ตอนที่ 32 : อดีตของกู่หยุนตง

หนี่คงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ

มีคนแปลกๆ มากมายในโลกนี้ โดยเฉพาะคนที่มีความสามารถที่แท้จริง ตัวอย่างเช่นมีผู้เล่นโกะที่มีชื่อเสียงในเมืองของพวกเขาซึ่งเป็นคนแปลกมาก

กู่หยุนตงไม่รู้ว่าเขาหาข้อแก้ตัวให้นางแล้ว นางลูบข้อมือที่เจ็บเล็กน้อย

นางไม่ได้วาดมาเป็นเวลานาน ฝีมือของนางคงขึ้นสนิมแล้ว โชคดีที่นางค่อยๆ พบความรู้สึกนั้นอีกครั้ง

กู่หยุนตงเป็นเด็กกําพร้าในชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง นางไม่มีชีวิตที่ดีในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า เมื่อนางอายุได้ห้าขวบ นางก็ถูกรับเลี้ยง อย่างไรก็ตามครึ่งปีต่อมา คู่รักที่รับเลี้ยงนางได้พบกับอุบัติเหตุทางรถยนต์และเสียชีวิต

นางถูกส่งกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าอีกครั้ง มีคนที่ไม่รู้จักบอกว่านางเป็นตัวหายนะ นางได้สาปแช่งพ่อแม่บุญธรรมจนตาย เนื่องจากข่าวลือนี้ นางจึงไม่มีเพื่อนที่สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเลย ผู้อำนวยการก็ไม่ชอบนางเช่นกัน

ทรัพยากรของสถานเลี้ยงเด็กกําพร้ามีจํากัด เพื่อที่จะได้กินอิ่มและสวมเสื้อผ้าที่อบอุ่น เด็กๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าจึงต่อสู้กันอย่างเปิดเผยและอย่างลับๆ กู่หยุนตงเป็นคนที่มักถูกรังแก แต่ทุกครั้งที่มีความขัดแย้งเกิดขึ้น ผู้อำนวยการจะลงโทษนาง กู่หยุนตงรู้ตั้งแต่นางอายุห้าขวบว่านางต้องพึงพาตัวเองและไม่สามารถอ่อนแอได้

นางไม่มีความรู้สึกมากนักต่อสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า นางทํางานอย่างหนักและเข้ามหาวิทยาลัยด้วยตัวเอง นางทํางานพาร์ทไทม์และเรียนไปด้วย เพื่อหางานที่มั่นคงทําหลังจากสําเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย

ในเวลานั้น วิชาเอกที่นางสนใจมากที่สุดคือศิลปะ อย่างไรก็ตามต้องใช้เงินมากและใช้เวลาในการเรียนรู้ นางขาดทั้งสองอย่างและทําได้เพียงยอมแพ้

บางครั้ง กู่หยุนตงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถูกล่อลวงเล็กน้อย นางจะไปที่สถาบันการเรียนศิลปะ เพื่อเรียนบางส่วนฟรี นางมีความสามารถมากในด้านนี้และเรียนรู้เป็นระยะๆ และการวาดภาพของนางก็น่าทึ่งมาก

แม้แต่ครูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าน่าเสียดายเกี่ยวกับพรสวรรค์ในการวาดภาพของนาง เขายังสมัครทุนการศึกษาให้นาง แต่กู่หยุนตงปฏิเสธสิ่งนี้ สําหรับคนที่ไม่มีหลักประกันในอนาคต งานอดิเรกบางครั้งก็ฟุ่มเฟือยมาก

อย่างไรก็ตาม กู่หยุนตงไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งที่นางได้เรียนรู้ในตอนนั้นจะเป็นประโยชน์ที่นี่

นางลูบข้อมือของนางสักพักแล้วถามหนี่คง และเสี่ยวปิงที่ยังคงถือภาพเหมือนและพูดคุยกันในขณะที่ยกย่องนางว่า "งั้นนี่ใช้ได้หรือไม่"

ทั้งสองคนพยักหน้าอย่างรีบร้อน "ใช่ ใช่ แน่นอน มันดีเกินไป"

หนี่คงไปเอากระดาษอีกแผ่น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากระตือรือร้นมากขึ้น "มาวาดอีกสองแผ่นกันเถอะ"

