นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงความรักของเทพผู้พิทักษ์กับมนุษย์ เมื่อเทพผู้พิทักษ์เลือดบริสุทธิ์เพียงคนเดียวที่มีพลังแตกต่างจากเทพคนอื่น ๆ พลังนี้แข็งแกร่งช่วยปกป้อง รักษาผู้ที่อ่อนแอได้ เขาเกลียดมนุษย์แต่กลับต้องมาปกป้องมนุษย์ผู้หนึ่งเพราะศิลาเพลิงในตำนานได้ปรากฏขึ้น ความรักได้ก่อกำเนิดพร้อมกับภัยสงครามที่จะกลืนกินโลกมนุษย์ ภัยแห่งปีศาจเงามืดที่กำลังจะถูกปลดปล่อย ความหายนะก่อตัวขึ้นทั่วทุกดินแดน
บทที่ 17
ตอน อย่าทำแบบนี้อีก
ห้องของฟาง เวนเดินมาที่ห้องของฟาง
ท่านหมอพูด “คารวะองค์ชาย”
องค์ชายพูด “เขาเป็นอย่างไรบ้าง”
ท่านหมอตอบ “แผลฉกรรจ์มาก แถมมีพิษอีก แต่ตอนนี้ขับพิษออกมาหมดแล้ว แต่แผลคงหายช้าหน่อยครับ” องค์ชายพยักหน้า หมอได้เดินออกจากห้อง
องค์ชายหันไปพูด “เจ้าอยากตายหรือไง….ฟางข้ามีเพื่อนที่รู้ใจเพียงคนเดียว เจ้าทำแบบนี้มีแต่ล้นหาที่ตาย พวกทหารเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว เหตุใดเจ้าถึง...”
ฟางพูด “องค์ชายข้าผิดไปแล้ว”
องค์ชายพูด “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นอะไร คิดอะไร แต่อย่าทำแบบนี้อีก ข้าไม่อยากสูญเสียคนสนิทข้างกายได้อีก เจ้าเข้าใจใช่ไม่”
ฟางพยักหน้า “ครับองค์ชาย” สีหน้าเขาเศร้า
องค์ชายพูด “ให้เวลาซันหน่อย”
ฟางก้มหน้า องค์ชายได้แต่ยืนมองก่อนจะเดินเข้าไปที่ฟางแล้วถ่ายพลังระงับอาการเจ็บปวดของแผลให้
ฟางพูด “องค์ชาย อย่าทำแบบนี้”
องค์ชายพูด “เจ้าจะทุเลาจากอาการเจ็บปวดบาง แผลพวกนี้ต้องใช้เวลา ดูแลตัวเองให้ดี”
ฟางพูด “ครับ”
ที่ลานฝึก ซันได้รับคำสั่งให้เป็นอาจารย์ของวิว สอนการต่อสู้โดยใช้กระบี่
3 วันมานี้วิวถูกบังคับให้ฝึกหนักมาก ส่วนฟางเองก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง องค์ชายก็ออกนอกวังตลอดพร้อมกับยีนและลุค
วิวพูด “อาจารย์เหตุใดผมต้องฝึกหนักแบบนี้ด้วยละ”
ซันพูด “เพราะจะได้ช่วยตัวเองได้”
วิวพูด “อย่างไรพวกท่านก็ช่วยผมได้ตลอดอยู่แล้ว”
ซันพูด “การที่องค์ชายถ่ายพลังให้เจ้า ไม่ใช่ว่าพระองค์จะไม่สูญเสียพลัง กว่าที่พลังจะกลับคืนมา เจ้าก็ต้องปกป้ององค์ชายได้เช่นกัน”
วิวพูด “จริงซิ เราลืมไปเลย”
พวกเทพธิดา เดินคุยกัน “นี่เจ้าวันนี้เจ้าแลกเวรกับข้านะ ข้าจนปัญญาแล้ว องครักษ์ฟางไม่ยอมทาน ไม่ยอมทายา ดูไปองครักษ์คงจะถูกสาวที่ไหนทำให้อกหักเป็นแน่”
วิวได้ยิน เขามองหน้าอาจารย์ สีหน้าของอาจารย์ดูเป็นกังวนเล็กน้อย
ซันพูด “ทำไมเจ้าไม่ฝึก”
วิวพูด “อาจารย์อย่างหาว่าผมยุ่งเรื่องของพวกท่านเลย แต่มันดีแล้วหรือที่ท่านทำแบบนี้”
ซันพูด “แบบไหน”
วิวพูด “ท่านเป็นห่วงเขา แต่กลับไม่แสดงออก แบบนี้ที่เมืองมนุษย์เขาเรียกว่า ปากแข็ง หากเราปล่อยเวลาทิ้งไปให้ความเจ็บปวดแทนที่ แล้วเราต้องทนกับความเจ็บปวดนั้น สู้อยู่ให้มีความสุข จะได้ไม่เสียใจภายหลังไม่ดีกว่าหรือครับ”
ซันพูด “เหมือนที่เจ้ามององค์ชายของข้า เจ้าคงคิดว่า...”
