ผมออกมาจากคณะอักษร 

ชะเง้อมองหาพี่แอลตัวการทำให้ผมลำบาก

   พี่แอลหายไปแล้ว...ฮึ่ม ต้องไปหาเรื่องเก็บค่าลำบากกะพี่แอลสักหน่อย  

ผมเดินยังไม่ทันพ้นรั้วมหาลัยเลย ก็มีคนโทรมาหาผม

"พี่แพรเองนะคะ พรุ่งนี้ก้องมาด้วยนะคะ ที่เดิมค่ะ..."

"เอ่อออมมม ไม่ไปนะครับพี่ ผมไม่ว่างครับ"

  ก็ผมไม่อยากร่วมกิจกรรมอยู่แล้วอ่ะ

"ทำไมล่ะคะ งั้นเอางี้ น้องก้องกลับบ้านยัง กลับมาหาพี่ที่เดิมนะ

  มาคุยกะพี่หน่อยสิคะ ได้มั๊ยคะ"

ผมพยายามอิดออด หาเรื่องไม่อยากเป็นหลีด

  แต่สิ่งที่ผมหาเรื่องอิดเอื้อนไม่ค่อยได้คือเวลาสาวๆ

โทรมาหาผมแล้วขอให้ผมไปหา

"ผมอยู่ป้ายรถหน้ามหาลัยแล้วครับ แต่...เอ่อ..เดี๋ยวพี่รอผมสิบนาทีนะ"

ผมยังแปลกใจว่าก็ไม่อยากเป็น 

แล้วเสือกจะกลับไปหาพี่เค้าทำไม

  แต่เท้าผมก็รีบพาผมเดินกลับไปหาพี่แพร ผมยกมือไหว้พี่แพรอีกครั้ง

"เฮ้ย ไม่ต้องไหว้ เดี๋ยวแก่ คือ

งี้....พี่เรียกมาคุยกันก่อนก้องจะตัดสินใจไม่เอา" 

 ไปคุยที่ห้องชมรมนะ...

พี่แอลพาผมไปห้องชมรม ซึ่งอยู่อีกตึก

  ในห้องยังมีคนอยู่อีกสองสามคน"นั่งนี่..."

เสร็จแล้วพี่แพรก็บรรยายการเป็นหลีดให้ฟัง

  ผมรู้จากพี่แอลว่าพี่แพรเป็นหลีดมหาลัยเมื่อปีที่แล้ว

  ผมเข้าใจได้เพราะพี่คนนี้มีเสน่ห์จริงๆ

  หน้าหวานและจัดว่าสวยมากห้าดาวทีเดียว หุ่นให้ใจรัก

  เอวพี่แพรเล็กมากๆ พี่แพรให้ผมร้องเพลงมหาลัยให้ฟัง 1 เพลง

  แล้วพี่แพรก็เต้นหลีดเพลงนั้น พริ้วสวยงาม

 เคลื่อนไหวได้สมบูรณ์แบบสุดๆ

  จากนั้นพี่แพรก็อธิบายว่ากว่าจะถึงวันนี้มันเป็นไง

   การเป็นหลีดก็ไม่ยากนักหรอกครับ

 แต่ผมต้องสละเย็นวันศุกร์อันมีค่า (ในการไปหาสาวๆของผม)

 ไปซ้อมหลีด พี่แพรบอกว่าเธอมีนโยบายว่า

 ปีนี้จะลองเปลี่ยนท่าหลีดทุกเพลงและต้องมาทุกศุกร์ห้ามขาด

   ยิ่งใกล้ๆงาน อาจซ้อมกันถึงตีสองตีสาม 

 ผมยังสองจิตสองใจอยู่

  ถ้าจะสมัครก็เพราะพี่แพรน่ารัก

 และผมก็บอกพี่แพรไปว่าผมจะลองคิดดูก่อน

   แต่ถ้าถามจิตใจผมแล้ว...ไม่ชอบ แล้ววันนั้นผมก็กลับออกมา 

พี่แพรเป็นฝ่ายโทรหา ตามตื๊อผมอีกหลายวัน

  ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้จนเราเริ่มสนิทกันมากขึ้น

 จนเย็นวันหนึ่งผมไปหาตามที่แพรนัดที่ชมรม

   พี่แพรบอกให้ผมมาช่วยซ้อมในท่าใหม่ 

  ท่าใหม่ยังไม่ครบเพลง แต่ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเพลง

