด็กชายตอบ รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเลย์ลา

 

"อยากได้ลูกพีชอีกไหม?"

 

เลย์ลาถามด้วยเสียงที่สดใสขึ้น เด็กชายพยักหน้า เลย์ลาหั่นลูกพีชอีกลูกหนึ่งเป็นสองส่วนและยื่นชิ้นใหญ่กว่าให้เด็กชาย แก้มของเด็กชายเริ่มแดงเมื่อพยายามจัดปกเสื้อด้วยความเขิน

 

"ไคล์! ไคล์!"

 

เสียงเรียกดังขึ้น เด็กชายที่กำลังเล่นกับเมล็ดพีชลุกขึ้นทันที

 

"ฉันต้องไปแล้ว"

 

"โอเค ลาก่อน"

 

"ไคล์ เอ็ตมัน"

 

เด็กชายยื่นมือออกมา

 

"ชื่อฉัน แล้วเธอล่ะ?"

 

"ฉันชื่อเลย์ลา เลย์ลา เลอเวลลิน"

 

เลย์ลาจับมือของเขาอย่างเขินๆ มือเล็กๆ ของพวกเขาที่เปื้อนน้ำพีชเหนียวเหนอะหนะจับมือกันเหมือนทำสัญญาสงบศึก

 

"ลาก่อน เลย์ลา ไว้เจอกันใหม่ ฉันจะเอาของอร่อยมาให้เธอครั้งหน้า"

 

เด็กชายตะโกนขณะที่เขาวิ่งห่างออกไป

 

เลย์ลาโบกมือเล็กๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเธอจะได้เจอเขาอีกหรือไม่ถ้าเธอยังอยู่ที่ดินผืนนี้

 

เมื่อไคล์จากไป โลกของเลย์ลาก็กลับมาสงบอีกครั้ง

 

ขณะที่เลย์ลาสูดกลิ่นหอมของสายลมที่มีกลิ่นกุหลาบ เธอก็รอคอยให้ลุงบิลทำงานเสร็จอย่างอดทน แต่ในบางคราวเธอก็เผลอหลับไป และเมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าลุงบิลกำลังเรียกชื่อเธอตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตก

 

เลย์ลาลุกขึ้นจากที่นั่ง หิ้วกระเป๋าและเก็บผ้าปู

 

"ลุงบิล หนูเจอเด็กคนหนึ่ง..."

 

เมื่อเลย์ลากำลังจะเล่าเรื่องเด็กผู้ชายที่เธอแบ่งลูกพีชให้ เธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเงาของคนที่เดินออกมาจากอีกฝั่งของป่า เงานั้นคือดยุคเฮอร์ฮาร์ดและเพื่อนของเขา

 

แมทเธียสหยุดอยู่กลางสวนกุหลาบ คนสวนที่โผงผางอย่างบิล เรมเมอร์ก้มศีรษะให้ดยุค ไม่ช้าก่อนที่แมทเธียสจะสังเกตเห็นว่ามีเด็กเล็กๆ ซ่อนอยู่หลังคนสวน

 

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คุณเรมเมอร์"

 

แมทเธียสพยักหน้าเบาๆ เพื่อนของเขาที่ออกไปล่าสัตว์ด้วยหยุดอยู่ข้างหลังดยุคในระยะที่เหมาะสม

 

"เธอจะอยู่ที่นี่ ที่อาร์วิสชั่วคราวครับ"

 

บิล เรมเมอร์แจ้งให้ดยุครับทราบด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบายใจนัก

 

เมื่อบิลแตะหลังเด็กหญิงให้ก้าวไปข้างหน้า เด็กหญิงลังเลครู่หนึ่งก่อนจะก้าวขาออกมายืนที่ด้านหน้า ขอบคุณผมสีบลอนด์ที่ส่องประกาย ทำให้แมทเธียสนึกออกว่าเด็กคนนี้เป็นใคร เด็กที่เขาเกือบยิง เด็กน้อยที่เกือบถูกยิงเพราะถูกคิดว่าเป็นนก

 

"ผมได้รับการอนุมัติจากคุณหญิงโนร์มาและคุณหญิงเอลีสแล้ว แต่ผมคิดว่าควรขออนุญาตคุณด้วยครับ"

