บทที่ 71

ตอน  พิธีมอบดวงแก้ว

วันที่ 7

เมื่อเวลามาถึง อาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นสู้ขอบฟ้า เหล่าเทพธิดา ต่างมาที่ห้องของวิว จับเขาอาบน้ำและแต่งตัว ชุดครั้งนี้ดูเป็นทางการมาก สีขาวอมฟ้า ผ้าใหม่ใยแก้วบางเบาสวยงามราวกับเทพ เขาถูกมัดผมไว้ด้านหลังครึ่งหนึ่งปักด้วยปิ่นหยกรูปดวงอาทิตย์ เมื่อแต่งตัวให้วิวเสร็จพวกนางต่างโค้งคำนับให้แก่เขา วิวเองก็โค้งคำนับตอบอย่างสุขุม เขานั่งรอที่โต๊ะภายในห้อง

วันนี้เป็นวันที่ทุกอย่างเงียบกว่าทุกวัน วิวถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง เมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดที่หน้าห้อง แล้วประตูก็เปิดออก ซันเดินเข้าห้องมาในชุดที่งดงามเช่นกัน ต่างจากชุดที่พวกเขาใส่อยู่ทุกวันมาก 

 “อาจารย์ วันนี้ท่านหล่อมากเลย”

ซันยิ้ม “ข้าขอมือเจ้าหน่อย”

วิวมองหน้าเขาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรยื่นมือให้ซันทันที ซันเปิดกล่อง หยิบกำไลเกร็ดเงินออกมา    ใส่ที่ข้อมือของเขา แล้วจับแขนวิวไว้

 “เจ้าพร้อมใช่มั้ย” 

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ซันยิ้มแล้วจับมือวิวเดินออกจากห้อง เขาก้มมองกำไลที่ข้อมือ ที่ส่องแสงสีเขียวอ่อนเป็นระยะ ๆ  เขาเริ่มรู้สึกร้อนเล็กน้อยจากกำไล

“อาจารย์ เหตุใดกำไลถึงรู้สึกร้อน”

 “มันคือกำไลเกร็ดเงิน มันมีหน้าที่ปกป้องเจ้าระหว่างเข้าพิธี ยิ่งมันร้อน เจ้าก็จะปลอดภัย” 

เมื่อมาถึงลานพิธี  ฟาง ยีน ลุค ต่างก็ยืนรออยู่ ทุกคนอยู่ในชุดที่สง่างามและพลิ้วไหว วิวมองทุกคนที่ดูอ่อนโอนเวลาอยู่ในชุดแบบนี้

เขายิ้มให้ทุกคน และมองไปรอบ ๆ มีผู้คนมากมายนั่งรายล้อมลานพิธี หัวใจของเขาเริ่มรู้สึกเต้นแรงมากแทบหายใจไม่ทัน ซันปล่อยมือเขา เมื่อถึงลาน  ซันหยุดเดินตรงบันใด 

“ข้าส่งเจ้าได้แค่นี้” วิวยิ้ม เขาดูประหม่า “ไม่ต้องกลัว องค์ชายรอเจ้าอยู่”

วิวพยักหน้าแล้วเดินขึ้นบันใดไป เขามองไปบนลานพิธี  เห็นเวนยืนอยู่หน้าแท่นพิธี มองสูงไปอีกหน่อย มีเหล่าผู้อาวุโสนั่งจับจ้องมาทางเขา ราว 10 คน ซึ่งเหล่าผู้อาวุโสนั้น วิวล้วนเคยเจอพวกเขาทั้งนั้น แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไร สายตามองที่เวนผู้เดียว

 เขาคิด วันนี้นายดูดีจัง ชุดสีเดียวกับเขาเลย ยิ่งเดินเข้าใกล้เวนมากเท่าไรกำไลก็ร้อนขึ้นมากกว่าเดิม แต่ก็ไม่เท่ากับหัวใจที่เต้นไร้จังหวะมันแทบจะหลุดออกจากอกเขาอยู่แล้ว วิวรู้ดีว่าการมอบดวงแก้วครั้งนี้หมายถึงอะไร เขาหยุดตรงหน้าเวน ก้มหน้ามองเท้าของเวนโดยไม่กล้าสบตาของเขา

เวนยิ้ม “นายจะมองเท้าฉันอีกนายมั้ย” เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าเขา เวนจับมือของวิวที่เย็นและสั่น

                “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” เขากระซิบข้างหูวิว แล้วทันใดนั้นกำไลที่ข้อมือของวิวก็แตกทันที แล้วเหล่าผู้อาวุโสเทพต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

                “เราไม่สามารถให้เจ้าส่งมอบดวงแก้วได้”

 ทันทีที่สิ้นเสียงของพวกเขา เหล่าทหารเทพก็ปรากฏตัวขึ้น  8 คน ต่างปกปิดใบหน้าเข้าล้อมพวกเขาไว้

องค์ชายพูด “นี่มันอะไรกัน” เขามองไปที่เหล่าผู้อาวุโส

ท่านการุณพูด “แม้เจ้าได้กำไลเกร็ดเงินมา ก็ใช่ว่าพวกเราจะยินยอม ข้าขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ส่งตัวมนุษย์ผู้นี้กลับเมืองมนุษย์ซะ”

 “ หากจะส่งเขากลับ ข้าจะไปกับเขาด้วย”