  เป็นจังหวะที่ฝ่ายหญิงจะล้มหงายลงมา

  ฝ่ายชายต้องเอาแขนขวาไปรองรับไว้

"ลองดู เหมือนเต้นรำอ่ะ ยกแขนซ้ายขึ้นแบบนี่นะ 

 สวนแขนขวากางออกงี้... ไม่สิ กางกว้างๆ แบบนี้ เอ้อ นั่นแหละ

  พี่จะยืนข้างหน้าแล้วเอนตัวลงมาที่แขนขวา ทีนี้ก็วัดกันหละ

  ถ้าก้องไม่แข็งแรง พี่ก็ล้มหัวฟาด"

ผมพยักหน้ารับทราบ แล้วพี่แพรก็เต้นท่านี้จนถึงจังหวะนี้

 ผมยืดแขนขวาออกรองรับพี่แพรเอนตัวลงมา

  และอยู่ในแขนผม โอ้โห พี่แพร ตัวหนักว่ะ 

 แต่แขนผมแข็งแรง ดีที่พี่เค้ายั้งๆ 

ไม่งั้นต้องเรียกรถพยาบาลแน่

   การลองครั้งที่สองพี่แพรเอนเข้ามา

แต่ว่าจังหวะไม่ลงตรงแขน

  แต่ลงตรงอกผมและทำท่าจะล้มจนผมต้องดึงเอวพี่แพรไว้

  ผมเลยได้สัมผัสตัวพี่แพรเต็มๆ   

พี่แพรยังคงลองต่อไป ครั้งนี้ลงตรงแขนแต่ไม่ถูกจังหวะนัก

  ผมโอบพี่แพรไว้แต่ แต่มือมันเกินเลยขึ้นมาถึงฐานนมพี่แพร 

 และเนื่องจากพี่แพรทำท่าจะล้ม

  ผมเลยกดมือรัดแน่นไว้ทำให้เหมือนกับผมบีบฐานนมพี่แพรไว้ด้วย

"พี่แพรครับ ท่านี้ผมว่าอันตรายนะ คือถ้ามันไม่พอดีกัน 

 ฝ่ายผู้หญิงเจ็บแน่ๆเลย"

"นี่ไงที่พี่บอกเธอ มันต้องประสานพอดี

  ต้องทำหลายครั้งซ้อมหลายทีกว่าจะเห็นมันเข้ากัน"

"ผู้ชายกำไรสิพี่..."

"เธอทำอะไรพี่เหรอ....เปล่านี่ เธอก็อ้าแขนเฉยๆ 

 จะกำไรขาดทุนอะไรนักหนา จริงมั๊ย..."

ก็จริงของพี่แพร ถ้าไม่คิดอะไร...ก็ไม่มีอะไร

   แต่ถ้าจะคิดอะไร...ก็มีอะไร

ผมว่ามันก็ไม่มีไรเสียหาย ตอนนี้ผมก็ว่างๆ

  พี่แอลก็หนีไปกะไอ้เอสแล้ว ไอ้โอ๋กะไอ้เอ็มก็ชัดเจนมากขึ้น

  ผมเลยยอมเป็นคู่ซ้อมให้พี่แพร

  แต่ผมไม่ไปลงสนามคัดตัวเป็นหลีดรอบต่อไป

  ผมอ้างพี่แพรไปว่าผมขอช่วยพี่แพรแบบนี้แล้วกัน

  แต่ไอ้เต้นหลีดน่ะ ไม่ใช่ทางผมเลย ผมไม่ถนัดจริงๆ

 ผมยินดีที่จะอยู่ใกล้พี่แพรคนสวยโดยไม่รู้เลยว่าพี่แพรมีแฟนแล้ว...

