บทที่ 62

ตอน องค์ชายไม่เคยยิ้มอีกเลย

 เวลาได้ผ่านไป 1 คืน ที่วิวขังตัวเองอยู่อย่างนั้น แล้วทุกอย่างก็เริ่มสงบลง เขาเริ่มคืนสติกลับมา อารมณ์ที่โกรธตลอดเวลาได้หายไป แต่ตอนนี้เขากลับปวดหัวมาก ดวงตาของเขามองไปรอบ ๆ ห้อง  มันเกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมเราถึงคุมตัวเองไม่ได้เลย แค่เห็นภาพ...เขานึกถึงภาพของท่านหญิงกับเวนกอดกัน แม้จะรู้สึกเจ็บปวดแต่ทำไมตอนนี้ถึงคุมอารมณ์ได้แล้ว สายตากวาดดูรอบห้องทุกอย่างในห้องกระจัดกระจายไปทั่ว ข้าวของแตกไปหมดเลย นี่เราเป็นคนทำเหรอ  สมองของเขาประมวลความคิดทั้งหมด นี่เรายังไม่ตายจริง ๆ ด้วย เขายิ้ม แล้วคิดถึงความฝันที่คุยกับองค์หญิง ก่อนจะพูดคำว่า ขอบคุณเบา ๆ ออกมา 

“โอ๊ย ! ปวดหัวจัง”  แล้วเขาก็คิดถึงเวนขึ้นมา  “เวน ...นายจะเป็นอะไรหรือเปล่า”

เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น  “เวน” 

เขาหลุดเรือกชื่อโดยไม่รู้ตัว เพราะคิดว่าเวนคงต้องเข้ามาหาเขาแน่นอนแต่ทุกอย่างที่คิดต้องดับวูบลงเมื่อคนที่เข้ามาไม่ใช่เวน

“อาจารย์” เสียงเขาผิดหวังเล็กน้อย

ซันพูด “เจ้าคืนสติแล้วนี่”  ซันเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารโดยมีเทพธิดายกเข้ามา พวกนางวางอาหารลงที่โต๊ะ

วิวถาม “มันเกิดอะไรขึ้นกับผม”

 “เจ้าทานอาหารก่อนเถอะ  เดี๋ยวพวกข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง"

               เขาลุกออกจากเตียงนั่งลงที่โต๊ะที่มีอาหารวางไว้หลายอย่างมาก เขาได้แต่มองอาหาร โดยที่ไม่รู้สึกอยากทานเลย

วิวบอก “ผมไม่หิวครับ  อาจารย์บอกผมหน่อยมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมผมถึงยังไม่ตาย ผมมาอยู่ที่นี่ได้งัย”

เขาจับแขนซัน แต่ซันไม่ทันได้ตอบฟางก็เดินเข้าห้องมา เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นห้ององค์ชายกลายเป็นที่เก็บขยะก็ว่าได้

ฟางพูดกระซิบข้างหูซัน “ข้าคงไม่ให้เจ้าทานว่านทิพย์แน่ ๆ”

ซันพูด “เจ้าก็ยังจะเล่นอีก”เขามองค้อนมาทางฟางด้วยสายตาที่ดุ

วิวบ่น “ผมปวดหัวจัง”เขาก้มหน้าเอามือทั้งสองข้างจับศีรษะตัวเอง

ฟางพูด “เหตุใดมนุษย์ถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ ทานยานี้ซะ ท่านอาวุโสฝากให้เจ้าเมื่อเจ้าคืนสติกลับมา ท่านรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผลข้างเคียงของว่านทิพย์ที่มีต่อมนุษย์” 

เขาก็ยื่นขวดยาให้ สีสันข้างในเป็นน้ำสีแดงเรื่องแสง วิวมองหน้าซัน เขาพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อให้เขามั่นใจที่จะทานมัน

วิวยิ้ม “ขอบคุณครับ” เขาคว้าขวดยามาทาน รสชาติจากหน้าตาของเขาบ่งบอกได้เลยว่าไม่หน้าภิรมย์สักเท่าไร

ฟางตั้งใจดูสีหน้าเขา ก่อนจะถาม“รสชาติแย่มากใช่ไม่”ด้วยความสงสัย

ซันหันมอง“นี่เจ้า”

