บทที่ 36

ตอน สงครามกำลังจะเกิด

ด้านวังจันทรา

              หน้าประตูเมือง

พวกทหาร แม่ทัพ ต่างสู้รบเพื่อป้องกันเมือง ซันกับฟางก็เช่นกัน 

ซันหันไปพูดกับฟาง  “ต้องฆ่าแม่ทัพพวกมัน”

ฟางมองไปที่ ปีศาจร่างใหญ่ที่นั่งอยู่บนหลังสัตว์โบราณรูปร่างคล้ายสุนัขตัวใหญ่ขนสีดำ เคี้ยวยาวคม ตาสีแดง กรงเล็บเท้าคมกริบ

ฟางพูด “ฉันจัดการเอง”

เหล่าผู้อาวุโสบางส่วนก็นำทัพออกมารบ บางส่วนเร่งปรุงยารักษาผู้บาดเจ็บ บางส่วนยื่นบัญชาการวางแผ่น  ด้านบนของกำแพง ท่านอาของเวนและองค์หญิงยื่นสั่งการให้ทหารยิ่งธนู เป็นระยะ

ท่านอาพูด “ท่านหญิง ข้าว่าท่านกลับเข้าไปข้างในเถอะ”

ท่านหญิง “ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก หากที่นี่จะล้มสลาย ข้าก็ขอตายไปพร้อมกับมัน”

 “นี่แค่กองทัพแรก มันแค่ลองเชิง พวกเรากำลังจะก้าวสู่ สงครามแล้ว”

 “ ใช่..สงครามกำลังจะเกิด เราถอยไม่ได้อีกแล้ว ให้มันมา มา 1 คน ฆ่า 1 คน จะไม่ให้รอดไปได้”

ฟางวิ่งเข้าใส่แม่ทัพของพวกมันทันที แต่ก็ยากนัก เพราะเหล่าสมุนที่พร้อมป้องกัน ก็ได้เข้าขัดขวาง ด้วยจำนวนที่ มากกว่า ยิ่งทำให้เหล่าทหารนักรบต่างเริ่มอ่อนแรง ต่อสู้มาหลายวัน ไม่ได้หยุดพัก ความอ่อนล้าย่อมเกิดขึ้นเป็นธรรมดา ซันได้เข้ามาช่วยฟางอีกแรง  

ด้านของเวน เขายืนมองการต่อสู้อยู่ 

วิวพูด “เราจะไม่เข้าไปช่วยพวกเขาเหรอ”

 “ฉันคนเดียว นายรออยู่ที่นี่”

 “ทำไมละ ฉันสู้ได้”

 “ไม่เหมือนกัน ถ้านายปรากฏตัวตอนนี้ มันจะทำให้สงครามยิ่งหนักขึ้น  กองทัพนี้แค่รอบแรกเท่านั้น นายหลบอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวฉันมา”

วิวมีสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไรแต่เหตุผลของเวนก็ถูก ถ้าเขาปรากฏตัวตอนนี้จะกลายเป็นแรงกระตุ้นให้พวกมันโจมตีหนักขึ้น

 เขาพูด “ระวังตัวด้วยนะ”

เวนยิ้ม “ใครจะทำร้ายเราได้”

แล้วเขาก็หายไป

“เจ้าบ้า หลงตัวเองจริง ๆ”

เขาปรากฏตัวตรงหน้าของแม่ทัพปีศาจ  ร่างที่สง่างามยืนนิ่ง ในมือถือดาบในชุดสีขาวสว่างในยามราตรี

แม่ทัพปีศาจพูด “เทพผู้พิทักษ์ กว่าท่านจะมาได้ ข้ารอท่านหลายวันแล้ว”

องค์ชายพูด “การรอคอยของเจ้าคงต้องสิ้นสุดแล้ว”

