กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่กี่สัปดาห์ยังคงนั่งเบาะหน้ารถเก๋งหรูกันอยู่เลย ตัดภาพมาวันนี้ดันกลายเป็นจักรยานยนต์ yamaha รุ่นแกรนด์ฟิราโน่ที่ต้องมารับบทหนัก พีเป็นเจ้าของมันโดยพฤตินัย เขาจอดรับแพรวขึ้นซ้อนท้าย ก่อนจะบิดคันเร่งวิ่งตื๋อออกมาตามถนนหนทางอันแสนเปล่าเปลี่ยว

.

พิกัดเป้าหมายคือบ้านของมิวท์ในย่านชานเมือง หมู่บ้านหรูอาณาจักรทราวดีที่มีแต่คนรวยชาติตระกูลสูงอาศัยอยู่รวมกัน บ้านแต่ละหลังเข้าขั้นคฤหาสต์!มีสระว่ายน้ำส่วนตัว , สนามหญ้า , ฟิตเนส , บางหลังมีแม้กระทั่งสนามกอล์ฟ!ว่ากันว่าหากนับแค่เศรษฐีที่อาศัยอยู่โซนนี้ โดยไม่รวมคนจากครอบครัวมิวท์ที่เป็นเจ้าของบริษัทAP รายได้ของพวกเขายังเกินกว่าตัวเลข GDP ของคนทั้งประเทศรวมกันเสียด้วยซ้ำ!

.

ลมโชยโบยแก้ม... หมวกกันน็อคแบบครึ่งใบเปิดโล่งเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ พีตกอยู่ในอาการประหม่าหวาดกลัว ความเปล่าเปลี่ยวสุดพิสดารนี้กำลังทำให้เขาขนลุก เมืองหลวงไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อ!กระเทยควายถึงกับเอี้ยวตัวบิด พลางคว้าเอามือเรียวของแพรวมาโอบเอวตัวเองไว้ให้แน่นๆ

.

"นี่ขนาดตอนเช้านะเนี่ยะ... บรึ๊ย!!อย่างกับเมืองร้างอ่ะมึง!"

ร่างกายสั่นสะบั้น หางตาพีชำเลืองมองมาที่ด้านหลัง

.

"กลัวก็อย่าขับช้าเป็นเต่าสิ บ้านมิวท์อยู่อีกตั้งไกล กว่าจะถึงกูว่าคงค่ำก่อนพอดี"

.

"เช๊อะ!... มันไม่ใช่ไม่อยากเร็วเว่ยแพรว!คือถ้าเร็วกว่านี้กูเกรงว่าเราอาจไม่รอด"

.

เห็นจะจริงอย่างที่พีบอก เขาไม่ใช่กระเทยหัวสมัยใหม่ที่ติดตามข่าวสารทุกวันอะไรหรอก วันๆหนักไปทางแดกเหล้ากับไล่เต๊าะผู้ชายเสียด้วยซ้ำ ขนาดการแว๊นออกมาในวันนี้ก็นับเป็นครั้งแรกในรอบ 3 สัปดาห์เลยก็ว่าได้ พีไม่มีความทันโลกอะไรเลยจริงๆ สิ่งที่เห็นจึงแปลกตาไปหมด

.

ถนน 8 เลนโล่งโจ้งจนใช้เตะบอลได้ ต้นไม้ใบหญ้าบนเกาะกลางแห้งกรอบยืนต้นตายอย่างน่าสงสาร การตายแบบนี้ไม่ใช่การขาดน้ำ หากแต่เป็นเพราะไวรัสโคโรน่าที่แผ้วถางเปลี่ยนใบสีเขียวให้กลายเป็นสีดำสนิท หงิกงอร่วงกราวลงกับพื้นพร้อมกับการแตกสลายกลายเป็นเศษขี้เถ้า

.

"ฟุบบบบ...บ..บ..บ"

.

แว๊นผ่านย่านการค้าห้างสรรพสินค้านั้นปิดหมด ปิดจริงๆจังๆชนิดที่ขนาดพนักงาน Grab food ยังไม่ได้รับอนุญาตให้รับออเดอร์ได้ พวกเขาทำได้เพียงจอดรถมอไซต์ไว้หน้าห้างเรียงเป็นตับ ราวกับต้องการแสดงออกเชิงสัญลักษณ์ให้ผู้มีอำนาจทราบว่า "พวกกูไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว"

.