 

บิล เรมเมอร์ก้มศีรษะอีกครั้ง เด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็ก้มศีรษะตาม

 

แมทเธียสมองเด็กหญิงอย่างไม่รีบร้อน เมื่อสายตาของพวกเขาสบกัน เด็กหญิงขมวดคิ้วใส่เขา ดวงตาเรียวเล็กและริมฝีปากที่เม้มแน่น สีหน้าของเธอเหมือนเมื่อตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรกในป่า

 

"เธอคือเด็กคนนั้น เด็กที่อาศัยอยู่ในป่า"

 

ไรเอ็ตต์ ลูกพี่ลูกน้องของแมทเธียสหัวเราะคิกคักจากข้างหลัง

 

เด็กหญิงหน้าแดงด้วยความอาย ถอยหลังกลับไปซ่อนอยู่หลังคนสวน เด็กที่แมทเธียสพบในป่าตอนนั้นก็เป็นแบบนี้เช่นกัน ตอนที่เธอมองเขาด้วยความสงสัย เธอก็ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ และหลังจากที่เขาล่าสัตว์เสร็จ เธอก็ออกมาจากที่ซ่อนและฝังนกที่ตายแล้ว

 

"ได้ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ คุณเรมเมอร์"

 

แมทเธียสตอบสั้นๆ พร้อมกับรอยยิ้ม ไม่ว่าอะไรก็ตามที่คนสวนเลี้ยงในป่ามันไม่ใช่ธุระของเขา

 

"ขอบคุณครับ ท่านดยุค"

 

บิลกล่าวขอบคุณเขา หลังจากที่แมทเธียสพยักหน้าให้บิลเล็กน้อย เขาก็เริ่มออกเดิน

 

หลังจากที่ดยุคเดินผ่านคนสวนและเด็กหญิงไป เลย์ลาสะดุ้งเมื่อเห็นคนรับใช้ของแมทเธียสตามเขามาพร้อมกับสัตว์ที่ล่าได้เต็มมือ กลิ่นคาวเลือดที่ไม่พึงประสงค์ลอยเข้าจมูกของเด็กน้อย เลย์ลาหดไหล่และหลับตา

 

มือใหญ่และอบอุ่นของลุงบิลตบไหล่ผอมบางของเลย์ลาเบาๆ

 

คลอดีนถอนหายใจอย่างเกินจริงขณะที่คางวางอยู่บนฝ่ามือ ผมสีน้ำตาลหยิกของเธอกระเด้งตามจังหวะการถอนหายใจอย่างต่อเนื่อง เคาน์เตสแบรนต์เหลือบมองลูกสาวด้วยคิ้วเรียวบาง

 

"คลอดีน ทำตัวให้เหมือนเลดี้หน่อยเถอะ"

 

เสียงของเคาน์เตสชัดเจนว่าเริ่มทนไม่ไหวแล้ว แม้ว่าคลอดีนจะยังเด็กเกินไปที่จะถูกเรียกว่าเลดี้ แต่เธอกำลังจะกลายเป็นดัชเชสแห่งอาร์วิสในไม่ช้า แม่ของคลอดีนถอนหายใจยาวเมื่อเห็นท่าทีไม่เป็นผู้ใหญ่ของลูกสาว

 

"แต่หนูเหงาและเบื่อมากเลย"

 

คลอดีนบ่น เลดี้คนอื่นๆ ที่กำลังดื่มชาอยู่ที่โต๊ะน้ำชาต่างหันมามองเด็กหญิงผมสีน้ำตาลที่กำลังไม่พอใจ

 

"ถ้างั้นไปเล่นกับลูกพี่ลูกน้องของลูกสิ"

 

เคาน์เตสแบรนต์พูดอย่างเหนื่อยหน่าย ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด แต่คลอดีนไม่ได้สนใจแม่ที่หงุดหงิดของเธอเลย

 

"พวกเขาทำเหมือนหนูไม่มีตัวตน พูดเรื่องที่หนูไม่เข้าใจ"

 

