พี่ข้าวหันหน้ามาหาผม

   "เหลือเชื่อมาก... พี่รู้แล้วทำไมกอหญ้าถึงลงมาหาที่กรุงเทพ

  ก้องเก่งแบบนี้นี่เอง"

   "พี่ข้าวคะ กอหญ้าไม่เคยลงมาเลยนะ นอกจากตอนพี่ข้าวอยู่ค่าย

 ตอนนั้นพี่ก้องก็เป็นคนชวนลงมาเที่ยว"

   "อย่าเลยเธอน่ะ...ชอบพี่เค้าก็บอกมาเหอะ"

   "พี่ข้าวก็ชอบด้วยใช่มั๊ยล่า..."

   ถึงไม่พูด ผมก็พอรู้ว่ากอหญ้าชอบผม

  แต่ผมชอบคนอื่นไปแล้วน่ะสิ ผมมันเลวจริงๆ

  พี่ต้นข้าวสารภาพว่าผมไม่ใช่คนแรก

   พี่กอฟคือคนแรกและเป็นแฟนตอนนี้ แต่เทียบกันไม่ได้

 ทั้งขนาดและปริมาณความสุขที่เธอได้รับจากผม

  พี่ข้าวพร้อมที่จะเลิกกะพี่กอฟทันที ผมบอกว่าอย่าเลย

 ถ้าพี่กอฟรู้ว่าผมเป็นมือที่สามผมคงอายุไม่ยืนแน่

  แค่นี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว...

   เช้านั้น...อากาศก็ช่างชวนให้พวกเราไม่อยากไปไหนกัน

 นอกจากนอนกอดกัน ทั้งหมดอยู่ในสายตาเก๋และแบม

  ก็ซาวน์แทร็กมันออกจะเสียงดังขนาดนั้น  

  แต่ก็อย่างที่บอกหละครับ สองคนนั่นไม่เคยพูดไร

 และเห็นเรื่องแบบนี้ธรรมดาไปแล้ว สักเที่ยงฝนหยุด

 ผมพาสองพี่น้องไปกินข้าวที่สยาม

 พร้อมหาเสื้อผ้าใหม่มาให้พี่ข้าวแทนชุดเดิม

ที่เละจากเหตุการณ์เมื่อวาน

   แวะดูหนังกันเรื่องนึงก่อนกลับมากินข้าวเย็นฝีมือแบม

   ที่เหลือจากเย็นนั้น ผมนั่งตอบคำถามพี่ต้นข้าวและกอหญ้า

  ทั้งคำถามทั่วไปและคำถามเรื่องแบบนั้น เรา "ถามไปตอบไป"

 กันอีกหลายรอบ ก่อนจะให้ทั้งสองคนกินยาวิเศษ

  ผมจบสุดสัปดาห์นั้นของผม

  โดยผมไปส่งพี่ต้นข้าวและกอหญ้ากลับเชียงใหม่ในวันอาทิตย์เย็น..

ตอนนี้ชีวิตผมเข้าสู่โหมดเตรียมตัวสอบแล้ว

  พี่แอลผู้น่ารักงอนจากเหตุการณ์

รถไฟชนกันครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนั้นไป 1 อาทิตย์เต็มๆ

  ไม่ยอมสอนหนังสือให้ผม ทุกวัน 5 โมง ผมไปกดกริ่งเคาะประตู

  ขึ้นไปง้อพี่แอลทุกวัน พี่แอลไม่ยอมเปิดประตูรับผม

  ผมซื้อขนมสารพัดไปวางไว้หน้าห้องทุกวันและใส่กระดาษเล็กๆ

 ที่เขียนขอโทษแกมออดอ้อนพี่แอลไปด้วยเสมอ รวมถึงโทรไปหา

  แม้พี่สาวชั้น 17 จะไม่รับสายผม

  ผมออดอ้อนผ่านจดหมายทุกวัน

  จนถึงวันที่ 7 ผมเจอพี่แอลหน้าห้องพอดี

   ผมเดินเข้าไปกอดจูบพี่แอลทันทีและ

ใช้อุปกรณ์ส่วนตัวไปอ้อนพี่แอลถึงสามที จากนั้น

 พี่แอลก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม สอนหนังสือและ "ติวเข้ม" กว่าเดิม

   ผมง่วนกับการเตรียมสอบจนลืมอะไรไปหลายอย่าง

  ผมอิ่มเอมกับพี่แอลมาตลอดช่วงก่อนสอบจนลืมนึกถึงแบมและเก๋

   ผมห่างจากเธอทั้งสองคนไปนานนับเดือน  

 จนวันหนึ่งผมกลับมาถึง ก่อนขึ้นไปหาพี่แอลตามปกติ

  ผมเห็นแบมกลับมาแล้ว แต่นั่งร้องไห้อยู่

"อ้าว เป็นไรอ่ะ..แบม ร้องไห้ทำไม"

ผมเดินเอามือไปโอบหลังเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมา

 แสดงให้เห็นว่าร้องไห้มาแยะและหนัก  

เธอเห็นหน้าผม เธอยิ้ม ไม่พูดอะไร 

 แต่เอามือมาโน้มคอผมลงไปกอด

"เฮ้ยยยย เดี๋ยว แบมๆๆ เป็นไรไป"

ผมดึงเก้าอี้มานั่งประจันหน้าแบม เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้แบม

  แต่เหมือนยิ่งผมทำอะไร แบมก็ร้องไห้ ไม่พูดไม่จา

   ผมเอามือลูบหัวลูบตัวปลอบใจแบมโดยที่ไม่รู้สาเหตุ

  เดาว่าน่าจะเรื่องเกี่ยวกะบ้านเธอหรือไรสักอย่าง

"แม่ไม่อยู่แล้ววววว.....ฮือออออ"

"เฮ้ย จิงดิ..."

ผมตกใจในความโชคร้ายของเธอ ผมดึงแบมมากอดแน่นๆ

  แบมร้องไห้หนักหน่วง 

"พี่ก้องคะ แบม ไม่มีใครอีกแล้วววว วันนี้น้ามาบอกที่โรงเรียน...."

"เฮ้ย มีดิ ก็อยู่นี่ไง ก็ไม่เป็นไรนี่ แม่พี่ก็บอกแล้วให้อยู่

  แบมไม่สบายใจอะไรอีกล่ะ"

"แบมคงต้องไปจากพี่ก้องแล้วนะ...."

"อ้าว ทำไมล่ะ อยู่กะพี่ไม่ดีหรือไง"

"ไม่ใช่ไม่ดีค่ะพี่

  มันดีเกินจน....เอ่อ....แบมกลัวว่าแบมจะถอนตัวไม่ได้แล้วค่ะพี่ก้อง..."

"พี่ก้องคะ พี่ก้องรักแบมมั๊ย"

คำถามที่ผมตอบยากสำหรับทุกกคน ข้างบนชั้น 17

 ก็คนนึงหละ..ยังไม่รู้เคลียร์ยังไง...นี่ข้างล่างอีกเหรอเนี่ย

"แบมก็....เอ่ออ..น้องพี่ไง"

"แบมไม่ได้รักพี่ก้องแบบนั้นน่ะ พี่ก้องก็รู้ใช่มั๊ย

  ทุกทีที่พี่มีผู้หญิงมาที่บ้านนะ แบมแอบร้องไห้ทุกคืนเลย

  จนเก๋ต้องมาปลอบ เวลาซักกางเกงในพี่ก้องแล้วเห็นคราบของพี่

  แบมก็เสียใจแล้ว... แบมคงไม่มีใครเป็นหลักให้แบมแล้วหละ

  แบมห้ามใจไม่ได้ที่จะรักพี่ก้อง พี่ก้องดีกะแบมเสมอ...

 แต่ช่วงหลังพี่ห่างเหินเราสองคนไปมากเลย แบมเสียใจมากคะ"

ตกลงสองเรื่องนี่มันเกี่ยวกันไงวะ แม่แบมตายกะแบมรักผม งง...

  แต่ผมยังไม่ทันตอบไร..

"พรุ่งนี้แบมจะกลับบ้านที่ลพบุรีนะคะ แล้วอีกสองอาทิตย์แบมจะสอบแล้ว  

พอแบมสอบเสร็จ แบมคงไม่ได้เจอพี่ก้องอีกแล้ว

  แบมจะกลับไปอยู่กะยาย"

"เฮ้ย เจอดิ ก็กลับมาหากันได้ หรือให้พี่ไปหาแบมก็ได้นะ"

"แบมหมายถึง เราคงไม่มีไรกันแล้ว..."

ผมดึงแบมเข้ามากอดแน่นๆ

  ผมรู้สึกถึงความเดียวดายและความรักของแบมที่มีต่อผม

  ผมก็ไม่รู้จะทำไงหรือจะช่วยแบมได้ไงอีก

"พี่ก้องคะ....แบมคิดว่า แบมอาจจะไม่ได้เจอพี่ก้องอีก

  แบมจะขอมีอะไรกับพี่ก้องอีกครั้งนะคะ...แบมอยากมีลูกกะพี่ก้องค่ะ"

"เอ๊ย ไม่เอาดิ แบมควรจะไปเจอกะคนอื่นก่อนนะ

  เรามีไรกันได้แต่มีลูกไม่ได้นะ... มันยังไม่ถึงเวลาของแบมหรอก

  แต่ทำไมแบมพูดเหมือนจะไม่กลับมาอีก

  พี่ว่า...แบมกลับไปจัดงานแม่ให้เสร็จ กลับมาสอบ เราก็เจอกันอีก"

