ตอนที่ 55: แนวหน้า

ซูฮั่นหยวนดูเหมือนจะเห็นภาพเว่ยกุ้ยฉินและซูจิ่งรุ่ยที่โกรธจัดแต่ทำอะไรไม่ได้ และเธอก็อดที่จะหัวเราะคิกคักออกมาไม่ได้

"เรื่องนี้ยังไม่จบ" อู๋เจียวเจียวพูด "ฉันจะเตือนเธอไว้นะ หลินจื่อชิวจะมาทำงานที่โรงงานของเธอในเดือนหน้า"

"อะไรนะ" ซูฮั่นหยวนตกใจ "เธอได้งานนี้มาได้ยังไง พ่อเป็นคนหามาให้เหรอ"

"ไม่ใช่หรอก เรื่องนี้น้องชายคนที่สามของเรานี่มันเลวจริง ๆ..." อู๋เจียวเจียวอธิบายสถานการณ์ให้ฟังอีกครั้ง

ปรากฏว่าซูจิ่งรุ่ยเป็นคนใช้เงินซื้อโดยอ้างชื่อซูต้าเจียงเพื่อขอให้หัวหน้าส่งหลินจื่อชิวมาทำงานที่โรงงานเครื่องจักร ด้วยความเห็นใจต่อซูต้าเจียง หัวหน้าจึงทำตามนั้น

แต่เพราะโรงงานเครื่องจักรต้องการรับคนงานชายที่แข็งแรง และตำแหน่งในสำนักงานก็เต็มหมดแล้ว หลินจื่อชิวจึงไม่สามารถเข้าไปทำงานที่นั่นได้ ดังนั้นหัวหน้าจึงหาคนรู้จักจากโรงงานลากจูง และส่งหลินจื่อชิวไปทำงานที่นั่นแทน

ต่อไปหลินจื่อชิวจะต้องทำงานในหน่วยงานเดียวกับซูฮั่นหยวน

"พ่อไม่พูดอะไรเลยหรือ" ซูฮั่นหยวนขมวดคิ้ว

"พูดไปก็เท่านั้น พ่อใช้ไม้ขนไก่ฟาดหลังเจ้าสามจนหนังถลอกไปทั้งหลัง! เธอก็รู้ว่าพ่อของเราใส่ใจเรื่องชื่อเสียงมาตลอดชีวิต พ่อเป็นคนสุดท้ายที่อยากทำเรื่องแบบนี้"

"ก็จริง"

"หลินจื่อชิวดีใจมากที่ได้งานทำ หล่อนมาหาแม่ของเราแทบทุกวัน ซักผ้า ทำอาหารให้ หล่อนยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านเลย แต่คิดว่าตัวเองเป็นสะใภ้ของตระกูลซูไปแล้ว หน้าไม่อายจริงๆ" อู๋เจียวเจียวถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างไม่พอใจ เธอเริ่มรู้สึกถึงความกดดันที่กำลังเข้ามา

ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าการยืนอยู่ข้างเดียวกับซูฮั่นหยวน น้องสะใภ้ของเธอ อาจจะไม่ใช่เรื่องแย่ก็ได้

เห็นได้ชัดว่าหลินจื่อชิวนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์ หล่อนมีแผนการล้ำหน้าไปสิบก้าว หากไม่มีคนฉลาดคอยชี้ทางให้ เธออาจไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าถูกหลินจื่อชิวหลอกขายไปแล้ว

"เข้าใจแล้วค่ะ พี่สะใภ้ พี่ทำงานหนักมากในช่วงนี้ ดูแลพ่อให้ดีนะคะ ยังไงพ่อก็ยังเป็นหัวหน้าครอบครัวอยู่" ซูฮั่นหยวนยิ้ม

"จริงด้วย สมองของฉันยังไม่ค่อยปลอดโปร่งนัก ขอบใจที่เตือนฉัน เธอพูดถูก ฉันต้องดูแลพ่อให้ดี พ่อยังเป็นเสาหลักของครอบครัวอยู่! ฉันไม่อยากให้หลินจื่อชิวคิดแผนอะไรเกี่ยวกับฉัน แล้วใช้แม่กดดันฉัน!" อู๋เจียวเจียวรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากได้รับคำแนะนำ

"หลินจื่อชิวดีใจมากที่ได้งานทำ หล่อนมาหาแม่ของเราแทบทุกวัน ซักผ้า ทำอาหารให้ หล่อนยังไม่ได้แต่งเข้าบ้านเลย แต่คิดว่าตัวเองเป็นสะใภ้ของตระกูลซูไปแล้ว หน้าไม่อายจริงๆ" อู๋เจียวเจียวถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างไม่พอใจ เธอเริ่มรู้สึกถึงความกดดันที่กำลังเข้ามา

ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าการยืนอยู่ข้างเดียวกับซูฮั่นหยวน น้องสะใภ้ของเธอ อาจจะไม่ใช่เรื่องแย่ก็ได้

เห็นได้ชัดว่าหลินจื่อชิวนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์ หล่อนมีแผนการล้ำหน้าไปสิบก้าว หากไม่มีคนฉลาดคอยชี้ทางให้ เธออาจไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าถูกหลินจื่อชิวหลอกขายไปแล้ว

"เข้าใจแล้วค่ะ พี่สะใภ้ พี่ทำงานหนักมากในช่วงนี้ ดูแลพ่อให้ดีนะคะ ยังไงพ่อก็ยังเป็นหัวหน้าครอบครัวอยู่" ซูฮั่นหยวนยิ้ม

"จริงด้วย สมองของฉันยังไม่ค่อยปลอดโปร่งนัก ขอบใจที่เตือนฉัน เธอพูดถูก ฉันต้องดูแลพ่อให้ดี พ่อยังเป็นเสาหลักของครอบครัวอยู่! ฉันไม่อยากให้หลินจื่อชิวคิดแผนอะไรเกี่ยวกับฉัน แล้วใช้แม่กดดันฉัน!" อู๋เจียวเจียวรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากได้รับคำแนะนำ

หลังจากคุยเสร็จแล้ว ซูฮั่นหยวนก็ยืนส่งอู๋เจียวเจียวกลับบ้าน เมื่อมองตามหลังหล่อนไป เธอคิดในใจว่า "ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ในเมื่ออู๋เจียวเจียวดูแลพ่อได้ดี ตอนที่ฉันไม่อยู่ เธอก็ช่วยงานที่บ้านได้อีกด้วย แบบนี้ก็ดี"

แต่…หลินจื่อชิวจะมาทำงานในโรงงานเดือนหน้า…อีกไม่กี่วันก็จะถึงเดือนหน้าแล้ว

ไม่นานก็ถึงวันปีใหม่

ในวันแรกของปีใหม่ โรงงานทั้งโรงเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข การผลิตของวันนี้แทบจะหยุดไปหมดแล้ว พนักงานในโรงงานต่างยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดโรงงาน ประตูของแต่ละแผนกติดป้ายสโลแกนใหม่เอี่ยม:

"ต้อนรับปีใหม่ - บรรยากาศใหม่ - พลังงานเต็มเปี่ยม!"

พวกเขาเฉลิมฉลองเทศกาลด้วยโคมไฟและธงริ้ว และทำงานร่วมกันเพื่อเพิ่มผลผลิต

สโลแกนทำนองนี้สามารถพบได้ทุกที่

ในช่วงเที่ยง ผู้นำโรงงานได้จัดเลี้ยงอาหารดีๆ ให้กับทุกคนในโรงอาหาร และมองไปสู่อนาคตด้วยความกระตือรือร้น หลังจากอาหารเย็น รายชื่อรายการแสดงสำหรับงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าถูกติดไว้บนกระดานดำที่ด้านนอกหอประชุม คนงานที่เดินผ่านไปมาต่างหยุดดู

เมื่อมีคนเห็นว่าหน่วยงานสหภาพมีรายการมากกว่าสองรายการ ก็มีคนเริ่มตั้งคำถามขึ้นมา

"ไหนบอกว่าแต่ละหน่วยงานมีได้แค่สองรายการ ทำไมสหภาพถึงมีสามรายการล่ะ พิเศษกว่าคนอื่นตรงไหน"

ตอนที่ 56: รอแล้วรอเล่า

"สหภาพแรงงานก็พิเศษแบบนี้แหละ"

"แล้วรายการนี้ก็แค่ร้องเพลงไม่ใช่เหรอ มันพิเศษยังไง"

เฉียวซาซ่าและเพื่อนร่วมงานจากสหภาพก็มาเพื่อดูรายชื่อรายการแสดง เมื่อเห็นคนงานพูดคุยถึงรายการแสดงของเธอ เธอก็ไม่พอใจทันที

