บทที่ 39

ตอน เจ้าพร้อมที่จะสูญเสียข้า แต่ข้าไม่

ในห้วงแห่งความฝัน           

วิวเดินอยู่กลางทุ่งดอกไม้ ที่คุ้นเคย เขามองไปรอบ ๆ  เสียงหญิงสาวสวยพูดขึ้น

“เจ้าช่างกล้าหาญนัก”

เขาหันมองด้านหลังทันที

 “องค์หญิง เจอกันอีกแล้ว”

องค์หญิงพูด  “ความฝันที่เกิดจากจิตเราเชื่อมกัน บอกแล้วว่าเจอกันบ่อยไม่ดี แต่เจ้าก็ขยันทำให้เราได้เจอกันบ่อยขึ้น”

วิวเดินเข้ามาหานาง เขาพูด  “ผมมีคำถาม”

องค์หญิงพูด   “เจ้าเจอข้าก็มีแต่คำถาม ใจเจ้าข้ารู้ เจ้าจะใช้คัมภีร์หวนคืนให้ข้ากลับมา”

“ใช่ ผมอยากให้เขาเจอท่านอีกครั้ง แม้สิ่งที่ผมทำอาจจะแลกด้วยชีวิตก็ตาม เพราะอย่างไรผมคิดว่าผมคงไม่รอดจากศึกในครั้งนี้แน่นอน”              

“เรายังยืนยันคำเดิมไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะกลับไปเจอเขาอีก มันคุ้มกันหรือ เจ้าอยากให้ข้าได้เจอน้องชาย แค่ไม่กี่ชั่วยาม อาจแลกด้วยชีวิตเจ้า หรือนั้นอาจเป็นโอกาสที่จะเหลือพลังให้เจ้ามีชีวิตรอด”

  “องค์หญิงอย่าปลอบผมเลย ผมรู้ดีว่าชีวิตผมต้องสละมันเพราะการจองจำราชาจอมมารตนนั้น แต่ผมจะทำมากกว่านั้น ผมจะผนึกพวกมันทุกตนให้กลับไปยังที่พวกมันควรอยู่ แล้วทำลายดวงตาสีเพลิง แต่ที่ผมเป็นห่วงก็คือเวน ผมอยากให้เขาเจอท่านอย่างน้อยผมก็ได้ทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย”

องค์หญิงยิ้ม  “ชะตาเจ้าช่างหน้าอัศจรรย์ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หน้าที่ ที่ต้องทำเพื่อความอยู่รอดของทุกโลก แต่ข้าเชื่อว่าชะตาเจ้าต้องดีกว่านี้”

วิวเรียกเธอ  “องค์หญิง องค์หญิง”

“ข้าไม่ขอรับน้ำใจนี้ของเจ้า”

แล้วความฝันก็เลือนรางหายไป เขารู้สึกตัวโดยมีเวนนั่งจ้องมองเขาอยู่ข้าง ๆ กาย

วิวมองหน้าเวน  “นายจ้องฉันแบบนี้ทำไม” 

เขาลุกนั่งร่างกายที่อ่อนแรงจากเมื่อวานตอนนี้กลับแข็งแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เวนพูด “เจ้าพร้อมที่จะสูญเสียข้า”

วิวตกใจ “นายหมายความว่าไง”

เวนลุกเดินออกจากห้อง แต่เขาวิ่งตามไปทันที

“สิ่งที่นายพูดเมื่อกี่คืออะไร นายรู้อะไร”เขาถาม

เวนก้มหน้าน้ำตาเขาไหล่ วิวตกใจมากที่เห็นน้ำตาของเขาอีกครั้ง

“นายเคยสัญญา..ไม่ว่านายคิดจะทำอะไรนายต้องถามฉันก่อน”

เวนมองหน้าเขา แต่เขาก้มหน้า เขาคิด เขารู้อะไรมานะ หรือเขาอ่านฝันเราได้ หรือ...

เวนพูด “นายสงสัยว่าฉันรู้ได้ยังไง นายลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเชื่อมต่อกับนายได้ในเวลานี้ เพราะเราเป็นของกันและกันแล้ว ในห้วงแห่งความฝันฉันเห็นนายคุยกับเธอ แม้จะเลือนลาง แต่ฉันรู้ว่านั้นคือพี่สาวฉัน”

วิวเดินเข้ามากอดเขา

 เวนพูดต่อ “นายพร้อมที่จะจากฉันโดยไม่ลังเล แต่นายเคยคิดไม่ว่าฉันไม่พร้อมที่จะสูญเสียนาย ฉันสูญเสียทุกคน นายยังจะต้องให้ฉันเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียนายอีกอย่างนั้นหรือ”

วิวเงียบ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดของเวน แล้วน้ำตาก็ไหล่ออกมาไม่หยุด ความรู้สึกที่เจ็บปวดที่วิวรับรู้ได้นั้นมันกำลังถาโถมเขามาใส่พวกเขาราวกับพายุ 

วิวพูด “ฉันรักนาย แต่ฉันก็ไม่อาจปล่อยให้โลกล้มสะลายได้ ในเมื่อพี่สาวนายยอมแลกชีวิตของนางเพื่อให้ฉันได้อยู่ต่อและได้พบนาย ได้รักนาย ฉันต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนาง ---เวน---นายบอกฉันเสมอว่าสักวันฉันจะรู้วิธีใช้ผนึกดวงตาสีเพลิง ที่จริงฉันรู้มาตลอดตั้งแต่เข้าหอคัมภีร์นั้นว่ามันต้องทำอย่างไร แต่ฉันกลัว กลัวที่จะทำมัน...” วิวร้องไห้ เขายังคงกอดเวนไว้แน่น  

“ฉันกลัวที่จะไม่ได้อยู่กับนาย ตั้งแต่ที่ฉันเห็นสิ่งที่พวกมันทำกับโลกของฉัน และตอนนี้กับเซียน ไม่นานก็จะถึงโลกของเทพ เราต้องส่งพวกมันกลับไปยังที่พวกมันจากมา...จองจำพวกมันตลอดกาล ฉันเลือกที่จะทำลายผนึก เพื่อตัดโอกาสไม่ให้พวกมันกลับมาได้อีก”

เวนพูด  “แต่นายอาจจะตาย”

“เวน ฉันรู้ว่านายรู้ว่าโอกาสรอดของฉันแทบไม่มีเลย เพราะฉันเป็นมนุษย์ ไม่อาจทนต่อพลังของดวงตาสีเพลิงได้ ทุกวันนี้ที่ฉันยังหายใจอยู่เป็นเพราะดวงจิตของพี่นายและพลังของนาย เมื่อถึงเวลาฉันก็ต้องคืนมัน”

เวนหลับตาน้ำตาเขาไหล่ มือทั้งสองข้างกอดรัดตัวเขาไว้แน่น เขารู้ดีทุกอย่างที่วิวพูดมันคือสิ่งที่หลีกเลี้ยงไม่ได้ เขาแค่ไม่อยากยอมรับมัน

วิวพูด “เรื่องคัมภีร์หวนคืน ฉันรู้กฎดี คนที่ตายไปแล้วไม่อาจกลับมาได้ แต่ในเมื่อดวงจิตสุดท้ายของนางอยู่ที่ฉัน หากมีโอกาสที่จะทำให้นายได้เจอนางอีก ฉันก็จะทำ” เวนได้แต่ร้องไห้ 

เขาพูดต่อ “ฉันอยากให้นายใช้เวลาที่เหลืออยู่กับฉันอย่างมีความสุขได้มั้ย”

เวนพูดทั้งน้ำตา “ฉันจะไม่ยอมให้นายตาย ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายรอด”

 วิวยิ้ม “ขอบใจนะที่รัก อย่าฝืนชะตาที่ถูกกำหนด”

“ถ้าฉันจะฝืน ใครจะห้ามได้”

วิวครุ่นคิดในคำพูดนี้ขึ้นมาทันที่ แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเวนคิดอะไรอยู่