หูชื่อเหวินลูบไล้ผ้าพันคอในมือของตนเอง

เป็นเวลากว่า 20 ปีแล้วที่เธอไม่ได้เห็นของที่แม่ถักเองกับมือทำให้เกิดความลังเลเหลือเกินว่าควรจะมอบให้ผู้ชายคนนั้นดีหรือไม่

แต่เพื่อให้แม่ได้อยู่กับคนที่แม่ชอบ ไม่มีอะไรที่เธอจะทำให้ไม่ได้

เธอหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง เขียนจดหมายเลียนแบบลายมือของแม่ตัวเองเป็นใจความสั้นๆ

ลายมือของแม่สวยมากแต่หูชื่อเหวินชอบเลียนแบบลายมือแม่มาตั้งแต่เด็ก ไม่กี่วันก่อนเธอยังเห็นบัญชีแยกประเภทเล่มเล็กๆ ของแม่ ลายมือไม่ได้ต่างจากชาติที่แล้วมากนัก

หูชื่อเหวินเอาผ้าพันคอมาห่อจดหมายเอาไว้ จากนั้นก็หาถุงมาใส่ไว้ด้วยกัน

เธอแอบออกจากสำนักงาน มีพนักงานคนอื่นทำงานอยู่ด้วย จึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

เธอสังเกตว่าทุกวันเวลาสิบโมงเช้าถึงสี่โมงเย็นหยิ่นเหวินกั๋วจะออกไปเดินตรวจตรา ไม่ได้อยู่ในสำนักงานและเขาจะมักไม่ล็อกประตู

เมื่อมาถึงประตูสำนักงานของ หูชื่อเหวินเคาะประตูก่อนไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน เธอจึงผลักประตูเข้าไปเบาๆ ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อกจริงๆ ธรรมเนียมในยุคนี้ค่อนข้างเป็นกันเองไม่ค่อยจะมีของหาย

เธอเดินไปที่โต๊ะทำงาน วางถุงใส่ผ้าพันคอลง จากนั้นก็เปิดประตูออกไปและปิดประตูเบาๆ พยายามทำทุกอย่างให้เงียบที่สุด รอบๆ ไม่มีใครอยู่เลย

เมื่อเดินออกมาพ้นระยะแล้วหูชื่อเหวินก็ถอนหายใจโล่งอก หัวใจของเธอเต้นแรงกว่าปกติเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำอะไรแบบนี้

แม่จ๋า! นี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่เพื่อสามีที่ดีของแม่ในอนาคตฉันจะทำงานให้หนักเอง!

เธอไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางลับๆ ล่อๆ เช่นนี้ตกอยู่ในสายตาของผู้ชายคนนั้นแล้ว หยินเหวินกั๋วมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวแล้วครุ่นคิด ทำไมเธอถึงแอบมาที่นี่? ถ้าวันนี้เขาไม่ได้ลืมของไว้ที่สำนักงานก็คงไม่ได้เห็นภาพนี้

หยินเหวินกั๋วเดินเข้าไปด้านในและเห็นของบนโต๊ะ เมื่อเปิดถุงออกจึงพบว่าเป็นผ้าพันคอถักด้วยไหมสีน้ำเงินเข้าอยู่ด้านใน เขาพลิกดูแล้วจึงได้เจอจดหมายที่แนบมา

บนภูเขาสูงมีต้นไม้ใหญ่ กิ่งก้านงามประดับไว้

ฉันได้แต่ชมชอบเธออยู่ในใจ เธอไม่ได้รู้เลย!

ไม่มีชื่อเขียนลงท้ายไว้ แต่กลับมีภาพวาดอยู่ด้านล่าง ต้นไม้ยืนแห้งตาย นกนางแอ่นตัวหนึ่งอยู่ในรัง กำลังร้องเพลงให้พระจันทร์ที่สว่างไสว

ภาพวาดนี้งดงามมาก แต่ผู้หญิงคนนี้พยายามทำอะไร?

