เหมือนเบื้องบนเป็นคนเขียนบท พ่อเมืองคนเก่าตายด้วยพิษจากโรคระบาด แต่ปรัชญาความเชื่อของแกที่ว่า “อย่าทำตัวเด่นเดี๋ยวจะเป็นภัย” ยังคงกู่ก้องในก้อนสมองประชาชน สุพรรณบุรีวิลเลจจึงก่อร่างสร้างตัวขึ้นจากน้ำพักน้ำแรง และพวกเขาก็มีเจตจำนงค์อันร้อนแรงว่าจะแยกตัวเป็นเอกเทศ ไม่ยอมรับการช่วยเหลือจากใคร

.

มีการวางระบบทุกอย่างเป็นอย่างดี มีการล้อมรั้วสร้างกำแพงราวกับค่ายกลของหมู่บ้านบางระจัน ทำเลที่ตั้งห่างจากป่าและแหล่งอาหารไม่ถึงสามร้อยเมตร ทำให้ง่ายแก่การจัดสรรเวรยามและลาดตะเวนสุ่มตรวจ ข้อเสียอย่างเดียวของที่นี่จึงมีแค่การขาดแคลนผู้นำ! อุปมาดั่งตะขาบไม่มีหัวครั้นมีแต่ตัวกับขานับพัน ก็มีอันต้องเดินอย่างสะเปะสะปะไร้ทิศ พออำนาจไม่ได้มาจากส่วนกลาง เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้นก็เลยไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ตัดสินใจ เรื่องนี้จึงเป็นปัญหาใหญ่มากสำหรับที่นี่

.

พอดีกันกับการมาถึงของแพรว นักศึกษาสาววัย 22 ผู้มาพร้อมกับน้องๆอีก 5 ชีวิต สกิลของเด็กๆเหมาะมากที่จะอยู่ที่นี่ ส่วนเธอเองก็ไม่ต่างกัน เธอเป็นถึงอดีตผู้นำแคลนที่อยู่รอดในเมืองหลวงมาได้ถึง 2 ปีเต็ม และตอนนี้เธอก็ไม่ต้องการที่จะเห็นภาพเหตุการณ์เดิมๆ แบบนั้นอีก ความหิวโหยต้องหมดไป , การอดตายต้องไม่เกิดขึ้น โดยเฉพาะการเอารัดเอาเปรียบกันเพื่อเอาตัวรอด มันทุเรศสิ้นดีและเธอคงเสียใจมากถ้ามันตามมาเกิดขึ้นที่นี่อีก

.

“อะ…แฮ่ม”

“ที่นี่เคยมีการจัดการเลือกตั้งบ้างไหมคะป้า แบบเฟ้นหาผู้นำคนใหม่อะไรแบบเนี่ยะ?"

หญิงสาวถามป้าหุ่นหมีคนดูแลกระท่อมที่พัก

.

“โอ๊ย! ไม่เคยหรอก ลำพังคนเก่าที่ตายไปศพจะฝังตรงไหนยังทะเลาะกันแทบแย่!”

แกดูเงอะๆเงิ่นๆ มองซ้ายทีขวาทีเพราะคำพูดของตัวเองอาจจะไปกระทบความรู้สึกของคนอื่นเข้า

.

“เอ๋…งั้นก็แปลว่าที่นี่ไม่ค่อยสามัคคีกันเหรอคะ?”

.

“อืม…ก็คงงั้น เราแค่พยายามเกาะกลุ่มกันไว้ ใครขาดเหลืออะไรก็ช่วยกันไปตามหลักมนุษยธรรม เหมือนกรณีของพวกเธอที่หนีตายกันมานี่แหละแม่หนูเอ๊ยยย!!”

.

แพรวนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง หลังจากจัดข้าวจัดของบนกระท่อมเสร็จ เธอก็หันมาครุ่นคิดกับตัวเองว่าปัญหาของที่นี่คืออะไร ทำไมทัศนคติของผู้คนถึงไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน พวกเขาขาดความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันอย่างรุนแรง และการจะยุติเรื่องนี้ได้ก็ต้องมีผู้นำที่รวมใจพวกเขาเข้าด้วยกันได้

.

โดยบุคลิกแล้วแพรวไม่ใช่คนที่ชอบโอ้อวด เธอไม่ได้อยากมียศมีตำแหน่ง หากแต่เธอนั้นเป็นผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อน เธอรู้ว่ากับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ณ ขณะนี้ ถ้าปล่อยเลยตามเลยมีหวังคงลุกลามบานปลาย แล้วสุพรรณบุรีวิลเลจก็คงจะไม่แตกต่างจากแคลนผู้มีชีวิตรอดแคลนอื่นๆ ที่จะต้องแตกสลายหนีตายกันในท้ายที่สุด

.

ด้วยเหตุนี้สาวเจ้าจึงเริ่มมีแรงบันดาลใจในการเสียสละตัวเองขึ้มา!

.

