“คืออย่างงี้… พี่จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ เอาแบบรวบรัดเลยล่ะกัน! เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาพี่ต้องบอกมิวท์ตรงๆ ว่า ตัวพี่กับบรรดาคณะแพทย์ในสังกัด AP ได้แอบทำสิ่งนี้มาสักระยะแล้ว! มันคือโปรเจคการติดเครื่องติดตามตัวลงในหน้ากากครอบแก้ว!”

.

“ทุกตู้หยอดเหรียญ ในหน้ากากทุกชิ้นที่วางขายผ่านระบบสาธารณะ จะมีการแอบบันทึกข้อมูลของผู้สวมใส่ไว้ทั้งหมด ลมหายใจของพวกเขา , อัตราการเต้นของหัวใจ , ปริมาณแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด , หรือแม้แต่ภาพที่พวกเขามองเห็นผ่านทางกระจกใสด้านหน้า ทุกอย่างล้วนบอกได้ว่าผู้สวมใส่มีไลฟ์สไตล์อย่างไร เราจะได้แยกกระเทยออกจากคนทั่วไปได้จากสิ่งเหล่านี้…”

.

“บ้าน่าพี่…ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แบบนี้ก็เท่ากับโจรกรรมข้อมูลของลูกค้าน่ะสิ มิวท์ไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย?!”

.

“ไม่แปลกหรอก! เพราะเรื่องนี้เป็นความร่วมมือระหว่างกิจการพยาบาลของครอบครัวพี่ กับคุณพ่อคุณแม่ของมิวท์ที่เป็นประธาน AP คนเก่า! พวกเราทำกันแบบลับๆ มีแค่ทีมงานไม่กี่คนที่รู้ ลำพังกลยุทธ์การขาย "ยาคุม" เพื่อล่อกระเทยออกจากที่ซ่อนน่ะ มันไม่พอสำหรับผลลัพธ์ที่ต้องการหรอก… เราจำเป็นจะต้องมีการใช้มาตรการเชิงรุกที่เข้มข้นขึ้น หน้ากากครอบแก้วจึงเป็นอะไรที่ตอบโจทย์สูงสุด!”

.

“หรือมิวท์ว่าไม่จริง??? พี่ไม่ได้ต้องการจะปกปิดหรอก แต่เพราะพี่ไม่คิดว่าพ่อกับแม่มิวท์จะมาเสียพร้อมกันแบบนี้ นึกได้อีกทีมันก็เกิดเหตุแบบเมื่อกี้ไปแล้ว!”

.

หญิงสาวนิ่งเงียบ แววตาเธอว่างเปล่าราวกับแมวน้อยเอ๋อๆ ที่โง่เกินกว่าจะรู้ทันโลก

.

“งั้นโทรศัพท์เมื่อกี้ก็…?”

.

“ใช่! เราเจอกระเทยคนที่ต้องการแล้ว! แอลกอฮอล์ในลมหายใจเขาบ่งบอกว่าเจ้าตัวมีตัวอย่างเลือดที่เข้ากันได้กับของพี่ เราเลยต้องจับตัวเขามาเข้าสู่กระบวนการกลั่นเลือดเพื่อผลิตวัคซีน เผินๆ อาจจะผลิตได้เป็นล้านๆ โดส ส่งออกไปขายต่างประเทศได้อีกต่างหาก AP น่าจะชอบสิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ…?”

.

“พี่เปรม…!!!”

.

“เพรี๊ยะ!!!”

มิวท์ตวัดแขนตบลงบนแผ่นหลังอันหนากว้าง ตัวเปรมถึงกับสั่นคลอน

.

“ถ้ามิวท์รู้มิวท์จะไม่ให้พี่ทำเลย! เราไม่ได้หิวกระหายเงินขนาดนั้นหรอกพี่! มันไม่ถูกต้อง! ทำแบบนี้ไม่ต่างจากเฟสบุ๊คที่แอบดักฟังโทรศัพท์ลูกค้าเพื่อขายข้อมูลให้แก่บริษัทโฆษณาเลย ผิดจริยธรรมมากๆ ..ไม่เหมาะสมสุดๆ ..”

“แล้วนี่พี่หยุดคนที่เป็นเหยื่อได้ยังไงคะ? กระเทยเดินเร็วจะตายอย่างเก่งหน้ากากครอบแก้วก็น่าจะแค่แสดงพิกัดติดตามตัวของเขาได้เฉยๆ อย่าบอกนะว่าพี่ใช้ความรุนแรงกับเขา!!!??”

.

เปรมยกขาขึ้นมานั่งขัดสมาธิบนโต๊ะ เขาหันมามองหน้ามิวท์แล้วยิ้มมุมปากให้

.

“ผิดแล้ว! ไม่ใกล้เคียงเลยที่รัก! เราทำอย่างเบามือที่สุด หน้ากากครอบแก้วจะทำการล็อคตัวเองทันทีเมื่อตรวจพบสาวประเภทสองที่มีคุณสมบัติตรงตามเกณฑ์กำหนด! พอล็อคเสร็จระบบก็จะทำให้อากาศภายในลดลงอย่างฮวบฮาบ คนสวมจะเริ่มชาบริเวณใบหน้าและท้ายทอย จนสุดท้ายก็สลบเหมือดไปแบบสิ้นไร้ไม้ต่อ…ไม่รุนแรง , ละมุนละม่อม , อ่อนโยนต่อจุดซ่อนเร้น"

"เพราะงั้นเมื่อกี้พี่ถึงต้องรีบไง! คนเราถ้าขาดเลือดไปเลี้ยงสมองเป็นระยะเวลานาน อาจถึงขั้นพิการอัมพาตแดกได้เลยนะ! โปรดเข้าใจพี่ด้วยเถอะ”

.

“…………..”

แล้วก็เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวทำได้เพียงอึ้งและพูดอะไรไม่ออก นี่น่าจะเป็นวิธีการที่เลวร้ายและต่ำทรามที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา มิวท์เริ่มประมวลภาพในหัว จนมองเห็นทุกขเวทนาของเหยื่อกระเทยรายต่างๆ ว่าต้องทุกข์ทรมานขนาดไหน พวกเขาช่างน่าสงสารนัก บางคนอาจถูกรีดเลือดจนตาย แลกกับชีวิตคนอีกมากมายที่จะได้รับวัคซีนหรือยาต้านเชื้อที่มีเปรมเป็นผู้ฉีดพ่น

.

“ (ไม่ค่ะพี่ มิวท์ว่าแบบนี้มันไม่ดีเลย) ”

เต็มที่ก็ได้แค่คิด

.

กระทั่งเวลาผ่านไปนานค่อนนาที เปรมจึงตัดสินใจกระโดดลงมาจากโต๊ะ เขากวักมือเรียกมิวท์และถามเธอว่าจะไปด้วยกันไหม มีฮอโดยสารจอดเตรียมอยู่บนดาดฟ้าแล้ว เขาไม่อยากให้ด็อกเตอร์ที่อยู่โรงพยาบาลต้องรอนานเกินไป เวลาเริ่มไม่คอยท่า เกิดกระเทยต้นแบบมีอันเป็นไปขึ้นมา ทุกสิ่งที่ทำมาก็อาจจะสูญสลายหายไปหมด

.

“มิวท์ไม่ไปหรอกค่ะ… พี่ไปเถอะ… พี่จะตัดสินใจทำอะไรก็ทำเลยมิวท์ไว้ใจพี่เสมอ…พี่เปรม”

.

“อืม…ขอบใจนะ แล้วเจอกัน… เสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวพี่โทรหา”

รอยยิ้มกว้างกลับคืนสู่บนใบหน้าอีกหน เปรมไม่ปฏิเสธคำให้อนุญาตดังกล่าวเลย เขาแทบจะวิ่งพรวดออกไปจากห้องส่งตอนนี้เลยด้วยซ้ำ ทิ้งไว้แต่เพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่จอมจมอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความทุกข์

.

มิวท์กระเถิบร่างบางลงจากโต๊ะตามลงมา แผ่นหลังของเปรมหายวับไปต่อหน้า ประตูแง้มปิดลง และเธอเลือกที่จะเดินสวนทางไปที่หน้าต่าง เพื่อทอดสายตาอันเศร้าสร้อยออกไปภายนอก มองดูท้องฟ้าที่ทึมเทากับตึกสูงสลักเสลาเหงาหงอยไร้ซึ่งผู้คนอาศัย มันเหงาอย่างบอกไม่ถูก และตอนนั้นเองที่จู่ๆ เธอก็รู้สึกนึกถึงเพื่อนสนิททั้งสองคนขึ้นมา

.

“เฮ้อ! …แพรวกับพีจะเป็นยังไงบ้างนะ… เป็นอาทิตย์แล้วมั้งที่เราติดต่อสองคนนั้นไม่ได้เลย”

.

สายตาเรียวแบบลูกคุณหนูก้มลงมองสมาร์ทโฟน มิวท์พยายามจะส่งข้อความหาแพรวแทนการโทรที่ไม่มีการตอบรับใดๆ เลยในระยะหลัง

.

