นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 46
ตอน มาสู่ขอข้าซิ
ณ.กำแพงเมืองวังจันทรา ชายหญิงคู่หนึ่งยืนมองออกไปนอกกำแพงท่ามกลางความมืดที่ถูกเงาดำเข้าปกคลุม
“ข้าขอโทษ ที่ไม่ได้อยู่เคียงข้างยามที่เจ้าเกิดเรื่อง” ท่านการุณพูดขึ้น
ท่านหญิงยิ้ม “อย่าได้กังวล ข้าไม่เป็นไร”
ท่านการุณจับมือของเธอแล้วยิ้มให้เธอด้วยความรักและห่วงใย เขารู้ดีว่าท่านหญิงไม่ได้โกรธเขา แต่ตัวเขาเองกลับมีความรู้สึกที่ไม่สามารถดูแลคนที่รักได้
“โชคดีที่ได้พลังขององค์ชายเวนช่วยเจ้าไว้ ข้าต้องขอบคุณเขาแล้วจริง ๆ”
“ท่านเป็นอะไร เหตุใดถึงกังวลยิ่งนัก”
ท่านการุณจับใบหน้าของท่านหญิง “เจ้าชั่งงดงามยิ่งนัก ท่านหญิงจันทรา ข้าแค่เสียดายเวลาที่เรามัวแต่วุ่นวายกับเรื่องของผู้อื่นมากจนเกินไป จนทิ้งความสุขของตนเอง”
ท่านหญิงจับมือของเขา “หลังจากจบสงครามนี้ ท่านเองก็มาสู้ขอข้าซิ”
“เจ้าพูดจริงหรือเปล่า สามร้อยกว่าปีนี้ข้าพยายามทุกอย่างเพื่อที่จะแต่งงานกับเจ้า แต่เจ้าก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง จนข้าเริ่มกลัวว่าใจเจ้ามีผู้อื่นแล้ว” เขายิ้ม
ท่านหญิงกล่าวขึ้น “ขอโทษค่ะที่ทำให้ท่านกังวล”
“ไม่เป็นไร จบเรื่องนี้เราคงต้องจริงจังกับหัวใจตนเองบ้างแล้ว---ท่านหญิงที่รัก---พรุ่งนี้ข้าจะล่วงหน้าไปยังดินแดนทางใต้ พร้อมกับเหล่าทหาร เงามืดบนท้องฟ้ากำลังแผ่กระจายทุกแห่ง เจ้าเองก็ต้องดูแลตัวเองดี ๆ อย่าได้ใช้สายตามองผู้ใด” เขามองหน้าท่านหญิงที่มีท่าทีเขินอาย
ท่านหญิงยิ้มก่อนพูด “ท่านเองก็ต้องระวังตัวด้วย อย่าได้ต้องตาต้องใจสาวใดละ”
ท่านการุณจับตัวท่านหญิงเข้ามากอด
เขาพูด “เจอกันที่ป่ามรกต”
ท่านหญิงกอดตอบโดยไม่พูดอะไร ทั้งสองรู้ดีว่าสงครามอาจทำให้เกิดการสูญเสียมากมาย แต่ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง
ทางด้านโยคี
ตอนนี้โยคี ได้จับตัวมนุษย์ทั้งเด็ก ผู้หญิง ผู้ชาย คนแก่ มาเพื่อดูดพลังชีวิตเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่ต่อสู้กับองค์ชายเวน ทหารของเขากำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เปลี่ยนมนุษย์ที่ตายให้กลายเป็นปีศาจ
หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น “ท่านโยคี สายรายงานมาว่า พวกเหล่าเทพ ได้สงสารร่วมรบไปยังทุกดินแดน”
“ระหว่างที่ข้ารักษาตัว พวกเจ้าไปจัดการพวกที่ต่อต้านเรา ข้าจะไม่ยอมหยุดสงคราม”
หญิงสาวพูด “ท่านการุณได้นำกำลังทหารไปยังดินแดนทางใต้ ท่านจะให้หทารเราเข้าขัดขวางหรือมั้ย”
“ปล่อยให้พวกมันไปรบ ส่งกำลังไปทางใต้ เราจะได้ตัดกำลังพวกมันลงบ้าง ว่าแต่พวกเจ้าสร้างทหารนักรบให้มากพอ ใช้พวกมนุษย์คือสิ่งที่ดีที่สุด ตอนนี้สงครามครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว”
หญิงสาวรับคำ “คะ” เธอจัดการทำตามที่โยคีบอก
“ออ.เมื่อถึงกำหนดการ วันนั้นให้เจ้าส่งกองทหารบุกไปยังดินแดนของวังภูผา”โยคีพูด
“แต่ท่านโยคี ดินแดนแห่งนั้นคงจะบุกทำลายได้ยาก”
“ไม่มีเทพผู้พิทักษ์อยู่จะกลัวอะไรกับอสูรในตำนาน”
เธอมองหน้าท่านโยคี ก่อนจะรับคำแม้จะไม่ค่อยเต็มใจก็ตามเพราะรู้ดีว่าที่แห่งนั้นมีพลังศักดิ์สิทธิ์ปกป้องอยู่ยากที่พวกมารจะเข้าไปได้
สงครามไม่เคยหยุดเลยมนุษย์ยังคงเจอกับสงคราม ต่างกับดินแดนเทพที่พวกโยคีไม่ได้เข้าทำสงครามระหว่างที่รอเวลา แต่พวกเขาเหล่าเทพและเซียนก็ไม่ได้หยุดพักต่างเข้าปกป้องมนุษย์เท่าที่จะทำได้ อีกไม่กี่วันก็จะเกิดศึกครั้งใหญ่ ทุกคนต่างรู้ดีชะตานี้ไม่สามารถหนีหรือหลีกเลี่ยงได้อีก จะมีผู้คนล้มตายอีกเท่าไร ถึงจะหยุดยั้งความชั่วร้ายได้