พีก็เลยเลือกที่จะเบิ้ลเครื่องใส่..

.

"บรื๊น! , บรี๊น! , บรื๊น! , บรี๊น! , บรื๊น! , บรี๊น! ,"

.

ไฟแดงกลางแยกสว่างโพลงแม้ไม่มีรถสักคัน พีบิด Yamaha แกรนด์ฟีราโน่ของเขาเบิ้ลน้ำมันบรึ๊น!ๆ หวังเป็นการสร้างกำลังใจให้พวกพี่ๆ ได้ลุกขึ้นสู้

.

ทว่าไอบ้าที่ไหนมันจะเข้าใจ!!!หุ่นเหมือนหมีหน้าตาราวกับกูปรีสมเสร็จ ขี้คร้านจะโดนรุมประชาทัณฑ์เอาซะมากกว่า!แพรวก็เลยทักเอาไว้

.

"อีพี!.. อีบ้า!.. มึงจะทำอะไรของมึง!เขามองหน้าเราหมดแล้ว!!!"

.

"เอ้า!ก็ให้กำลังใจไงมึง.. มึงไม่เห็นกระเป๋าใส่อาหารพวกพี่ๆ เขาเหรอ?ไหนจะเสื้อแจ็คเก็ตที่ขาดวิ่นแล้วก็ซีดเผือดนั่นอีก?"

.

"เอ๋..?"

.

สบจังหวะไฟเขียวพอดีมอเตอร์ไซต์หมุนล้อแพรวสะบัดหน้ามองหลัง เธอพบว่าอุปกรณ์ของพี่ Grabสภาพทรุดโทรมอย่างที่พีกล่าว พวกมันเปื่อยยุ่ยราวกับโดนสารเคมีทำลาย รูปทรงบิดเบี้ยวทั้งยังขาดเป็นรูเหวอะหวะประหนึ่งผ่านอะไรที่หนักหนาสาหัสมาตลอด

.

"ต้องเป็นเพราะเชื้อไวรัสแน่เลย!พวกพี่เขาวิ่งรถส่งอาหารกันทั้งวัน ลำตัวที่เสียดสีกับชั้นบรรยากาศอันเต็มไปด้วยเชื้อโควิดแจ็กเก็ตธรรมดาคงกันไม่อยู่ กระเป๋าใส่อาหารก็ไม่น่ารอด ฉันว่าฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมภาครัฐถึงไม่อนุญาตให้พี่ๆ รับออเดอร์ไปส่งลูกค้าอีก"

แพรววิเคราะห์เองในใจ ก่อนจะตวัดมือกอดพีให้แน่นขึ้นกว่าเก่า

.

"สงสารพี่เขาจังเน๊อะ.."

"เร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมอ่ะพี...กูไม่อยากเห็นสายตาพวกเขา"

.

วิ่งผ่านมาได้สักระยะหญิงสาวก็ได้ชำเลืองมองลอดผ่านกระจกหมวกกันน็อคลงไปที่ท่อไอเสียแบบเหงาๆ แล้วก็ถึงกับสะดุ้ง!ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ!ว่านาทีนี้โควิด-19 น้นใกล้ตัวกว่าที่คิดมาก เพราะอานุภาพของมันจ่ออยู่ตรงน่องของแพรวนี่เอง!

.

เหตุการณ์คร่าวๆ คือขณะที่มอไซต์กำลังแล่นอยู่ จู่ๆกลุ่มควันท่อไอเสียก็เริ่มไม่ถ่ายเท พวกมันไม่ยอมพุ่งออกไปข้างหลัง แต่ดันลอยค้างเติ่งอยู่แบบนั้นก่อนจะจับกันเป็นก้อนกลมขมุกขมัวน่ากลัวน่าขนลุก

.

"อี๋....อะไรอ่ะแพรว รถกูมันเป็นอะไร!?"

พีตะโกนลั่นในขณะที่มือยังคงบิดคันเร่งแทบจะสุดหลอด!