ความหมายของภาพวาดนี้คือหมิงเหยี่ยน (นกนางแอ่น) และผ้าพันคอนี้เป็นสัญลักษณ์แทนความในใจ

จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อจางหมิงเยี่ยนตกใจกลัวทุกครั้งเห็นเขา?

“หัวหน้า! หัวหน้าครับ! แย่แล้ว! มีวัวตัวหนึ่งกำลังคลั่งอาละวาดอยู่ ตอนนี้มีคนหลายคนได้รับบาดเจ็บแล้ว!" ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างตะโกนเสียงดังอย่างตื่นตระหนก

หยินเหวินกั๋วขมวดคิ้ว

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ วัวก็หลุดออกจากเชือกวิ่งเตลิดไปทั่ว”

ขณะที่หยินเหวินกั๋วกำลังจะออกไป เขาก็นึกถึงจดหมายได้ จึงได้พับมันใส่กระเป๋ากางเกงไว้

คงจะไม่ดีนักหากมีคนเห็นจดหมายฉบับนี้ โดยเฉพาะจางหมิงเยี่ยน อาจจะมีข่าวลือแพร่ไปว่าเธอเขียนบทกวีเพื่อสารภาพรักกับเขา

เมื่อชายหนุ่มไปถึงพบว่าทุกอย่างวุ่นวายยุ่งเหยิงไปหมด เหล่ายุวชนทั้งชายและหญิงกำลังถูกวัวกระทิงไล่ขวิด พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเหล่ายุวชนหญิงและเสียงคำรามของยุวชนชาย

หูชื่อเหวินมองหาจางหมิงเยี่ยน เห็นเธอกำลังวิ่งวุ่นอยู่กับยุวชนอีกสองสามคนเพื่อหลบจากการถูกวัวขวิด เธอรีบวิ่งไปจับจางหมิงเยี่ยนหลบไปอีกด้าน

“พี่เยี่ยน รีบวิ่งไปตรงนั้นกันเถอะ!” เด็กสาวทั้งสองคนวิ่งเร็วมาก จนฝูงชนที่กำลังแตกฮือสังเกตเห็นจึงพากันวิ่งตามหลังพวกเธอ

สายตาของวัวกระทิงถูกดึงดูดโดยฝูงชนที่วิ่งหนีทันที มันวิ่งไล่ตามอย่างรวดเร็ว

จางหมิงเยี่ยนสะดุดเท้าข้างหนึ่งของตัวเองทำให้ล้มลง หูชื่อเหวินรีบเข้าไปพยุงเธอเอาไว้

ในตอนนั้นเองเจ้าวัวที่กำลังเป็นบ้า ก็พุ่งเข้ามาหาเธอ หญิงสาวไม่ทันได้คิดอะไรด้วยซ้ำ เธอล้มลงนอนปกป้องร่างของจางหมิงเยี่ยนเอาไว้ เสียงคนกรีดร้องดังขึ้น ทุกคนในที่นั้นพากันคิดว่า สาวงามผู้นี้คงจะโดนเจ้าวัวบ้าขวิดเข้าให้เป็นแน่

หูชื่อเหวินใจกระตุกวูบเตรียมพร้อมที่จะโดนวัวขวิดอย่างเต็มที่ แต่ความเจ็บปวดที่คาดเอาไว้กลับไม่เกิดขึ้น

เธอหันหลังกลับ เห็นชายร่างสูงกำลังประจันหน้ากับวัว สองมืออันทรงพลังจับเขาทั้งสองข้างของมันกดเอาไว้ หูชื่อเหวินรีบลุกจากจางหมิงเยี่ยนและพยุงเธอหลบด้านข้างทันที

“มาช่วยกันหน่อย! ใช้เชือกมัดวัวเอาไว้แล้วดึง!" เธอตะโกนเรียกบรรดายุวชนชายที่ยังอยู่ในสภาวะหวาดกลัว

