ตอนที่ 13 : พบญาติ

กู่หยุนตงมองไปในทิศทางที่เขาชี้และเห็นคนที่คุ้นเคยสองสามคน

เฒ่ากู่มีลูกชายสี่คนและลูกสาวสองคน ในหมู่พวกเขาท่านพ่อของนาง กู่ต้าเจียง และท่านป้าใหญ่เกิดมาจากภรรยาคนเดิม อารอง อาสาม และอาสี่ เช่นเดียวกับอาหญิงเล็กเกิดจากนางจ้าว ภรรยาคนที่สอง

ท่านป้าใหญ่แต่งงานในหมู่บ้านใกล้เคียง ก่อนที่จะลี้ภัย กู่ต้าเจียงได้ไปหาพวกเขาและขอให้ครอบครัวของพวกเขาอพยพไปด้วยกัน อย่างไรก็ตาม ท่านป้าใหญ่ไม่สามารถปล่อยวางลูกสาวคนโตของนางซึ่งแต่งงานแล้วได้ และวางแผนที่จะอยู่กับลูกสาวโตและลูกเขยของนาง

อาหญิงเล็กสามารถแต่งงานมาอยู่ในเมืองได้ และครอบครัวสามีของนางก็ค่อนข้างดี นางมีร้านค้าเล็กๆ ในเมืองเพื่อหาเลี้ยงชีพ และนางยังมีเกวียนลา ด้วยเงื่อนไขดังกล่าวโดยธรรมชาติแล้ว นางยิ่งไม่เต็มใจที่จะอยู่กับครอบครัวกู่ซึ่งอาศัยสองขาในการเดินเท่านั้น

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาใช้เกวียนลาของนางระหว่างทาง? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาไม่มีอาหารและต้องการกินอาหารของครอบครัวนาง? นางไม่สามารถประสบความสูญเสียครั้งใหญ่ได้

สําหรับอาสี่ เขาอายุเพียง 18 ปีในปีนี้และยังไม่ได้แต่งงาน ยิ่งกว่านั้น เขาเกิดมาตัวใหญ่เกินไปและนางจ้าวในตอนนั้นอายุเยอะแล้ว  นางทํางานหนักและเกือบจะแท้ง ยิ่งกว่านั้น นางมีลูกชายแท้ๆ ก่อนหน้าเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับความรักจากนางจ้าว 

เมื่อท่านพ่อกู่หายตัวไประหว่างทางลี้ภัย อาสี่ก็รับผิดชอบดูแลครอบครัวของกู่ต้าเจียง ด้วยเหตุนี้นางจ้าวจึงไม่ชอบเขามากยิ่งขึ้น

เพื่อป้องกันไม่ให้เขาทําลายสิ่งต่างๆ นางจ้าวและคนอื่นๆ จงใจส่งอาสี่ออกไปและถือโอกาสไล่ครอบครัวของนางออกมา

ดังนั้นเมื่อเห็นอารองและอาสาม ปรากฏตัวในเวลานั้น นางไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออาสี่กลับมา

อย่างไรก็ตาม กู่หยุนตงไม่ได้สนใจมากเกินไป นางต้องดูแลนางหยางและน้องชายน้องสาวของนาง ดังนั้นนางจึงไม่สามารถใช้พลังงานมากเกินไปที่จะคิดเรื่องอื่นได้

อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับอาหญิงเล็กที่ประตูเมือง แต่นางไม่เห็นครอบครัวกู่

ชื่อเดิมของอาหญิงเล็กคือกู่ฉีเยว่ นางอาจจะรู้สึกถึงการจ้องมองอย่างรุนแรงเกินไปและหันกลับมาเห็นพวกเขา นางก็ขมวดคิ้ว

จากนั้น นางกลอกตาและมองไปรอบๆ พวกเขา บางทีอาจเป็นเพราะนางไม่เห็นเฒ่ากู่และคนอื่นๆ นางจึงหันหน้าหนีอย่างรวดเร็วและแสร้งทําเป็นไม่รู้จักพวกเขา

กู่หยุนตงแบะปาก นางไม่ต้องการรู้จักพวกเขาเช่นกัน

จะดีกว่าที่จะคิดเกี่ยวกับการเข้าเมือง

อย่างไรก็ตาม นางต้องการอยู่อย่างสงบสุขโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แต่อีกฝ่ายไม่ต้องการทําตามที่นางต้องการ

ในไม่ช้า เด็กคนหนึ่งเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้านาง นางมองอย่างรังเกียจและพูดอย่างหยิ่งผยองว่า "ท่านแม่ของข้าบอกให้เจ้ารีบออกไปโดยเร็ว อย่าขายหน้าตัวเองที่นี่ ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชของเจ้า เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะถูกปล่อยให้เข้าไปในเมือง"

เด็กหญิงตัวเล็กๆ คนนี้เป็นลูกสาวของกู่ฉีเยว่ นางอายุเจ็ดขวบในปีนี้ เนื่องจากนางอาศัยอยู่ในเมือง นางรู้สึกเหนือกว่าพวกเขาตั้งแต่ยังเด็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าครอบครัวของกู่หยุนตง ทุกครั้งที่นางไปที่บ้านครอบครัวกู่ นางจะมองพวกเขาด้วยความรังเกียจ

นางกลอกตาและมองไปที่กู่หยุนตง “แต่หากเจ้าขอร้องข้า ข้าอาจพิจารณาอีกที แต่เจ้าต้องตามหลังข้าในฐานะสาวใช้และรินชาให้ข้าต่อจากนี้ ถ้าเจ้ารับใช้ข้าได้ดี แบบนี้ข้าสามารถให้ซาลาเปาหยาบครึ่งลูกต่อเจ้าทุกวันได้"

เห็นได้ชัดว่านางเพิ่มประโยคสุดท้ายด้วยตัวเอง นางต้องการสาวใช้ติดตามมานานแล้ว ระหว่างทางนางได้พบกับผู้คนที่ขายลูกของพวกเขา คําพูดของพวกเขาฟังดูดี พวกเขาสามารถถูกทุบตีและดุด่าได้ตามที่เจ้านายต้องการตราบเท่าที่ให้น้ำดื่มพวกเขา

ถึงอย่างไรก็ตาม ท่านพ่อท่านแม่ของนางบอกว่ามันไม่คุ้มที่จะซื้อคนรับใช้ตอนนี้ ระหว่างทางพวกเขาจะต้องดูแลอาหารและน้ำดื่มของคนอื่น พวกเขาจะซื้อคนรับใช้เมื่อไปถึงเมือง

พวกเขากําลังจะเข้าเมืองไม่ใช่เหรอ? มีคนรับใช้ที่สมบูรณ์แบบรอนางอยู่ที่นี่แล้ว

กู่หยุนตงมองไปที่สีหน้าใจกว้างและหยิบกริชในแขนเสื้อของนางออกมาอย่างเงียบๆ