ตอนที่ 33 : อาหารจานเนื้อ

การทําอาหารของท่านป้าเค่อไม่เลว อาหารเย็นเป็นโจ๊กกับซาลาเปาและผักดอง ไม่กี่คนกินอย่างพอใจมาก

เมื่อพวกเขากลับไปที่ห้องในภายหลัง นางหยางและอีกสองคนผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม กู่หยุนตงกลับลืมตาและมองไปที่ผ้าม่านบนเตียง นางไม่ง่วงเลยสักนิด

นางเคยชินกับการเฝ้ายามในเวลากลางคืนแล้ว เมื่อจู่ๆ ทุกอย่างสงบลง นางนอนไม่หลับจริงๆ

โดยมีกู่หยุนเกออยู่ในอ้อมแขนของนาง เด็กหญิงตัวเล็กซุกตัวเข้าหานางหลับสนิท นางดูพึ่งพาพี่สาวของนางอย่างยิ่ง จู่ๆ กู่หยุนตงก็รู้สึกอบอุ่นในใจของนาง 

มันเยี่ยมมาก ในที่สุดพวกเขาไม่ต้องเร่ร่อน และไม่ต้องเผชิญกับอันตรายอีกต่อไป พวกเขาได้กินอาหารร้อนๆ และนอนบนเตียงนุ่มๆ

พวกเขายังมีครอบครัว

กู่หยุนตงค่อยๆ ผ่อนคลายและหลับไป 

เช้าวันรุ่งขึ้น นางออกไปพร้อมกับเงินสองตำลึง

ท่านป้าเค่อพูดไว้แล้วว่าวันนี้นางต้องทําอาหารเอง ตอนนี้นางได้ปักหลักแล้ว นางยังมีของต้องซื้ออีกมาก อย่างน้อยที่สุดนางไม่สามารถใช้อาหารของเจ้าของบ้านได้

อย่างไรก็ตาม นางมีเงินเพียงสองตำลึง และนางต้องซื้อของมากมาย ราคาข้าวของในเมืองก็ไม่ถูกเช่นกัน

นางกำลังไปขอรับรางวัลของนาง

กู่หยุนตงตรงไปที่ที่ว่าการเมือง แต่ผู้คุมหน้าประตูบอกว่า หนี่คงไม่ได้อยู่ที่นั่นดูเหมือนเขาจะไปจับกุมใครบางคน

กู่หยุนตงไปซื้อของด้วยเงินสองตำลึง เพื่อดูว่ามีที่ไหนในบริเวณใกล้เคียงที่นางสามารถหาเงินได้หรือไม่

นางพบว่าเจ้าของร้านส่วนใหญ่ "พวกเขาไม่จําเป็นต้องจ่ายเงิน" ให้กับลูกจ้างในช่วงวิกฤตินี้

นี่ไม่ใช่การทําลายตลาดแรงงานเหรอ ผู้คนจะทํางานฟรีได้อย่างไร

กู่หยุนตงถอนหายใจอย่างหนักและไปที่ตลาดที่ท่านป้าเค่อบอกนาง

กู่หยุนตงซื้อผัก หัวหอม ขิง และกระเทียมสองสามหัว และเนื้อสองชั่ง นางเห็นว่ามีแผงขายผิงกั่วอยู่ที่หัวมุม

เมื่อเจ้าของแผงขายของเห็นนางหยุด เขาทักทายนางอย่างกระตือรือล้นทันที "แม่นาง มาดูผลไม้นี้สิ นี้มันดีมาก มันหวานฉ่ำกำลังดีดับกระหายได้ หมอบอกว่ามันสามารถช่วยเรื่องการย่อยอาหารได้ดี ข้าได้มันมาจากเมืองเหยียนเป็นพิเศษ มันไม่มีขายที่นี่ และมันก็ไม่แพงมาก เหรียญทองแดงสิบเหรียญต่อลูกเป็นอย่างไร "

