สมาร์ทโฟนในมือร้อนฉ่าดั่งกระทะร้อน แพรวโกรธจนควันออกหู เป็นไปได้ว่าในแกนสมองเธอคงขัดสีกันจนเผาไหม้เอาความทรงจำระหว่างเธอกับเปรม (และมิวท์) ออกไปจนหมด!

.

"ตู๊ดดด.... , ตู๊ดดด...... , ตู๊ดดด..... , ตู๊ดดด....."

.

มิวท์โทรไม่ติดปลายสายเลยถูกโอนมาหากระเทยควายคนสนิทอย่างพีแทน แต่ครานั้นมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากกู่ร้องคำว่าตู๊ดดดด...ตู๊ดดดด... อยู่นานสองนาน

.

"ใช่! มึงมันอีตุ๊ดอีพี! ... รับสายสิคะคุณเพื่อน... เรื่องนี้ฉันต้องคุยกับแกนะ.. ฉันทำคนเดียวไม่ได้! "

.

ความกระวนกระวายใจสุมทรวงหนัก สาวเจ้าเริ่มเดินวนไปทั่วห้อง เฝ้าภาวนากับตัวเองว่าขอให้พีมีมุมมองอะไรดีๆ สักอย่างเพื่อรั้งเธอไม่ให้ไปฆ่าใครตาย เธอยังไม่อยากฆ่าเพื่อนตัวเอง!

.

"ติ๊ด! "

"ฮัลโหลสวัสดีครับ..."

เสียงตอบกลับมานุ่มนวลราวกับ "มิตรชัย บัญชา" ที่เคี้ยวเอา "อาแอ๊ดสมบัติ เมทินี" เข้าไปในหลอดอาหาร ทำเอาแพรวนี่ถึงกับสะดุ้ง!

.

"โทรผิดหรอวะ...? "

เธอคิด

.

"ก็ไม่นี่! ...ก็นี่เบอร์อีพี!! , อ๋อ...รู้แล้วเล่นอย่างงี้ใช่ไหม?! "

.

"ซูดดดดดดดดด"

หล่อนสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอด.. กระบังลมเปิดกว้าง.. พร้อมกับการยัดเยียดอารมณ์โกรธแค้นใส่เข้าไป!

.

"กรี๊ดดดดดดด!!!! "

"อีพี! .. มึงอย่ากวนตีน!! .. กูกำลังเครียดอยู่นะเว่ยยยย!!! "

"มึงเลิกเก๊กเสียงหล่อใส่กูได้แล้ว...! แค่หายใจกูยังรู้ว่าเป็นมึงเลยเหอะ!!! "

"อีเลว!!! , อีชั่ว!! , ฉอดๆๆๆ!! "

.

ส่งผลให้ฝั่งเพื่อนชายต้องรีบเบี่ยงโทรศัพท์หนี! พีรู้โดยอัตโนมัติว่านี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติ! เขารับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากคลื่นเสียงที่กระเซ็นซ่านออกมาตามสายโทรศัพท์ มือเขาสั่นรัวก่อนจะบอกกับแพรวออกไปตามตรงว่าให้ใจเย็นลงหน่อย

.

"เดี๋ยวนะ! , เดี๋ยวก่อนซิ! "

"เฮ้...เป็นไรอ่ะแพรว? นั่นแกร้องไห้อยู่ด้วยเหรอ? "

พีถามด้วยความเป็นห่วง

.

/ก็เออดิ! มึงเห็นข่าวรึยัง? ในทีวีในเน็ตเขาลงกันให้แซด/

.

"ข่าวอะไร..ไม่เห็นรู้เรื่อง? ช่วงนี้กูสวดมนต์ตลอด กูขอพรให้โลกเราสงบสุขจากเชื้อไวรัส.."

.

/อีตอแหล! /

.

"เอ้าอีนี่! กูเพื่อนมึงนะอีดอก!! "

.

/สาบาน? ให้ตกนรกหมกไหม้?! /

.

"ชิ! "

"เออๆๆ ก็ได้.. กูยอม..กูเพิ่งตื่น! กูแดกเหล้าอยู่คนเดียวในห้องห่าเหวนี่มาสามวันสามคืนแล้ว! แสงแดดก็ไม่ได้เห็น , ผู้ชายก็ไม่ได้เจอ , ยกเว้นฮยอนบินจากซีรีย์สหายผู้กองฯ ใน Netflix ที่ทำให้กูรู้ว่ากูต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อเขา.."

