นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 30
ตอน เจ้าเข้าใจผิด
ด้านของวิว
วิวเดินเล่นอยู่ในสวนนานพอดู ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็รู้ว่าอยู่นอกห้องของเวนนานมากไม่ได้ แต่ใจเขาตอนนี้กลับไม่อยากกลับห้องไป เขารอเวลาให้ตะวันลับขอบฟ้า จนเวนออกไปลาดตระเวน เมื่ออาทิตย์เริ่มตก วิวเริ่มรู้สึกเจ็บหน้าอก เขาเดินกลับห้องทันทีเพราะรู้ว่าต้องทานยา ก่อนเขาจะคุมพลังมันไม่ได้
วิวคิด นานแล้วที่เราไม่มีอาการแบบนี้ สงสัยวันนี้เราอยู่ข้างนอกนานไปหน่อย เขาเดินเข้าห้อง แต่กลับต้องเจอกับข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด
วิวพูด “เกิดอะไรขึ้น”
เขามองไปรอบ ๆ ไม่ทันได้คิดอะไร มุ่งหน้าไปที่โต๊ะกระจก แต่มันก็ถูกรื้อกระจัดกระจายหมด วิวคิด แย่แล้ว ยาละ
เขาพยายามหามัน ก่อนที่จะจับหน้าอกของตนเอง พยายามพยุงร่างของตนเองกลับไปที่เตียง แต่ทันใดนั้นเวนก็เดินเข้ามากอดเขาไว้ เขาถ่ายพลังให้วิวทันที แต่วิวใช่แรงทั้งหมด ผลักเขาออก
วิวพูด “นายไม่ต้องถ่ายพลังให้ฉันแล้ว”
เวนยืนเงียบ
วิวพูดต่อ “ฉันแค่ต้องการยา”
เวนหยิบยาจากเสื้อออกมาให้ เขารีบทานทันที สายตาก็จ้องมองมาที่เวน
วิวพูด “นายทำอะไร”
เวนพูด “จัดห้องใหม่”
เขายืนอึ้งในคำตอบไปชั่วขณะ
เวนพูดต่อ “นายก็รู้ว่านายอยู่นอกห้องนี้ได้ไม่นานเหตุใดถึงต้องทำร้ายตัวเอง”
วิวพูด “นายจะสนอะไร 2 อาทิตย์นี้นายเอาแต่หลบหน้าหลบตาตลอด เมื่อนายอยู่ห้องฉันก็ไม่อยากทำให้นายอึดอัด”
เวนพูดพร้อมกับจับแขนวิวดึงเข้ามาหาตน ด้วยความขุ่นเคียง
“ฉันบอกนายตอนไหนว่าฉันอึดอัด”
วิวพูด “แล้วนายหลบหน้าฉันทำไม ห้องนายก็ไม่กลับ ฉันรอทานอาหารนายก็ไม่มา แบบนี้ให้เรียกว่าอะไร ถ้าเกลียดกันมากนักทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตาย ๆ ไปละ หรือว่าสิ่งที่นายพูดในสระน้ำวันนั้น ก็แค่ต้องการเจอพี่สวยเท่านั้น”
เขาน้ำตาไหล “ที่นายบอกว่ารัก คงไม่ได้หมายถึงฉันซินะ”
เวนถอนหายใจ เขาเดินเข้าไปหาวิว
“ขอโทษนะที่ทำให้นายรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ แต่นายกำลังเข้าใจผิด ฉันยอมรับว่าหลบหน้านายจริง แต่นั้นเป็นเพราะ ฉันกลัว และที่ฉันไม่สามารถจูบนายได้อีก ก็เป็นเพราะกลัวเช่นกัน”
วิวมองหน้าเวนทั้งน้ำตา “กลัวอะไร ทำไมต้องกลัว”
เวนยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้เขาทั้งสองข้าง
“วันนี้ฉันถึงเข้าใจว่าความกลัวนั้นมันทำร้ายตัวฉันและนาย”
วิวพูด “นายกลัวจะไม่ได้เจอพี่สวยเหรอ”
เวนจับมือวิว พลังก็เริ่มถ่ายเข้าตัวเขาช้า ๆ
“ไม่ใช่”
เขาพยายามถาม “แล้วมันเพราะอะไร”
เวนพูด “ฉันเป็นเทพ ความรู้สึกของฉันมันชัดเจน เทพโกหกตัวไม่ได้ เพราะมันจะทำให้เราเจ็บปวดมาก เทพผู้พิทักษ์อย่างเราซื่อตรงต่อความรู้สึก ก็เหมือนกับมนุษย์ยิ่งหลอกตัวเองก็ยิ่งเจ็บปวด สิ่งที่ฉันกลัว คือความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถควบคุมและหยุดมันได้”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“ฉันไม่อาจจูบนายได้อีก เพราะฉันจะไม่หยุดแค่จูบ นายเข้าใจใช่มั้ย”
“สิ่งที่นายกลัวคือกลัวความรักที่มากกว่าจูบเหรอ”
“ฉันกลัวนายเจ็บ กลัวนายเสียใจ กลัวนายผิดหวัง” วิวมองหน้าเวนที่ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
เวนพูดต่อ “ฉันรักนายจริง ๆ ความรู้สึกฉันจริง แต่วันนี้นายทำให้ฉันได้รู้ว่า นายไม่ได้รักฉัน”
วิวพูด “อะไรนะ”
เวนพูด “แต่ฉันขอนายได้ไม่ อย่าทำให้ซันกับฟางเขาต้องลำบากใจ”
วิวพูด “เดี๋ยว ๆ ๆ หยุดพูดเลย”
เวนเงียบมองหน้าวิว
วิวพูดต่อ “นายรู้ได้ไงว่าฉันไม่รู้สึก ฉันเคยบอกนายไปแล้วว่าฉันรู้สึกอย่างไร นายคิดว่าความรักของฉันไม่จริงหรือไง”
เวนพูด “ก็นายกับซัน” วิวยิ้มทั้งน้ำตา
เขาคิด ขนาดอาจารย์ยังมองออกว่าเราประชด เจ้าบ้านี้กลับมาอาละวาดห้องพังพินาศกลับมองไม่ออก
เวนพูด “นายพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้นายต้องฝึกอีก”
“แค่นี้เหรอ ที่นายจะบอก”
เวนได้มองหน้าวิว “เดี๋ยวฉันให้เหล่าเทพธิดามาจัดห้องให้ นายพักผ่อนเถอะ”
แล้วเขาก็เดินออกไป
