ประจันหน้ากับกลุ่มผู้ใหญ่นับสิบชีวิต เด็กสาวมัธยมมีเพียงเพื่อนหญิงที่เหลืออยู่หยิบมือเดียวคอยเป็นแบ็คให้ หมดทางเลือก! ท้ายที่สุดก็ต้องปล่อยเลยตามเลย! เธอรีบออกปากขอโทษแพรวโดยพลัน พลางก้มหัวลงกดต่ำขออภัยที่ต่อว่าแพรวออกไปเมื่อครู่

.

“หนูขอโทษค่ะพี่ที่พูดไม่ดี… หนูก็แค่โกรธที่ต้องมาเสียเพื่อน… ถึงมันจะเป็นกระเทยที่นิสัยแย่แต่มันก็ช่วยพวกเราไว้หลายต่อหลายครั้งก่อนจะบุกมาถึงที่นี่ , ไม่น่าบ้าผู้ชายเล๊ย… มึงไม่น่าเป็นติ่งเกาหลีเล๊ย… ไม่น่าๆ …โถ่เอ๊ย!!”

ขบกรามแน่นพอๆ กับกำหมัด ผ้าพันแผลบนหัวชักจะมีเลือดซึมออกมา บางทีอาจจะเป็นเพราะความดันโลหิตของคนเราเวลาที่โกรธจัดๆ เดือดร้อนถึงเพื่อนทั้งกลุ่มที่ต้องเข้ามาประคองไว้ให้ใจเย็นๆ

.

“เธอชื่ออะไร?”

แพรวถามด้วยท่ายืนจังก้ากอดอก แววตาดุดันจริงจังสมกับที่เป็นหัวหน้าแคลน

.

“ชื่อ “เจนิส” อายุ 15 ค่ะ… ส่วนนี่ก็...”

.

“ไม่! ไม่ต้อง! ฉันขี้เกียจจำ! เอาเป็นว่าทั้งกลุ่ม 3 - 4 คนที่เหลือมีเธอเป็นแกนนำ ฉันจะจำความเป็นเด็กม.ต้นของพวกเธอเอาไว้ อยากติดต่อเมื่อไหร่ฉันจะคุยผ่านเธอให้เธอไปกระจายข้อมูลกันเอาเองโอเค๊… เข้าใจตรงกันนะ “เจนิส” ”

.

ตัดจบบทสนทนาแบบเผด็จการโคตรๆ อาศัยว่าหาที่หลบภัยตรงนี้เจอเป็นคนแรก บวกกับการคอยเจ้ากี้เจ้าการสั่งการคนอื่นๆ ไปทั่ว จนขายผ้าเอาหน้ารอดมาได้หลายครั้ง จับพลัดจับผลูไปๆ มาๆ แพรวก็เลยกลายเป็นคนบ้าอำนาจไปเลย!!! เธอไม่ฟังการแนะนำตัวใดๆ ทั้งสิ้น แถมยังผายมือไล่พวกผู้ใหญ่คนอื่นๆ ให้กลับไปพักผ่อน สถานการณ์แบบนี้ต้องเตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม อะไรก็เกิดขึ้นได้และห้ามประมาทเป็นอันขาด

.

จะมีก็แต่เจนิสที่ยังพยายามจะตั้งคำถามอยู่?

.

“แล้วเพื่อนหนูล่ะคะพี่? กระเทยเกือบ 5 คนเลยนะที่โดนจับตัวไปเมื่อกี้ พี่จะไม่ทำอะไรเลยหรอ? ถ้าพี่ไม่ว่าหนูขอพักสักแป๊บแล้วก็ขอเสบียงอาหารอีกนิดหน่อย พรุ่งนี้เช้าเราจะออกตามกันเอง หนูไม่อยากทิ้งพวกเขาค่ะพี่”

.

ถึงตรงนี้เหล่าสมาชิกแคลนรุ่นใหญ่กลับเริ่มยิ้นเฝื่อนออกมา มันเหมือนกับตลกร้ายที่ไม่รู้ว่าจะขำหรือจะร้องไห้ดี กับความใสซื่อบริสุทธิ์ของพวกเด็กๆ พวกเขาทยอยเดินกลับเข้าซอกตึกของใครของมัน บางคนก็ถึงกับส่ายหัวปลดปลงเป็นนัยน์ว่าเลิกหวังลมๆ แล้งๆ เถอะพวกเด็กๆ!

.

"ฟิ้ว~~~! "

.

"แกร๊กๆ! , ก๊อกแก๊งๆ! "

.

