ชวี่หน่วนจ้องที่โทรศัพท์ของเธอในความงุนงงหลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์

“เขากำลังพยายามที่จะกลับคำสัญญาของเขาหรือไม่?” เธอพึมพำเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเช้านี้

เมื่อพวกเขาพาเธอนั่งรถมาที่บ้านของเธอ เขาบอกให้เธอกินอาหารที่ดีต่อสุขภาพและสดใหม่ เพราะหมอบอกให้เธอรักษาการกินอาหารไว้

เธอไม่ได้กวนอะไรมากเพราะเธอเคยชินกับการจู้จี้ของเขากับเธอเหมือนแม่บ้างแล้ว

เธอเผลอบอกเขาว่าเธอทำอาหารไม่เป็น เธอจึงสั่งอาหาร เมื่อเธอไม่สามารถเพ่งมองอย่างสงสัยได้ เธอจึงขอให้เขาสนับสนุนอาหารของเธอจากโรงแรมเกาะหยก เนื่องจากเขามีบัตรสมาชิก เธอจึงสามารถใช้มันได้บ้าง

เธอคาดหวังว่าเขาจะตอบสนองอย่างรำคาญและเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอ แต่เขาถามว่า "ทำไมผมต้องให้คุณใช้มัน?"

เธอตอบอย่างหน้าไม่อายว่า "เพราะคุณเป็นหนี้ฉัน คุณเกือบฆ่าฉัน อย่างน้อยคุณก็ควรชดเชยให้ฉันด้วยการทำให้อิ่มท้อง นอกจากนี้ ฉันจะสั่งอาหารเองถ้าฉันไม่จำเป็นต้องมีบัตรสมาชิกเพื่อสั่งอาหารจากที่นั่น" ."

เธอพูดแบบนี้อย่างสบายๆ แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะเห็นด้วยกับคำพูดของเธอ เธอรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเขาพูดว่า 'ตกลง' ตามความต้องการของเธอ

…

เธอขยี้ผมอย่างเขินอาย ในเวลานั้นเธอขอให้เขาสนับสนุนอาหารของเธออย่างไร้ยางอาย แต่อาหารมาก่อนความอับอาย

เธอมักจะจู้จี้จุกจิกในเรื่องอาหาร เธอกินอาหารที่พ่อทำมาตลอดเพราะแม่ของเธอทำอาหารไม่เป็น อย่างไรก็ตาม หลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิต เธอกินเพียงเพื่อให้อิ่มท้องเท่านั้น

แต่ ครั้งแรกที่เธอลองชิมกุ้งมังกรจากโรงแรมเกาหยก เธอก็ไม่อาจลืมรสชาติของมันได้เลย เธอเคยไปที่นั่นบ่อยจนกลายเป็นขาประจำ

หลังจากที่เดบิวต์และมีรายได้มากพอ เธอก็กินอาหารจากโรงแรมนั้นเกือบทุกวัน

เธอเม้มริมฝีปากและบ่นว่า "ฉันหวังว่าเขาจะไม่ล้มเลิกคำสัญญาและส่งอาหารอร่อยๆ ให้ฉัน อ่า ฉันหิวแล้ว" เธอลูบท้องของเธอขณะที่นอนอยู่บนโซฟาอย่างไร้ชีวิตชีวา

….

*กริ๊ง*

ชวี่หน่วนที่หลับใหลอยู่บนโซฟา สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตู เธอขมวดคิ้วมองดูเวลา

เวลา 21.30 น. ครึ่งชั่วโมงแล้วที่เธอคุยกับเขา

“เขามาส่งไหม?” ชวี่หน่วนขยี้ตาและรีบสวมรองเท้าแตะ  เดินไปที่ประตู

เธอเปิดประตูอย่างตื่นเต้นโดยหวังว่าคนส่งอาหารจะยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับอาหารของเธอ

“อาหารของฉัน อา…” เธอตะโกนราวกับเป็นเด็กที่ร่าเริงมาก แต่คำพูดของเธอก็หยุดลงเมื่อเห็นฮันจื่อห่าว ยืนอยู่หน้าประตู

