หลี่เยี่ยนกลับมาจากซื้อของ เธอเคาะประตูห้องของสวี่เฉียวหลีอยู่สักพัก แต่ไม่มีคนมาเปิดประตู เธอไม่มีกุญแจห้องของสวี่เฉียวหลี ทั้งร้องเรียกก็แล้ว เคาะก็แล้วแต่ก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตู หลี่เยี่ยนร้อนใจ กลัวว่าสวี่เฉียวหลีจะไข้ขึ้นแล้วนอนหลับไม่รู้สึกตัว เธอจึงรีบไปเรียกพนักงานโรงแรมให้มาเปิดประตูให้ เพราะในห้องมีคนป่วยอยู่ ทว่าพอเปิดประตูเข้าไป กลับไม่มีใครในห้อง

ข้าวของทุกอย่างยังวางอยู่ที่เดิม ผ้าปูเตียงยังราบเรียบ เหมือนยังไม่มีคนมานอน “เฉียวหลี” หลี่เยี่ยนร้องเรียก เธอเดินไปดูที่ห้องน้ำ แต่ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ สวี่เฉียวหลีไปไหน? ไหนว่าไม่สบาย ออกไปเดินเล่นข้างนอกเหรอ

หลี่เยี่ยนหยิบเอาโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกหาสวี่เฉียวหลี ทว่าอีกฝ่ายปิดเครื่อง หลี่เยี่ยนขมวดคิ้ว ในใจเต้นตุบๆ รู้สึกไม่ดี เธอหันไปถามพนักงานโรงแรมสาวข้างตัว “ไม่ทราบว่าเห็นเด็กสาวหน้าตาดีที่อยู่กับฉันตลอดไหมคะ? เห็นเธอขึ้นลิฟต์ไปไหม?”

พนักงานสาวคิดอยู่สักพัก เด็กสาวหน้าตาโดดเด่นเช่นนั้น เธอจำได้อยู่แล้ว จึงตอบไปตามความจริงว่า “ฉันเห็นเธอเดินขึ้นลิฟต์ไปแล้วนะคะ แต่ทำไมถึงไม่อยู่ที่ห้อง ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เป็นไปได้ไหมว่าอยู่ห้องของคนอื่น?” พนักงานสาวเอ่ยถาม

หลี่เยี่ยนคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ทุกคนอยู่ที่กองถ่ายกันหมด เพื่อนสองคนของสวี่เฉียวหลีก็กลับไปแล้ว เธอจะไปอยู่ที่ห้องของใครได้ “คุณไม่เห็นเธอย้อนออกมาแล้วเดินออกจากโรงแรมไปใช่ไหม?” หลี่เยี่ยนถาม

“ไม่เห็นเลยค่ะ” พนักงานสาวตอบ เพื่อหลีกเลี่ยงข่าวลือ หลี่เยี่ยนพึมพำขอบคุณพนักงานสาว บอกว่าเดี๋ยวจะไปถามทีมงานคนอื่นดูเผื่อเธอไปถามเรื่องงาน จากนั้นพนักงานสาวก็กลับลงไปทำหน้าที่ของตนเองตามปกติ

หลี่เยี่ยนคล้ายคนหมดแรง เธอนั่งลงบนเตียงเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไรดี เรื่องนี้ต้องแจ้งเจียงจื่อเฉิง แต่ถ้าสวี่เฉียวหลีอาจนึกเบื่อ ออกไปเดินสูดหายใจเล่นข้างนอกล่ะ แล้วพนักงานโรงแรมอาจไม่ทันได้มอง หากเธอโทรไปแจ้งเจียงจื่อเฉิง จะไม่เป็นการทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เหรอ? แต่ถ้ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับสวี่เฉียวหลี แล้วเธอรายงานเรื่องนี้ช้า เจียงจื่อเฉิงจะไม่ฆ่าเธอใช่ไหม?

