ลองสักครั้งมั้ยสาวน้อย

หลังจากที่ฟ้าถูกกายไล่ล่าจนแทบหมดแรง เธอพยายามหาที่หลบซ่อนในหุบเขาประหลาดนั้น แต่ไม่ว่าเธอจะหนีไปทางไหน ดูเหมือนว่ากายจะตามติดเธอทุกฝีก้าว ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์สีม่วงเป็นแสงสว่าง เธอรู้สึกเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างในหุบเขานี้กำลังเฝ้าดูเธออยู่

ฟ้าสูดหายใจลึกๆ พยายามทำใจเย็น เธอรู้ว่าต้องหาวิธีเจรจากับกายอย่างชาญฉลาด เพราะการวิ่งหนีคงไม่ได้ผลอีกต่อไป 

“โอเค ฟ้า คิดสิ ต้องทำยังไงถึงจะหลุดจากไอ้ผีบ้านั่นได้” ฟ้าพึมพำกับตัวเอง เธอนั่งอยู่หลังหินก้อนใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นโดนัทครึ่งก้อน พยายามคิดแผนหลอกกายเพื่อให้เขาปล่อยเธอไป

ทันใดนั้น กายก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขานั่งอยู่บนก้อนโดนัทที่ฟ้ากำลังหลบอยู่ ด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนกับว่าการไล่ตามฟ้าเป็นเพียงการเดินเล่นในสวนสาธารณะ

“คิดถึงฉันเหรอจ๊ะ?” กายยิ้มกว้าง “ไม่ต้องแอบคิดถึงฉันแบบนี้ก็ได้นะ ฉันรู้ว่าเธอสนใจฉัน”

“เฮอะ! ใครจะไปคิดถึงนายกัน!” ฟ้าตะโกนกลับไปด้วยความโมโห แต่เธอพยายามไม่แสดงความกลัวออกมา

กายหัวเราะเบาๆ “ก็เธอวิ่งหนีฉันไปเรื่อยๆ ฉันก็ต้องตามหาเธอไง ไม่อย่างนั้นฉันจะสนุกยังไงล่ะ”

“นายมันโรคจิต!” ฟ้าโพล่งออกมา “นายทำแบบนี้กับคนอื่นด้วยเหรอ?”

“โอ้โห ฉันรู้สึกว่าคำถามนี้มันช่างดีจริงๆ นะ” กายตอบกลับด้วยเสียงล้อเลียน “แต่บอกเลยว่าเธอเป็นคนแรกที่ฉันถูกใจขนาดนี้”

“โฮ้ะ...แล้วไงล่ะ ฉันควรรู้สึกดีใจหรือเปล่า?” ฟ้าถามกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ก็คงใช่ล่ะมั้ง ถ้าเธอไม่อยากรู้สึกแย่” กายตอบพร้อมกับลอยลงมายืนข้างๆ ฟ้า “เอาล่ะ ที่นี้เรามาคุยกันดีๆ ดีกว่า เธออยากรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงชอบไล่ตามเธอ?”

ฟ้าเลิกคิ้วขึ้น “ฉันไม่สนหรอก แต่ถ้านายอยากพูดก็ลองพูดมาเถอะ” 

กายยิ้มกว้าง “เพราะเธอน่าสนใจยังไงล่ะ เธอเป็นผู้เล่นที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเจอ”

"ผู้เล่นอะไรของมันวะ?"

ฟ้าอึ้งไปเล็กน้อย แต่พยายามไม่แสดงออก “หึ...นายมันแค่ผีหื่น คิดจะมาหลอกฉันเหรอ?”

กายหัวเราะเสียงดัง “หื่น? นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันถูกเรียกแบบนั้นนะเนี่ย แต่ฉันชอบนะ ฟังดูท้าทายดี”

ฟ้ารู้สึกว่ากายไม่ใช่ผีธรรมดา เขาดูเจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความลึกลับ เธอรู้ว่าถ้าปล่อยให้เขาไล่ตามเธอต่อไป เธออาจตกหลุมพรางของเขาโดยไม่รู้ตัว

“พอได้แล้ว! นายต้องการอะไรจากฉันจริงๆ?” ฟ้าถามเสียงแข็ง เธอรู้สึกว่าการเจรจากับกายตรงๆ อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้

กายหยุดหัวเราะแล้วมองฟ้าด้วยสายตาจริงจัง “ก็แค่...อยากให้เธอรักฉันแค่นั้นเอง”

“อะไรนะ? นายคิดว่าฉันจะรักนายได้ยังไง เราเพิ่งเจอกันไม่กี่นาทีเองนะ!” ฟ้าตะโกนออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“เวลาไม่สำคัญหรอก” กายพูดพลางขยับเข้าใกล้ฟ้า “ความรู้สึกมันเกิดขึ้นได้ทันที เมื่อใจของเราตรงกัน”

ฟ้าแทบอยากจะหัวเราะออกมา “นายพูดเหมือนในละครน้ำเน่าเลยรู้ตัวไหม?”

“อาจจะใช่ แต่สำหรับฉัน...มันคือความจริง” กายพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มนุ่มนวลขึ้น “ฉันรู้ว่าเธอเองก็รู้สึกเหมือนกัน ลึกๆ แล้ว เธอก็อยากจะรู้จักฉันมากขึ้น”

ฟ้าสบตากับกาย เธอรู้สึกถึงบางอย่างในตัวเขาที่ทำให้เธอสงสัย แต่เธอก็รู้ว่านี่อาจเป็นกับดักอีกอันหนึ่ง “งั้นเรามาลองดูสิ ถ้านายอยากให้ฉันรักนาย นายต้องพิสูจน์ให้เห็นว่านายไม่ใช่แค่ผีหื่นที่คอยหลอกหลอนฉัน!”

กายยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “ได้เลย ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็น แต่ขอแค่เธอเปิดใจรับฉันสักนิด”

ฟ้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าร่วมเกมที่เธอไม่เข้าใจ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอพยักหน้าเบาๆ “ตกลง แต่ถ้านายผิดคำพูด ฉันจะหาทางจัดการนายให้ได้!”

กายหัวเราะอีกครั้ง “ฉันสัญญา ว่าฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง”