ตอนที่ 23 : เงื่อนไขในการเข้าเมือง

นอกจากนี้ยังมีผู้คนจํานวนมากนอกประตูเมืองของเมืองซวนเหอ อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับเมืองชิงอัน ผู้คนนอกประตูเมืองอยู่ในสภาพที่ดีกว่ามาก

ยิ่งกว่านั้นยังมีเพิงสองแห่งอยู่ไม่ไกล คนรับใช้ของครอบครัวใหญ่ในเมืองกําลังแจกโจ๊ก

เพื่อไม่ให้แปลกแยกจากผู้อื่น กู่หยุนตงได้จับจองพื้นที่พักผ่อนให้นางหยางและคนอื่นๆ ไม่ไกล นางหยิบชามสองใบและขอโจ๊กสองชาม  ในเวลาเดียวกันนางถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่

อย่างไรก็ตาม ท่านป้าคนหนึ่งพูดกับนางว่า "มันไม่ง่ายเลยที่เจ้าจะเข้าเมือง ข้าได้ยินมาว่าผู้พิพากษากังวลว่ามีผู้ลี้ภัยจํานวนมากเกินไปที่เข้ามาในเมือง และจะทําให้เกิดความโกลาหล ดังนั้นจึงมีเงื่อนไขบางอย่างเพื่อเข้าเมือง"

"เงื่อนไขอะไร"

เด็กหญิงอายุประมาณนางดูถูกและหัวเราะเยาะ "มันไร้ประโยชน์แม้ว่าข้าจะพูดถึงมัน เจ้าจะไม่สามารถปฏิบัติตามเงื่อนไขได้อย่างแน่นอน"

กู่หยุนตงไม่สนใจนางและถามท่านป้าว่า "อย่างไรหรือ"

"พวกเขาบอกว่าไม่เพียงแต่ต้องมีทะเบียนบ้านเพื่อเข้าเมืองเท่านั้น  แต่ทุกคนต้องจ่ายเงินห้าตำลึงด้วย"

"ห้าตำลึง?" มารดามันเถอะ นี่ไม่ใช่การปล้นตอนกลางวันแสกๆ หรือ

ถ้าคนหนึ่งจ่ายห้าตำลึง สี่คนไม่ต้องจ่ายยี่สิบตำลึงเหรอ?

พวกเขามีหนังสือรับรองทะเบียนบ้าน กู่ต้าเจียงบิดาของนางได้ขอให้พวกเขานํามันมาด้วย

หญิงสาวข้างๆ นางเห็นสีหน้าประหลาดใจของนางและหัวเราะทันที "ข้าบอกเจ้าแล้วว่ามันไม่มีประโยชน์ ทําไมเจ้าถึงยังถามอยู่? จากสภาพของเจ้าแล้ว เจ้าไม่ดีไปกว่าข้าด้วยซ้ำ มันดีพอแล้วถ้าเจ้ามีเหรียญทองแดงห้าเหรียญ เจ้าควรหาที่ข้างนอกอย่างเชื่อฟังและรอให้คนใจดีให้อาหารเจ้าดีกว่า"

จู่ๆ กู่หยุนตงก็หันหน้าไปมองนาง "เจ้าเป็นอะไร ไม่มีใครสนใจเจ้า แต่เจ้ายังคงพยายามทําให้ตัวตนของเจ้าเป็นที่รู้จัก ข้ารู้จักเจ้าหรือไม่? เราสนิทกันเหรอ"

"เจ้า..."

กู่หยุนตงหันกลับมาและจากไป ผู้หญิงคนนั้นโกรธมาก "ทําไมเจ้าถึงหยิ่งผยองขนาดนี้? เจ้ารอก่อนเถอะ หากเจ้าไม่สามารถเข้าเมืองได้ อย่างไรเจ้ายังต้องค้างคืนที่นี่"

กู่หยุนตงได้เดินไปหานางหยางและอีกสองคนแล้ว นางยื่นโจ๊กในมือของนาง "ดื่มนี่ก่อน เราจะเข้าเมืองทีหลัง"

ทั้งสี่คนกินโจ๊กสองชามเสร็จอย่างเชื่อฟัง การแจกจ่ายโจ๊กได้เสร็จเรียบร้อยและพวกเขาได้เข้าเมืองไปแล้ว

หลังจากที่นอกประตูเมืองเงียบลงเล็กน้อย นางลุกขึ้นและดึงรถเข็นเพื่อพาทั้งสามคนไปที่ประตูเมือง

มีทหารจํานวนมากเฝ้าประตูเมือง พวกเขากลัวว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ คนเหล่านี้ล้วนมีสีหน้าเย็นชาและถือดาบในมือแน่น

เมื่อกี้กู่หยุนตงได้สังเกตและตระหนักว่าทหารหนุ่มทางซ้ายมีทัศนคติที่ดีมาก เมื่อครอบครัวที่แจกโจ๊กเสร็จแล้วเข้ามาในเมือง เขาก็เอื้อมมือไปช่วยพวกเขา

นางเดินเข้าไปหาเขาและยื่นทะเบียนบ้านในมือ

ความโกลาหลที่อยู่ข้างนางดึงดูดผู้ลี้ภัยคนอื่นๆ ที่ยังอยู่ที่ประตูเมืองอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กผู้หญิงที่เยาะเย้ยนาง เมื่อเห็นสิ่งนี้นางก็มองมาที่พวกเขา

ทหารยังมองไปที่กู่หยุนตงด้วยความประหลาดใจ เขาปรับขนาดเสื้อผ้าและการแสดงออกของนาง จากนั้นมองไปที่ทะเบียนบ้านของนาง จากนั้นเขาก็พูดว่า "เจ้ารู้กฎการเข้าเมืองแล้วใช่หรือไม่"

"ห้าตำลึงต่อคนใช่หรือไม่"

ทหารพยักหน้า "พวกเจ้ามีสี่คน ดังนั้นมันรวมเป็นยี่สิบตำลึง"

"ข้ามี" กู่หยุนตงอยากจะขอบคุณเฉียนซานที่เขา “กรุณา” ให้เงินนางยี่สิบตำลึง 

ควบคู่ไปกับเงินห้าตำลึงที่นางปล้นไปก่อนหน้านี้ นางควรจะอยู่ได้สองสามวันหลังจากเข้าเมือง และรอให้นางหาวิธีหาเงิน

เมื่อเห็นกู่หยุนตงหยิบเงินออกมายี่สิบตำลึง ทหารก็มองนางด้วยความประหลาดใจ

หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังดูไม่เชื่อมากขึ้นไปอีก นางไม่ได้ยากจนเหรอ? ทําไมนางถึงมีเงินมากขนาดนี้?