ผมพูดเสร็จก็ดึงตัวเธอมากอดอีกครั้ง แบมออกจะอวบๆ กอดแล้วนิ่มมาก  

ผมจับคางเธอเชยหน้าขึ้นก่อนกดปากผมลงไป

  แบมรู้จักมันมานานแล้วและรู้ว่าผมกำลังจะทำในสิ่งที่เธอต้องการ

   แบมตอบรับเป็นอย่างดี 

"พี่ยังไม่อาบน้ำเลยนะ"

"แบมขอแบบนี้เลยค่ะ พี่ก้องใส่ชุดนักเรียนและแบมใส่ชุดนักเรียน

  แบมกะพี่ก้องคงจะไม่ได้ใส่มันอีกแล้ว"

เธอพูดจบก็เป็นฝ่ายเข้าหาผม

  แบมถอดกระดุมเสื้อนักเรียนผมออกแต่ปล่อยมันคาอยู่ที่ตัวผม

    มือของเธอลงไปลูบคลำส่วนนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มกับผม

  ผมจับนมเธอทั้งที่มันอยู่ในชุดนักเรียน

  ผมแกะกระดุมเสื้อนักเรียนพาณิชย์ออก จริงด้วยนะ

  เราไม่เคยมีอะไรกันแบบนี้เลย ส่วนใหญ่ผมก็ไปหาสองสาวก่อนนอน

  ไม่เคยได้มีไรกันแบบนี้เลย

  ผมไม่ได้ถอดเสื้อแบมออกแต่ล้วงมือไปจับเต้านมของแบม

  ผมบีบมันเบาๆ แค่นี้แบมก็หลับตาพริ้มแล้ว

  แบมเองก็ไม่ได้ลดมือไปจากส่วนนั้นของผม แบมบีบๆลูบๆ

  ตอนนี้มันยังสงบนิ่ง แบมไม่ใช่คนใหม่

  มันรู้จักแบมมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว มันเลยต้องใช้เวลานิดนึง

   แต่แบมรู้เทคนิคที่จะจัดการมัน....

แบมดึงเข็มขัดผมออก รูดซิบลง

  กางเกงในสีขาวที่แบมซักให้ผมมาโดยตลอดก็ออกมาโชว์ตัว

  มันโอบรัดส่วนนั้นของผมไว้แน่น

  แบมลูบมันรวมทั้งก้มหน้าลงไปกลิ้งเกลือกกับมัน

โดยไม่รังเกียจเลยว่าผมยังไม่อาบน้ำ ตรงกันข้าม 

เหมือนแบมจะชอบด้วย ไม่นานนักแบมก็ดึงกางเกงในออก

  แล้วเอามือนิ่มๆของเธอจับมันตั้งขึ้น

  มันยังแสดงอิทธิฤทธิ์ไม่ถึงครึ่งเลย ยังอ่อนตัวอยู่มาก

  แต่แบมก็รูดเอาหัวมันออกมาก่อนก้มหน้าประกบปากลงไป

  ความเสียบแปร๊บเกิดขึ้นทันที และปลุกให้มันตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว

  แบมสอบผ่านผมไปแล้ว เธอเก่งแล้ว

  เธอรู้แล้วว่าทำไงจะเอาผมให้อยู่หมัดได้

  เรารบกันมาจนยิ่งกว่าคนคุ้นเคยอีก

   แบมยังคงใช้ปากเพิ่มความเสียวให้ผม ตามแบบที่เก๋สอน

  ผมเริ่มโจมตีแบมบ้าง ผมแกะกระดุมเสื้อแบมออก

  แล้วเอามือไปล้วงนมของแบม พยายามถอดเสื้อในออก

  พร้อมกับถึงกางเกงในใต้กระโปรงของแบมออกไป  

เมื่อโดนลูบหีบี้นม

  แบมเองก็เกิดอาการเหมือนกัน เธอเริ่มครางเบาๆ

  แต่การตอบสนองต่อความเสียวของแบมคือ

 เธอเน้นปากและลิ้นที่ท่อนควยผม

"แบมๆๆ พอเหอะ เดี๋ยวพี่น้ำแตก"

ผมผลักหัวของแบมออกไป พร้อมกับผลักแบมนอนราบลงโซฟา

  ผมพอเข้าใจความต้องการของแบม

  ผมเลยทำแค่รูดกางเกงในออกไปให้พ้นทางแต่ไม่ได้ถอดมันออก

 กางเกงนักเรียนและเสื้อนักเรียนของผม

ยังคงอยู่และผมก็ไม่ได้ปลดเปลื้องเสื้อของแบม