เธอกระแอมแล้วพูดขึ้นว่า "เพลงนี้ไม่ใช่เพลงที่คนทั่วไปจะร้องได้ ฉันจะร้องเพลงภาษาต่างประเทศ พวกเธอรู้จักไหม? เป็นเพลงต่างประเทศเชียวนะ! ใครในนี้ร้องได้บ้างล่ะ"

สำหรับคนงานแล้ว คำพูดนี้ไม่ต่างอะไรจากการอวดตัว

เดิมที การปฏิบัติต่อคนงานในโรงงานนี้แตกต่างจากพนักงานระดับเจ้าหน้าที่อย่างเห็นได้ชัด เจ้าหน้าที่ที่พูดถึงคือพวกที่ได้รับการศึกษาและจบจากโรงเรียนเทคนิคหรือมหาวิทยาลัย พวกเขามีสถานะเป็นเจ้าหน้าที่ทันทีที่เริ่มทำงานและได้รับเงินเดือนสูง

แต่คนงานนั้นแม้จะทำงานมานานก็ยังไม่ได้รับค่าจ้างเท่ากับเจ้าหน้าที่ พวกเขาไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ในใจมีความไม่พอใจอยู่ไม่น้อย

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉียวซาซ่า มีคนอดหัวเราะไม่ได้แล้วพูดว่า "รู้ภาษานกแล้วมันจะวิเศษขนาดไหนกันเชียว"

"นั่นสิ เธอยังพูดภาษาจีนให้ดีไม่ได้เลย แล้วจะเรียนภาษานกไปทำไม"

เฉียวซาซ่าเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจแล้วถอนหายใจฟึดฟัด "เฮอะ พวกเธอจะรู้อะไร! เดี๋ยวนี้ประเทศให้ความสำคัญกับวุฒิการศึกษามาก ภาษาต่างประเทศเป็นหลักสูตรที่ได้รับความนิยมในมหาวิทยาลัยมากเลยนะ"

"ก็ไม่เห็นว่าเธอจะได้เข้ามหาวิทยาลัยเลย แล้วจะโอ้อวดตัวเองไปเพื่ออะไร"

"นั่นสิ ทำตัวเก่งไปเถอะ"

"คืนนี้พวกเรารอดูว่าเธอจะร้องได้ดีแค่ไหน"

คนงานต่างพากันพูดตอกกลับเฉียวซาซ่าอย่างไม่ปราณีแล้วก็ทยอยกันเดินจากไป พวกเขาทั้งหมดอยากจะเห็นเฉียวซาซ่าอับอาย จะได้ทำลายความหยิ่งยโสของเธอลงเสียบ้าง

จากระยะไกล ซูฮั่นหยวนและจู้หลินกำลังมองหน้ากันและยิ้มให้กัน

“เป็นยังไงบ้าง เตรียมตัวสำหรับคืนนี้เรียบร้อยแล้วหรือยัง” จู้หลินถามซูฮั่นหยวน เธอเพิ่งรู้ว่าซูฮั่นหยวนเป็นหนึ่งในพิธีกรของงานฉลองคืนวันปีใหม่

“เรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร ไม่ต้องห่วง” ซูฮั่นหยวนเต็มไปด้วยความมั่นใจ สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย “ฉันจะไปซ้อมในช่วงบ่ายแล้วก็เดินสำรวจสถานที่ เจอกันที่หอประชุมคืนนี้นะ”

“ได้ เจอกันที่หอประชุม”

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะจากไป เฉียวซาซ่าก็เดินเข้ามาขวางทางซูฮั่นหยวนไว้

หล่อนพูดด้วยท่าทีหยิ่งยโสว่า “ซูฮั่นหยวน คืนนี้เธอคอยดูให้ดีๆ ฉันจะแสดงให้เห็นว่าฉันทำได้ดีกว่าใครทั้งนั้น!”