"อีกแค่สองแผ่น ไม่มากไปกว่านั้น" นางเริ่มคิดถึงเครื่องถ่ายเอกสาร

ด้วยภาพวาดแรก ภาพวาดที่สองและสามจะเร็วขึ้นมาก

ไม่นานหลังจากนั้น หนี่คงก็รวบรวมภาพเหมือนทั้งสามและกําลังจะจากไป “เร็ว กลับไปที่ที่ว่าการเมืองและหาคนมาจับกุมเขาด้วยภาพเหมือนนี้ ต้องมีคนเคยเห็นเขามาก่อนแน่"

หนี่คงกําลังจะจากไปกู่หยุนตงรีบคว้าเขากลับมา "ประเดี๋ยวก่อน"

"อะไรหรือ"

"ท่านต้องช่วยข้าเก็บที่มาของภาพวาดนี้ไว้เป็นความลับ ข้าไม่ต้องการที่จะตกเป็นเป้าหมายของโจรร้ายคนนั้น ข้ายังมีครอบครัวที่ต้องปกป้อง" 

หนี่คงหยุดชั่วคราวและการแสดงออกของเขากลับกลายเป็นจริงจัง "ไม่ต้องกังวล ไม่ใช่แค่เจ้า เรายังเก็บความลับของจิตรกรที่วาดภาพก่อนหน้านี้ไว้ด้วย ข้าจะบอกท่านเจ้าเมืองเท่านั้น จะไม่มีใครรู้"

ทหารที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาก็พยักหน้าอย่างจริงจังเช่นกัน "แม่นาง ไม่ต้องห่วง"

พูดตามตรง เขายังมองไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร นางดูสกปรกเกินไป

จากนั้นกู่หยุนตงจึงปล่อยมือ หนี่คงม้วนภาพวาดอย่างรวดเร็วและรีบออกไปกับทหาร

ทันทีที่พวกเขาจากไป กู่หยุนตงก็เตรียมที่จะจากไปเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่นางลุกขึ้น ดวงตาของนางก็เบิกกว้างและนางก็เตะโต๊ะอย่างดุเดือด "เขายังไม่ได้ตกลงกันเรื่องจํานวนเงินรางวัลของข้า"

กู่หยุนตงรู้สึกรําคาญเล็กน้อย นางไม่สามารถตามทันเขาในตอนนี้

โชคดีที่ตอนนี้นางพักอยู่ที่บ้านท่านป้าของเขา ดังนั้นนางจะได้เจอเขาในที่สุด นางไม่กลัวว่าเขากลับคําพูดของเขา

กู่หยุนตงส่ายหัวอย่างเสียใจและออกจากโรงน้ำชา

มันสายมากแล้ว ผู้คนบนถนนเริ่มเก็บแผงขายของและกลับบ้าน

เมื่อพวกเขาเห็นกู่หยุนตงที่สกปรก พวกเขาปิดจมูกด้วยความรังเกียจและเดินอยู่ห่างๆ

เดิมทีกู่หยุนตงต้องการดูสภาพแวดล้อมของเมืองซวนเหอ เมื่อเห็นสิ่งนี้นางรีบเร่งฝีเท้า นางไม่ได้รู้สึกมาก่อนว่าตนเองสกปรก แต่ตอนนี้จู่ๆ นางรู้สึกคันเล็กน้อยและร่างกายก็อึดอัดมาก

เมื่อนางไปถึงบ้านของท่านป้าเค่อ นางได้ยินเสียงจากข้างในอย่างคลุมเครือ

เมื่อเปิดประตูลานบ้าน นางเห็นกู่หยุนซูและน้องสาวของเขานั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กๆ พวกเขาเงยหน้าขึ้นอย่างว่าง่ายและตั้งใจฟังท่านป้าเค่อ

นางหยางนั่งยองๆ ข้างบ่อน้ำและซักเสื้อผ้าของพวกเขา

มีเสื้อผ้าเพียงชุดเดียวที่สามารถเปลี่ยนได้ มันยากมากที่จะหาบ่อน้ำ พวกเขาไม่สามารถซักผ้าระหว่างทางได้ ดังนั้น เสื้อผ้าทั้งสองชุดจึงสกปรกและไม่สามารถสวมใส่ได้อีก