วิวเริ่มหน้าแดง “อะไรละ ท่านจะพูดถึงเขาทำไม วัน ๆ ผมไม่ค่อยได้เจอเขาสักเท่าไร เกี่ยวอะไรกัน”
ซันยิ้ม เดินเข้ามาหาวิว หน้าเขาค่อย ๆ เข้าใกล้วิวมากขึ้น มากขึ้น “อายุเจ้ากับข้าห่างกันไม่รู้กี่ชาติภพ ยังจะมาสอนข้าอีก” ซันเคาะหัวไป 1 ที
ซันถาม “ว่าแต่เจ้าเถอะ คิดอย่างไรกับองค์ชาย ข้าเห็นนะ”
วิวพูด “ไม่ฝึกแล้ว ผมเหนื่อย” เขาหน้าแดงก่ำ ภาพการจุมพิตก็ปรากฏขึ้นมา ยิ่งทำให้เขาหน้าแดงมากขึ้น
ซันเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง “ตอนนี้หน้าของเจ้าแดงมาก” ซันจับแก้มทั้งสองข้างของวิว “และร้อนด้วย”
วิวพูด “อาจารย์อย่าแกล้งซิ เจ็บนะ”
เป็นจังหวะที่เวนก็เดินมาเห็นพอดี ซันเห็นเวนเขาปล่อยแก้มของวิว โค้งคำนับองค์ชาย
องค์ชายพูด “ฝึกเสร็จแล้วเหรอ”
วิวพูด “เสร็จแล้ว”
เวนมองหน้าวิวก่อนจะเดินออกจากที่นั่นไป
วิวพูด “ผมไปนะอาจารย์”
ซันมองไปที่ทั้งสอง “คงต้องระวังตัวแล้ว”
ซันเดินกลับห้องของตัวเอง แต่สายตาก็มองไปที่ห้องของฟาง ท่านหมอเดินออกจากห้องมาพร้อมกับอาหารที่ไม่มีร่องรอยกินเลย
เขาเดินเข้าไปถาม “ท่านหมอ อาการเขาเป็นไงบ้าง”
ท่านหมอตอบ “เพื่อนของท่านดื้อเหลือเกิน ไม่ยอมกินยา ให้ข้าทำแต่แผลเท่านั้น ราวกับไม่อยากหายเจ็บ”
ซันถอนหายใจ หันไปทางหญิงสาวที่ถือถาดอาหารอยู่ “เอาอาหารมาให้ข้า”
ท่านหมอพูด “นี่ยา เอาให้เขาด้วย”
ซันพูด “ขอบคุณครับ เดี๋ยวข้าจัดการเอง”
ซันเดินเปิดประตูห้องเข้าไป ฟางยืนอยู่ที่หน้าต่าง บนตัวเขาไร้อาภรณ์มีแต่ผ้าพันแผลพันรอบตัวส่วนบน กางเกงสีขาวยาวพลิ้วตามลมที่พัดปะทะร่างเขา ผมยาวสยายปกปิดผ้าพันแผลถึงกลางหลัง
ฟางพูด “ท่านหมอ ข้าไม่ทานอะไรทั้งนั้นแค่ทายาก็พอ ท่านออกไปเถอะ”
ซันพูด “แต่เจ้าต้องกิน” ฟางหันมอง เสียงที่คุ้นเคย
ซันพูด “เหตุใดทรมานตนเองเช่นนี้”
ฟางพูด “เจ้าจะสนใจใย ข้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก” เขาหันกลับมองด้านนอกต่อ
ซันพูด “แผลเจ้าไม่ดีขึ้นเลย มันจะหายได้อย่างไรถ้าเจ้าไม่ยอมรักษา”
ฟางพูด “ช่างมันเถอะ” ซันมีทีท่าที่โกรธ เขาเอามือวางบนแผลแล้วกดลงไป
ฟางร้อง “โอ๊ย..เจ้าทำอะไรนะ”
ฟางพลิกตัวกลับมา “มันเจ็บนะรู้ไม่”
ซันพูด “เจ็บหรือ นึกว่าพระอิฐพระปูน ถึงไม่เจ็บ”
ฟางพูด “นี่เจ้า..” ซันจับแขนฟางลากเขามาที่โต๊ะ