.

/อี๋.. มึงควรดึงสติตัวเองด่วนเลยนะ...จริงๆ /

.

"โอะ..โตะ..เก๊ะ..! ได้ไงล่ะ! อย่างน้อยการที่กูพูดแบบนี้ก็ทำให้มึงอารมณ์ดีขึ้นนิดนึงแล้วนี่ไง , จริงป่ะ? "

แพรวนิ่งเงียบไปพักใหญ่ มือยังคงถือสายไว้แต่ภายในกำลังเริ่มสำรวจตัวเอง แล้วก็พบว่าเป็นจริงอย่างที่พีบอก! เพื่อนคนนี้ภายนอกอาจจะกวนส้นตีน แต่ภายในนั้นนับว่ามีอะไรที่มากกว่าความเป็นกระเทยที่ยังไม่ได้แปลงเพศเยอะ! พีเหมือนคนสองบุคลิกที่มีทั้งด้านที่เป็นผู้ชาย แล้วก็ด้านที่เป็นผู้หญิง เขาก็เลยเข้าถึงจิตใต้สำนึกของผู้คนได้มากกว่าคนอื่น

.

/ขอบใจนะพี.../

แพรวพูดเสียงอ่อยกึ่งกระซิกร่ำไห้

.

"อ่าา...ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นมึง แล้วก็ค่อยๆ เล่ามาซิว่าเกิดอะไรขึ้น? , ข้างนอกมีข่าวอะไรหรอ? วันๆ กูเห็นแต่ข่าวโควิด"

.

/ก็ไม่เชิง../

/เฮ้อ.../

/พี่เปรมติดโควิด-19! /

.

"ห๊ะ!!! ดาวคณะเภสัชทายาทบริษัทยาชื่อดังน่ะเหรอ... บ้า! เป็นไปไม่ได้! ประเทศเราหวังวัคซีนจากพวกเขาแท้ๆ ไหงมาติดซะเองได้?! "

.

/ฮู่ววว../

/ข่าวบอกว่าพี่แกติดจากเชื้ออสุจิน่ะ...เป็นสายพันธุ์ใหม่ที่ร้ายแรงกว่าโควิดเวอร์ชั่นทั่วไป/

.

"เหี้ย! ช่วงนี้เขายิ่งรณรงค์ให้รักษาระยะห่างโซเชียลดิสแตนท์ซิ่งกันอยู่ด้วย! อีหรอบนี้เราก็ไม่ได้ไปงานศพพี่เค้ากันน่ะสิ.."

.

/อีพี!!!! /

.

"โอ๋ๆ ล้อเล่นน่าาาา^^ แต่จะว่าไปแล้วแกจะแคร์พี่เค้าทำไมวะ! ก็ในเมื่อแกเลิกกับเขาไปแล้ว แค่ผู้ชายห่วยๆ ที่เค้าไม่คิดจะสนใจอะไรแกเลย..นึกถึงภาพเหตุการณ์ในร้านกาแฟวันนั้นให้ออกสิ...ลืมไปแล้วเหรอ? "

.

/ไม่ลืม! ..ไม่เคยลืมเลยด้วย! แต่เป็นแกต่างหากที่ลืมอะไรไปบางอย่าง แกจำวันที่เราแหกด่านเคอร์ฟิวกันได้ไหม? เมื่อประมาณอาทิตย์ก่อน/

.

พีแหงนหน้าขึ้นนึก พลันทิ้งตัวลงใส่เตียงนอนเชยคางดูฝ้าเพดานห้อง กลิ่นเหล้าอันคละคลุ้ง บวกกับกลิ่นฝุ่นที่ตลบอบอวล ทำให้เขาจอมจมลงสู่ห้วงนิทราแห่งความทรงจำ..

.

"อ๊อ!!! , จำได้แล้วมันมีรถสีดำวิ่งตัดหน้าเราไป แล้วเราก็เถียงกันว่าใช่รถของพี่เปรมรึเปล่า? สรุปเป็นรถพี่แกจริงๆ งั้นเหรอวะ??? "

.

/ก็เอออ่ะดิ...กล้องวงจรปิดจับภาพได้ชัดเลย/

/แล้วแกรู้ไหมว่าคืนนั้นพี่แกบึ่งไปที่ไหน?! /

.

"ไม่รู้.."

.

/ไปหอมิวท์!!! /

.

