นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 27
ตอน ฝึกฝนอย่างหนัก
ที่ลานฝึกวิชา
2 อาทิตย์ แล้วที่เวน ออกไปลาดตระเวน ไม่กลับห้อง ส่วนวิวเองก็ฝึกวิชากระบี่ กับซันอย่างหนักทั้งวันทั้งคืนเช่นกัน
ตอนนี้ฝีมือของวิวพัฒนาดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก เขาสามารถควบคุมพลังดวงตาสีเพลิงได้บางแล้ว สามารถลอยตัวได้แม้จะยังไม่ชำนาญ แต่การฝึกฝนทำให้เขารู้วิธีควบคุมพลังดวงตาสีเพลิงและเข้าใจมันมากขึ้น
ซันพูด “นี่..เจ้าจะฝึกแบบนี้ไปถึงเมื่อไร”
วิวไม่ตอบ
ซันพูด “เป็นอะไร 2 อาทิตย์นี้ เจ้าฝึกหนักมาก เดี๋ยวก็หมดแรงหรอก”
วิวพูด “ไม่หมดหรอก” วิวหยุด เขาคิดหลายวันมานี้เราไม่ได้ต้องการพลังของเวนเลย หรือเป็นเพราะเขาถ่ายพลังครั้งนั้นมากเกินไป
วิวถามขึ้น “ท่านอาจารย์ พวกเทพเกลียดมนุษย์มั้ย”
ซันตอบ “ไม่นิ”
วิวถาม “แล้วทำไมองค์ชายถึงเกลียดมนุษย์”
ซันพูด “เรื่องบางเรื่องเจ้าต้องถามเจ้าตัวเอง”
วิวพูด “ครั้งแรกที่เจอองค์ชาย เขาบอกไม่ชอบมนุษย์ บอกมนุษย์ชอบโกหก” ซันยืนมองวิวที่มีสีหน้าเศร้า เขาเดินเข้าไปหาวิว
ซันพูด “เจ้ามีเรื่องในใจหรือ”
วิวพูด “ผมเคยสัญญากับองค์ชายไว้ว่าจะพาพี่สาวเขากลับมา ถ้าผมทำไม่ได้ ผมก็กลายเป็นคนโกหกอย่างที่เขาเกลียดนะซิ”
ซันพูด “วงจรของชีวิตไม่มีใครหยุดมันได้ ข้าเชื่อว่าองค์ชายคงเข้าใจเรื่องนี้ดี”
วิวพูด “อาจารย์..วิชาหวนคืนสามารถช่วยให้คนที่รักกลับมาได้หรือเปล่า”
“วิชาหวนคืนหรือ วิชานี้เป็นวิชาที่ต้องห้าม เจ้าเข้าหอคัมภีร์ครั้งนี้เจ้าเจอมันหรือ”
“ครับ”
ซันถอนหายใจ “ไม่ว่าเจ้าคิดจะทำอะไร วิชาหวนคืนต้องใช้พลังชีวิตมาก เจ้าเป็นมนุษย์คงรับพลังต้านไม่ไหว และที่สำคัญ หากเราใช้วิชานี้เพื่อเรียกใครกลับมาเขาไม่ได้กลับมาตลอดไป แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น”
“อย่างนี้นี่เอง”
“ข้าขอเตือนเจ้าอย่าได้คิดเข้าหอคัมภีร์นั้นอีก ในโลกใบนี้มีใครฝืนชะตาแห่งความตายได้ อายุไขย่อมหมดไปตามกาลเวลา”
วิวคิด อย่างน้อยก็ให้เขาได้ร่ำลาพี่เป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ ขอแค่ให้เขาได้คุยกับพี่สักครั้งก็ไม่ถือว่าผิดสัญญาแล้ว
ซันจับไหล่วิว “คิดอะไรอยู่”
“เปล่าครับ อาจารย์อย่าบอกเรื่องที่เราคุยกันกับองค์ชายนะครับ ผมแค่ไม่อยากให้เขาคิดมาก”
ซันมองหน้าวิว “ได้...ข้าไม่บอก แต่เจ้าต้องสัญญาว่าจะไม่เข้าหอคัมภีร์อีกไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม ถ้าเจ้าไม่สัญญาข้าจะบอกองค์ชายเรื่องนี้”
“ผมสัญญาครับ” วิวยิ้มเล็กน้อย
“ข้าพูดจริง ๆ นะ อย่าได้ผิดสัญญา” ซันไม่ทันพูดจบ วิวเห็นเวนเดินมากับฟางและยีน พอดี เขาจึงนึกสนุกขึ้นมา จับมือของซันทั้งสองข้างแล้วยิ้มให้เขา
ซันตกใจเล็กน้อยโดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น
วิวพูดแล้วมองหน้าอาจารย์ “อาจารย์ ผมล่วงเกินท่านแล้ว”