 หลี่เยี่ยนใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นกดโทรออกหาปลายสายที่เธอไม่อยากได้ยินเสียงเขามากที่สุด

เจียงจื่อเฉิงนั่งเซ็นเอกสารอยู่ในห้องทำงาน ทันใดนั้นก็มีคนเคาะประตู “เข้ามา” เมื่อได้รับอนุญาต คนที่อยู่ด้านนอกก็เปิดประตูเข้ามา ผู้ช่วยเสี่ยวเดินเข้ามา และรายงานถึงเรื่องบริษัท TF เจียงจื่อเฉิงเป็นคนสั่งให้เขาเอาข้อมูลที่ TF ทำผิดกฎหมายไปให้ตำรวจ และยังสั่งทำยังไงก็ได้ให้บริษัทนั้นตกต่ำที่สุดจนไม่เหลือ

“ส่วนเรื่อง...คุณหนูเหยียนหนานเซิง คิดจะจัดการอย่างไรต่อครับ?” ผู้ช่วยเสี่ยวถาม

เมื่อจรดปลายปากกาเซ็นชื่อเสร็จจนหมดทุกแผ่น เจียงจื่อเฉิงก็ปิดแฟ้มเอกสาร เงยหน้ามองผู้ช่วย “เอาหลักฐานไปแจ้งตำรวจข้อหาฆ่าคนตาย แล้วนี่...หลักฐาน” เจียงจื่อเฉิงโยนที่อัดเสียงไปตรงหน้าผู้ช่วย “คลิปเสียงยืนยันความผิดของเหยียนหนานเซิง”

“ครับ” ผู้ช่วยเสี่ยวรับที่อัดเสียงมา ขณะที่กำลังจะอ้าปากถามว่ามีเรื่องอะไรที่จะสั่งให้เขาไปทำอีกไหม เสียงโทรศัพท์ของเจียงจื่อเฉิงก็ดังขึ้น

เจียงจื่อเฉิงกดรับสาย เขาฟังคนจากปลายสายพูด สีหน้าที่ราบเรียบตอนแรกเปลี่ยนเป็นซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ “แจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้! ฉันจะไปที่นั่นให้เร็วที่สุด ส่วนเธอก็พยายามโทรหาสวี่เฉียวหลีให้ได้” สั่งการจบ เจียงจื่อเฉิงก็เงยหน้ามองผู้ช่วย “ฉันบอกว่าไง? บอกให้ส่งคนไปจับตาดูสวี่เฉียวหลี จับตาดูบ้าบอยังไง ทำไมคนถึงหายไปได้!” เจียงจื่อเฉิงตะคอกใส่ผู้ช่วยเสี่ยว ตะโกนเสร็จเขาก็ลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องไป ระหว่างเดินก็โทรหาคนขับรถให้เตรียมรถรอรับเขาที่หน้าประตู

ผู้ช่วยเสี่ยวหน้าซีด รีบเดินตามหลังเจ้านาย “ผมสั่งคนไปจับตาดูคุณหนูสวี่แล้วครับ ไม่มีใครโทรมารายงานว่าคุณหนูสวี่หายไป” ขณะที่รายงาน ผู้ช่วยเสี่ยวก็อยากจะร้องไห้ไปด้วย จบแล้ว หน้าที่การงานของเขาจบแล้ว และไม่ใช่แค่หน้าที่การงานเท่านั้น ชีวิตน้อยๆ ของเขาก็ใกล้จบลงแล้วเช่นกัน เขาทำผู้หญิงของเจ้านายหายไป!

“โทรบอกพวกมันให้ออกไปตามหาเดี๋ยวนี้ เช็คกล้องวงจรปิดในโรงแรมและภายนอกโรงแรมให้หมด และกล้องถนนแถวนั้นให้หมดทุกตัว!” น้ำเสียงของคนสั่งร้อนรน

เมื่อเดินไปถึงรถ เขาคว้าเอากุญแจจากคนขับรถ และสตาร์ทรถขับออกไปด้วยความเร็วทันที จากที่เขาอยู่จนถึงโรงแรมที่สวี่เฉียวหลีอยู่ค่อนข้างไกลเพราะว่าอยู่คนละเมือง ใช้เวลาขับรถราวๆ สามถึงสี่ชั่วโมง เขาออกจากบริษัทตอนบ่ายโมง น่าจะถึงราวๆ สามสี่โมงเย็น มือกุมพวงมาลัยแน่นจนขึ้นข้อสีขาว เขาพยายามโทรหาสวี่เฉียวหลีครั้งแล้วครั้งเล่า แต่อีกฝ่ายปิดเครื่อง

ยัยเด็กบ้า เธอหายไปไหนกันแน่? อย่าให้เจอตัวนะ จะจับตีก้นให้เข็ด!

