เมื่อกลับมาที่สำนักงาน ซู่จินก็หยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าของเธอ

เธอเริ่มพิมพ์ข้อความบนโทรศัพท์มือถือขณะยืนอยู่หน้าหน้าต่างบานใหญ่ เธอวางแผนจะถามหยานหลินว่าเขามีเวลากินข้าวหรือยัง

แต่หลังจากลังเลอยู่สักนาที เธอก็เลิกความคิดนี้

การส่งข้อความมันดูเป็นคนขี้ขลาดเกินไปหน่อยหรือเปล่า?

เวลาพักเที่ยงของเธอสั้นมาก เธอไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานเพียงใดจึงจะได้รับคำตอบหลังจากส่งข้อความไปแล้ว

นอกจากนี้ หากบุคลิกของหยานหลินค่อนข้างนิ่งเฉยมากกว่าที่เธอคิดและหากเขาเพิกเฉยต่อข้อความ เธอจะแค่นั่งรออยู่อย่างนั้นเหรอ?

เธอใส่เบอร์โทรศัพท์มือถือแล้วโทรออก

“กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง…”

“สวัสดีครับ”

เสียงทุ้มลึกของชายคนนั้นดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ ทำให้จู่ๆ หูของซู่จินจั๊กจี้

“สวัสดีค่ะ คุณหยาน ฉันชื่อซู่จิน คนที่คุณรับขึ้นรถเมื่อคืนนี้ คุณจำได้ไหม?”

อีกฝ่ายเงียบไปสองวินาที จากนั้น ชายคนนั้นก็ดูเหมือนจะหัวเราะในลำคอ “อ๋อ คุณนั่นเอง”

“ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ถนนตงซิน และอยากจะเลี้ยงอาหารคุณ คุณอยากมาไหมค่ะ?”

จริงๆ แล้วซู่จินก็ได้ใช้เทคนิคการสื่อสารเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เธอไม่พูดอะไรสุภาพๆ เช่นคำขอบคุณ และไม่ได้ถามว่าจะซื้ออาหารให้เขากินได้หรือไม่

นี่เป็นเทคนิคการสื่อสารที่เธอใช้เมื่อพูดคุยกับคนแปลกหน้า เมื่ออีกฝ่ายรับทางเลือกแบบเฉยเมยและพวกเขาได้ยินว่ามีทางเลือกอื่นสำหรับคำพูดที่พูดออกไป อีกฝ่ายก็อาจต้องการปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ

ซู่จินจึงลดความต้านทานตามสัญชาตญาณของอีกฝ่ายลงอย่างชาญฉลาดเมื่อต้องเผชิญกับการตัดสินใจ ด้วยวิธีนี้ เธอไม่เพียงแต่จะบรรลุเป้าหมายเท่านั้น แต่ยังลดระยะห่างระหว่างพวกเขาลงได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย

แน่นอน ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอคาดหวัง

“โอเค ผมอยู่ใกล้ๆ เหมือนกัน คุณอยากกินอะไร?” ชายคนนั้นถาม

ซู่จินยิ้มทันที แต่เธอยังคงพยายามที่จะทำให้เสียงของเธอสงบ

“ร้านอาหารญี่ปุ่นเป็นไงค่ะ? ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว”

อีกฝ่ายก็ส่งเสียงในลำคอเห็นด้วยและน้ำเสียงก็ราบรื่นเช่นกัน “โอเค แล้วเจอกันครับ”

“แล้วเจอกันค่ะ”

หลังจากวางสายแล้ว ซู่จินก็กำมือแน่นทันที

“เย้!”

ถ้าเธอไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง เธอคงกระทืบเท้าอย่างบ้าคลั่งแน่

ในที่สุด เธอก็ตื่นเต้นมาก ทันทีที่เธอหันกลับมา เซี๊ยะถงก็ดันประตูเปิดออกพอดี

“เอ่อ จินเจี่ย ฉันเคาะประตูแล้ว” เซี๊ยะถงระมัดระวังมาก

ซู่จินจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อยแล้วพูดว่า “คุณจองโต๊ะไว้แล้วใช่ไหม?”

“นี่มัน ยู้ววฮู้วว จินเจี่ย ขอฉันดูหน่อย…”

“ไม่”

เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของเซ๊ยะถง ซู่จินก็อดไม่ได้ที่จะปลอบใจเซี๊ยะถงด้วยประโยคหนึ่ง “ฉันจะให้คุณดูทีหลัง มีอะไรให้รีบร้อน?”

