ตอนที่ 29 : คิดวิธีหาเงิน

เจ้าของร้านพ่านกําลังคิดอย่างน่ากลัวว่าจะจัดการกับเขาอย่างไรเมื่อเจ้าหน้าที่สองคนเดินมา พวกเขาเป็นสองคนที่จับชายหนุ่มก่อนหน้านี้

เมื่อพวกเขาเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ใต้ต้นไม้ หนึ่งในนั้นก็โกรธทันที เยี่ยมมาก ศัตรูพบกันบนถนนแคบๆ เขาไม่ได้เตะคืนจากก่อนหน้านี้ เนื่องจากนายน้อยหนี่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ มาดูกันว่าใครยังกล้าพูดแทนเขา

เจ้าหน้าที่หนึ่งในนั้นเดินหน้ามองหาเรื่อง แต่ถูกอีกคนหยุด คนหลังชี้ไปที่กู่หยุนตงซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล และส่ายหัวเล็กน้อย

เจ้าหน้าที่จําบุคคลนี้ได้อย่างรวดเร็วว่าเป็นคนที่เคยอยู่กับนายน้อยหนี่ก่อนหน้านี้ ถ้านางอยู่ที่นี่ นายน้อยหนี่อาจอยู่ใกล้ๆ ในท้ายที่สุดเขาก็อดทนและไม่ได้มองไปที่ชายหนุ่มอีก

ในทางกลับกัน ชายหนุ่มสังเกตเห็นการกระทําของพวกเขาและบังเอิญเห็นกู่หยุนตง

สายตาของเขาเย็นชา และเขายังคงมีทัศนคติที่ไม่แยแสมากนัก 

จากนั้นเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็มองไปที่เจ้าของร้านพ่าน ซึ่งกําลังแขวนอยู่ในอากาศ เมื่อเห็นร่างอ้วนและเตี้ยของเขากระพือปีกในอากาศเหมือนเต่าที่พลิกคว่ำ พวกเขาก็รู้สึกขบขันในทันที "เจ้าคือพ่านฝูใช่หรือไม่"

พ่านฝูเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและดีใจมากที่ได้เห็นเสื้อผ้าที่พวกเขาใส่อยู่ เขารีบพูดว่า "ใต้เท้า ใต้เท้า ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าเร็วเข้าเถิด เขาต้องการฆ่าข้า เพื่อ..."

"เจ้าคือพ่านฝูใช่ไหม" เจ้าหน้าที่ขัดจังหวะอย่างไม่อดทน

พ่านฝูตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ใช่ ใช่ ใช่ ข้าคือพ่านฝู"

“เจ้าคือคนที่ไปที่สํานักงานรัฐบาลเพื่อรายงานคดีเท็จและชะลอการจับอาชญากรตัวจริง? เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมาจากการกระทําของเจ้าร้ายแรงแค่ไหน? เจ้ากล้าหาญจริงๆ เจ้าคิดว่าสํานักงานของผู้พิพากษาเป็นสถานที่แบบไหน? เจ้าคิดว่าเราเป็นใคร? เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถใช้ตําแหน่งของเจ้าเพื่อแก้แค้นและพูดเรื่องไร้สาระได้หรือไม่?!"

พ่านฝูตกใจมากจนใบหน้าของเขาซีดทันที ร่างกายของเขาสั่นสองสามครั้งขณะที่เขารีบพูดว่า "ไม่ ข้าไม่ได้พูดผิด ใต้เท้า ข้าไม่ได้รายงานคดีเท็จจริงๆ หวังต้าเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าในสํานักงานรัฐบาล เขาสามารถพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ข้าพูดคือความจริง"

"ลูกพี่ลูกน้องอะไร? เจ้าไม่ได้รายงานคดีเท็จเหรอ? มากับเราที่สํานักงานรัฐบาล" หวังต้าอะไรกัน? คนงานเบ็ดเตล็ดในสํานักงานรัฐบาลกล้าที่จะเป็นผู้สนับสนุนของใครบางคนหรือ

เจ้าหน้าที่พูดและเดินไปข้างหน้าเพื่อตัดเชือก

พ่านฝูล้มลงบนแผ่นหินปูนพร้อมกับเสียงดังโครม ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

แต่ก่อนที่เขาจะฟื้นตัว เจ้าหน้าที่ทั้งสองได้จับแขนเขาและลากเขาออกไปแล้ว

ผู้ชมไม่กล้าพูดในขณะนี้ เมื่อคนเหล่านั้นจากไปเท่านั้นที่พวกเขาพูดคุยกันเบาๆ

"เจ้าของร้านพ่านเสร็จแล้ว"

"ถูกต้อง เขารู้ว่าถ้าชายหนุ่มคนนั้นถูกตัดสินว่าไม่มีความผิด ผลลัพธ์จะไม่ดี แต่เขาก็ยังเลวทรามมากจนใส่ร้ายใครสักคน"

กู่หยุนตงหันไปมองชายหนุ่มอย่างอยากรู้และเห็นว่าเขาได้ก้าวผ่านฝูงชนและหายตัวไปแล้ว

ฝูงชนค่อยๆ แยกย้ายกันไป กู่หยุนตงหันกลับมาและเห็นหนี่คงมองหานาง

"เกิดอะไรขึ้นที่นี่"

กู่หยุนตงเล่าสถานการณ์เมื่อกี้ หนี่คงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “คนคนนั้นเป็นประเภทที่จะแก้แค้นอย่างแน่นอน เขาแค่เปิดเผยเกินไป ถ้าเจ้าหน้าที่สองคนนั้นไม่พาพ่านฝูไป พ่านฝูจะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน"

เขาส่ายหัวและไม่พูดหัวข้อนี้ต่อ เขาบอกกู่หยุนตงทันทีเกี่ยวกับสถานการณ์ของท่านป้าของเขา "ท่านป้าของข้าได้ตกลงที่จะให้เจ้าเช่าบ้านเป็นเวลาหนึ่งเดือน หากเจ้าจ่ายเงินสามตำลึง เจ้าสามารถอยู่ในปีกตะวันตกได้ในตอนนี้ เจ้าต้องจัดการมื้ออาหารด้วยตัวเอง เจ้าสามารถใช้สิ่งของในห้องได้ แต่เจ้าไม่สามารถทําลายมันได้"

กู่หยุนตงพยักหน้า หลังจากจ่ายเงินสามตำลึง นางเหลือเพียงสองตำลึง

'ข้ายากจนมาก ข้าต้องหาเงินอย่างรวดเร็ว'

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีผู้ลี้ภัยจํานวนมากในเมือง มีผู้ใจบุญและโจ๊กน้อยเกินไป นางจะหาเงินได้อย่างไร? 

ทันใดนั้น นางมองไปที่หนี่คงข้างๆ นาง และดวงตาของนางก็เป็นประกายชั่วแวบนึง