ผู้คนขวักไขว่ยืนเต็มหน้าช็อป ด้านหน้าเป็นช็อปขายยาแต่ด้านหลังเป็นอาคารสำนักงานหลังเบ่อเริ่ม กะจากสายตาน่าจะมีพื้นที่มากกว่า 20 ไร่ ตัวอาคารสูงโด่ราวกับหำช้างที่จ้องจะแยงท้องฟ้าให้เป็นรูเพื่อขอฝน และแน่นอนว่าบริษัท AP คงไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าไป นอกเสียจาก shop ขายยาที่เปิดไว้สำหรับต้อนรับลูกค้าจากภายนอก

.

ผู้คนพวกนั้นไม่ใช่ชาวบ้าน , ไม่ใช่ชาวเมือง , แล้วก็ไม่ใช่ประชาชนคนปกติ , มองปราดเดียวด้วยสัญชาตญาณพีก็ทราบทันทีว่าพวกเขาคือเจ้าหน้าที่ทีมแพทย์ ที่แฝงตัวมาเพื่อเตรียมจะตะครุบตัวกระเทยทุกคนที่เผลอเข้ามาในบริเวณ! ด้วยเหตุนี้เจ้าตัวก็เลยต้องรีบแจ้งสิ่งนี้ให้แก่แพรวทราบ..

.

“มึงเป็นชะนี ไม่ใช่กระหรี่ กูคงมาส่งมึงได้ไกลสุดเท่านี้ล่ะเพื่อน…”

.

“………”

หญิงสาวเงียบชักสีหน้างง แต่ก็ยังอุตส่าห์ก้าวขาลงจากรถไปแบบหลอนๆ

.

“มึงว่าไงนะพี?”

.

“กูบอกว่า…กูเข้าไปกับมึงไม่ได้!”

“พวกหมอแม่งมีเครื่องแสกน กูโดนรวบตัวแน่ มึงต้องจัดการที่เหลือเอาเองเข้าใจไหม..? ทำได้ใช่ไหม?”

.

แพรวทอดสายตาผ่านหน้ากากกันแก๊สออกไปรอบๆ พลางพยักหน้าตอบรับ เนื่องจากเธอเองก็ดูออกเช่นกันว่านี่คือกับดัก!! ลำพังหลักฐานทางวิทยาศาสตร์และภาพถ่ายในโทรศัพท์ของเธอ คงจะแฟนตาซีเกินไป! กว่าจะตรวจสอบหรืออธิบายกันเสร็จ พีอาจจะโดนทรมานจนร่างกายช้ำในตายไปซะก่อน! แล้วแพรวเองก็ไม่อยากให้ใครมาลำบากเพราะเธออีกแล้ว! เจ้าตัวจึงตอบรับสถานการณ์ดังกล่าวอย่างว่าง่าย

.

“อือ…ไม่ต้องเป็นห่วง! มึงไว้ใจกูเหอะ รีบไปซะ! ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับมึงจริงๆ! อย่าลืมเช็คสัญญาณโทรศัพท์ด้วยล่ะ อินเตอร์เน็ตก็สำคัญ กูติดต่อไปห้ามหาย ห้ามขาด ห้ามลา โอเค๊??? เพราะเราไม่รู้ว่าเชื้อไวรัสห่านี่จะกัดกินเสาโทรศัพท์ล้มไปอีกกี่ต้น?!!”

.

พี่ทำสัญญาณมือว่าโอเค เขาหลุบหน้ากลับไปที่แฮนด์มอเตอร์ไซต์ กดหน้าลงเล็กน้อยพลันพูดออกมาเสียงอ่อยๆ

.

“แต่มึงอาจจะได้เจอมิวท์อีกครั้งในนั้นนะ… มึงโอเคอยู่ใช่ไหม? มึงยังโกรธเพื่อนอยู่รึเปล่า?”

.

“เฮ้อ…ไม่รู้ว่ะ… กูก็ไม่ค่อยแน่ใจ กูเกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยะถ้ามึงไม่ทักขึ้นมา เสปิร์มของมึงในจิ๋มกูแม่งทำให้ทุกอย่างดร็อปไปหมดเลยพี”

.

“อีดอก…มึงนี่กวนตีนไม่เลิก..ก..ก”

.

.

จากกันไปด้วยประโยคสั้นๆ เพียงแค่นั้น มอเตอร์ไซต์ของพีเคลื่อนออกจากพื้นที่ด้วยความเร็วประหนึ่งเต่ากัลลาปากอสที่ขี่กระดานเซิร์ฟบอร์ด! มันช้าซะยิ่งกว่าช้า! แถมบางจังหวะยังต้องใช้เท้าถีบกระเดือบๆ ไถไป เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตของเจ้าหน้าที่จะได้หนีไปแบบเนียนๆ …

.

“เอาล่ะ! ทีนี้ก็เหลือแต่เราแล้วเป็นไงเป็นกันสิ! ได้ฤกษ์ได้ยามคุมกำเนิดให้ตัวเองซะที มัวแต่เสียเวลาเสือกเรื่องชาวบ้านเขาอยู่นาน ถ้าเราไม่รักตัวเองใครมันจะรักเราวะ!!”