แม้ว่าขณะนี้ซู่จินจะอยู่ในช่วงที่น่าตื่นเต้นที่สุดของการแอบมีความรัก แต่เธอก็ยังไม่เสียสติ

เธอไม่อยากให้คนรู้เรื่องความสัมพันธ์นี้มากไป จนกว่าเธอจะแน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม ตัวตนของเธอค่อนข้างพิเศษ เธอยังคงไม่ชัดเจนเกี่ยวกับตัวตนของหยานหลิน แต่มันต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ฉะนั้น หากบุคคลที่มีเจตนาแอบแฝงรู้เรื่องนี้ ย่อมจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายและก่อให้เกิดปัญหาเพิ่มมากขึ้นอย่างแน่นอน

ถ้าหากเธอสามารถหลีกเลี่ยงมันได้ เธอก็จะทำเท่าที่ทำได้

ร้านอาหารญี่ปุ่นนั้นอยู่ใกล้กับฉีหยู คอร์ปอเรชั่นมาก ดังนั้นซู่จินจึงไม่ได้ขับรถไป

เธอเดินไปที่นั่นคนเดียวและไม่คาดคิดว่าเมื่อไปถึงประตู หยานหลินก็มาถึงจากฝั่งตรงข้ามพอดี

ทั้งสองต่างอดหัวเราะไม่ได้

วันนี้หยานหลินไม่ได้ใส่สูท และผมของเขาไม่ได้เซ็ททรงเหมือนสองครั้งที่จู่ๆ ก็เจอเขา

เสื้อเชิ้ตสีขาวทรงเรียบง่ายจับคู่กับกางเกงยีนส์สีอ่อนทำให้เขาดูเป็นกันเองและดูเด็กลงนิดหน่อย

ชายคนนี้มีรูปร่างสูง หลังตรง และมีอุปนิสัยสุภาพอ่อนโยน แต่เขาก็ยังคงสะดุดตาเมื่อเขาเดินไปตามถนน

“วันนี้คุณทำงานไหมค่ะ?” ซู่จินถามเบาๆ

“วันนี้ผมหยุดครับ”

จากนั้น หยานหลินก็ผลักประตูกระจกให้เปิดออกและให้เธอเดินเข้าไปก่อน

พวกเขาเดินเข้าไปโดยมีคนคนหนึ่งอยู่ข้างหน้าและอีกคนอยู่ข้างหลัง ซู่จินก็แจ้งพนักงานเสิร์ฟเกี่ยวกับการสำรองที่นั่ง และพนักงานเสิร์ฟก็พาพวกเขาไปที่ชั้นสอง

ชั้นสองเงียบสงบและไม่มีแขกมากนัก

ที่นั่งของพวกเขาอยู่ใกล้หน้าต่างบานใหญ่ ด้วยที่ตั้งของพวกเขา พวกเขาจึงไม่ถูกรบกวนแม้ว่าจะมีแขกมาชั้นสองเพิ่มก็ตาม

ซู่จินรู้สึกพอใจมากกับสถานที่นี้ เธอคิดว่าเซี๊ยะถงรู้จักเลือกสถานที่ได้ดี และเธอต้องชมเซี๊ยะถงเมื่อกลับไป

หลังจากที่พวกเขาสั่งอาหารแล้ว พนักงานเสิร์ฟก็เอาเก็นไมฉะ(2) มาให้

เมื่อซู่จินรินชาลงในถ้วย เธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ทันที อย่างไรก็ตาม ซู่จินกลับไม่สนใจชา เธอเพียงหยิบมันขึ้นมาจิบเท่านั้น และไม่ได้แตะมันอีกเลย

เธอจ้องมองหยานหลินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ เขานั่งเงียบ ๆ ขณะที่ไอสีขาวลอยขึ้นมาล้อมรอบเขา เธอรู้สึกทันทีว่าเธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไร และคงจะดีถ้าได้นั่งด้วยกันแบบนี้

แต่การไม่พูดอะไรเลยมันก็ดูเหมือนไม่ดีเท่าไหร่

ในช่วงเวลาถัดมา หยานหลินก็พูดขึ้น

“รถของคุณซ่อมเสร็จรึยัง?”

ชั่วขณะหนึ่งซู่จินรู้สึกผิดและรีบหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบปิดบังใบหน้า “อ๋อ ซ่อมเสร็จแล้วค่ะ เมื่อคืนนี้ขอบคุณนะคะ ที่ให้ฉันติดรถมาด้วย”

"ยินดีครับ"

หยานหลินหยุดชะงัก และทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

เขาหลุบตาลงแล้วพูดว่า “บอกตามตรงนะ เมื่อวานนี้ผมคิดว่าคุณจะขอกู้เงินจากผม”

“....คุณหมายถึงอะไร?” ซู่จินไม่เข้าใจ

“เพราะที่งานปาร์ตี้เมื่อวาน ผมได้ยินคุณกับผู้ชายที่นั่งข้างๆ คุณพูดว่าผมเป็นไข่แตงดิบ”

“พรืดด!”

****

เก็นไมฉะ(2) คือ ชาข้าวคั่ว