เธอพยายามช่วยเหลือทุกคนในวิลเลจเท่าที่จะทำได้ พร้อมกันนั้นก็พยายามนำเสนอไอเดียและวิธีการต่างๆ ที่คิดว่าเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา เธอลงมือขุดดินทำแปลงผักไว้ตรงกลางหมู่บ้าน ใช้สองมืองามๆขุดบ่อเลี้ยงปลาแบบไม่สนใจใครหน้าไหน ฟากฝั่งของกำแพงเมืองแพรวก็ได้เดินไปบอกข้อมูลสำคัญว่าบรรดาผู้ติดเชื้อโควิด สามารถกระโจนและปีนป่ายได้ ความสูงแค่นี้คงไม่พอจะป้องกันพวกมัน..

.

ด้านอาวุธยุทโธปกรณ์เธอก็ได้ไปบอกกับหน่วยลาดตระเวนว่า ผู้ติดเชื้อแพ้ไฟและความร้อน อาวุธที่ใช้ไม่จำเป็นต้องเป็นกระสุนปืนที่หายากเสมอไป แต่เป็นลูกธนูไฟหรือระเบิดโบนาท็อกติดไฟสักขวดสองขวดก็น่าจะเพียงพอแล้ว

.

หลายสิ่งหลายอย่างที่แพรวพยายามจะเข้าไปมีส่วนร่วม ถูกนำมาทดลองใช้เกือบหมด และท้ายที่สุดชาวสุพรรณบุรีวิลเลจทุกคนก็ได้เห็นกับตาตัวเองว่ามันโคตรจะเวิร์ค!

.

พวกเขาเริ่มมองแพรวเปลี่ยนไป จากเด็กสาวธรรมดาๆบัดนี้ตัวแพรวกลับเริ่มฉายแสงเปล่งประกายออกมามากขึ้น แปลงผักของเธอออกดอกออกผลเต็มต้น ผู้คนไม่จำเป็นต้องเสี่ยงออกไปหาของกินข้างนอกกำแพงอีกต่อไป และนานวันเข้าก็มีคนมาช่วยเธอลงแปลงมากขึ้นทุกที มีการแบ่งปันเมล็ดพันธุ์กัน จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ จากสี่เป็นแปด เยอะขึ้นๆ จนกระทั่งไปๆมาๆ แพรวก็เป็นที่รักของทุกคนไปโดยไม่รู้ตัว

.

เธอจะพูดจะจาอะไรมันก็ดูมีเหตุผลน่าฟังไปหมด และท้ายที่สุดโดยไม่จำเป็นต้องมีการเลือกตั้งใดๆ แพรวก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าของสุพรรบุรีวิลเลจไปโดยปริยาย!

.

คงเพราะบุคลิกและบารมีที่ได้สั่งสมมา ชาววิลเลจคงเห็นตรงกันแล้วว่าสิ่งที่เด็กคนนี้ทำล้วนแต่เกิดประโยชน์ต่อส่วนรวม มิหนำซ้ำในบางวันแพรวยังอาสาออกไปนำทีมลาดตระเวนด้วยตัวเธอเองอีกต่างหาก เธอเก่งเรื่องการทำแผนที่และเก็บสถิติ ทำให้บรรดาพวกผู้ชายตัวโตๆ ก็ยังยอมรับทักษะในการวางแผนของเธอด้วย

.

“ซื้อใจได้” น่าจะเป็นวลีที่เข้ากับเหตุการณ์นี้เป็นที่สุด จะเห็นว่าแพรวไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเองเลย เธอก็แค่ทำในแบบที่เธอเคยเป็นมาตลอด กลับกลายเป็นคนที่อยู่รอบข้างเธอเสียอีกที่ติดสอยห้อยตามเธอมาเอง พวกเขาศรัทธาในความคิดและความห้าวหาญเก่งกล้าเกินหญิงของเธอล้วนๆ

.

จากวันเป็นสัปดาห์เคลื่อนผ่านไปเป็นเดือน สุพรรณบุรีวิลเลจก็เป็นรูปเป็นร่างมากยิ่งขึ้น ระบบที่ดีอยู่แล้วถูกอัปเกรดขึ้นด้วยความสามัคคีที่ผู้นำหญิงมอบวิสัยทัศน์ให้ จากเด็กสาวเจ้าของแคลนที่วันๆต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ถึงวันนี้แม้จะต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าแพรวเองก็มีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่แบบนี้ มากกว่าตอนที่อยู่ในเมืองหลวงซะอีก

.

และเธอก็ยังมีโปรเจคใหม่ ที่อยากจะพัฒนาสุพรรณบุรีให้ก้าวไกลขึ้นไปอีกขั้นด้วย

.

.

ณ ลานที่ประชุมกลางวิลเลจ แพรวยืนอยู่บนจุดสูงสุด

.

“พวกพี่ๆคิดว่าไงคะถ้าหนูจะทำสถานีวิทยุกระจายเสียงขึ้นมา… ยังมีคนเดือดร้อนอยู่ข้างนอกอีกมาก ถ้าพวกเขารู้ว่ามีเราอยู่ตรงนี้ บางทีเราก็ควรจะช่วยเหลือพวกเขาใช่ไหมคะ”