.

"ไม่รู้สิ!ไม่แน่ใจเหมือนกัน!"

"แต่เป็นไปได้ว่าสถานการณ์คงจะเกินการควบคุมแล้ว!ข้อมูลที่กูดูมาเขาบอกว่าเชื้อโควิดมันเริ่มกระจายขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศไปเป็นที่เรียบร้อย มวลมันเบาก็เลยลอยอยู่บนฟ้าไม่ได้จำเป็นต้องมีตัวพาหะให้เกาะ ตามปกติโควิดจะเกาะบนพื้นผิว , บนวัตถุ , บนเนื้อตัวคนหรือสัตว์ แต่ในกรณีที่เชื้อมันแอดวานซ์ขึ้นขนาดนี้ กูว่าบางทีควันไอเสียจากรถมึงคงไม่ได้รับการยกเว้นว่ะ"

.

พูดเสร็จ... ด้วยความสงสัยแพรวเลยลองใช้ส้นเท้าสะกิดก้อนเชื้อที่ว่าดู

.

"พลั๊ก!"

เสียงเหมือนเตะก้อนอิฐ

.

ไม่แรงมากแต่แรงพอที่จะทำให้สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้เกิดขึ้น!โคตรแม่มมึง!ก้อนเชื้อหลุดออกมาทั้งยวง!ขนาดของมันน่าจะประมาณลูกบาส 3 ลูกมัดรวมกันเห็นจะได้ พลันกลิ้งหลุนๆครูดไปกับพื้นถนนแล้วก็กระเด้งเข้าไปในพุ่มไม้บนเกาะกลาง เศษแหลมของปลายไม้คงไปทิ่มโดนเข้า นับหนึ่งยังไม่ถึงสาม... เชื้อไวรัสคลั่งเวอร์ชั่น feat. ก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ก็แตกกระจายออก!

.

"โพล๊ะ!"

"ซ่าาาาาาาาา......!!!"

.

ไม่ใช่แค่ต้นไม้ , ไม่ใช่แค่กอหญ้า , แต่แผงเหล็กกั้นรวมไปถึงขอบฟุตบาทที่เป็นซีเมนต์แข็งๆ ยังถึงกับเปื่อยยุ่ย!!พีมองเห็นเมือกปูนไหลละลายออกมาเป็นน้ำผ่านทางกระจกหลัง ใ นขณะเดียวกันแพรวนี่ถึงกับรีบขยุ้มชายเสื้อพีขย่มๆ พลางบอกให้เพื่อนขับไปไวๆ!

.

"อีเหี้ย!!!"

"เอากูออกไปจากที่นี่อีพี!! , เร็วๆๆๆ, เร๊วววว!!! , เชื้อมันไหลตามเรามาแล้วววว!!!"

.

"แม่มึงสิ!กูแค่บอกให้มึงดูไม่ได้บอกให้มึงเตะ!"

.

"ก็กูไม่รู้หนิ...ข่าวเค้าไม่ได้บอก.. กูแค่ลองดูเฉยๆ!ไปๆๆๆ ไปๆๆ มึงอย่ามัวแต่พูด!รีบขับไปก่อน!!คราวนี้ก็ชัดเจนแล้วล่ะว่าทำไมเสื้อผ้าพวกพี่ Grab กับกระเป๋าใส่อาหารถึงอยู่ในสภาพนั้น ข้างนอกไม่ปลอดภัยสำหรับเราเอาซะเลยวุ๊ยยย!!!"

.

"ฮึ่ย!มึงนะมึง!!"

.

"บรื๊น! , บรื๊น! , บรื๊น! , แว๊นนนนนน!!!!! , แว๊นนนนนนน!!!"

.

สวมวิญญาณ "มาร์ค มาเกซ" แชมป์โลกมอเตอร์ไซต์คนล่าสุด พีโน้มตัวลงลดแรงปะทะจากอากาศ ต่อด้วยการหักแฮนด์เบี่ยงรถซ้ายทีขวาทีซิ๊กแซ๊กด้วยความคล่องแคล่ว ถนนโล่งก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนก็ต้องให้เครดิตเขาด้วยเพราะยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชาย สัญชาตญาณการปกป้องผู้หญิงผุดขึ้นมาจากจิตใต้สำนึก เขารู้แต่เพียงว่าต้องทำทุกวิถีทางให้ตัวเองกับเพื่อนรอดออกไปจากถนนเส้นนี้ให้ได้!เพราะถ้าไม่ได้ก็คือ "ตาย!" สถานเดียว

.