เหล่าเลดี้ต่างยิ้มอย่างอ่อนโยนกับสีหน้าหงุดหงิดของคลอดีน

 

"ก็นะ มันก็น่าเบื่อจริงๆ คลอดีนไม่มีเพื่อนที่อายุเท่าๆ กันเลย"

 

เอลีส ฟอน เฮอร์ฮาร์ด พยักหน้าเบาๆ ขณะที่ลูบสุนัขสีขาวที่นั่งอยู่บนตักของเธอ

 

"เห็นไหมคะ คุณหญิงเฮอร์ฮาร์ดเข้าใจหนู"

 

รอยยิ้มสดใสปรากฏบนริมฝีปากของคลอดีนเมื่อเธอพบคนที่เข้าใจความรู้สึกของตน

 

"เด็กคนนั้นใครคะ?"

 

คลอดีนชี้ไปทางสวนหลังจากจ้องมองเด็กหญิงคนนั้นอยู่สักพัก เหล่าเลดี้ต่างหันศีรษะไปทางที่คลอดีนชี้ เด็กหญิงที่คลอดีนพูดถึงกำลังเดินเล่นกับคนสวน

 

"หนูเล่นกับเธอได้ไหมคะ? หนูคิดว่าเธออายุเท่าหนู"

 

"เอ่อ... ไม่ใช่ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าจากต่างจักรวรรดิหรอกหรือ? เด็กแบบนั้นไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนของหนูหรอก"

 

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูคิดว่ามันน่าสนุกกว่าการเล่นกับสุนัขอีก"

 

น้ำเสียงของคลอดีนราบเรียบและเด็ดขาด เธอไม่สนใจหูแดงๆ ของแม่ที่กำลังอับอายเลย เอลีส ฟอน เฮอร์ฮาร์ดหัวเราะและกดกริ่งด้วยความยินดี

 

"พาเด็กคนนั้นมานี่ที"

 

สาวใช้เข้ามาตามเสียงกริ่งของนายหญิง

 

"เด็กที่คนสวนกำลังเลี้ยงดูอยู่"

 

สาวใช้พาเลย์ลาเข้าสู่โลกที่ไม่คุ้นเคย มันเป็นสถานที่ที่ผู้คนแต่งตัวในเสื้อผ้าสีหวานนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของคฤหาสน์สีขาว

 

"เด็กคนนี้หน้าตาหน้ารักดี”

 

หนึ่งในเลดี้ชม

 

"ว่าไง? ชอบไหม คลอดีน?"

 

หลังจากพิจารณาเลย์ลาแล้ว หญิงผมดำก็หันไปหาสาวน้อยผมสีเกาลัดที่นั่งอยู่ข้างตัว เด็กหญิงที่ชื่อคลอดีนยิ้มอย่างมีความสุขและพยักหน้า

 

"ขอบคุณค่ะ คุณหญิงเฮอร์ฮาร์ด"

 

เลย์ลามองผู้คนตรงหน้าเธออย่างงุนงง เธอไม่แน่ใจว่าเลดี้เหล่านี้กำลังพูดคุยอะไรกัน เธอแค่อยากกลับไปที่กระท่อมของลุงบิล แต่ไม่มีใครดูเหมือนจะสังเกตเห็นความต้องการอันแรงกล้าของเธอเลย

 

เมื่อหนึ่งในเลดี้สั่งการเบาๆ สาวใช้ก็จับมือเลย์ลาและพาเธอเข้าไปในห้อง

 

เลย์ลาอาบน้ำในห้องน้ำสุดหรูเป็นครั้งแรกและสวมเสื้อผ้าที่นุ่มและขาวอย่างน่าประหลาดใจ สาวใช้หวีผมยุ่งๆ ของเธออย่างหยาบๆ เลย์ลาได้แต่อดทนต่อความเจ็บปวด เธอเชื่อว่าถ้าพูดอะไรผิดไป งานของลุงบิลอาจจะตกอยู่ในความเสี่ยง

 

"คุณหนูคลอดีนเป็นบุตรสาวของเคาน์แบรนต์ เธอไม่ควรทำอะไรที่ไม่เหมาะสมต่อหน้าคุณหนูคลอดีน เข้าใจไหม?"