"ได้ข่าวมาว่า จีบพี่แพรอักษรเหรอ..." 

 ไอ้โอ๋เดินสวนกะผมในโอกาสหนึ่ง

"หา...ไรนะ แกรู้ได้ไง บ้า ไม่มีไร พี่เค้าขอให้ไปช่วยซ้อมหลีด"

"ระวังเหอะ พี่แพรแฟนมันอยู่ปี 4 ไอ้คณะคู่อริเราอ่ะ 

  คืออันนี้เตือนจริงจัง พี่ๆปีสองเค้าฝากมา เคยมีเรื่องกันด้วยนะ"

"ไม่ได้จีบเว้ย พี่เค้าเอากูไปช่วยเป็นคู่ซ้อมท่า"

โอ๋ทำตาโตเมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมว่ามันต้องเข้าใจไรผิด

"ถึงขั้นซ้อมเล่นท่ากันแล้วเหรอ โห...เมิง แม่ง

 ไวไฟไปมั๊ยอ่ะ...ระวังตายห่านะมึง"

ผมผลักหัวไอ้โอ๋เต็มแรง

"มึง...แม่ง... กูหมายถึงไปช่วยกันคิดท่าเต้นหลีด 

 ไม่ได้ท่าแบบนั้น ว่าแต่แกเหอะ วันนี้จะ "คิดท่า" กะกูมั๊ยอ่ะ"

ไอ้โอ๋ผลักหัวผมเต็มแรงเหมือนกัน

"ไอ้บ้ากาม... " 

พี่แพรชวนผมไปวันคัดตัว 

 การคัดตัวหลีดกะพี่แพรนี่อย่างโหดเลย

  ตามขั้นตอนแกเอาแบบหน้าตาไม่ดึงดูดออกไปก่อนเลย

  รองมาเป็นไซส์ไม่ได้ ตัวใหญ่ไปตัวเล็กไป

  เพศไม่ตรงพี่แพรก็ไม่เอา ผ่านสามขั้นนี่แล้วพี่แพรก็สอนท่าพื้นฐาน

 ให้ทุกคนเต้น จากเกือบสามสิบคัดอาทิตย์ละ 5 จนเหลือสิบคน

   และวันนี้วันสุดท้ายแล้วที่จะเหลือสิบคน

  เพราะมันก็ใกล้มิดเทอมมากแล้ว  

พี่แพรลากผมมาห้องเชียร์จนได้

  ผมนั่งดูพี่แพรและเพื่อนๆพี่แพรคัดตัวน้องๆออกทีละคน

  ผมไม่ได้ชอบดูแบบนี้อยู่แล้ว มันเลยน่าเบื่อเป็นพิเศษ

  ซ้ำไปซ้ำมาน่าเบื่อสุดๆ

  ผมเลยนอนยาวบนเก้าอี้เพื่อรอพี่แพรคัดตัวเสร็จ

หลับไปแค่ไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีคือมีคนยืนจ้องผมอยู่  

 ผมลืมตาขึ้นดู พี่แพรนั่นเอง พี่แพรจ้องผมนานมาก

 ผมเลยแกล้งทำหลับต่อ ดูว่าพี่แกจะทำอะไร

   พี่แพรไปเอามือถือมาถ่ายรูปผม

 แต่...พี่แกไม่ถ่ายที่หน้าอ่ะดิครับ ถ่ายที่เป้าผมซึ่ง ผมเพิ่งรู้ตัวว่า

 ผมแอบแสดงอาการ"สู้" ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

  ผมเดาว่ามันคงเห็นชัดเพราะวันนี้ผมใส่กางเกงบอลสีขาวที่ลื่นๆ

   พี่แพรถ่ายจนพอใจแล้ว ก็ปลุกผม

"ก้องๆ ตื่นเสียที เค้ากลับกันหมดแล้ว พี่จะปิดห้อง"