เหรียญทองแดงสิบเหรียญต่อลูก? ทุกคนในเมืองรู้แค่วิธีปล้นใช่ไหม ลืมมันไปเถอะ นางมีอยู่ในช่องว่างมิติของนาง

กู่หยุนตงหันหลังกลับทันที พ่อค้าคนขายรีบเรียกนาง "เฮ้ แม่นาง อย่าเพิ่งไป ราคาต่อรองได้ ข้าจะให้ราคาถูกกับเจ้า"

กู่หยุนตงเดินเร็วขึ้นและออกจากตลาดพร้อมกับตะกร้าบนหลัง

จากนั้นนางก็เข้าไปในร้านข้าวและธัญพืช ซื้อข้าวสิบชั่งและแป้งขาวห้าชั่ง นางหันกลับมาและไปที่ร้านขายของชําเพื่อซื้อน้ำมัน เกลือ เครื่องปรุง ชามและตะเกียบ

นางเริ่มคิดถึงซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ที่ทันสมัยในชีวิตก่อนขึ้นมา

ตอนแรกนางอยากไปร้านผ้าเพื่อซื้อผ้า แต่หลังจากคิดดูแล้วนางตัดสินใจไม่ซื้อตอนนี้ พวกเขายังมีเสื้อผ้าสองชุดสำหรับผลัดเปลี่ยน นางจะซื้อผ้าเมื่อมีเงินเยอะขึ้น ปัจจุบัน...นางยากจนมากจริงๆ

เมื่อซื้อทุกอย่างแล้ว กู่หยุนตงรู้สึกว่าไม่สามารถขนของทั้งหมดได้ นางใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าไม่มีใครให้ความสนใจ เข้าไปในมุมตรอกยัดส่วนหนึ่งเข้าไปในช่องว่างมิติของนาง

จากนั้นนางถือของที่เหลือและค่อยๆ เดินกลับบ้าน

เงินเป็นสิ่งที่ถูกใช้อย่างรวดเร็วจริงๆ ปวดใจอย่างยิ่ง

ท่านป้าเค่อไม่อยู่บ้าน เมื่อกู่หยุนตงเข้าไปในลานบ้าน กู่หยุนเกอก็วิ่งมากอดต้นขาของนาง "พี่สาว ท่านซื้ออะไรมาหรือ"

"พี่สาวจะทําหมูตุ๋นให้เจ้า" กู่หยุนตงลดตะกร้าลงเพื่อให้น้องสาวดู

เด็กหญิงตัวเล็กๆ กลืนน้ำลายทันที "หมูตุ๋นคืออะไร"

กู่หยุนตงจําได้ว่าในอดีตในตระกูลกู่ ครอบครัวของพวกเขาแทบจะไม่ได้กินเนื้อ นับประสากู่หยุนเกอซึ่งยังเด็กมาก

ยิ่งกว่านั้น นางจ้าวจะไม่ปรุงหมูตุ๋นให้พวกเขาอย่างแน่นอน

กู่หยุนตงลูบผมยาวที่แห้งเล็กน้อยของน้องสาวและยิ้ม "เจ้าจะรู้เมื่อพี่สาวทําเสร็จแล้ว"

กู่หยุนเกอกลืนน้ำลาย "มันต้องอร่อยแน่"

กู่หยุนตงไปที่ห้องครัว นางหยิบผิงกั่วสองลูก หั่นแล้ววางลงบนจาน นางส่งพวกเขาให้กู่หยุนเกอซึ่งเดินตามนางเข้ามา "เอาผลไม้ไปที่ห้องโถงกลางทานกับพี่ชายและท่านแม่"

"นี่คืออะไร" เด็กหญิงตัวน้อยมองอย่างสงสัยที่ผิงกั่วและใช้นิ้วก้อยของนางไปสัมผัสพวกเขาอย่างเงียบๆ

กู่หยุนตงหลงใหลในการกระทําที่น่ารักของน้องสาว นางหยิบขึ้นมาชิ้นนึงแล้วยัดมันเข้าไปในปากของน้องสาว 

"นี่คือผิงกั่ว อร่อยแต่แพงไปหน่อย เจ้าอย่าทำมันตกล่ะ เข้าใจไหม"

กู่หยุนเกอกัดหนึ่งคำ มันกรอบและฉ่ำมาก มันอร่อยกว่าผลไม้ป่าที่นางเคยกิน นางรีบคว้ามันด้วยมือเล็กๆ ของนางและค่อยๆ กัดมันทีละน้อย

"ไปเถอะ" กู่หยุนตงสะกิดนาง เด็กหญิงตัวน้อยถือจานและไปหาพี่ชายของนาง

กู่หยุนตงพับแขนเสื้อขึ้น ล้างข้าว และหุงข้าวก่อน นางยัดฟืนขนาดใหญ่สองท่อนเข้าไปในเตา

จากนั้นนางก็ไปล้างมือ ก่อนอื่นนางเตรียมยำแตงกวาเพิ่มความสดชื่น นางไม่กล้าเพิ่มเครื่องปรุงรสเผ็ด เด็กๆ ไม่สามารถกินมันได้

จากนั้นนางหั่นมะเขือยาวแล้วเอาเนื้อครึ่งชั่งมาสับ ทําผัดมะเขือยาวเนื้อสับ

จากนั้นนางก็ตอกไข่สามฟองและนึ่งไข่ชามใหญ่ โรยต้นหอม มีสีเหลืองและสีเขียวสดใส แค่มองดูก็ทําให้ความอยากอาหารเพิ่มขึ้น

จากนั้นนางก็เริ่มทำหมูตุ๋น นางซื้อหมูติดมันราคายี่สิบห้าเหรียญทองแดงต่อชั่ง เนื้อในเมืองมีราคาแพงเป็นพิเศษ

กู่หยุนตงรู้วิธีทําอาหารตั้งแต่นางยังเด็ก เมื่ออยู่คนเดียว นางให้รางวัลตัวเองด้วยของอร่อยเป็นครั้งคราว แม้ว่าทักษะการทําอาหารของนางจะไม่ดีเท่าเชฟในโรงแรมขนาดใหญ่ แต่ก็ไม่เลว

ดังนั้นเมื่อท่านป้าเค่อเข้าประตูมา นางได้กลิ่นหอมเข้มข้น มันหอมมากจนนางกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

นางเดินตามกลิ่นไปที่ห้องครัวและเห็นกู่หยุนตงที่กำลังยุ่ง จากนั้นนางเห็นอาหารสองสามจานบนโต๊ะอาหารข้างๆ นางอดขยับเท้าเข้าไปไม่ได้

กู่หยุนตงหันกลับมาและเห็นท่านป้าเค่อ นางเช็ดมือและกล่าวว่า "ท่านป้า ท่านกลับมาแล้ว พักผ่อนสักพัก ข้ากำลังเคี่ยวน้ำแกง เราจะได้กินอีกสักครู่"

ท่านป้าเค่อพยายามอย่างเต็มที่ที่จะมองออกไปและพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยว่า "ยังเช้าอยู่ ยังมีเวลาปรุงอาหาร เจ้าทำของเจ้าไปเถอะ ข้าจะทำบะหมี่มันเร็วกว่าที่จะกินคนเดียว

ู่กู่หยุนตงยิ้ม "ท่านกําลังปฏิบัติกับข้าเหมือนคนนอก ท่านใช้ความพยายามอย่างมากในการทําอาหารเย็นให้ครอบครัวสี่คนของเราเมื่อวานนี้ ข้าจะให้ท่านกินบะหมี่คนเดียวได้ยังไง กินข้าวด้วยกันเถอะ ข้าทำเยอะมาก ถ้าท่านป้าไม่กินมันจะเสียเปล่า"