แพรวปากระป๋องก๊าซเข้าไปกลางวงเจนิสและผองเพื่อน มันหล่นกระทบพื้นกระเด้งกระดอนอยู่สองสามที ก่อนที่ตัวฝาห่วงจะเปิดออก และส่งก๊าซสีแดงกลิ่นคาวเลือดของบริษัท AP พุ่งฟูออกมาคละคลุ้ง! เยาวชนหญิงต่างก็ทำหน้าฟินกันเป็นแถบ มันเป็นความสบายที่ห่างหายมานาน มันผ่อนคลายจนอยากจะหลับฝันและเคลิบเคลิ้มปล่อยว่างจากภาระที่แบกอยู่...

.

"นี่เป็นไอเทมสำคัญของฉัน แต่ฉันยกให้พวกเธอกระป๋องหนึ่ง อย่างน้อยก็จะได้ป้องกันการติดเชื้อเอาไว้"

หัวหน้าแคลนพูดพลางเอามือล้วงกระเป๋า เธอยังคงขยิบตาบอกให้พวกผู้ใหญ่กลับไปพักผ่อนในที่ของตน ส่วนทางนี้เธอจะเป็นคนอธิบายต่อเอง

.

"ชิ! , ไม่เห็นจะน่ายินดีตรงไหนเลยพี่ พวกเราเองก็ไม่ได้ติดเชื้อซะหน่อย "

เจนิสยังคงเถียง เธอน่าจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่ไม่สนก๊าซมหัศจรรย์นี่เลย มิหนำซ้ำยังลุกขึ้นยืนเขย่งเท้าให้ตัวเองอยู่สูงกว่าระดับก๊าซที่ค่อยๆ ลดต่ำลงและเจือจางลงเรื่อยๆ ตามวาระ

.

"หนูยังคงยึดมั่นเจตนารมณ์เดิม พวกเราจะไปจากที่นี่ตอนเช้าเพื่อช่วยเพื่อนสาวประเภทสองของเราค่ะพี่! "

.

"อืม...."

"เฮ้อ..! "

"แม่หนูน้อยเธอนี่ช่างเข้าใจยาก... สิ่งที่ฉันจะสื่อก็คือ มันเปล่าประโยชน์หากพวกเธอคิดจะบุกเข้าไป! ก๊าซที่เธอสูดดมอยู่นี้ทำมาจากเลือดของพวกกระเทยที่โดนจับ มันมีสรรพคุณในการป้องกันเชื้อและทุเลาอาการของคนที่ติดโควิดได้ แต่เป็นยาเสริมไม่ใช่ยารักษา! ซึ่งพอเทียบเวลาที่นับจากตอนที่หน่วยแพทย์บุกเข้ามาแล้วล่ะก็.. ป่านนี้เพื่อนของเธอก็คงไม่รอด! ฉันคงต้องบอกว่าเสียใจ แต่เธอทำใจซะเถอะ! "

แพรวร่ายยาวให้เห็นภาพ เธอรู้ว่ามันค่อนข้างแรงแต่ก็จำเป็นที่จะต้องพูดตรงๆ

.

"ไม่จริงค่ะ! , หนูไม่เชื่อหรอก! , พี่มีหลักฐานอะไร??? แค่คำพูดจะใช้อ้างอิงไม่ได้หรอกนะคะ ยังไงหนูก็จะไป! "

.

.

ย่างสามขุมเดินอาดๆ เข้าไปหาเธอตรงหน้า เหล่าเพื่อนสาวที่นั่งสูดก๊าซอยู่ต่างถอยกรูออกห่างและหลีกทางให้ วินาทีนั้นท่าทางแพรวน่ากลัวจนเหมือนสัตว์ป่า แววตาสั่นพร่าเจิ่งนองน้ำ แต่น้ำเสียงกับการเค้นคำในลำคอนี่สิ! ที่ชวนให้เหล่าเด็กสาวใกล้จะคล้อยตามโดยสมัครใจ!

.

แพรวขยุ้มคอเสื้อของเจนิสขึ้นมา พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะพูดขึ้น

.

"ฟังนะนังหนูฉันน่ะเคยบุกเข้าไปที่นั่นมาแล้วววว! ฉันเห็นกับตาตัวเองว่าพวก AP มันทำอะไร! มันจับเพื่อนฉันไปทรมาน.. มันรีดเลือดเพื่อนฉันจนตายไปต่อหน้าต่อตา.. บางคนก็เป็นบ้า.. บางคนก็โดนขังไว้จนกลายเป็นคนวิกลจริต! กระบวนการมันเกิดขึ้นเร็วมาก!!! แค่ 10 นาที ไม่สิ! แค่ 5 นาทีด้วยซ้ำ!!! AP ได้ก๊าซไปเป็นตัน แลกกับเพื่อนของฉันที่สิ้นใจตายแบบไม่มีวันย้อนกลับ"

"มันสายไปแล้วล่ะ.. เธอช่วยเขาไม่ทันหรอกนังหนูเอ๊ย!!! "

.