.

ทุบกำปั้นใส่หน้าอกตัวเองปลุกความฮึกเหิม ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าจากผู้หญิงที่คิดอะไรบ้าๆ ว่าจะพลีกายให้ผู้ชายเย่อร์ซ้ำ!!! จู่ๆ ก็กลับคิดได้ขึ้นมาเอง! แพรวเดินข้ามถนน 8 เลนผ่านเกาะกลางถนน เหยียบย่างขึ้นทางเท้าบาทวิธี ตัดฝ่าฝูงชนปลอมๆ ของทีมแพทย์ ด้วยท่าทางที่สุดจะมั่นใจ…

.

เธอขยุ้มชายเสื้อด้านหลังให้ตึงแน่นเด่นชัด หวังจะดึงชายผ้าให้มันรั้งจนเห็นหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เบิ่มและโก่งนูนราวกับยิปซี กีรติ ที่ลงรูปใน IG ด้วยชุดฟิตเนส แม้ส่วนบนจะถูกคลุมทับด้วยหน้ากากกันแก็ส แต่หุ่นแพรวนั้นไม่เบาเลยทีเดียว เซ็กส์หรือเอ๊กซ์ไม่เกี่ยว รู้แต่ว่าเห็นแบบนี้แค่แว๊บเดียวกระเจี๊ยวพีก็ถึงกับแข็ง!!!

.

“ถอยไปเซ้!! หลบไป!! ไอ้พวกผู้ชายชีกอ ฉันเป็นผู้หญิงนะยะไม่ใช่ตุ๊ดกรุณาหลีกทางให้ด้วย พวกคุณมีสิทธิอะไรมาปิดกั้นฉันไม่ให้ซื้อยามิทราบ!?”

แพรวคิดในใจโดยไม่พูดออกไปสักคำ แล้วก็ไม่มีใครเรียกตรวจเธออย่างที่เธอคิดด้วย แค่ท่าแอ่นอกอวดร่องนมของเธอ หมอหนุ่มๆ เหล่านั้นก็ปล่อยให้เธอเดินเข้าช็อปไปได้อย่างสบายใจเฉิบแล้ว

.

.

“ติ๊งต่อง…..!!!”

“AP shop Pharmacy ค่ะสนใจรับยาอะไรดีคะ”

.

พ่อง! ประตูเลื่อนเองอัตโนมัติแถมทักอย่างกับเซเว่น แต่รู้อะไรไหม? ว่าแพรวไม่ได้ตกใจกับสิ่งนี้เลย! นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในช็อปของบริษัท AP อย่าลืมสิว่ามิวท์คือเพื่อนสนิทของเธอ เพราะงั้นทุกตารางนิ้วของร้านยาแห่งนี้จึงผ่านมือแพรวมาหมดแล้ว! โถงตรงกลางกว้างสุดลูกหูลูกตา ระรานตาเต็มไปด้วยชั้นยามหาศาลที่ไล่มาตั้งแต่ยาแผนโบราณยันยาแผนปัจจุบัน ถัดขึ้นไปเป็นสเตปทางขึ้น มีบันไดขึ้นสู่ชั้นสองแล้วก็เต็มไปด้วยชั้นยาจำนวนมากอีกเช่นกัน พวกมันเรียงรายเป็นตับๆ แบ่งเป็นชั้นๆ แยกตามประเภทและกลุ่มอาการของโรค

.

นักศึกษาคณะเภสัชล้วนแต่รักที่นี่เป็นชีวิตจิตใจ shop ขายยาสาขาใหญ่ของ AP เป็นดั่งสนามเด็กเล่นให้นักศึกษาได้สอดส่ายสายตาและลงมือสัมผัสอย่างสนุกสนาน มียาทุกอย่างในโลกใบนี้อยู่ที่นี่ ถ้าเดินขึ้นสโลปไปจะเจอบันไดขึ้นสู่ชั้นสามอีกชั้น ที่นี่ก็อัดแน่นไปด้วยชั้นวางยาที่เรียงรายดั่งชั้นวางหนังสือตามห้องสมุดเช่นกัน ขาดก็แค่บรรณารักษ์! AP Pharmacy ไม่มีมนุษย์ป้าหน้าดุที่คอยเดินตรวจตราและสั่งให้ลูกค้าเงียบหรืองดใช้เสียงหรอก!

.

หากแต่ทดแทนด้วยพนักงานขายมากหน้าหลายตาทั้งหญิงและชายแทน และส่วนใหญ่ก็เป็นเภสัชกรที่มากประสบการณ์ซะด้วย พวกเขารู้และจำแนกได้ว่ายาชนิดไหนวางไว้ตรงไหน อธิบายสรรพคุณได้ จ่ายยาได้ และมีใบประกอบโรคศิลป์ครบตามกฎหมายกำหนด พวกเขามีกันเป็นร้อยๆ ชีวิต กระจายตัวอยู่ตามจุดต่างๆ ตลอดทั้ง 3 ชั้นของ shop ขายยาแห่งนี้ คำกล่าวที่ว่าไม่มีที่ไหนจะครบวงจรเท่า Pharmacy ของ AP อีกแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องเว่อร์เกินจริงเลย!

