“วู!!!!!!!!!!!!!!!! , วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ถ้อยสำเนียงเสียงบูชายัญยังคงก้องกัปนาท มันดังซะจนผนังกระจกของอาคารกระพือบิดเป็นเกลียวคลื่น ซึ่งบ่งบอกถึงความอลังการเกรียงไกรขององค์จักรพรรดิ์

.

เปรมกลายเป็นเสด็จพ่อไปแล้ว! เขาคือราชาผู้ไร้บัลลังค์ที่คอยควบคุมเหล่าไวรัสร้ายให้ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์จนหมดสิ้นโลก! แม้ข้างในจะไม่ใช่เขาแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี ในเมื่อรูปร่างหน้าตาภายนอกมันคือเขาแบบเต็มๆ

.

โควิด new hell ในตัวเปรมเริ่มกระบวนการถ่ายทอดคำสั่งผ่านการหลับตาลง.. คราวนี้ไม่ใช่การหลับตาเพื่อดูวิวทิวทัศน์แล้ว หากแต่เป็นการสื่อสารเพื่อพูดคุยและสั่งการอะไรบางอย่างออกไป สังเกตได้จากท่วงท่าของร่างต้นที่มีการกางฝ่ามือประกบนาบลงไปตรงกลางหน้าผากด้วย

.

“/ถึงพลเมืองโควิด New hell ทุกท่าน…/”

“/แผนการของเราได้สำเร็จลุล่วงแล้ว ข้าขอประกาศว่าแต่นี้ต่อไปแอเรียแห่งนี้คือพื้นที่ของพวกเราทุกคน ขอให้กระจายเชื้อออกไปอีกให้ไกลที่สุด เผ่าพันธุ์ไวรัสของเราจะได้เกรียงไกรเข้มแข็ง เราจะสร้างอารยธรรมของเราขึ้นมาจากกองซากศพของมนุษย์ ร่างกายของพวกเขาจะถูกเราใช้เยี่ยงทาส ไม่ต้องแคร์ว่ามันจะตายไหม ถ้าตายก็แค่หาเปลี่ยนคนใหม่!!!/”

.

“วู!!!!!!!!!!!!!!!! , วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! , วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงขานรับระเบ็งเซ็งแซ่อื้ออึง ที่ด้านหลังยังมีกลุ่มผู้ติดเชื้อเดินเข้ามาเติมอีกหนึ่งกลุ่มใหญ่

.

จักรพรรดิ์แห่งเชื้อจึงได้สื่อสารต่อ

.

“/แต่จงระวังมนุษย์ที่เป็นเด็กเอาไว้ให้มาก โดยเฉพาะสายพันธุ์ทางที่เป็นรักร่วมเพศ เด็กตุ๊ด , เด็กเแต๋ว , เด็กทอม , เด็กดี้ , เด็ก LGBT สายสีรุ้ง มนุษย์กลุ่มนี้มีเลือดบริสุทธิ์ และมันสามารถทำลายเราได้/"

.

“วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!! , วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

.

“/ฉะนั้นหากเจอตัวจริงเข้าก็จงเร่งชิงลงมือก่อน จัดการแพร่เชื้อให้พวกมันซะ ทำให้กลายร่างเป็นพวกเดียวกัน ถ้าทำได้เลือดบริสุทธิ์ก็จะไม่น่ากลัวอีกต่อไป แต่ถ้าพลาดขึ้นมาพวกเจ้าก็อาจจะต้องตาย…/”

.

“วู…..!!!!!!!!!”

เสียงกู่ร้องเบาลงเล็กน้อย ทว่าร่างภาชนะอย่างเปรมก็ยังคงไม่หยุดที่จะสื่อสาร เขายังคงก้มหน้าลงกางฝ่ามือกดนิ้วเข้ากับหน้าผากตัวเอง

.

“/ถึงพลเมืองโควิด New hell ทุกท่าน…/”

“/ส่วนมนุษย์ผู้ใหญ่จะชายหรือว่าหญิงให้ฆ่าทิ้งได้เลย! กินได้ก็กิน! กินให้อิ่ม! เพื่อเป็นการประกาศให้พวกมันรู้ว่าผืนแผ่นดินนี้ ได้ตกเป็นของเราจนหมดสิ้นแล้ว โควิดคือผู้ชนะและผู้แพ้ก็ไม่ควรจะมีที่อยู่อีกต่อไปชั่วกาลปาวสาน!/”

.

“วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! , วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! , วู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

.

มือหนาของเปรมถูกคอนโทรลให้ชูขึ้นฟ้าอีกหนึ่งคำรบ คราวนี้เพื่อเป็นดั่งสัญญาณลั่นกองรบ ออกคำสั่งให้กองทัพโควิด new hell ลุกขึ้นมากัดกินและแพร่เชื้อใส่คน! ความเกรี้ยวกราดชั่วช้าปลุกให้พวกมันออกล่าแบบไม่ไว้หน้าใครหน้าไหน! แล้วเหยื่อส่วนใหญ่ก็ไม่ใช่ใคร? มันก็คือบรรดาผู้รอดชีวิตตามแคลนต่างๆ ที่ยังหลบซ่อนอยู่ในเมืองหลวงนั่นเอง

.