เมื่อวิวได้รับยาไปทาน อาการปวดหัวเขาก็หายทันที เขามองที่ขวดยา ช่างวิเศษจริง ๆ รสชาติไม่สวยหอมเหมือนรูปลักษณ์แต่กลับได้ผลเกินคาด เขาแอบคิดถ้าทำขายเมืองมนุษย์เขาต้องรวยแน่ ๆ

ซันถามต่อ“เป็นไงบ้าง”

เขายิ้มให้ซัน“ยานี้วิเศษจริง ๆ ครับ ผมหายแล้ว”

ฟางเดินมายืนหน้าวิวแล้วพูด “นี่เจ้ารู้ตัวหรือเปล่าเจ้าหลับไปนานถึง 3 เดือน” 

เขาตกใจ “3 เดือน ผมหลับนานขนาดนั้นเลยเหรอ” 

 ซันพูดเสริม“องค์ชายนำร่างของเจ้าออกจากป่ามรกต จุดที่เจ้าผนึกกับดวงตาสีเพลิงร่างเจ้ากลับไปยังจุดที่กำเนิด และตอนนี้ร่างของเจ้าไม่มีดวงตาสีเพลิงอีกตอนไป” ซันจับไหล่ของเขา

          เขาคิดตลอดว่าจะนำพี่สาวของเวนกลับมาให้ได้ ถ้าเขาไม่ตายนั้นหมายความว่าพี่สาวของเวนนางได้จากไปแล้ว  เขาไม่อยากเชื่อเลยวิชาหวนคืนไม่อาจช่วยนางให้อยู่ตลอดไปได้ เขาไม่อยากคิดเลยว่าเวนจะรู้สึกอย่างไรกับเขาตอนนี้

ซันพูด“คิดอะไรอยู่”

วิวตอบ“คิดว่าองค์ชายจะรู้สึกอย่างไรที่ผมโกหกอีกแล้ว ผมรักษาสัญญากับเขาไม่ได้ ผมทำให้องค์หญิงกลับมาไม่ได้”

ซันพูด“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าองค์ชายจะรู้สึกอย่างไร มีสิ่งหนึ่งที่เจ้าควรรู้องค์หญิงทิวาได้พบเจอกับองค์ชายครั้งสุดท้าย นางเป็นคนช่วยเจ้าไว้ แต่สิ่งที่ข้ามองเห็นตลอดระยะเวลา 3 เดือนมานี้ องค์ชายไม่เคยห่างจากเจ้าเลย ถ่ายพลังให้เจ้าทุกวัน ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน นั่งเฝ้าแต่เจ้าตลอด แม้ทำภาระกิจกลับมาองค์ชายก็จะมาอยู่กับเจ้า ตั้งแต่เจ้าเป็นแบบนี้องค์ชายไม่เคยยิ้มอีกเลย”

ฟางเสริม“ใช่ ๆ พอเจ้าตื่นมาดันอาละวาดซะใครก็เข้าใกล้เจ้าไม่ได้”

วิวถอนหายใจ เขารู้ดีว่าองค์หญิงได้เจอกับเวนแต่มันแสนสั้นเหลือเกิน เขายิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมซะอีก “ผมขอโทษผมไม่เข้าใจเลย ทำไมผมถึงคุมอารมณ์ไม่ได้”

ซันบอก“เป็นเพราะว่านทิพย์ ที่ท่านหญิงนำมาช่วยเจ้า ฤทธิ์ของว่านทิพย์ก็อย่างที่เจ้าเห็น”

วิวพูด“ผมไม่ขอกินอีกนะ”

ซันอมยิ้ม “คงไม่มีอีกแล้ว ว่านทิพย์ต้นสุดท้ายบนโลกนี้อยู่ในร่างของเจ้าแล้ว เจ้าตายเท่านั้นแหละ ต้นใหม่ถึงจะถือกำเนิด”

วิวถาม“ห่า ของสำคัญแบบนี้..องค์ชาย….”  

ซันพูด “องค์ชายรู้ดีว่าว่านทิพย์สำคัญแค่ไหน องค์ชายไม่ได้เป็นคนนำมา แต่ท่านหญิงเต็มใจนำมาให้เจ้าเอง”

วิวยิ้ม"คงอีกนานกว่าต้นใหม่จะกำเนิดได้" 

ซันยิ้ม วิวมองหน้าอาจารย์ “องค์ชายละ”