ซันพูด “เจ้าต้องกินอาหาร แล้วกินยา”
ฟางเงียบเขาก้มหน้า
ซันถาม“เป็นอะไร”
ฟางพูด“ข้าอยากขอโทษเจ้าเรื่องวันนั้น”
ซันพูด“เรื่องอะไร”
ฟางพูด “ที่ข้าจูบเจ้า ข้ารู้ว่าทำไม่ถูก และ…ก็สมควรที่เจ้าจะเกลียด บาดแผลนี้ถือว่าเป็นการทำโทษที่ข้าทำกับเจ้า”
ซันเดินไปยืนตรงหน้าฟางที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยสีหน้าที่เศร้า เขาจับหน้าฟางขึ้น มือผสานที่คอของเขา พร้อมกับก้มลงจูบที่ริมฝีปากของฟางทันที ฟางตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง แต่เขาก็จูบตอบกลับเช่นกัน ซันถอยออกเล็กน้อย
“ให้เวลาข้าหน่อย….หากเจ้าตาย ข้าจะไม่ให้อภัยเจ้าไปตลอดชีวิต” แล้วเขาก็ออกจากห้อง ทิ้งให้ฟางอึ้งอยู่แบบนั้น
ฟางยิ้ม เขาเริ่มทานอาหารและยาที่ซันวางไว้ ซันแอบมองอยู่ด้านนอก เขาเองก็อมยิ้มเช่นกัน เขาคิดข้าต้องให้โอกาสตนเอง ลองทำตามเจ้าเด็กนั้นบอกสักครั้ง
อีกด้านขององค์ชาย
วิววิ่งตามหลังเวน “นี้องค์ชาย ท่านจะรีบเดินไปไหน”
องค์ชายพูด “ฉันบอกนายแล้ว ว่าให้เรียกฉันแบบที่นายเคยเรียก”
วิวพูด “ก็อยากอยู่ แต่ดูแล้วไม่เหมาะสม”
องค์ชายพูด “อย่างนั้นก็ไม่ต้องคุยกัน” วิวยืนงง เขาคิด เป็นอะไรของเขาอีกละ เวนเดินไปหยุดที่ศาลาชมวิว วิวก็เดินตามไป
เขาพูด “นี่เวน นายโกรธฉันจริง ๆ หรือ”
องค์ชายพูด “ฉันแค่อยากอยู่อย่างคนธรรมดาบ้าง”
วิวพูด “นายธรรมดาซะที่ไหนละ เป็นถึงกษัตริย์ปกครองอาณาจักรภูผา จะใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาคงยาก”
องค์ชายพูด “เพราะอย่างนี้ไงถึงอยากเห็นนายแตกต่าง”
วิวยิ้ม “ได้.. เข้าใจแล้ว หายโกรธนะ”
องค์ชายพูด “ยัง”
วิวถาม “โกรธอะไรอีกละ”
องค์ชายพูด “ทีหลังอย่าให้ใครจับแก้มนายอีก”
เขาขมวดคิ้ว “ทำไมละ” องค์ชายไม่ตอบ แต่สายตาที่มองช่างดุดันเหลือเกิน
เขาถอนหายใจ “ก็ได้ เอาใจยากจัง”
องค์ชายพูด “ฉันจะกลับห้อง”
วิวพูด “ครับ ๆ ๆ” เขาเน้นเสียง
ณ.เวลานี้ อารมณ์และความสับสนกำลังเขามาครอบงำความรู้สึกของเวน เขาไม่เข้าใจอารมณ์ตอนนี้ของตัวเองเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงต้องโกรธและหงุดหงิดที่เห็นภาพ วิวกับซันตอนนั้นด้วย หรือเขาโกรธแทนฟางที่ซันทำตัวสนิทกับวิว หรือเขาโกรธวิวที่ให้ซันจับแก้มกันแน่ ทำไมเขาสับสนแบบนี้ละ เวนครุ่นคิดตลอดทาง