ปัจจุบันเสื้อผ้าของกู่หยุนซูและน้องสาวของเขา ท่านป้าเค่อได้ยืมมาจากประตูถัดไป มันไม่พอดีตัว แต่อย่างน้อยพวกเขาก็สะอาดและสะดวกสบาย เสื้อผ้าของนางหยางน่าจะเป็นของท่านป้าเค่อ มันดูสั้นเล็กน้อย

ท่านป้าเค่อหันหน้าไปทางประตู นางเป็นคนแรกที่เห็นกู่หยุนตง นางเม้มริมฝีปากทันทีและพูดว่า "เจ้าคนสกปรก รีบมาล้างตัว ข้ายืมเสื้อผ้ามาให้เจ้าด้วย วางอยู่ในปีกตะวันตก ไปจัดการเองเถอะ"

เมื่อนางหยางและอีกสองคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาก็หันไปมองกู่หยุนตงทันทีด้วยรอยยิ้มที่โล่งใจบนใบหน้าของพวกเขา

ท่านป้าเค่อบ่นว่า "เจ้ากลับมาช้ามาก พวกเขาทั้งหมดคิดว่าเจ้าจะจากไปและไม่กลับมาอีกเลย พวกเขาฟุ้งซ่านและไม่มีแรงจะพูดเพราะเหตุนี้"

นางหยางและกู่หยุนเกอไม่ได้ตอบสนองต่อคําพูดของท่านป้าเค่อมากนัก แต่กู่หยุนซูที่มีสติสัมปชัญญะอยู่แล้ว เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและพูดเบาๆ ว่า "พวกเราแค่เป็นห่วงพี่สาว"

กู่หยุนตงเดินไปข้างหน้าและลูบหัวของเขา "พี่สาวจะจากไปได้อย่างไร พวกเจ้าคุยกันก่อน ข้าจะไปอาบน้ำ"

นางเข้าสู่ห้องปีกตะวันตก ห้องไม่ใหญ่แต่ก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยแสงและอากาศถ่ายเทไม่เลวทําให้ผู้คนรู้สึกสบาย

นางหยางนําน้ำร้อนเข้ามา นางซักเสื้อผ้าของกู่หยุนตงด้วยหลังจากที่นางเปลี่ยนเสื้อผ้า

กู่หยุนตงอาบน้ำอุ่นอย่างสบาย บ้านของท่านป้าเค่อไม่มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ นางจึงเช็ดตัวได้เพียงไม่กี่ครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ดีมากอยู่แล้ว อย่างน้อยหลังจากเช็ดล้างสิ่งสกปรกแล้ว นางรู้สึกราวกับว่านางมีน้ำหนักน้อยลงสองสามชั่ง

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดผมให้แห้งแล้ว กู่หยุนตงก็เดินออกจากห้องด้วยอารมณ์ที่ดียิ่ง

ในขณะนี้ท้องฟ้ามืดลงเล็กน้อยแล้ว นางหยางและคนอื่นๆ ไม่ได้อยู่ในลานบ้าน แต่มีเสียงเคลื่อนไหวเล็กน้อยจากห้องครัว

กู่หยุนตงมองเข้าไปและเห็นท่านป้าเค่อกำลังนวดแป้งทําซาลาเปาและเคี่ยวโจ๊ก นางหยางกําลังดูไฟ

ท่านป้าเค่อแปลกใจที่เห็นนางเข้ามา แม้ว่านางจะบอกได้ว่าครอบครัวนี้ค่อนข้างหน้าตาดีหลังจากนางหยางและอีกสองคนล้างหน้า แต่นางก็ยังงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นกู่หยุนตง

หากหญิงสาวที่สะอาดและสดชื่นอย่างนางกินได้ดีขึ้นและมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น นางจะไม่ถูกมองว่าผอมแห้งและขี้เหร่อีกต่อไป

เมื่อรู้สึกว่าจ้องนานเกินไป ท่านป้าเค่อก็กระแอมไอเบาๆ อย่างรวดเร็วและพูดว่า "ข้าเห็นพวกเจ้าไม่ได้กินอะไร หลังจากเดินทางทั้งวัน เพื่อเห็นแก่เงินสามตำลึง ข้าจะจ่ายค่าอาหารเย็นวันนี้ แต่ให้ข้าบอกให้ชัดเจนก่อน พรุ่งนี้เจ้าต้องหาอาหารเอง ข้าจะไม่ยุ่ง"