"สัด!!!"

"มันเสี่ยงมากแพรว!แม่งเอ๊ย!ยิ่งกูขับเร็วอากาศยิ่งโดนตัวกูเยอะ!พ้นระยะเชื้อด้านหลังได้ก็ใช่ว่าเราจะปลอดภัยนะมึง?!"

.

"บรื๊น! , บรื๊น! , บรื๊น! , บรื๊น!"

.

"ไม่หรอกกูมีทางแก้อยู่ มึงแค่พากูออกไปจากที่นี่ก่อนก็พอ กูมีของดีในกระเป๋าอยู่!"

.

"เออ! , เข้าใจล่ะ!ขอให้จริงอย่างที่ว่าเหอะ! , จับดีๆนะ!"

.

"อืม.."

.

ผ่านไปราว 3 วิ ท่าทางพีก็เริ่มแปลกไป เขาขยับไหล่ยุกยิกประหลกๆจากนั้นก็!

.

"แว๊นนนนนนนนนนนนนน!!!!!!"

.

"อร๊ายยยยยยย!!!!!"

"มึงจะยกล้อทำมายยยยย!!!! "

.

"ครืดดดดด!!!"

บังโคลนหลังครูดกับพื้นถนนจนเกิดประกายไฟ หมวกกันน็อคแพรวแทบหลุด สายรัดคางเลื่อนมาปิดอยู่ที่ปาก เคราะห์ดีที่ดั้งโด่งเลยพอที่จะเกี่ยวล็อคเอาไว้ได้

.

กลายเป็นภาพแอ็คชั่นเร้าใจที่ไม่เคยมีใครคาดคิด!กระเทยไทยก้าวไกลระดับโลก!นี่ถ้ามีใครมาบอกว่าพีเคยเป็นพริตตี้หน้าซุ้มรถไต่ถังมาก่อนแพรวก็จะเชื่อ!ความเร็วมันมากขึ้นเป็นเท่าทวี!ลองเป็นแบบนี้อีกประเดี๋ยวก็น่าจะหลุดพ้นมุมถนนไปได้

.

.

และในที่สุดก็สำเร็จ! Yamaha แกรนด์ฟีราโน่นำเจ้านายมาส่งถึงที่หมายได้โดยสวัสดิภาพ มันถูกถีบขาตั้งลง ณ บริเวณถนนอีกแยกหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากจุดเกิดเหตุไปไม่ไกลนัก

.

พีถอดหมวกออก ก่อนจะเริ่มพูด

.

"เอาล่ะ..ทีนี้บอกมาซิว่ามึงจะรับผิดชอบกูยังไง?ของดีของมึงคืออะไร?"

กระเทยหนุ่มผายมือออกเผยให้เห็นเสื้อของเขาที่เริ่มเปื่อยเป็นริ้วๆ เพราะโดนเชื้อไวรัสกัดกิน

.

แพรวก้าวขาลงมาเช่นกัน เธอถอดหมวกออกโดยมิลืมที่จะหลุบตามองรอยไหม้บนส่วนหลังของมันเล็กน้อย ค่ อนข้างชัวร์ว่าถ้าไม่ได้เจ้านี่กระโหลกเธอคงโขกกับถนนคอนกรีตไปแล้ว

.

"อ่า..ได้สิ!กูกะว่าจะทาให้ตัวเองเพิ่มอยู่เหมือนกัน ของดีจริงไม่ได้โม้เว่ย!!!"

.

สาวเจ้าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าที่สะพายมา เธอเม้มริมฝีปากเกลี่ยลูกตามองหาแบบชิวๆก่อนจะได้ออกมาเป็นกระปุกโลชั่นชนิดพิเศษ แพรวบอกว่าเธอสั่งซื้อมาจากอินเตอร์เน็ต เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีอ.รับรองและได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลให้ประชาชนใช้ในช่วงนี้ เนื่องจากหน้ากากอนามัยและเจลล้างมือไม่เพียงพอต่อการต่อสู้กับเชื้อโควิดสายพันธุ์ใหม่อีกต่อไปแล้ว

.