มีเพียงเหล่ายุวชนชายไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้สติ พวกเขาคว้าเชือกคล้องขาวัวแล้วดึงไปในทิศทางตรงกันข้ามกับมัน

ขณะนั้นเองหยินเหวินกั๋วย่อตัวลงและใช้แรงกดวัวเอาไว้ด้วยมือและขาทั้งสองข้าง เมื่อเขากดมันลงพื้นได้สำเร็จ พวกผู้ชายจึงได้พากันช่วยเขาอีกแรง

สัตวแพทย์รีบเข้ามาฉีดยากล่อมประสาทให้กับวัว

หยินเหวินกั๋วหอบหายใจอย่างหนักเขาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตัวเอง

เมื่อมองไปที่หูชื่อเหวินและจางหมิงเยี่ยนซึ่งกำลังช่วยพยุงกันอยู่ เขาจึงถามด้วยความกังวลว่า

“เป็นอะไรกันมากไหม?" เขาพูดพร้อมกวาดสายตามองเหล่ายุวชนที่อยู่รอบๆ

“ช่วยกันดูว่าใครได้รับบาดเจ็บบ้าง? เติ้งกวงหรงอยู่ไหน? ให้เขาพาคนเจ็บไปโรงพยาบาลตรวจอาการเดี๋ยวนี้!”

หูชื่อเหวินมองชายตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่ยุ่งเหยิง เหงื่อเม็ดโตไหลหยดลงมาจากหน้าผาก เขาหายใจเข้าออกอย่างเหนื่อยหอบ แต่ไม่ได้ทำให้ดูน่าอายแต่อย่างไร? ทุกคนกลับมองเขาเป็นวีรบุรุษผู้กล้าไปแล้ว!

คงจะเป็นเพราะเธอจ้องเขามากเกินไป เขาจึงได้หันกลับมามองด้วยดวงตาสีดำเข้ม มันไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้แต่มีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ แต่ยากเกินกว่าที่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ

หลังจากสบตากันสักพัก หูชื่อเหวินจึงคิดได้ว่าสมควรจะขอบคุณเขา

“ขอบคุณค่ะหัวหน้า!”

ตอนนี้เข่าของจางหมิงเยี่ยนได้รับบาดเจ็บเธอกำลังเดินกะเผลก

“สหายจางหมิงเยี่ยน ไปโรงพยาบาลกับพวกเขาเถอะ”

จางหมิงเยี่ยนไม่กล้ามองไปที่หยินเหวินกั๋วเธอพึมพำเสียงแผ่ว

“ไม่… ไม่จำเป็นค่ะหัวหน้า ฉะ…ฉันจะกลับไปใส่ยาแดง มันไม่เป็นอะไรมาก…” เมื่อหูชื่อเหวินเห็นแม่ของเธอประหม่าและเต็มไปด้วยความกังวลต่อหน้าคนที่แอบชอบ เธอไม่ค่อยพอใจนัก

“ได้ค่ะหัวหน้า ฉันจะพาเธอไปเอง”

หยินเหวินกั๋วชำเลืองมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด เขาไม่ได้พูดว่าอะไร

เมื่อถึงตอนที่จะก้าวขึ้นรถไถ ขาของจางหมิงเยี่ยนเจ็บ หูชื่อเหวินจึงช่วยประคอง เธอขึ้นรถ หยินเหวินกั๋วลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาจึงได้เข้าไปช่วยยกพยุงจางหมิงเยี่ยน

หยินเหวินกั๋วมองที่มือตัวเองจากนั้นจึงได้มองที่หญิงสาวทั้งสองคน เขาคิดเย้ยหยันอยู่ในใจ ภาพที่ปรากฏให้เขาเห็นทำให้เขารู้ว่า จางหมิงเยี่ยนไม่ใช่คนที่ให้ผ้าพันคอแก่เขา

และใครคือคนที่จางหมิงเยี่ยนชอบ

ผู้หญิงคนนี้กำลังพยายามทำอะไรหรือเธอต้องการล้อเขาเล่นหรือ?