“คุณฮัน คุณมาทำอะไรที่นี่?” เธอสับสนที่เห็นเขาอยู่ที่นั่นมาก  ไม่ใช่คนส่งของ

ฮันจื่อห่าวที่ยืนอยู่นอกประตูของเธอพร้อมกับกระเป๋าสีขาวในมือของเขา สีหน้าของเขาดูเฉยเมยเช่นเคย แต่เมื่อเห็นเธอ ขนตาของเขาก็สั่นระริกและดูค่อนข้างตระหนก

“คุณฮันค่ะ?” เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้งเมื่อเขาไม่พูดอะไร

เขากระแอมในลำคอและหันศีรษะไปด้านข้าง

“คุณ...เปิดประตูแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าคุณเปิดประตูมาแล้วคนที่อยู่ประตูไม่ใช่ผมล่ะ?” เขาพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย

"-_-"

เธอเม้มริมฝีปากขณะที่เขาดูน่ารักเล็กน้อยที่ทำตัวแบบนี้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร  การเปิดประตูแบบนี้?

เธอขมวดคิ้วและมองดูเสื้อผ้าของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าเธอสวมเสื้อยืดเดรสยาวและรองเท้าแตะเท่านั้น ยิ่งกว่านั้น  เธออยู่บ้านคนเดียว เธอจึงไม่ได้สวมเสื้อชั้นในด้วยซ้ำ

โดยปกติแล้ว เธอจะไม่เปิดประตูกว้างแบบนี้ เธอเปิดกว้างนิดเดียวพอถามได้แล้วกลับไปทำงาน

“เดี๋ยว...รอซักครู่”

*ปัง* เธอกระแทกประตูอย่างแรงและวิ่งเข้าไปในห้องนอนของเธอ

เธอรีบใส่กางเกงขาสั้นและ *บรา* แน่นอน เธอไม่ได้เปลี่ยนชุดใหม่ทั้งหมด แค่แก้ไขมันนิดหน่อย

" เข้ามาค่ะ" หลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว เธอก็ไปที่ประตูและปล่อยให้เขาเข้ามา

เขาเหลือบมองเธอและเข้าไปในบ้าน เขามองไปรอบๆ บ้านและรู้สึกประทับใจกับวิธีการตกแต่ง

มันเรียบง่ายและสง่างาม

“คุณนั่งได้ทุกที่  เชิญคุณ…” เธอกำลังจะพูดเพื่อทำให้ตัวเองสบายใจเมื่อเห็นเขาจ้องมองไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง

เธอเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าเขากำลังมองเสื้อผ้าของเธอซึ่งอยู่ที่มุมโซฟา เนื่องจากเธออยู่คนเดียว เธอจึงวางเสื้อชั้นในไปทุกที่ ทุกครั้งที่ถอด

เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบ *เสื้อผ้า* บนโซฟา ก่อนอื่นเธอซ่อนพวกมันไว้ข้างหลังโดยถือไว้ในมือแล้วโยนมันไปที่มุมหนึ่งหลังจากทำให้แน่ใจว่ามันอยู่ไกลและปลอดภัย

"-_-"

ฮันจื่อห่าว พูดไม่ออกเมื่อเห็นวิธีที่เธอแสดง เธออาจจะไปที่ห้องนอนเพื่อเอาเสื้อผ้าไปเก็บได้น แต่เธอก็โยนทิ้งไปอย่างไร้ความปราณี

เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนรุนแรงต่อเสื้อผ้าของตัวเองแบบนี้มาก่อน

เขากระแอม  นั่งลงบนโซฟาแล้ววางกระเป๋าลงบนโต๊ะกระจก

เมื่อเขานั่งลง  ไม่มีใครพูดอะไร เกิดความเงียบขึ้นเป็นเวลานาน

“เอ่อ....เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้นะค่ะ” ชวี่หน่วนรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่ออยู่กับเขา ยิ่งกว่านั้นไม่ใช่ที่อื่น มันเป็นบ้านของเธอ

อยู่โรงพยาบาลก็ไม่อึดอัดเพราะยังมีคนอยู่รอบตัว แต่ตอนนี้พวกเขาอยู่ตามลำพังสองคนในบ้านหลังใหญ่นี้ ในทางเทคนิคแล้ว พวกเขาเป็นเพียงสองคนที่อยู่บนชั้นนี้เนื่องจากบ้านตรงข้ามกับเธอว่างเปล่า

ความคิดนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น