 

สาวใช้ที่ลากเลย์ลาขึ้นไปชั้นสองของคฤหาสน์เอ่ยเตือนเลย์ลาอย่างเคร่งขรึม

 

เลย์ลาพยักหน้าอย่างงุนงง จากนั้นสาวใช้ก็เปิดประตูห้องรับรองอย่างระมัดระวัง คลอดีนทักทายเลย์ลาด้วยท่าทีโอ่อ่า

 

"สวัสดี เธอชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่?"

 

คลอดีนก้มหน้าและพยายามสบตากับเลย์ลา

 

"เลย์ลา เลอเวลลิน หนูอายุสิบสองปีค่ะ"

 

"จริงเหรอ? ฉันคิดว่าเธออายุจะน้อยกว่านี้อีกเพราะเธอตัวเล็กมาก"

 

แม้ว่าเลย์ลาจะเกลียดการถูกเรียกว่า ‘ตัวเล็ก’ แต่เธอก็ตัดสินใจอดทนเพื่อเห็นแก่ลุงบิล เธอสงบสติอารมณ์ขณะที่ท่องคำเหล่านั้นเหมือนบทสวดมนต์

 

เปียโน ดนตรี การจัดดอกไม้

 

คลอดีนแนะนำสิ่งนั้นสิ่งนี้ แต่ไม่มีอะไรที่เลย์ลาทำได้สักอย่าง

 

เกมทอยลูกเต๋า เกมคำศัพท์ หมากรุก

 

ทางเลือกอื่นๆ ที่คลอดีนเสนอมาก็เหมือนกัน

 

รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าของคลอดีนขณะที่เธอมองสลับไปมาระหว่างโต๊ะที่เต็มไปด้วยของเล่นและเลย์ลา

 

"น่าสงสารเธอจัง"

 

คลอดีนถอนหายใจด้วยความผิดหวังและค่อยๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เลย์ลามองของเล่นที่วางเรียงรายบนโต๊ะอย่างช่วยไม่ได้

 

"ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง"

 

คลอดีนเดินไปที่เก้าอี้ของเลย์ลาและถอนหายใจอย่างปลงๆ น้ำเสียงนุ่มนวลของเธอที่พยายามไม่แสดงความผิดหวังหรือรำคาญใจยิ่งทำให้เลย์ลารู้สึกอับอายมากขึ้น

 

เลย์ลาคิดว่าเธอควรตอบอะไรสักอย่างแต่ปากของเธอกลับปิดสนิท ในสถานการณ์แบบนี้มันยากที่จะพูดอะไรที่เหมาะสม โชคดีที่คลอดีนหันหลังกลับไปโดยไม่รอฟังว่าเลย์ลาจะพูดอะไร

 

ก่อนจะปิดประตู คลอดีนพึมพำกับตัวเอง

 

"อะไรกัน ไม่เห็นมีอะไรดีไปกว่าสุนัขเลย"

 

เมื่อคลอดีนจากไป เลย์ลาก็อยู่ลำพังในห้องรับรองที่ส่องประกาย

 

เลย์ลาอยากจะออกไปทันทีแต่เธอตัดสินใจรอ บางทีหล่อนอาจจะกลับมา เลย์ลาคิด แต่เมื่อดวงอาทิตย์ยามบ่ายค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีทอง คลอดีนก็ยังไม่กลับมา

 

สาวใช้ที่พาเลย์ลาเข้ามาไม่ได้ปรากฏตัวจนถึงเย็น

 

"เธอไปได้แล้ว"

 

เสียงของสาวใช้ดูอ่อนลงกว่าเดิม

 

"คุณหนูบอกว่าเธอสามารถเก็บเสื้อผ้าพวกนี้ไปได้ และนี่ด้วย"

 

สาวใช้ยื่นเหรียญทองที่ส่องประกายแวววาวไปทางเลย์ลา เมื่อเลย์ลายืนนิ่งอยู่กับที่ สาวใช้ก็ยัดเหรียญนั้นใส่มือของเธอ

 

"รับไปสิ การรับของที่ผู้ใหญ่ให้เป็นเรื่องสุภาพ เข้าใจไหม?"