ตอนที่ 30 : ช่วยเหลือ

หนี่คงรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขารู้สึกเสียวซ่าภายใต้สายตาของนาง เขารู้สึกเหมือนกําลังตกเป็นเป้าหมาย

อย่างไรก็ตาม กู่หยุนตงนิ่งและถามเขาว่า "ท่านกระตือรือร้นที่จะจับอาชญากรที่นําการกบฏในเมืองชิงอันไม่ใช่หรือ"

"แน่นอน" หนี่คงพยักหน้าอย่างยืนยัน ณ จุดนี้ การแสดงออกของเขาจริงจังเล็กน้อย "บุคคลนี้ไม่ใช่ผู้ลี้ภัยเลย เขา คือโจรที่แอบอ้างเป็นผู้ลี้ภัย เขาจงใจยุยงให้ประชาชนบุกประตูเมืองและถือโอกาสฆ่าและปล้นเงิน เขามีความผิดในอาชญากรรม เขาหนีไปหลังจากนั้น ว่ากันว่าเขาทําร้ายหมู่บ้านใกล้เคียงด้วยซ้ำ เป็นไปได้มาก ที่เขาจะมาที่เมืองซวนเหอ ถ้าเราไม่จับคนนี้ให้เร็วที่สุด ข้าเกรงว่าเขาจะทําร้ายคนมากขึ้น"

กู่หยุนตง ไม่เคยเห็นใครที่ใช้ความยุติธรรมในนามของสวรรค์ นางคงไม่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะกําจัดความชั่วร้ายเหมือนที่หนี่คงทํา นางเพียงดูแลครอบครัวเล็กๆ ของนางเท่านั้น นางแค่ต้องการหาเงิน

ดังนั้น นางจึงพูดอย่างใจเย็นว่า "เอาล่ะ ถ้าข้าช่วยท่านจับอาชญากร ข้าจะได้รับรางวัลหรือไม่"

หนี่คงตกตะลึง "ช่วยเหรอ เจ้าช่วย?"

"จะมีรางวัลไหม"

"..." ริมฝีปากของหนี่คงอดไม่ได้ที่จะกระตุก "ใช่"

"เท่าไหร่"

"นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้าให้ความช่วยเหลือได้มากแค่ไหน" หนี่คงสงสัยเล็กน้อย เขาคิดว่านางแค่หลบหนีภัยแล้ง เป็นไปได้ไหมที่นางเคยเห็นคนหรือรู้ว่าคนปรากฏตัวที่ไหน?

แต่กู่หยุนตงหักล้างความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว "ใครบางคนในสำนักงานรัฐบาลของท่านน่าจะได้เห็นใบหน้าของอาชญากรใช่หรือไม่"

"ใช่ เจ้าหน้าที่ภายใต้ผู้บัญชาการจ้าวที่ไปยังเมืองชิงอันบังเอิญเผชิญหน้ากับบุคคลนั้น แต่น่าเสียดายที่เขาหนีไปได้"

"เช่นนั้นเรียกเจ้าหน้าที่ที่เห็นเขามา และอธิบายลักษณะของบุคคลนั้น ข้าจะวาดภาพให้ท่าน"

หนี่คงหมดความสนใจทันที เขาคิดว่ามีแผนอย่างอื่น แค่วาดภาพเหมือน?

มีภาพเหมือนจํานวนมากที่ประตูเมือง พวกเขาทั้งหมดถูกวาดโดยจิตรกรที่ดีที่สุดในเมืองตามคําอธิบายด้วยวาจา มีภาพเหมือนมากมาย นางไม่จําเป็นต้องวาดมัน

กู่หยุนตงรู้ว่าเขากําลังคิดอะไรอยู่เพียงแค่มองไปที่สีหน้าของเขา นางเลิกคิ้ว "ดูด้วยความเป็นจริง และบอกข้า ท่านเทียบภาพเหมือนกับคนจริงที่ยืนอยู่ตรงหน้าท่านได้หรือไม่ ข้ายังรู้ว่าไม่สามารถจับกุมอาชญากรเพียงเพราะภาพเหมือนได้ ท่านเห็นสถานการณ์ของชายหนุ่มที่ถูกจับกุมในวันนี้แล้ว เจ้าของร้านพ่านไม่ใช่คนเดียวที่ใช้ตําแหน่งของเขาเพื่อแก้แค้นด้วยการแจ้งความเท็จ ต่อจากนั้นใช้ข้ออ้างของ “บุคคลนี้ดูคล้ายกับภาพเหมือน” มันจะไม่เสียเวลาและพลังงานหรือ เชื่อข้าเถอะ ข้าช่วยท่านประหยัดเวลาได้ครึ่งหนึ่ง"

หนี่คงรู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดนั้นผิด คนธรรมดากลัวการเข้าสำนักงานรัฐ ท้ายที่สุดมีคนน้อยมากเช่นเจ้าของร้านพ่านที่ไม่รู้และคิดว่าพวกเขามีผู้สนับสนุน

อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดนั้นสมเหตุสมผล แม้ว่าจะหายาก แต่ก็ยังมีบางกรณีอยู่ไม่ใช่หรือ?

"ถ้าเจ้าอยากลอง เช่นนั้นก็ได้

"ตกลง"

หนี่คงบอกว่าเขาจะไม่ไปบ้านท่านป้าของเขา เขากลัวที่จะทําให้นางรําคาญ พวกเขาไปที่โรงน้ำชาที่อยู่ไม่ไกล

กู่หยุนตงกังวลเกี่ยวกับนางหยางและเด็กสองคน นางอยากเจอท่านป้าของหนี่คงก่อน

ดังนั้น ทั้งสองคนกลับไปที่ลานเล็กๆ ก่อน เมื่อพวกเขาเข้าไป พวกเขาบังเอิญได้ยินท่านป้าและนางหยางคุยกัน “ตักน้ำมาล้างก่อน เจ้าดูสกปรกมาก บรรดาผู้ที่ไม่รู้จะคิดว่าขอทานเข้ามาในบ้านของเราแล้ว เจ้ามีเสื้อผ้าที่สะอาดไหม? ไม่ ข้าจะไปขอยืมประตูถัดไป อย่างไรก็ตาม ข้าขอบอกพวกเจ้าไว้ เจ้าไม่สามารถทําลายเสื้อผ้าได้ ไม่อย่างนั้น เจ้าจะต้องชดใช้ โอ้ สวรรค์ ที่รักตัวน้อย สองคนนี้..."