แม่ทัพปีศาจหัวเราะ แล้วทั้งสองก็โหมกระหน่ำฟาดฟัดต่อสู้กันร่างของแม่ทัพปีศาจ ถูกองค์ชายฟาดฟันจนทำให้เขาตกจากหลังสัตว์โบราณ แต่ทั้งคู่ยังคงต่อสู้ต่อ ฟางและซันคอยยืนมอง องค์ชายพร้อมกับต่อสู้ไปด้วย

ฟางถาม “เจ้าเด็กนั้นอยู่ไหน”

ซันตอบ “เมื่อข้ารบเสร็จ เดี๋ยวข้าจะถามให้”

ฟางยิ้ม “เจ้านี่ อยู่กับเจ้าเด็กนั้นมากไปแล้ว เดี๋ยวเสร็จศึกนี้ เจ้าต้องรับศึกหนักกว่านี้ ระวังตัวไว้”

ซันยิ้ม “ก็อยากเห็นเช่นกัน ถ้ารอดไปได้”

“เจ้ากำลังท้าทายข้าอยู่นะที่รัก” ทั้งคู่มองตากับแล้วก็ยิ้มให้กัน

ด้านของวิว

 เขายืนมองการต่อสู้อยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วงเวน เขาแอบเดินเข้าใกล้สนามรบทีละย่างก้าวอย่างระมัดระวัง เพราะเขารู้ดีว่าเวนต้องโกรธแน่ ๆ  ที่เขาไม่เชื่อฟังสิ่งที่เวนห้าม

แล้วทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเดินมาหยุดด้านหลังของวิว เสียงหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“เจ้านี่คือมนุษย์”

ชายหนุ่มคนหนึ่งพูด  “เหตุใดมีมนุษย์ในดินแดนเทพได้ละนี่”

วิวส่ายหน้า  “ให้ตายเถอะ ทำไมซวยแบบนี้ละ”

เขาหันมาพร้อมกับชักกระบี่ออกมาจากเอวของตนเอง

วิวพูด “พวกเจ้าปีศาจชั่ว”

หญิงสาวพูด “ปากดีนะเจ้าเด็กน้อย”

 วิวคิดทำไมทุกคนคิดว่าเรายังเด็กนะไม่เข้าใจเลย 

หญิงสาวพูดต่อ  “หรือเจ้าคือคนที่ท่านโยคีต้องการ”

เขาคิด แย่แล้ว แล้วทั้งสองก็เข้าจู่โจมต่อสู้ทันที การต่อสู้นี้วิวรู้ดีว่าสองคนนี้ไม่เหมือนพวกลูกสมุนกระจอก ที่เขาฆ่าได้ง่าย แต่พวกนี้เก่งแถมยังใช้วิชามารกับเขาได้รุนแรง

หญิงสาวพูด “เป็นมนุษย์ที่มีฝีมือนี่ เจ้าใช่พลังเวทย์ได้ด้วย”

“ทำไมต้องก่อสงคราม”

“เพื่อฆ่าไง”

แล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง  ครั้งนี้ดุดันและหนักหน่วงกว่าเดิม  วิวถูกฟันที่แขน และกลางหลัง จนทำให้เขาล้มลงพิงต้นไม้ ในมือยังคงถือกระบี่ไว้

ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมยกดาบ “ตายซะเถอะ”

หญิงสาวเข้าห้ามไว้  “อย่า ข้าคิดว่ามนุษย์ผู้นี้คือคนที่ท่านโยคีต้องการ กุญแจที่จะปลดผนึก”

วิวคิด เราหน้าจะเชื่อเวน เขาคิดถึงคำพูดของเวน หากนายมอบมันให้พวกปีศาจ ทุกอย่างจะล้มสลาย

วิวพูด “เป็นตายยังไงฉันไม่ยอมไปกับพวกเจ้าหรอก”

 วิวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขารวบรวมสมาธิตั้งจิต หลับตา 

หญิงสาวพูด “ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ข้าจะต้องเอาตัวเจ้าไปให้ได้”