ปล่อยมือออกจากคอเสื้อ การขย่มเขย่ายุติลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เจิ่งนองแก้ม แค่นี้เด็กทุกคนก็รู้แล้วว่าแพรวพูดเรื่องจริง มันคือแววตาของคนสูญเสีย ที่มีทั้งความเศร้า , ความหดหู่ , และความน่าสงสารปะปนกันระส่ำใจ

.

ทว่าเจนิสก็ยังดื้อดึงอยู่ เธอยังคงเถียงคอเป็นเอ็นตามประสาวัยรุ่นหัวรั้นที่คิดว่าตัวเองเจ๋ง และเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ด้วยฝ่ามือ มีการขึ้นเสียงตวาดใส่กันต่ออีกหลายยก ก่อนที่สุดท้ายแพรวจะฟิวส์ขาดและเผลอลงมือลงไม้กับเจนิสไป!!!

.

"เพลี๊ยะ!!!! "

.

หน้าสะบัดด้วยฤทธิ์ทราของฝ่ามือฉาดใหญ่ รอยแดงเป็นปื้นปรากฏขึ้นบนแก้มฝั่งซ้าย! แม้จะไม่แรงเท่าการโดนไม่หน้าสามฟาดกระหม่อม แต่มันก็ยังทั้งอายแล้วก็เจ็บใจอยู่่ดี เพื่อนๆ ต่างตื่นขึ้นจากภวังค์ ก๊าซกระป๋องระเหยหายไปหมดแล้ว ทำให้ทั้งกลุ่มต้องรีบโผตัวลุกขึ้นมาประคองเจนิสเอาไว้

.

"ฉันทำเพราะฉันเป็นห่วงเธอหรอกนะเจนิส! แล้วฉันก็ไม่ขอโทษด้วย! นี่คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว! ห้ามไปที่ตึกของ AP เป็นอันขาด! เพราะฉันไม่อยากเห็นใครต้องเอาชีวิตไปทิ้งเพราะมันอีก..! "

"วานคนอื่นๆ ช่วยหาที่นอนให้เจนิสด้วย! คืนนี้พอแค่นี้ก่อน! พักผ่อนซะแล้วลองคิดตามที่ฉันพูดดู เราเหลือกันอยู่แค่นี้เด็กๆ ถ้าไม่รักกันไว้ใครจะมารักเรา...หวังว่าคงจะเข้าใจนะ! "

.

กลุ่มเด็กหญิงพยักหน้าน้อมรับ พวกเขาจ้องดูร่องรอยฟกช้ำบนแก้มเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย หัวเจนิสแตกหน้าก็บวมเป่ง นี่ขนาดไม่ใช่แม่และพึ่งพบกันครั้งแรกแพรวยังโหดขนาดนี้! เด็กๆ จึงไม่แปลกใจเลยที่ทำไมใครต่อใครถึงยอมฟังคำสั่งจากเธอจัง แพรวเหมือนหญิงแกร่งที่โคตรจะเด็ดเดี่ยว เธอคงผ่านเรื่องราวในชีวิตมามากมาย ภาษากายที่สื่อสารกับโวหารที่อิงเอ่ยจึงมัดใจผู้คนอย่างที่เห็น..

.

"ชิ! ดีแต่พูด AP ไม่ดีอย่างงั้น... ไม่ดีอย่างงี้... แล้วนี่ล่ะคืออะไร? พี่ใช้ก๊าซกระป๋องของ AP ทำไมมิทราบ? ไอเท็มสำคัญงั้นเหรอ? แต่มันทำมาจากเลือดของเพื่อนพี่ไม่ใช่เหรอคะ? มือถือสากปากถือศิลที่สุด , เช๊อะ!!! "

.

เจนิสยังไม่ยอมแพ้ แม้ร่างกายจะยอมนั่งราบลงกับพื้นไปแล้ว แถมยังถูกห้อมล้อมไว้ด้วยกลุ่มเพื่อนทว่าเสียงที่ตะโกนออกไปก็ทำเอาแพรวถึงกับสตันท์ไปเลย กระป๋องก๊าซเปล่ากระทบพื้นดังเก๊งๆ แกร๊งๆ แพรวที่จวนจะเดินกลับที่พักของตัวเองอยู่แล้ว ถึงกับต้องกลับหลังหันมองย้อนกลับมาเลย!