ผมแกล้งงัวเงีย ตื่นขึ้นมา แล้วลุกไปล้างหน้าก่อนเปลี่ยนกลับกางเกงยีนส์   

ผมจงใจถอดเลยครับ รู้หละว่าพี่แพรอยู่

 และรู้ด้วยว่าพี่แพรกำลังมองผมอยู่

"พี่ ผมเปลี่ยนกางเกงที่นี่เลยนะ แป๊บเดียว

 ขี้เกียจเดินไปห้องน้ำ มันไกลด้วยมืดด้วย" 

ว่าแล้วผมก็รูดกางเกงบอลลง

 เหลือแต่กางเกงในที่หุ้มของผมที่ยังลดขนาดลงไม่เท่าขนาดปกติ

  มันตุงแน่นทีเดียว พี่แพรไม่ได้หันหน้าหลบหนี

  แต่กลายเป็นจ้องผมตาเขม็งเชียว เล่นเอาผมอายแทน

  ผมรีบจัดการมันเข้ากางเกงผม 

"เฮ้ย ไอ้ก้อง...พี่เป็นผู้หญิงนะ" รู้ครับ แต่ว่า..ไม่ทันแล้วครับพี่แพร

  คงจะเต็มตาพี่แกเลยครับ

"ขอโทษครับพี่ กลับเหอะครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"

เราเดินกันออกไป ระหว่างทางพี่แพรถามผมว่า

"พวกผู้ชายเนี่ย เค้าช่วยตัวเองกันมั่งมั๊ย" 

เห้ย.. ถามงั้นได้ไงพี่ คนที่ถามผมแบบเนี้ย จบไม่สวยนะพี่..

"พี่ถามทำไมคับ"

"เธอควรช่วยตัวเองมั่งนะ อย่าปล่อยให้มันอัดอั้น

  เดี๋ยวเธอฝันเปียกแล้วไม่มีแรงมาซ้อมกีฬานะ"

"พี่แพร..... ผมไม่ค่อยได้ช่วยตัวเองไรหรอก" ไม่ได้โกหกนะครับ

 ผมไม่ช่วยตัวเอง แต่คนอื่นมาช่วย

"พี่แพรก็ดูแล้วกัน ผมกว่าจะกลับ....เกือบทุ่ม

 ถึงบ้านก็เหนื่อยตายแล้วพี่ บางทีเป็นเดือนเลย

  แต่ผมฝันเปียกบ่อยนะครับ" ก็ไม่โกหกอีกหละครับ

  ผมผลิตน้ำแยะมากๆ 10 วันไม่มีเอาออก 

บางทีมันจะออกมาเองครับ เอ....ว่าแต่

 พี่แพรทำไมรู้เรื่องแบบนี้มากจัง

วันรุ่งขึ้นเป็นวันศุกร์

 พี่แพรโทรมาเรียกผมไปเจอที่ห้องชุมนุมวันนี้

พี่แพรเรียกน้องใหม่ที่เหลือ 10 คนแล้วซ้อมทิ้งทวนก่อนปิดช่วงสอบ

  แล้วให้ผมรอซ้อมท่าหลังจากนั้นผมล่ะเบื่อสุดๆ ตามเคย

  ผมนั่งรอพี่แพรตั้งแต่ห้าโมงจนทุ่ม

 เล่นมือถือจนโคตรง่วงและผมก็นอนแบบเดิม 

 หลับไปยาวเลย มารู้ตัวอีกที มีคนจับคลำผมอยู่  

ผมแอบลืมตาขึ้นดู พี่แพรน่ะเอง พี่แก จับลำผม

 กดๆกางเกงลงให้ลำขึ้นชัดๆ  

แล้วก็บอกว่า "โห .. ไมมันใหญ่งี้เนี่ย" ผมยังหลับตาทำเป็นไม่รู้

 แต่มือที่พี่แกจับอยู่ มันหนักขึ้นๆทุกที 

จนไอ้นั้นมันเริ่มคุมไม่ได้ มันขยายขนาดออกเรื่อยๆๆๆ

  ผมกลัวว่าแกจะช้อคตายไป ผมเลยต้องตื่น