ซูฮั่นหยวนกอดอกแล้วไหล่ยกขึ้นอย่างไม่แยแส “ฉันตั้งตารอเลยล่ะ”

ในช่วงบ่าย พวกเขาทำการซ้อมอย่างง่ายๆ

หัวหน้าแผนกหนิ่วและรองประธานเฉียวจากสหภาพแรงงานก็มาชมการซ้อมด้วย หลังจากการซ้อมสิ้นสุดลง เวลาก็ผ่านไปจนถึงห้าโมงเย็น ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ

คนงานต่างเข้าแถวไปที่โรงอาหารเพื่อทานข้าว หัวหน้าหนิ่วและซูฮั่นหยวนรอคิวอาหารอยู่เป็นเวลานานจนในที่สุดก็ได้อาหาร ทั้งสองนั่งที่โต๊ะเพื่อทานข้าวกัน

"ฮั่นหยวน ผู้นำโรงงานให้ความสำคัญกับงานฉลองคืนวันปีใหม่นี้มาก ในฐานะพิธีกร เธอต้องทำหน้าที่ให้ดีและเป็นหน้าเป็นตาให้กับแผนกประชาสัมพันธ์ของเรา" หนิ่วหงเซี่ยเตือน "อย่าตื่นเต้นจนเกินไปนะ เดี๋ยวจะพลาดพลั้งได้"

"ค่ะ" ซูฮั่นหยวนพยักหน้าเห็นด้วย "ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะทำให้ดีที่สุด"

"ในอดีต สหภาพแรงงานเป็นผู้จัดการแสดง แต่มาปีนี้ตำแหน่งนี้เดิมทีเป็นของหลินชิงอี้ แต่สุดท้ายเธอ...ช่างเถอะ ไม่พูดถึงมันดีกว่า ใช้โอกาสนี้ให้เต็มที่ล่ะ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ หัวหน้า ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน!"

"รีบกินข้าวแล้วไปแต่งหน้าเตรียมตัว"

"ค่ะ"

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ซูฮั่นหยวนก็กลับไปที่หอพัก เธอไม่มีเสื้อผ้ามากนัก และส่วนใหญ่เสื้อผ้าที่มีก็ไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ แม้ว่าจะทำงานมานาน แต่เธอถูกเว่ยกุ้ยฉินขูดรีดเงินไปจนแทบไม่เหลือใช้ นอกจากชุดทำงานแล้ว เธอก็มีแต่เสื้อผ้าเก่า ๆ ที่สำหรับใส่ทั่วไป

จู้หลินเลยอาสาให้ยืมเสื้อโค้ทขนสัตว์สีแดงสำหรับงานนี้ ซึ่งจู้หลินได้เก็บเงินอย่างยากลำบากและกัดฟันซื้อมันมา เธอแทบไม่ได้ใส่บ่อยนัก ดังนั้นจึงให้ซูฮั่นหยวนยืมใช้ในคืนนี้

ตอนที่ 57: งานเลี้ยงปีใหม่

จู้หลินยังขอยืมเครื่องสำอางจากสาวๆ ในสหภาพมาให้ด้วย เธอทำไปเพื่อให้ซูฮั่นหยวนได้แต่งหน้าสวยๆ และขึ้นไปบนเวทีได้อย่างมั่นใจ

การแต่งหน้าไม่ใช่เรื่องยากสำหรับซูฮั่นหยวน เพราะเธอทำมาบ่อยครั้งในอดีต เธอแต่งหน้าตัวเองให้ดูสดใสและมีเสน่ห์ แต่ร่องรอยของเครื่องสำอางบนใบหน้าไม่ได้หนาเกินไป โดยเฉพาะบลัชออนที่แตกต่างจากการแต่งหน้าแบบเวทีในยุค 1980 ที่มักจะทาสีแดงเข้มจนดูเหมือน ‘ก้นลิง’

"สวยมาก!" จู้หลินมองซูฮั่นหยวนที่ดูเหมือนกลายเป็นคนใหม่แล้วเอ่ยชมเสียงดัง เธอรู้สึกว่าหลังจากงานเลี้ยงคืนนี้จบลง ชื่อของซูฮั่นหยวนจะต้องกระจายไปทั่วทั้งโรงงานแน่ ๆ

เป็นไปตามคาด

งานเลี้ยงเริ่มต้นตรงเวลา

เริ่มแรกเป็นการกล่าวสุนทรพจน์ของผู้นำ ตามด้วยการมอบรางวัลบุคคลดีเด่น การมอบเกียรติบัตร และโบนัสส่วนบุคคล

จากนั้นงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น

ทันทีที่ซูฮั่นหยวนจับไมโครโฟนและปรากฏตัวบนเวทีอย่างเป็นทางการ เธอก็ทำให้คนงานทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวทีต้องตะลึง ใบหน้าของเธอมีสีชมพูระเรื่อ ท่าทางเป็นธรรมชาติ สง่างาม และมีมารยาท การพูดของเธอมีจังหวะและน้ำเสียงที่เหมือนเสียงร้องของนกไนติงเกล ทำให้ผู้ฟังรู้สึกสบายใจและเพลิดเพลิน

