ฉิ่นจูหลับตาและคิดถึงสถานการณ์ทั้งหมด

' มันไม่สามารถเป็นผีได้ ผีจะไม่ส่งคำเตือนแบบนี้มาให้ฉัน มันต้องมีคนแกล้งฉันแน่ๆ ฉันต้องคิดให้ออกว่าใครอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้'

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลข ทันทีที่รับสาย เขาก็พูดว่า "มาที่ห้องทำงานของฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

สักพักมีคนมาเคาะประตู เมื่อประตูเปิดออก ฉิ่นจูมองไปที่หลินฮุยและส่งสัญญาณให้เขามานั่งบนเก้าอี้

หลินฮุยเดินไปที่โต๊ะทำงานและนั่งตรงข้ามเขา เขาไม่เคยชอบฉิ่นจูในฐานะแฟนของเจียงเยว่และในทางกลับกันเขาทำงานเป็นผู้จัดการของเดอะควีนส์มาตั้งแต่เดบิวต์ และเป็นผู้ที่ช่วยให้สาวๆ เหล่านั้นทะยานขึ้นสูง นั่นเป็นเหตุผลที่แม้ว่าฉิ่นจูจะไม่ชอบเขา แต่ฉิ่นจูก็ไม่เคยไล่เขาออกเพราะฉิ่นจูรู้ว่าเขามีความสามารถ และทุกวันนี้มันยากที่จะหาคนที่มีความสามารถ

ฉิ่นจูจ้องไปที่ชายที่นั่งข้างหน้าเขา ใบหน้าของเขาซีดเผือดเล็กน้อยและมีรอยคล้ำใต้ตา

“ดูเหมือนว่าคุณยังเอาชนะความตายของเจียงเยว่ไม่ได้ใช่ไหม?” ฉิ่นจูถามขณะแตะนิ้วบนโต๊ะ

เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นผีของเจียงเยว่ที่พยายามทำให้เขากลัวและข่มขู่เขา จากนั้นคนเดียวที่เขาคิดได้คือหลินฮุย เจียงเยว่อาจไม่เห็นมัน แต่เขารู้ดีว่าหลินฮุยไม่ได้ปฏิบัติต่อเจียงเยว่เช่นเพื่อนของเธอเท่านั้น

แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเขาและไม่เคยพูดอะไรเลย หลินฮุยทำงานอย่างหนักเพื่อทำให้เธอประสบความสำเร็จ

หลินฮุยเพิกเฉยต่อคำพูดของเขาและถามว่า "ทำไมคุณถึงเรียกหาผม?"

ริมฝีปากของฉิ่นจูขดขึ้นด้วยรอยยิ้มขณะที่เขาถามว่า "มันเป็นคุณ  ใช่ไหม?"

หลินฮุยขมวดคิ้วในขณะที่เขาไม่เข้าใจความหมายของฉิ่นจู “ผมอะไร? คุณต้องการจะพูดอะไร? คุณพูดไม่ชัดเจน?” เขาพูดอย่างรำคาญ

ฉิ่นจูเม้มริมฝีปากและกำหมัดของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ "มันเป็นนายใช่ไหม? คนที่พยายามจะข่มขู่ฉัน นายต้องการเอาความมั่งคั่งของเจียงเยว่ ใช่ไหม?"

หลินฮุยตกตะลึงเพราะเขาไม่รู้ว่าฉิ่นจูพยายามจะพูดอะไร

“หลินฮุย ถ้านายอยากจะแกล้งทำ  นายแกลังทำได้ แต่จงจำคำพูดของฉันไว้ ฉันจะไม่ปล่อยนายไปถ้าฉันพบหลักฐานใดๆที่เกี่ยวกับนาย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นในขณะที่เขาจ้องหลินฮุยด้วยสีหน้ามืดมน .