"เหี้ย!!! "

สะดุ้งโหยงโก่งตัวโค้งขึ้นจากเตียง นาทีนี้กลับกลายเป็นพีซะเองที่เหมือนกับโดนแพรวในอดีตเข้าสิง เขาอยู่ในอาการกระวนกระวายเดินร่านไปทั่วห้อง ราวกับผู้ป่วยพิษสุราเรื้อรังที่ขาดเหล้าชะโลมผนังลำไส้

.

/มึงเอาตัวเงินตัวทองมาทั้งสวนลุมฯ ก็ไม่พอหรอก ทีนี้มึงรู้รึยังว่าทำไมกูถึงโกรธ ผลการตรวจระบุว่าพี่เปรมติดเชื้อจากอสุจิ นับย้อนหลังไปจนถึงระยะฟักตัวโรค มันก็ตรงกับวันที่เขาไปหอมิวท์พอดี ไปพ่นน้ำใส่กัน! ไปแอบได้กัน! ลับหลังกู!!!! , หึ๊ยยย!!!! /

.

/กรอดดดด!!! /

เสียงกัดฟันดังลอดผ่านลำโพงโทรศัพท์ แทบไม่ต้องเดาว่าพีจะอยู่ในอาการไหน เพราะแม้แต่เขาเองก็มืดแปดด้าน! เขาคงจะหาทางลงให้เพื่อนสนิททั้งสองกับยอดชายนายลักลอบ ได้ยากซะแล้ว!

.

"มึงโทรหามิวท์ยัง? "

พีถามด้วยเสียงเข้มข้นจริงจัง

.

/กูโทรแล้วแต่ไม่ติด ก็เลยเลือกจะโทรหามึงแทนเนี่ยะ! ฆ่าคนตายนี่ติดคุกกี่ปีวะ! เอาตำแหน่งสส.ประกันตัวแทนได้เปล่า?! /

.

"อีแพรว..ว..ว..ว"

"มึงใจเย็นก่อน.. มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้ ข่าวเค้าบอกรึเปล่าว่าเป็นใคร สถานที่หอพักมันก็ออกจะกว้างขวาง มีผู้หญิงตั้งเยอะตั้งแยะ อาจจะไม่ใช่มิวท์ก็ได้ มิวท์มันรักมึงจะตายมันรักเพื่อนเป็นที่สุดมึงก็น่าจะรู้ กูว่าอย่าเพิ่งด่วนตัดสินเลยถ้าไม่ใช่ขึ้นมามันจะเสียเพื่อนเปล่าๆ "

.

/......../

.

"มึงคิดดูนะล่าสุดระหว่างมึงกับพี่เปรมอ่ะ คือตบกันในร้านกาแฟ! ผู้ชายสารเลวประเภทไหนที่ทำแบบนั้นได้ เทียบกับมิวท์เจอกันครั้งล่าสุด แม่งสารพัดจะเทคแคร์เพื่อนเลย มันเป็นห่วงมึงจะตาย! ร้านเหล้าเขาไม่เปิดก็ใช้เส้นสายไปขอร้องให้เขาเปิดให้ อุปกรณ์หน้ากากอนามัยเจลล้างมือมันก็เตรียมให้เพรียบพร้อม"

.

/......../

.

"เฮ้! มึงฟังก็อยู่ป่าวววเนี่ยะ?! "

.

/เอ้อ!!! /

/ฟังอยู่..กำลังคิดอยู่/

.

"ถ้าคิดไม่ออกเอางี้ไหมล่ะ! ก็ในเมื่อโทรหามิวท์ไม่ติด เราก็บุกไปหามันถึงที่บ้านเลยเป็นไง? "

พีออกไอเดีย โดยที่ยังไม่ได้คำตอบสักนิด เจ้าตัวก็กำกุญแจมอเตอร์ไซต์รอไว้ในฝ่ามือแล้ว

.

/อีบ้า! เจ้าหน้าที่สาธารณสุขเขาอายัดหอไว้ เราเข้าไปไม่ได้หรอกอยากติดเชื้อตายรึไง?? /

.

.

"เปล่าๆๆ , เราต้องทำในสิ่งที่มันบิ๊กเซอร์ไพรต์สิ! ต้องทำอะไรที่มัน "บึ้ม , บึ้ม , คือลือ" เอาให้ฝั่งนั้นตั้งตัวไม่ทัน เราถึงจะได้รู้ความจริงกันไง!! "