บทที่ 59
ตอน ห้วงแห่งฝันสุดท้าย
ชายหาดสีขาว น้ำทะเลสีคราม เกลียวคลื่นซัดเข้าฝั่ง สายลมบางเบากระทบผิวกาย หญิงสาวในชุดสีขาวยืนมองทะเลและเกลียวคลื่น วิวเดินเข้ามาหาเธอ
“องค์หญิง ท่านมารับผมเหรอ”
เธอพูด “ชะตาของเจ้ายังไม่สิ้นสุด ยังต้องเผชิญวิบากกรรมความรักอีก”
“วิบากกรรมความรักเหรอครับ”
เธอจับไหล่ของวิว “หากนายกลับไปได้ ดูแลน้องของข้าด้วย”
วิวถาม“ผมจะกลับไปได้จริง ๆ เหรอครับ ทำไมผมถึงยังไม่ตาย”
“เพราะรักและการให้ ด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ พลังดวงตาสีเพลิงจึงไม่สามารถทำลายหรือพรากชีวิตนายได้”
“ผมจะได้เจอท่านอีกไม่”
ทิวายิ้ม “นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอเจ้าแล้วเด็กน้อย”
วิวน้ำตาไหล “แล้วเวนละ”
ทิวาพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบใจนะที่ทำให้เราได้เจอน้องชายอีกครั้ง ตั้งแต่นี้นายต้องทำเพื่อตัวเองแล้วนะ”
วิวถาม “ผมจะกลับไปได้อย่างไร ผมจะไปหาเขายังไง”
“เจ้าอย่ากังวลไปเลย ปล่อยให้มันเป็นไปตามเวลา หากชะตาของพวกเจ้าถูกลิขิตไว้ให้เป็นคู่กัน ก็ไม่มีสิ่งใดพรากพวกเจ้าได้ สุดทางแห่งรักไม่ใช่จะสิ้นสุดแรงปรารถนา ลาก่อนเจ้ามนุษย์”
เมื่อสิ้นเสียงของเธอร่างเธอก็หายไป ดวงจิตสุดท้ายกลายเป็นละอองทรายเล็ก ๆ ร่องลอยไปตามสายลม
วิวยืนมองแสงอาทิตย์ที่กระทบกับน้ำทะเล เกลียวคลื่นกระทบกับปลายเท้าของเขา
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมตลอดมา ขอบคุณที่มอบความรักที่ดีที่สุดให้ผม ผมสัญญา ถ้าผมกลับไปหาเขาได้อีกครั้ง ผมจะไม่ปล่อยมือจากเขาอีก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะไม่ทิ้งเขาไปไหน ขอบคุณสำหรับทุกอย่างครับ” เขาตะโกนออกมาสุดเสียง