อะไรนะ ให้คืนเงินที่ซื้อบ้าน? เธอซื้อบ้านหลังละสองล้านให้ตัวเองแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคนอื่นด้วย

“พูดบ้าอะไร!” ไป๋เซินเซินสบถอย่างหัวเสีย แล้วผลักหวังหงออกไป ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับผู้หญิงบ้าๆ นี้

"นังสารเลว..." หวังหงบีบข้อมือไป๋เซินเซินแน่น ดูเหมือนหล่อนอยากจะกินไป๋เซินเซินทั้งเป็น "อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน แกจะมีปัญหาซื้อบ้านราคาเป็นล้านได้ยังไงถ้าไม่ได้เงินจากย่าของแก เอาเงินที่แกได้ไปคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

ไป๋เซินเซินหรี่ตามอง "หวังหง ฉันไม่จำเป็นต้องคุยกับคุณว่าฉันสามารถซื้อบ้านในเมือง S ได้ยังไง ถ้าคุณคิดว่าทรัพย์สินของฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ ก็โปรดแสดงหลักฐานมาด้วย จะได้ไปเจอกันในศาล”

“แก…” หวังหงพูดไม่ออก ทันใดนั้นสายตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นสร้อยข้อมือหยกที่วางไว้บนโต๊ะ กล่องนั้นเปิดอ้าออก ไป๋เซินเซินลืมปิดตอนที่หยิบขึ้นมาดูแก้เบื่อ

หวังหงคว้าสร้อยข้อมือหยกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "นี่มันอะไร?" จากนั้นหล่อนก็ขว้างสร้อยข้อมือหยกลงกับพื้น

ไป๋เซินเซินไม่รู้ว่าพื้นบ้านทำจากวัสดุอะไร แต่สร้อยข้อมือหยกแตกออกเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย และหัวใจเธอก็แตกสลายเช่นกัน

ไป๋เซินเซินรีบก้มลงไปหยิบสร้อยข้อมือหยกขึ้นมา ถือของที่พังจนซ่อมไม่ได้นี้ไว้ นี่คือของขวัญที่เธอเตรียมไว้ให้คุณย่า มูลค่าของมันหลายหมื่น แต่ถูกนังเวรนี่ทำลายก่อนที่คุณย่าจะได้แตะต้องมัน เธอถึงกับมีลางสังหรณ์ไม่ดีว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับคุณย่า

สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวและโพล่งคำด่าออกมา

“ไปลงนรกซะ!” ไป๋เซินเซินผลักหวังหงอย่างแรงจนหล่อนเซไปสองสามก้าวก่อนจะล้มลงบนพื้นพร้อมกับเสียงกรีดร้อง วินาทีถัดมาหวังหงก็พุ่งกระโจนเข้าใส่เธอด้วยกำลังมหาศาล ทั้งสองคนยื้อยุดกันไปมาโดยที่สถานการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ  

ทันใดนั้นตัวของไป๋เซินเซินก็ถูกกระชากอย่างแรงจากด้านหลัง มีคนดึงเธอออกไป เธอเอี้ยวหน้าไปมองและเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ก็ถูกเขาตบ หูอื้อ ตาลาย และกระแทกกับเสาบ้านอย่างแรง...ได้กลิ่นเลือดจากจมูกและปากของตัวเอง

“นังสารเลว คุกเข่าขอโทษน้าหวังเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกให้ตาย!!” ชายวัยกลางคนคำราม ท่าทางของเขานั้นราวกับว่าเธอฆ่าครอบครัวของเขาตายทั้งครอบครัว

ชายวัยกลางคนผู้นี้คือพ่อของเธอเอง ‘ตู้เซินเป่ย’

ว่ากันว่าลูกสาวเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อ แต่คนที่เรียกว่า 'พ่อ' กลับตบตีเธอทุกครั้งที่เจอหน้ากัน และสบถด่าเธอเหมือนผีบ้า สาปแช่งให้เธอตายวันตายพรุ่ง

ไป๋เซินเซินเช็ดเลือดที่มุมปากและพูดจากวนประสาทกลับไปว่า "ตู้เซินเป่ย ก่อนจะด่าคนอื่นอย่าลืมดูก่อนว่าคนที่คุณด่าเป็นใคร ฉันก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณไม่ใช่เหรอ เรียกฉันว่านังสารเลวไม่เท่ากับว่าตบหน้าตัวเองหรือยังไง”  

ถูกต้อง แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจเป็นพันๆ ครั้ง แต่ก็ยังเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอเป็นลูกสาวของตู้เซินเป่ยไม่ได้ แถมเธอก็ยังดูเหมือนเขาเกือบ 90% แม้แต่คนตาบอดก็สามารถบอกได้ว่าเธอเป็นลูกสาวของเขาโดยไม่จำเป็นต้องตรวจดีเอ็นเอให้เสียเวลา

"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!" ตู้เซินเป่ยตะโกน

"ตู้เซินเซิน แกไม่ใช่ลูกสาวของฉันตั้งนานแล้ว ตอนนี้แกยังกล้าสร้างปัญหาที่บ้านนี้อีกเรอะ เพราะฉะนั้นอย่ามาโทษที่ฉันทำรุนแรงกับแก!"

“ที่รัก ครั้งนี้คุณอย่าใจอ่อนนะคะ” หวังหงรีบจุดไฟแล้วราดน้ำมันใส่ทันที “นังสารเลวนี่ฆ่าลูกชายของเราและตัดการมีทายาทตระกูลตู้ไป แม้ว่ามันจะถูกยิงเป็นร้อยครั้งก็ยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำ แล้วมันยังหลอกเอาเงินจากแม่ของคุณไปซื้อบ้านราคาเป็นล้านอีก”

ความโกรธของตู้เซินเป่ยถูกจุดชนวนอีกครั้ง เขาโกรธมาก ไม่พูดพร่ำทำเพลง คว้าที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะแล้วขว้างใส่ลูกสาวผู้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองอย่างไม่ลังเล

ไป๋เซินเซินเบี่ยงตัวหลบ แต่ที่เขี่ยบุหรี่ก็ยังโดนแขนเธออย่างแรง มันเจ็บมาก เหมือนจะได้ยินเสียงดังลั่น ‘กร๊อบ’ ราวกับกระดูกหัก