ตอนที่ 14 : สอนน้องชาย

"มาเถอะ ย้ำในสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อกี้ ข้าได้ยินไม่ชัดเท่าไร" กู่หยุนตงโบกกริชในมือและมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ที่อยู่ตรงข้ามนางด้วยรอยยิ้ม

คนหลังมองกริชด้วยความสยองและใบหน้าของนางซีดลง นางอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย "เจ้า เจ้า เจ้าจะทําอะไร"

"ไม่ได้จะทําอะไรเลย อย่าประหม่า เป็นเด็กดีและพูดในสิ่งที่เจ้าเพิ่งพูดเมื่อกี้ อย่ากลัวไปเลย มันไม่บาดเจ้า"

ก่อนที่กู่หยุนตงจะพูดจบ อีกฝ่ายก็ตกใจมากจนนางถอยหลังไปสองก้าว นางเสียการทรงตัวและล้มลงกับพื้น

อย่างไรก็ตาม กู่หยุนตงก้าวเข้ามาหานาง แสงของกริชเข้ามาใกล้นางเหมือนผีดุร้าย นางกรีดร้องและร้องไห้ทันที นางลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบและวิ่งหนีไปพร้อมกับเสียงร้องไห้

กู่หยุนตงส่ายหัว "นางมีความกล้าหาญเหมือนหนู กล้าขอให้ข้าเป็นสาวใช้ของนางได้ยังไง"

"พี่สาว เราควรทําอย่างไรดี" กู่หยุนซูถามอย่างเป็นห่วง

"เจ้าหมายถึงอะไร"

"ฟู่หลานจือบอกว่าท่านอาหญิงให้นางมาส่งคำเตือน ท่านอาหญิงเป็นผู้อาสุโส นาง…"

กู่หยุนตงเลิกคิ้วและเอื้อมมือไปตบไหล่เล็กๆ ของเขา นางพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "เจ้าปฏิบัติต่อนางเหมือนอาของเจ้า นางปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนหลานชายของนางหรือไม่ ทุกครั้งที่นางเห็นพวกเรา นางทุบตีเรา ดุด่าเราหรือเยาะเย้ยเรา นางไม่ได้ปฏิบัติต่อท่านพ่อของเราเหมือนพี่ชายของนางด้วยซ้ำ นางจะถือว่าเป็นผู้อาวุโสของเราได้อย่างไร? ท่านพ่อไม่ได้สอนพวกเราหรือว่า เราต้องตอบแทนผู้อื่นที่ปฏิบัติต่อเราไม่ดีด้วยความเมตตา? พวกเราจะปฏิบัติต่อนางในแบบที่คนอื่นปฏิบัติต่อเรา หยุนซู จําไว้ว่าเราไม่ริเริ่มยั่วยุผู้อื่น แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะยืนนิ่งๆ และไม่ตอบโต้ได้ เจ้าเข้าใจไหม"

กู่หยุนซูพยักหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจ "ท่านอาหญิงไม่เหมือนผู้อาวุโส"

กู่หยุนตงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นนางเห็นเขากําหมัดแน่นแล้วพูดว่า "ครั้งต่อไปที่นางมา ข้าจะถ่มน้ำลายใส่นาง"

"..." มุมปากของกู่หยุนตงกระตุก นางไอเบาๆ "อืม การถ่มน้ำลายใส่นางมันหยาบคายเกินไป เราสามารถแก้ไขปัญหาแบบอื่นได้"

กู่หยุนซูกระพริบตา “อย่างไรหรือ"

ขณะที่เขาพูด เขาเห็นกู่ฉีเยว่เดินมาด้วยความโกรธกับฟู่หลานจือ ก่อนที่นางจะเข้าใกล้ นางได้เริ่มดุด่าว่า "กู่หยุนตง นางคนไม่มีแม่สั่งสอน เจ้ากล้ารังแกหลานจือของข้าได้ยังไง? เมื่อไม่มีปู่ย่าอยู่ใกล้ๆ เจ้ากล้าไม่เคารพข้า ข้าเป็นอาหญิงของเจ้าใช่ไหม? วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าในนามของปู่ย่าของเจ้าเอง เกรงว่าเจ้าจะไม่เข้าใจว่าจะกตัญญูต่อผู้อาวุโสของเจ้าอย่างไร ในอนาคตเจ้าจะทําให้ครอบครัวกู่อับอายและกลายเป็นเรื่องตลกของผู้คนแน่นอน"

ขณะที่กู่ฉีเยว่พูด นางเหวี่ยงมือและกําลังจะตบหน้ากู่หยุนตง

อย่างไรก็ตาม มือของนางหยุดอยู่ครึ่งทาง นางมองไปที่กริชที่ขวางทางและตัวสั่น นางไม่สามารถลงมือต่อไปได้

"กู่หยุนตง เจ้า..."

"เจ้ารู้ไหมว่านี่คือเลือดของใคร" กู่หยุนตงโบกกริชในมือของนาง "เมื่อวานเลือดบนนั้นยังคงเป็นสีแดงสด มันเพิ่งคล้ำลงวันนี้ และกลิ่นเลือดยังแรงมาก คนที่ตาไม่บอดก็ยังมองเห็นได้ใช่ไหม"

"เจ้าอยากจะทําอะไรกันแน่" 

"ข้าไม่อยากทําอะไรเลย ข้ารู้สึกว่ามีคนโง่ที่เห็นแก่ตัวมากมายในโลกนี้ เมื่อวานข้าพบพวกเขาสองคน พวกเขาไม่เพียงแต่ต้องการปล้นของของข้าเท่านั้น แต่ต้องการลากน้องสาวและน้องชายของข้าไปขายด้วย ข้าหยิบกริชออกมาในตอนนั้นและเล็งไปที่คอของใครบางคน..."