ทุกครั้งที่เธอพูดจบ จะมีเสียงปรบมือดังขึ้นอย่างกึกก้องจากผู้ชม

เฉียวซาซ่าที่เฝ้ามองอยู่จากด้านล่างเวที รู้สึกอิจฉาอย่างมาก เธอหวังว่าเธอจะได้ขึ้นเวทีและทำการแสดงที่น่าตื่นตาตื่นใจจนทำให้ทุกคนต้องทึ่ง

ในที่สุดเธอก็ได้ขึ้นแสดงเป็นคนสุดท้าย ขณะรออยู่หลังเวที เธอแอบชะโงกดูจากหลังม่าน เห็นหอประชุมที่จุคนได้นับพันเต็มไปด้วยผู้คน ทุกสายตาจับจ้องไปที่เวทีอย่างคาดหวัง

ในขณะนั้น หัวใจของเธอเต้นรัว และความตื่นเต้นที่ผสมกับความประหม่าอย่างไม่สามารถอธิบายได้ก็เข้าครอบงำ เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง เธอเดินขึ้นไปที่กลางเวที รู้สึกเพียงว่าในหูมีแต่เสียงหัวใจเต้นและเสียงเลือดสูบฉีด เธอแทบไม่ได้ยินเสียงปรบมือเลย

ทุกก้าวที่เดินรู้สึกเบาหวิว และหัวของเธอกลับรู้สึกหนักหน่วงกว่าที่เคย

เธอรู้ว่าตัวเองประหม่าเกินไป และเมื่อเธอประหม่า สิ่งต่างๆ ก็มักจะผิดพลาดได้ง่าย เธอจึงสูดหายใจลึกๆ สองสามครั้งและบอกกับตัวเองในใจว่า ‘เฉียวซาซ่า เธอฝึกร้องเพลงนี้นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เธอจะต้องทำได้แน่นอน!’

เธอกำลังร้องเพลงต่อหน้าทุกคน และแสงสว่างของเธอจะต้องส่องแสงเหนือซูฮั่นหยวน!

ในที่สุด เฉียวซาซ่าก็ยืนอยู่กลางเวที แสงไฟส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอแอ่นหลังตรงและเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งยโส เธอแต่งหน้าอย่างพิถีพิถันและสวมเสื้อสเวตเตอร์และกระโปรงที่ทันสมัยที่สุด พร้อมกับเสื้อโค้ทขนสัตว์สีเทาเข้ม มันช่างสมบูรณ์แบบจริงๆ

ในแง่ของการแต่งตัว เธอเหนือกว่าใคร!

เธอแค่ต้องร้องเพลงให้ดีเท่านั้น!

นี่คือการแสดงสุดท้ายของงาน เมื่อเสียงปรบมือเงียบลง เฉียวซาซ่ามองไปที่ด้านขวาของเวที วงดนตรีพร้อมแล้ว เพราะเพลงที่เธอเลือกเป็นเพลงภาษาอังกฤษ จึงไม่มีเครื่องดนตรีเช่นซูนา (เครื่องดนตรีจีน) หรือเอ้อหู (ไวโอลินจีน) มาบรรเลงร่วมด้วย มีเพียงเปียโนไฟฟ้าเท่านั้น

คนที่เล่นดนตรีประกอบเป็นพนักงานเก่าแก่ในโรงงาน ตอนที่เขายังหนุ่ม ฐานะครอบครัวของเขาค่อนข้างดีและเขามีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรม เขาจึงได้เรียนการเล่นเปียโน

เฉียวซาซ่าพยักหน้าให้ และพนักงานคนนั้นก็เริ่มเล่นเปียโน

เพลงภาษาอังกฤษที่เธอเลือกคือหนึ่งในเพลงคลาสสิกของยุโรปและอเมริกาช่วงทศวรรษที่ 1970 ‘Yesterday Once More’ เมื่อเพลงนี้ออกมาไม่นาน มันก็กลายเป็นที่นิยมไปทั่วโลกและกลายเป็นซิงเกิลที่ขายดีที่สุดตลอดกาล

เพลงนี้ฟังแล้วชวนให้นึกถึงความหลัง เมโลดี้ไพเราะและน่าฟัง

ทันทีที่เมโลดี้เริ่มขึ้น ซูฮั่นหยวนก็ยิ้มและดื่มด่ำไปกับเสียงดนตรี