ขณะที่กำลังร้อนรนอยู่นั้น ดูเหมือนเจียงจื่อเฉิงจะนึกอะไรขึ้นมาได้ หลีหลีของเขาถ่ายหนังกับกู้เฉินนี่นา ตอนนี้มีเพียงคนเดียวที่เขาพอจะพึ่งได้ กู้เฉิน ไม่รอช้าเขากดโทรออกหากู้เฉินอย่างไม่ลังเล ละทิ้งความอวดดีและหยิ่งยโสออกจนหมด

“ว่าไงครับ ประธานเจียง นึกยังไงถึงโทรหาผมได้ครับ” ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท แต่ตอนนี้เจียงจื่อเฉิงไม่มีเวลามาใส่ใจ

“หลีหลีหายตัวไป” เขาเอ่ย

“อะไรนะ หลีหลี? สวี่เฉียวหลีน่ะเหรอ?” พอได้ยินคำว่าหายตัวไป จากน้ำเสียงยียวนก็กลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นในทันใด

“คุณหมายความว่ายังไงที่ว่าสวี่เฉียวหลีหายตัวไป เธอกลับไปที่โรงแรมเพราะไม่สบาย แล้วจะหายตัวไปได้ยังไง?” กู้เฉินตกใจ นึกถึงใบหน้าของสาวน้อยก็ใจหายวาบ

“หลี่เยี่ยนบอกว่าเธอทิ้งหลีหลีไว้ที่โรงแรมคนเดียว เธอออกไปซื้อยาให้หลีหลี พอกลับมาก็ไม่เจอหลีหลีแล้ว ตอนนี้คนที่ฉันพึ่งพาได้ก็มีแค่นายคนเดียว ฉัน....ฉันคิดว่าอาจเป็นฝีมือของเหยียนหนานเซิง” เจียงจื่อเฉิงเอ่ย เมื่อคืนเขาสะเพร่าเกินไป หละหลวมเกินไป และบุ่มบ่ามเกินไป

“หมายความว่ายังไง? เหนียนหนานเซิงเกี่ยวอะไรกับการหายตัวไปของสวี่เฉียวหลี?” กู้เฉินไม่เข้าใจ

“ก็เพราะฉันรู้แล้วน่ะสิว่าหล่อนเป็นคนฆ่าสวี่ซินหราน และ...” เจียงจื่อเฉิงรู้ว่าคำพูดที่จะพูดออกไปช่างยากลำบากเหลือเกิน หัวใจของเขาเจ็บปวดหนึบไปหมด เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำ

“และรู้ว่าฉันรักสวี่เฉียวหลี” คนที่อยู่ปลายสายเงียบไป กู้เฉินตะลึง ไม่คิดว่าคำว่ารักจะออกจากปากของเจียงจื่อเฉิงผู้ยิ่งใหญ่

“เหยียนหนานเซิงคงคิดจะ...เหมือนที่ทำกับซินหราน...” เจียงจื่อเฉิงพูดต่อ คำพูดจุกอยู่ที่ลำคอ เขาไม่กล้าพูดคำว่า ‘ฆ่า’ ออกไป หากพูดคำนั้นออกไป คาดว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีของเขาก็คงหายไปด้วย

“ผมจะกลับไปที่โรงแรมเดี๋ยวนี้ ส่วนคุณก็รีบมาให้ไวที่สุด” น้ำเสียงของกู้เฉิงเคร่งเครียด พูดจบเขาก็วางสายไป