.

ตัดภาพกลับออกมาที่ฟากฝั่งของแพรวและลูกทีม

.

สุพรรณบุรีดีกว่าที่คิดไว้มาก อากาศดีหายใจได้หน้ากากครอบแก้วก็ไม่ต้องใส่ แถมผู้คนก็ยังเป็นมิตรแม้ตอนแรกแพรวจะยังแอบสงสัยอยู่ในที ว่าเป็นเพราะพวกเขาเห็นเธอกับน้องเป็นผู้หญิงกับเด็กรึเปล่า แต่ก็ไม่เลย! ชาวบ้านที่เหลือรอดราว 20 หลังคาเรือน ต่างให้การต้อนรับผู้ประสบภัยอย่างเธอเป็นอย่างดี มิหนำซ้ำยังสรรเสริญสดุดีด้วยที่หนีตายออกมาจนถึงที่นี่ได้

.

ทุกสายตาจับจ้องราวกับมองลูกมองหลาน พวกเขาต่างทยอยฉุดมือขึ้นจากริมฝั่งน้ำดีอกดีใจที่จะได้มีสมาชิกเพิ่ม เพราะปัจจุบันสุพรรณก็เหลือประชากรอยู่แค่ร้อยคนเศษๆ

.

ที่ราบลุ่มแห่งนี้ลดระดับฐานะลงให้เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ เนื่องจากอำเภอเมืองที่เคยเป็นที่ๆ เจริญสูงสุดได้ถูกเชื้อไวรัสตีแตกไปเมื่อหลายเดือนก่อน มีผู้คนติดเชื้อออกมาเข่นฆ่ากันเป็นว่าเล่น! มันแทบจะกลายเป็นการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์แบบกลายๆ! จนนำมาสู่การอพยพของประชากรครั้งใหญ่ และสุดท้ายจากเมืองที่เคยศิวิไลซ์ก็เลยต้องลดสเกลลงจนเหลือเท่าที่เห็น

.

“เด่นแล้วจะเป็นภัย” คือคอนเซ็ปที่ท่านผู้นำชุมชนบอก ตลกร้ายที่คนที่พูดแม่งตายห่าไปแล้ว! ชาวสุพรรณที่ยังรอดก็เลยมีการตั้งระบบป้องกันตัวเองขึ้นมา พวกเขาไม่สนใจคำสั่งจากรัฐบาลกลาง แต่เลือกที่จะตั้งหมู่บ้านเล็กๆ ขึ้นมาบริหารจัดการทุกอย่างเอง มีการตั้งค่ายกลล้อมรอบ , มีการจัดเวรยาม , ส่วนบ้านทรงไทยที่เห็นอยู่ห่างๆ ก็เป็นเพียงแค่พร็อพประกอบฉาก มันใช้อยู่จริงไม่ได้เต็มที่ก็เป็นได้แค่แลนด์มาร์ค เอาไว้ให้มนุษย์ที่ยังมีลมหายใจสังเกตเห็นจากระยะไกลว่าตรงนี้ยังมีคนอยู่

.

แพรว , โบ๊ท , เจนิส และเพื่อนของเธออีก 3 คน ก็เลยได้เข้ามาอยู่ใน “สุพรรณบุรีวิลเลจ” พวกเขามีจำนวนคนไม่เพียงพอกับภาระงานที่มากล้น ประกอบกับผู้นำชุมชนเองก็เพิ่งมาตายจากไป อำนาจการตัดสินใจและกำกับดูแลจึงค่อนข้างมั่วซั่วในเวลานี้ แต่ครานั้นแพรวกับน้องๆ ก็ไม่ได้ถูกต่อต้านอะไร

.

มีการตรวจวัดเชื้อก่อนเข้าหมู่บ้านตามมาตรการที่ควรจะเป็น ถึงอุปกรณ์ของพวกเขาอาจะดูเก่าและสนิมเขรอะไปบ้าง แต่ก็ยังอ่านค่าได้ดี มันระบุชัดแจ้งว่าพวกแพรวไม่มีใครติดเชื้อ ด้วยเหตุนี้เธอกับน้องๆ ก็เลยต้องตอบแทนบุญคุณด้วยการทำในสิ่งที่ตัวเองพอจะทำได้ ช่วยอะไรได้ก็ช่วย , ให้ทำอะไรก็ทำ , ไม่อิดออด , ไม่มีการอู้หรือทำแบบขอไปทีเด็ดขาด!

.

ซึ่งปัจจัยตรงนี้นี่แหละที่ทำให้ทุกคนได้เริ่มฉายแสงออกมา!