วิวมองหน้าเวน ตอนนี้เวนมีท่าทีที่โกรธ วิวมองไปรอบด้วยสายตาที่ดูเป็นกังวลมาก เขาตื่นตระหนก

“เจ้ารู้ดีว่าข้าไม่ยินยอมให้เจ้าทำเช่นนั้น อย่าบีบบังคับให้ข้าต้องลงโทษเจ้า”

วิวพูดแทรกขึ้นมา เขาจับแขนเวนที่กำลังโกรธ

“ เหล่าผู้อาวุโสทั้งหลาย หากการส่งมอบพลังดวงแก้วครั้งนี้ทำให้พวกท่านโกรธ ข้ายินดีกลับบ้าน อย่าได้ลงโทษองค์ชายเลย”

“ข้าไม่ยอม” องค์ชายสวนขึ้นทันที

“เราเจอกันได้ที่เมืองมนุษย์”

เวนส่ายหน้า “เราจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชั่วชีวิต” 

เขามองวิว วิวเงียบ “ยังงัยข้าก็จะส่งมอบดวงแก้วให้เขา”

                เวนจับตัววิวเข้ามากอด พร้อมที่จะส่งมอบดวงแก้ว แต่ทันใดนั้นเหล่าทหารที่ล้อมพวกเขาไว้ได้เข้ามาขัดขวาง เวนผลักวิวออก เขาเริ่มต่อสู้ องครักษ์ของเวนเห็นท่าไม่ดี พวกเขาได้เข้ามาช่วยทันที

ฟางพูด “พวกท่านไม่มีสัจจะ”

ทุกคนต่างต่อสู้กันอย่างดุเดือน วิวเองได้แต่ยืนมอง โดยซันยืนขวางต่อสู้ป้องกันวิว เขาคิดหนทางออก

 “อาจารย์ ผมขอดาบ”

ซันมองหน้าวิว เขาดึงดาบออกมาด้วยพลังเวทย์ ส่งมอบดาบให้เขา

ท่านอาพูด “ เวน ถ้าพวกเจ้าไม่หยุด พวกเขาจะฆ่าเจ้า”

                เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น เหล่าองครักษ์และวิวต่างก็เข้ามาปกป้องเวน ที่กำลังโดนทหารเทพ แปลงร่างเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ 

เหล่าผู้อาวุโสต่างตกใจที่เห็นภาพองครักษ์และเด็กมนุษย์ที่พร้อมจะปกป้ององค์ชายของพวกเขาโดยไม่สนว่าคู่ต่อสู้จะแงแกร่งและฆ่าพวกเขาได้

ท่านการุณยืนมองด้วยสายตาที่เกรียวกราด การต่อสู้ผ่านไประยะหนึ่ง ทุกคนเริ่มบาดเจ็บ

วิวหันมองทางเวนที่พลังเขาเริ่มอ่อนแอลง วิวรู้ดีว่าพลังสวนหนึ่งของเวนต้องปกป้องเขาอยู่แน่นอน เหล่าทหารนี้ก็ไม่ได้โจมตีวิวโดยตรง มุ้งเป้าไปที่เวนและองครักษ์เขามากกว่า

 วิววางดาบที่ถือลง แล้วเดินเข้าไปหาเวน ขวางดาบของทหารเทพที่ต่อสู้กับเวน ทหารเทพหยุดชงัก เวนตกใจที่วิวเดินมาขวางดาบแบบนั้น

 “นายอยากตายหรือยังไง”

วิวพูด “เวนนายกำลังออนแอพลังของนายปกป้องฉันอยู่ พวกเขาถึงไม่ทำร้ายฉัน พอเถอะ พวกเราไม่สามารถชนะพวกเขาได้หรอกนะ”

“ฉันจะไม่ยอมเสียนายไป ถ้านายกลับเมืองมนุษย์ฉันจะไปด้วย”

 “ภาระหน้าที่ของนายกับฉันต่างกัน นายจะให้เหล่าองครักษ์ของนายต้องสละชีพเพราะนายอย่างนั้นหรือ”

เวนมองทุกคนที่ต่อสู้อยู่ ฟางพูดขึ้น “พวกเรายอมที่จะตายพร้อมพระองค์”

 “แต่ผมไม่ยอม ให้ใครต้องมาตายเพราะผม”

วิวเดินหน้าไปยังที่เหล่าผู้อาวุโสที่นั่ง เวนจับแขนวิวแต่ไม่ทันได้จับ คมดาบของเหล่าทหารเทพก็เข้ามาขวางไว้ พวกเขายังคงต่อสู้ แม้พยายามแค่ไหนที่จะไปหาวิวก็ยากเหลือเกิน  เมื่อวิวออกจากวงล้อมของทหารเทพไป พวกเขาหยุดการต่อสู้ ล้อมกลุ่มขององค์ชายไว้ 

ซันพูด “ทำไมพวกเขาหยุดละ”

องค์ชายมองหน้าทุกคน “วิว..อย่าทำอย่างนั้น”

ท่านการุณลุกขึ้นยืน เขาใช้พลังเวทย์ดึงเกราะที่ปกป้องวิวกับคืนสู้เวนทันที วิวหยุดเดิน  เขารู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีเกราะของเวนแล้ว และเวลาคงมีไม่มากสำหรับเขา เวนยืนมองด้วยความโกรธ