.

เว้นก็แต่หนนี้ที่แพรวสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งที่ผิดแปลกไป! จนเจ้าตัวต้องอุทานออกมา!

.

“เฮ้!...นี่มันเสียงสัญญาณตอบรับอัตโนมัตินี่…ไม่ใช่คนจริง?”

.

ก่อนจะถอดหน้ากากกันแก๊สออกแล้วขยี้ตาเพื่อมองหาว่าพนักงานที่เป็นคนจริงๆ อยู่ไหน? หล่อนถึงกับเดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว ทั้งยังป้องปากตะโกนเรียกด้วยซ้ำ

.

“ฮัลโหล!!! , มีใครอยู่ไหมคะหนูขอซื้อยาหน่อยค่าาาา!!!”

“เฮ้….ยู้ฮู!!!”

.

ยังคงเงียบสนิท ยิ่งเดินลึกเข้ามายิ่งดูวังเวง กลิ่นเวชภัณฑ์คละคลุ้งล้วนตอกย้ำว่าปกติมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน! ระบบฟอกอากาศที่นี่ต้องมีการถ่ายเทอย่างดี ถ้าเป็นแบบนี้ก็แปลว่าพนักงานละเลยต่อหน้าที่

.

“แปลกจังแฮะ…ชักจะยังไงๆ แล้วเนี่ยะ! หรือเขาปิดหนีโควิดกันหมด! แล้วเปลี่ยนมาใช้ระบบขายอัตโนมัติแทน! แบบหยิบเองแล้วไปแสกนจ่ายตรงเคาท์เตอร์ด้านหน้าอะไรงี้???”

“บ้า!!! เป็นไปไม่ได้!!! นี่มันยานะมันต้องมีคนคอยแนะนำสิ ไม่ได้ๆๆ ผิดหลักการ! เป็นไปไม่ได้เป็นอันขาด!!!”

.

กระทั่งเดินขึ้นสโลปและก้าวเท้าขึ้นบันไดสู่ชั้น 2 แพรวถึงเริ่มสังเกตเห็นพนักงานบางคน พวกเขายืนเกาะกลุ่มคุยกันอยู่ตามมุมต่างๆ กลุ่มละ 2 - 3 คน บางคนก็แยกตัวออกไปยืนก้มหน้าอยู่คนเดียว ในขณะที่บางคนก็ปาดน้ำตาและซับด้วยกระดาษทิชชู่ นี่มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะเนี่ยะ?! หนีงานมาแอบเมาท์เจ้านายหรือไงก็ไม่รู้? รู้แต่ว่าแม้แต่ยูนิฟอร์มที่เคยเป็นเสื้อกราวน์สีขาวสะอาดสะอ้าน บัดนี้ก็ยังเปลี่ยนรูปร่างเป็นสีดำสนิท!

.

มันถูกเปลี่ยนเป็นสีดำทั้งชุด มิหนำซ้ำบางคนยังมีการกลัดริบบิ้นไว้ที่ไหล่ ราวกับกำลังไว้ทุกข์หรือไว้อาลัยให้แก่ใครสักคนอยู่ยังไงยังงั้น! และถึงแม้ว่าแพรวจะเดินเข้ามาประชิดตัวพวกเขาแบบใกล้โคตรๆ แล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครสนใจลูกค้าที่เดินเข้ามาเพื่อจะซื้อของอย่างเธอเลย กลับกลายเป็นเธอเองซะอีกที่พยายามมองตาม กระเถิบไปยืนเฉียงอยู่ข้างๆ แล้วแหงนมองในองศาเดียวกันไปที่หน้าจอขนาดใหญ่ตรงกลาง shop

.

มันเคยเป็นจอยักษ์สำหรับฉายโฆษณาประชาสัมพันธ์ยาแบรนด์ต่างๆ ซึ่งปัจจุบันหน้าที่ของมันนั้นไม่ใกล้เคียงกับของเก่าเลย! ไม่มีเบนด้า 500 ยาถ่ายพญาธิ , ไม่มียาธาตุนำขาวตรากระต่ายบิน , ไม่มีแอนตาซิลลดกรดในกระเพาะ , ไม่มีโทนาฟ , ไม่มีซีม่า , ซาร่าแก้ปวดสักแผงก็ไม่มีให้เห็น จะมีก็แต่โพเดียมเกลี้ยงๆ แล้วก็ใบหน้าเศร้าๆ ของมิวท์ที่ยืนอ่านแถลงการณ์อยู่เคียงข้างกับคราบน้ำตา…

.

.

เธอกำลังร้องไห้ และแพรวกำลังรอฟัง พร้อมๆ กับพนักงานในชุดสีดำที่เตรียมจะปล่อยโฮ…