“นี่ คุณถูกไล่ออก” เขาโยนซองจดหมายลงบนโต๊ะที่หลินฮุยหยิบมันขึ้นมา

“แล้วทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?” หลินฮุยจ้องไปที่เขาด้วยสีหน้าเฉยเมย

ฉิ่นจูเลิกคิ้วและพูดว่า "ไม่ชัดเจน? ผู้จัดการที่ไม่สามารถตรวจสอบความปลอดภัยของศิลปินจนทำให้เธอเสียชีวิต นายอยู่ที่ไหนเมื่อเกิดอุบัติเหตุในกองถ่าย? นอกจากนี้อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายเคยรู้สึกยังไงกับเธอ”

"ผู้จัดการที่กระหายอยากได้ศิลปินของเขามันน่าขยะแขยง ไม่มีที่สำหรับคนขยะแขยงเช่นนายในบริษัทของฉัน" ฉิ่นจูโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้เขาออกไป

หลินฮุยขบกรามแน่นขณะที่เขาจ้องที่ฉิ่นจู จากนั้นเขาก็ดูจดหมายในมือแล้วหัวเราะเบาๆ "ฮ่าๆ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าซีอีโอที่มีความสัมพันธ์กับศิลปินคนหนึ่งในขณะที่นอนอยู่กับอีกคนละกัน"

การแสดงออกของฉิ่นจูมืดลงเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“ตกลงว่านายเป็นคนทำทุกอย่าง?” ฉิ่นจูถามขณะที่เขาเอนตัวไปบนโต๊ะ

หลินฮุยรู้สึกรำคาญและพูดว่า "ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร แต่จำไว้ว่าผมไม่สนใจทำงานให้กับคุณอีกแล้ว คุณน่ารังเกียจ ฉิ่นจู ผมกำลังจะบอกคุณ  อีกไม่นานคุณจะต้องพบกับความหายนะของคุณ” ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ เขาก็ออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง

ฉิ่นจูจ้องที่หลังของเขาและเกร็งกรามของเขา เขาคิดว่าเป็นหลินฮุยและกำลังพยายามทดสอบเขา แต่ท่าทางของเขากำลังบอกว่าเขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ถ้าไม่ใช่เขาจะเป็นใครได้?” เขาพึมพำขณะนวดขมับ

….

ชวี่หน่วนยิ้มเมื่อเห็นหน้าจอหลังจากส่งข้อความคุกคาม

“ฉิ่นจู  มันคงจะดีถ้าคุณยอมรับคำเตือนเหล่านี้อย่างจริงจัง อย่าบังคับให้ฉันทำอะไรสุดโต่งเลย” เธอพึมพำขณะที่รอยยิ้มของเธอค่อยๆ หายไป

…..

เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและยิ้มก่อนจะกดหมายเลข

เธอหายใจหอบด้วยความประหม่าเมื่อเสียงรับโทรศัพท์ดังขึ้น

“ฮัลโหล” สีหน้าของเธอหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายขี้เกียจจากอีกฝั่ง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเธอเต้นเร็วกว่าปกติและเธอรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย

“คุณฮัน?” เธอพูดด้วยเสียงต่ำ

"-_-"

เสียงที่ออกมาจากลำคอของเธอ รู้สึกไม่คุ้นเคยกับเธออย่างมาก แม้ว่าจะเป็นเสียงของชวี่หน่วน แต่ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นสาวขึ้นได้ขนาดนี้เนี่ย?

*อะแฮ่ม* เธอกระแอมและพูดว่า "คุณฮัน ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว คุณขอให้คุณเลขาสั่งอาหารให้ฉันหรือให้หมายเลขบัตรสมาชิกกับฉันได้ไหมค่ะ?"

' เขาไม่ได้ผิดสัญญาใช่ไหม?' เธอเม้มปากแน่นเมื่อไม่มีการตอบสนองใดๆ อยู่ครู่หนึ่ง

“ไม่ต้องสั่งหรอก อดใจรอเดี๋ยว”

"-_-"

'อืม? รอครู่หนึ่ง? ทำไม?'

ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไร เขาก็วางสายไป