ท่านป้าเค่อมองนางสองครั้งแล้วเดินจากไปโดยไพล่มือไว้ข้างหลัง ขณะที่นางเดิน นางพึมพําว่า "มีอะไรให้เสียเปล่า ถ้ากินมื้อเที่ยงไม่หมด ยังเก็บไว้กินตอนเย็นได้ไม่ใช่หรือ สาวน้อยคนนี้ไม่รู้วิธีพูดจริงๆ"

ที่ห้องครัว กู่หยุนตงไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา

ลืมมันไป นางไม่ได้สนใจมากนัก นางหันกลับมาและทําอาหารจานสุดท้าย น้ำแกงเต้าหู้เห็ดหูหนูขาว

เมื่อน้ำแกงเสร็จและวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย นางเห็นศรีษะเล็กๆ อยู่ที่ประตูห้องครัว กำลังขยับจมูกและดมกลิ่นอย่างอยากรู้อยากเห็น

กู่หยุนตงระงับเสียงหัวเราะและขอให้กู่หยุนซูไปตามท่านป้าเค่อ ได้เวลากินข้าวแล้ว

กู่หยุนซูหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เขาเพิ่งก้าวไปสองก้าวท่านป้าเค่อก็มาถึงแล้ว

นางเดินเข้าไปหากู่หยุนตง และพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "เอามือของเจ้ามา นี่สําหรับเจ้า"

กู่หยุนตงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจเมื่อนางเห็นเงินหนึ่งตำลึง

ท่านป้าเค่อพูดอย่างผิดธรรมชาติว่า "ข้าไม่กินอาหารของเจ้าโดยเปล่าประโยชน์ นี่เป็นเงินค่าอาหาร อย่างไรก็ตามแค่ทําอาหารเพิ่มให้คนนึง เงินหนึ่งตำลึงก็เพียงพอใช่หรือไม่"

"พอแล้ว พอแล้ว"

"ข้าจะพาเจ้าไปตลาด ข้ารู้ว่าที่ไหนอาหารราคาถูกและสด"

กู่หยุนตงเก็บเงินและพยักหน้าทันที "ไม่มีปัญหา"

อ่า ในที่สุดเงินหนึ่งตำลึงที่นางใช้ไปในวันนี้ก็กลับมาแล้ว หัวใจของนางไม่เจ็บปวดอีกต่อไป

กู่หยุนตงวางชามบนโต๊ะอย่างมีความสุข เด็กน้อยสองคนและนางหยางมองไปที่จานอาหารบนโต๊ะอย่างอดทน

พี่สาวน่าทึ่งมาก พวกเขาไม่เคยได้กลิ่นหอมแบบนี้มาก่อน

กู่หยุนเกอกัดไข่นึ่ง ใบหน้าของนางดูเปล่งประกาย

"มันนุ่มและอร่อยมาก"

กู่หยุนตงมองไปที่นางและเศร้าเล็กน้อย เด็กน้อยไม่เคยกินไข่นึ่ง นางจ้าวตระหนี่มากกับครอบครัวของพวกเขา มีอาหารดีๆ ก็มอบให้กับครอบครัวของอารองและอาสามเท่านั้น ถ้าพวกเขากล้าหยิบมัน นางจะทุบตีพวกเขาอย่างไร้ความปราณี

นางตักช้อนใหญ่ให้กู่หยุนเกอ "กินเยอะๆ ถ้าเจ้าชอบมัน พี่สาวจะทําให้เจ้าบ่อยๆ ในอนาคต"

"พี่สาวเก่งที่สุด" เด็กหญิงตัวเล็กหัวเราะอย่างดีใจ "ข้าชอบที่นี่ ไม่มีท่านย่าจ้าวที่คอยดุข้า และไม่มีพี่หญิงรองที่คอยตีข้า มีอาหารอร่อยมากมายที่นี่ มันดีกว่าในความฝันของข้าด้วยซ้ำ"

