บทที่ 43

ตอน ระบายมันออกมา

ที่ห้องนอน

เวนพูด “นายหิวมั้ย”

เขานั่งลงที่โต๊ะกลางห้อง

“เวน ทำไมนายถึงได้รู้สึกเศร้าจัง”

 “นายคิดจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ”

 “นายคิดว่าเรามีวิธีอื่นหรือมั้ย ฉันเองก็ยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้จริงหรือเปล่า ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนมีความรู้สึกของพี่นายอยู่ด้วย ฉันคิดว่านางต้องการให้ฉันทำแบบนี้”

เวนมีสีหน้าเศร้า แววตาดูไร้ชีวิต เขาพูด “ ทุกคนล้วนจากฉันไปเพราะภัยสงคราม พระบิดา พระมารดา ทิ้งฉันไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันอยู่กับพี่สาว นางดูแลฉันเอาใจใส่ตลอดเวลา จนเกิดสงครามครั้งใหญ่ ตั้งแต่ท่านพ่อท่านแม่ตายพี่สาวก็เปลี่ยนไป แม้นางจะเปลี่ยนไป ฉันก็ยังมองเห็นรอยยิ้มของนางได้ ทุก ๆ วัน นางจะออกไปสู้รบเพื่อปกป้องดินแดนมนุษย์ ทิ้งฉันไว้ให้อยู่กับองครักษ์ ทุกครั้งที่นางออกรบ ออกฆ่าฟัน ฉันกลัวตลอดว่านางจะไม่กลับมา สงครามกินเวลายาวนาน หลายชั่วอายุของมนุษย์ ฉันจะแอบถ่ายพลังให้นางทุกครั้งที่นางหลับ หรือแม้แต่ช่วงที่นางตื่น อยู่มาวันหนึ่ง นางเดินเข้ามาในห้องของฉัน ขอพลังจากฉัน ฉันมอบพลังให้นางมากกว่าทุกครั้ง นางบอกฉันให้ขยันฝึกวิชาของตระกูล ฝึกพลังเวทย์ นางบอกฉันว่า ตอนนี้พี่ค้นพบวิธีที่จะหยุดหยั่งสงครามและสร้างสมดุลครั้งใหม่ นางให้ฉันสัญญาถ้าพี่ไม่ได้กลับมา ฉันต้องดูแลวังภูผาและทุกคน และปกป้องดินแดนมนุษย์ ตราบใดที่มนุษย์ยังศรัทธาเหล่าเทพมันก็คุ้มที่จะปกป้องพวกเขา ตั้งแต่วันนั้น ฉันเฝ้ารอนางที่ประตูทุกวัน นางไม่เคยกลับมา ฉันจึงออกล่าและตามหานางมาตลอด ”

วิวจับมือเวนที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะ เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดนั้น เวนกำลังเศร้า

เวนพูดต่อ “ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าวิธีของนางคือดวงตาสีเพลิง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดวงตาสีเพลิงอยู่ที่วังมาตลอด เมื่อฉันโตขึ้น ค้นพบตำราที่ท่านแม่เขียนเกี่ยวกับมัน ฉันถึงได้รู้ว่าพี่ทำอะไรตอนนั้น จริงอยู่ฉันเกลียดมนุษย์ ฉันช่วยมนุษย์ด้วยเหตุผลเดียวคือตามหานาง ฉันคิดว่านางจะรอดจากพลังของมันได้ จนฉันได้รู้เรื่องผนึกดวงตาสีเพลิง ท่านอาอยู่ในเหตุการณ์นั้น แต่ท่านไม่เคยบอกอะไรฉันเลย เขาปฏิเสธที่จะบอกความจริงตลอดมา”

วิวคิด เขาก็ปฏิเสธที่จะบอกฉันเช่นกัน

เวนยังคงพูดต่อ“ท่านอารู้มาตลอดว่านางค้นพบดวงตาสีเพลิงแล้ว เมื่อท่านจนปัญญาที่จะปกปิด ฉันถึงได้รู้ว่านางได้จากไปแล้ว ตอนนั้นฉันกลับรู้สึกโดดเดียว ทุกคนจากไป ทิ้งฉันเพื่อมนุษย์ ฉันจึงออกฆ่าปีศาจทุกตนที่ชั่วร้ายด้วยพลังที่มีไม่เหมือนใคร กว่าสองพันปีที่ฉันทำแบบนี้ ไร้ชีวิต ไร้ความรู้สึก ฉันรู้ดีว่าพี่สาวไม่มีวันกลับมา”

วิวนั่งมองเวนด้วยสายตาที่เจ็บปวดเกินบรรยาย

 “เวนที่รัก”

เขามองหน้าวิว “แต่พอฉันเจอนายทุกอย่างกลับเปลี่ยน จนถึงวันนี้จากคนที่ไม่เคยรัก แต่กลับรักมนุษย์ที่ตนเกลียดชังได้อย่างสนิทใจ สุดท้ายนายก็เลือกที่จะจากฉันไปอีก  นายคิดว่าฉันควรดีใจหรือจะเศร้าดี ละ ฉันควรทำยังไง ถ้ารั้งนายไว้ทุกอย่างก็อาจถึงจุดจบ ถ้าปล่อยนายไปฉันก็จะสูญเสียนายตลอดไป นายมีหนทางให้ฉันเลือกมั้ย มีมั้ย”

เขาลุกเดินมาหาเวน เขาคุกเข่าต่อหน้าเวน มือทั้งสองข้างจับมือเขาไว้ น้ำตาอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด

 “ระบายมันออกมานะ อย่าเก็บมันไว้”

“นายมีทางเลือกอื่นหรือไม่ นายมีทางเลือกให้ฉันมั้ย”

วิวคุกเข่ามองหน้าเขาพร้อมกับร้องไห้เช่นกัน

“ฉันดีใจที่วันนั้น คนที่ช่วยฉันคือนาย ฉันดีใจที่วันนี้ฉันมีนายอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แค่มีเราตรงนี้ทุกวันจะได้ไม่”

เวนพูด “ฉันเสียนายไม่ได้จริง ๆ”

วิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ที่รักของฉันอย่ากลัวไปเลย ฉันจะอยู่กับนายเสมอ”  วิวมองหน้าเขา แล้วจูบเวนด้วยสัมผัสที่แผ้วเบา

“เราใช้เวลานี้ให้มีค่าดีกว่ามั้ย” เวนมองวิวด้วยสายตาที่อาวร ทั้งคู่ตอบสนองด้วยรักอันชุ่มช่ำ เวนอุ้มร่างของวิวไปที่เตียงนอน