/แกเป็นไงบ้างอ่ะแพรว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นอย่างงี้เลยเพื่อน พี่เปรมบอกกับฉันว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับแก ที่เขาทำเป็นสนิทสนมด้วย ก็เพื่อต้องการจะหาทางเข้าหาฉันที่เป็นเพื่อนรักของแกก็เท่านั้น/

.

พิมพ์ได้บรรดทัดเดียวก็ลบออกด้วยความรวดเร็ว นี่แหละคือจุดอ่อนของมิวท์ เธอเป็นคนอ่อนโยนที่เผลอแรดไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว สาเหตุที่ติดต่อกับพีและแพรวไม่ได้ หลักๆ ก็มาจากตัวเธอเองนั่นแหละที่ไม่กล้าจะสู้หน้าเพื่อน ลองได้ลักลอบหลับนอนกับของรักของเพื่อนไปแล้ว จะไปตีหน้าบ่องแบ๊วทำสดใสร่าเริงอยู่มันก็กะไรอยู่

.

แต่ครานั้นความเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนก็มีอยู่เต็มเปี่ยม ขนาดครอบครัวรวยล้นฟ้าพ่อแม่เธอยังไม่รอด ลูกสาวคนเดียวก็ยังติดโควิดหวิดจะมีอันเป็นไป แล้วประสาอะไรกับพีและแพรว สองคนโคตรธรรมดาที่ไม่มีอภิสิทธิ์ใดๆ คุ้มครองปกป้อง

.

/แพรวฉันคิดถึงแกนะ…/

.

อันนี้พิมพ์จริงและส่งจริง มิหนำซ้ำยังส่งข้อความแบบเดียวกันไปที่เครื่องของพีด้วย โดยหารู้ไม่ว่าชะตากรรมของเพื่อนคนนี้กำลังเหยียบขาข้างหนึ่งเข้าสู่ประตูนรก

.

/พีแกอยู่ไหน ฉันคิดถึง…/

.

โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมว่ามันจะมีประโยชน์อะไรไหม ในเมื่อใครต่อใครก็ต่างตราหน้าว่ามิวท์เป็นคนแย่งแฟนเพื่อน แพรวนี่เกลียดมิวท์อย่างกับอะไรดี ถ้าไม่ติดว่าต้องดูแลพีหน้าที่หลักของเธอก็คือการออกล่าตัวมิวท์แล้วก็ตบหัวทิ่มมันสักฉาดสองฉาด

.

ทางออกเดียวของมิวท์ภายใต้สถานการณ์นี้จึงมีแค่การหาทางหยุดเปรมไว้ให้ได้! เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อห้ามเขาไม่ให้ไปรีดเลือดจากพีไปใช้ทำวัคซีน แต่จะทำยังไงล่ะ! ในเมื่อฝ่ายชายได้บินฮอไปที่โรงพยาบาลแล้วเป็นที่เรียบร้อย มิวท์ก็ยังเป็นมิวท์ เธอยังคงไม่รู้แดดรู้ฝน และยังคงวุ่นอยู่กับการหาทางติดต่อเพื่อนอยู่เช่นเดิม

.

“เฮ้อ…อ่านแต่ไม่ตอบอีกแล้วอ่ะ…เซ็งจัง!”

“บางทีพวกแกก็ควรจะให้โอกาสฉันได้พูดบ้างนะ ไม่ใช่หลบหน้าหลบตากันแบบนี้ มาอยู่กับฉันก่อนก็ได้ถ้าไม่มีที่พัก อาหารการกินก็พร้อมไม่ต้องลำบากหลบๆ ซ่อนๆ เลย”

“ฉันก็แค่อยากจะพูดสิ่งที่เกิดขึ้นให้แกทั้งสองคนฟังก็เท่านั้นเอง… โถ่เอ๊ย!”

“ฉันไม่เหลือใครแล้วนะเว่ย! พ่อแม่ก็ตายหมดแล้ว… ฉันยังอยากจะมีพวกแกอยู่นะ”

.

ได้แต่รำพึงรำพันใส่กระจกใสของหน้าต่างตึก ท่ามกลางเมืองใหญ่ที่จวนเจียนจะกลายเป็นเมืองร้าง มิวท์ที่ติดเชื้อแม้จะไม่ตายแต่ก็เหงายิ่งกว่าใครในโลก

.

/พี , แพรว พวกแกอยู่ไหนกัน? ฉันอยากเจอ ให้ฉันเข้าไปหาได้ไหม??? /

.

กดพิมพ์ข้อความนี้ใส่แอปแชทในโทรศัพท์ จ่อนิ้วเตรียมจะกดส่งอยู่แล้ว และมิวท์กำลังชั่งใจ