พี่หญิงรองที่นางกําลังพูดถึงคือลูกพี่ลูกน้องของนางจากครอบครัวของอารอง นางอายุน้อยกว่ากู่หยุนตงหนึ่งปี นางหยิ่งและขี้อิจฉา เมื่อเห็นว่าใบหน้าของกู่หยุนเกอเป็นสีชมพูอ่อนโยนและสวยกว่านาง นางมักจะแอบหยิกกู่หยุนเกอ

เด็กหญิงตัวเล็กร้องไห้และวิ่งไปหากู่หยุนเกอเจ้าของร่างเดิม เมื่อก่อนนางเป็นคนขี้แยและอ่อนแอ นางยังช่วยพูดให้กับพี่หญิงรองจากครอบครัวอารอง ในท้ายที่สุดก็ทำให้พวกเขาทะเลาะกัน

นางจ้าวตบกู่หยุนเกอทันที ทําให้หูของนางมีเลือดออก นางนอนบนเตียงสองสามวันก่อนที่นางหายดี

กู่หยุนเกอตกใจกลัวมาก จากนั้นนางก็ไม่เอะอะอีกต่อไป นางร้องไห้อย่างเงียบๆ เมื่อถูกหยิก ในท้ายที่สุดนางแค่หลบอยู่ในห้องทั้งวันและไม่ออกไปเล่นข้างนอก

นางจ้าวและพี่หญิงรองไม่ได้อยู่ที่นี่ บุคลิกของกู่หยุนเกอก็ค่อยๆ ร่าเริงขึ้น

หัวใจของกู่หยุนตงเจ็บปวด แต่ในขณะเดียวกันนางพอใจมาก นางรู้สึกว่าการทําให้ชีวิตของสมาชิกในครอบครัวของนางดีขึ้น ทําให้นางรู้สึกถึงความสําเร็จ

กู่หยุนซูและนางหยางก็รู้สึกเสียใจกับกู่หยุนเกอเช่นกัน พวกเขาแต่ละคนตักไข่นึ่งหนึ่งช้อนเต็มใส่ชามของนาง

ทางซ้ายของเด็กหญิงตัวน้อย คือพี่สาวของนาง และทางขวามือคือพี่ชายของนาง นางรู้สึกมีความสุขมากและยัดอาหารจนเต็มปาก

เมื่อเห็นว่าน้องสาวมีความสุขมาก  กู่หยุนตงอดไม่ได้ที่จะเอาใจนาง

ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น นางหยาง กู่หยุนซู และท่านป้าเค่อยังยกย่องทักษะการทําอาหารของนางอย่างไม่รู้จบ พวกเขากินอาหารทั้งหมด พวกเขาไม่เคยคิดถึงชีวิตที่ดีแบบนี้มาก่อน

กู่หยุนตงชอบวันที่สงบสุขเช่นนี้ สิ่งเดียวที่นางกังวลคือเงินค่อยๆ ลดลงทีละน้อย

โชคดีที่สามวันต่อมา ในที่สุดหนี่คงก็ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้าลานบ้านของท่านป้าเค่อ

ยิ่งกว่านั้น เขาได้นําข่าวที่น่าประหลาดใจสองข่าวมาให้นาง

เมื่อหนี่คงเห็นกู่หยุนตงอีกครั้ง เขาเกือบจะจํานางไม่ได้ นี่คือเด็กหญิงตัวเล็กที่มีผมไม่เรียบร้อยและเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งจริงหรือ? นางหน้าตาดีเช่นนี้หรือ

กู่หยุนตงไม่สนใจความประหลาดใจของเขา นางยื่นมือออกมาเหมือนคนเก็บหนี้ "เงินรางวัลของข้าเล่า"

ใช่ เสียงนั้นคุ้นเคยมาก เป็นนางอย่างแน่นอน

จากนั้นหนี่คงก็หยิบตั๋วเงินออกมาจากกระเป๋าของเขา