.

โดรนอารักขาของโบ๊ทช่วยงานสร้างป้อมปราการล้อมรอบหมู่บ้านได้อย่างดีเยี่ยม มันทั้งตัดไม้และขุดหลุมยกของหนักก็ยังไหว และถ้าหากมีฝูงผู้ติดเชื้อย่างกายเข้ามาใกล้ โดรนก็ยังแปลงกายเป็นเครื่องจักรสังหารได้อีกต่างหาก ขึ้นอยู่กับว่านิ้วมือทั้ง 5 ของโบ๊ทจะสั่งให้มันทำอะไร และกระสุนปืนที่เก็บสะสมไว้ไม่น้อยเกินไปจนขัดสน

.

ฟากฝั่งของเจนิสและผองเพื่อนเองก็มีดีในเรื่องของงานสอนหนังสือ พวกเธอเป็นกลุ่มแก๊งค์ที่เติบโตมาในโรงเรียนประจำหญิงล้วน งานเย็บปักถักร้อยจึงไม่มีขาดตกบกพร่อง เสื้อผ้าหน้าผมทำเป็นหมดทุกอย่าง ชนิดที่ไม่จำเป็นต้องออกจากวิลเลจไปใช้บริการข้างนอกเลย แค่มีพวกเธออยู่ทรงผมของทุกคนก็จะเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงาม โดยไม่ต้องง้อช่างมืออาชีพจากที่ไหน

พวกเธอยังสอนหนังสือเด็กได้ด้วย อาจจะไม่ใช่ความรู้ในระดับสูงหรือลึกซึ้งอะไรนัก แต่ถ้านับเอาแค่ระดับพออ่านออกเขียนได้กับภาษาอังกฤษแบบพัทยาสไตล์ ก็รับประกันได้เลยว่าเด็กๆ ในวิลเลจจะไม่กลายเป็นคนโง่ พวกเขาจะมีพื้นฐานในด้านวิชาการในระดับหนึ่งทีเดียว

ทว่าเจนิสอาจจะดูมีแต้มต่อมากกว่าคนอื่นหน่อย เนื่องจากเธอมีสกิลในเรื่องของการทำอาหารติดตัวมาด้วย! พ่อแม่เธอเป็นผู้ช่วยกุ๊กในภัตตคารหรูมาก่อนที่จะมีเหตุการณ์เชื้อระบาด การเรียนรู้แบบครูพักลักจำแมัจะไม่เคยถูกฝึกแบบจริงจัง แต่งานครัวของวิลเลจที่เธอมีโอกาสได้เข้าไปดูก็ไม่เคยขาดตกบกพร่อง

มื้ออาหารถูกจัดเสิร์ฟเป็นประจำสม่ำเสมอ ต่อให้มีความจำกัดจำเขี่ยในด้านของวัตถุดิบที่หายากอยู่บ้าง แต่เจนิสก็เนรมิตแกงหม้อใหญ่ออกมาได้ทุกวัน จนสุดท้ายพวกป้าๆ ชาวสุพรรณก็ต่างยอมรับในตัวเธอ พลันยกตำแหน่งหัวหน้าห้องครัวให้ตกเป็นของเธอไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น

.

จะเห็นว่าแคลนของแพรวมีประโยชน์ต่อคนที่วิลเลจนี้มาก ทุกคนแทบไม่ต้องปรับตัวอะไรเลย ก็แค่เป็นตัวของตัวเองและทำในสิ่งที่ตัวเองถนัด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เป็นที่รักได้ยังไง? แพรวภูมิใจต่อสิ่งนี้มากๆ! เธอดีใจเหลือเกินที่ตัวเองตัดสินใจถูกที่พาน้องๆ ล่องเรือออกมาจากเมืองหลวง

.

เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็เป็นประโยชน์ต่อที่นี่เช่นกัน!

.

โปรดอย่าลืมว่าแพรวเคยเป็นใครมาก่อน! หากเทียบกันปอนด์ต่อปอนด์แม่งไม่มีใครแล้วในสุพรรณบุรีที่จะมีประสบการณ์ช่ำชองเท่ากับเธอ ทุกคนในนี้ไม่เคยอยู่ในเมืองหลวง , ไม่เคยมีใครใช้อาวุธ , ไม่เคยมีใครต้องสู้กับผู้ติดเชื้อและหนีเอาชีวิตรอดจากพวก AP ทุกคนอยู่ในป้อมปราการที่มีความสุข แต่แพรวกลับต้องเอาชีวิตรอดอยู่ในโลกสกปรกๆ แบบนั้นมามากกว่า 2 ปีเต็ม!

.

ภาวะผู้นำจึงมากสุดแล้วสำหรับคนที่นี่ แล้วแพรวก็เริ่มเฉิดฉายออกมาทันทีนับตั้งแต่วันแรกที่มาถึง