"พรืด..ด..ด...ด...ด , พรืด...ด...ด...ด...ด"

ทาให้ตัวเองเสร็จปุ๊บก็หันมาทาให้พี

.

"ส่งแขนมึงมาสิ เสื้อตัวนอกถอดทิ้งไปเลยใส่แค่ตัวในก็พอ ที่กูหาข้อมูลมาเขาบอกว่าโลชั่นชนิดพิเศษตัวนี้มีแอลกอฮอล์ 80% เป็นส่วนผสม ผนวกรวมเข้ากับสารหล่อลื่นที่มีอยู่ในสินค้าประเภท18+ ทำให้เชื้อโควิดไม่สามารถเกาะติดบนผิวหนังเราได้มึงน่าจะชอบนะ!เพราะมึงเองก็ใช้เจลหล่อลื่นตอนซั่มกับผู้ชายเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว..ว..ว... "

.

"อีแพรววว..ว..ว.ว!"

.

"เออน่า..อย่าขี้บ่นนักสิ!อยากให้เชื้อติดตัวแล้วรวมกลุ่มกับก๊าซจากท่อไอเสียแบบเมื่อกี้อีกเหรอ?!แต่นี้ไปกูเองก็จะระวังตัว กูเห็นกับตาแล้วว่าโควิดมันร้ายแรงขนาดไหน "

.

พีนิ่งเงียบไปพักใหญ่เขาปล่อยให้แพรวพอกโลชั่นให้ถ้วนทั่ว ระหว่างนั้นก็คิดใคร่ครวญประเมินผลความเป็นไปได้ในทุกๆด้าน แล้วจึงตัดสินใจพูดแทรกขึ้น

.

"นี่...มึง...?"

.

"อะไร?ใกล้เสร็จล่ะตัวมึงใหญ่ใช้ครีมเยอะมันก็ต้องนานหน่อยเซ้!"

.

"ไม่ใช่เรื่องนั้น!กูแค่อยากจะถามว่าเรายังจะไปหามิวท์กันอยู่อีกเหรอวะ?! , ตายได้เลยนะมึงถ้าพลาดโดนโควิดเข้า?!เจอแบบเมื้อกี้กูกลัวนะ...ไม่ใช่ไม่กลัว.."

.

เหวี่ยงมาทางแพรวบ้างที่เป็นฝ่ายนิ่งไป เธอก้มหน้าลงครุ่นคิดแต่ใช้เวลาไม่นานเท่าพีหรอก แล้วเธอก็ตอบออกไป

.

"ไปดิ!"

"มาไกลขนาดนี้แล้ว...เสียดายแย่"

"อีกอย่างบ้านมิวท์ก็อยู่แค่นี้เอง ขับธรรมดาไม่ต้องยกล้อก็ถึงแล้วภายใน 5 นาที"

.

ทำเอาพีถึงกับกลืนน้ำลายฝืดคอ เขาเดินอ้อมไปขึ้นมอเตอร์ไซต์กวักมือเรียกแพรวขึ้นรถ สิ่งนี้บอกกับเขาว่าผู้หญิงนั้นน่ากลัวขนาดไหน ลองเป็นเรื่องของชายผู้เป็นที่รักแล้วต่อให้ข้างหน้าจะเสี่ยงตายโคตรๆ พวกเธอก็บ่ย่าน กลับกลายเป็นผู้ชายตัวโตอย่างเขาซะเองที่โคตรจะปอดแหก แต่ก็ต้องก้มหน้าก้มตาทำต่อไปเพื่อรับผิดชอบไอเดียที่ตัวเองเป็นคนคิดขึ้นมา

.

.

"เฮ้อ..."

"กูไม่น่าปากไวเล๊ยยย.. สาธุ!ขอให้คฤหาสต์ตระกูล AP โดนโควิดย่อยสลายหายไปจากแผนที่ด้วยเถ๊อะเจ้าพ่อคู๊ณณณ!!!"