ตั้งแต่นั้นมาตู้เซินเป่ยก็ตัดความสัมพันธ์ฉันท์พ่อลูกกับเธอ เธอจึงไปอยู่กับยายและเติบโตมาพร้อมกับท่านและลุงกับป้า

ไป๋เซินเซินถอนหายใจ ดึงสติตัวเองกลับมาปัจจุบัน สำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้ง มีเพียงบาดแผลภายนอก ไม่มีอะไรร้ายแรงและเธอก็ไม่อยากไปโรงพยาบาล จึงขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย ลดกระจกหน้าต่างลงเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอด สภาพจิตใจของเธอตอนนี้หดหู่สุดๆ แม้ว่าจะเจ็บไปทั้งตัว แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจขับรถไปที่บาร์เหล้า ต้องการให้ความวุ่นวายและเสียงเพลงในบาร์ช่วยกลบความเศร้าและความเหงาในจิตใจ

คืนนี้เธอดื่มเหล้ามากไปหน่อย เมามากจนต้องโทรหา ‘ไป๋ซวน’ ลูกพี่ลูกน้อง ขอให้หล่อนมารับเธอกลับที ทั้งตัวเธอมีแต่กลิ่นเหล้าหึ่ง น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ ขดตัวนอนอยู่ที่ห้องของไป๋ซวนทั้งคืน

พอตื่นมาอีกวันก็บ่ายสามโมงแล้ว ไป๋เซินเซินจึงขับรถกลับมาที่บ้านตัวเอง

ไป๋เซินเซินขับรถเข้าไปในโรงจอดรถใต้ดิน จากนั้นเดินเข้าไปในลิฟต์และมาหยุดอยู่ที่ประตูบ้านตัวเองที่ชั้นยี่สิบสาม หยิบกุญแจในกระเป๋าออกมาแล้วกำลังจะเสียบกุญแจเข้าไปก็พบว่าประตูไม่ได้ล็อค

โจร? ขโมยของ? ฆ่าข่มขืน?

ความคิดน่ากลัวนี้คงอยู่ไม่กี่วินาทีก่อนจะหายไป เมื่อคิดว่าคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้ว ทำไมเธอยังต้องกังวลเรื่องโจรงัดบ้านด้วย จะปล้น จะขโมยอะไรก็เชิญเลยตามสบาย

เธอผลักประตูบ้านเข้าไปด้วยความเซ็งสุดขีด และในขณะที่ประตูกระแทกเข้ากับผนัง เธอเงยหน้าขึ้น เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา

เว่ยเหลียนเหิง?

เขานั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนผี สูบบุหรี่เงียบๆ และพ่นควันสีขาวออกจากปากอย่างผ่อนคลาย มองเธอผ่านควันสีขาว แขนเรียวยาววางอยู่บนพนักโซฟา

ภาพที่น่าเหลือเชื่อนี้ ทำให้เธอต้องใช้เวลาสักพักในการตอบสนอง

ทำไมเขาถึงอยู่ทุกที่เลยนะ เมื่อวานก็โผล่ไปที่บ้านตระกูลตู้ แล้วตอนนี้ก็มานั่งเสนอหน้าอยู่ที่บ้านเธออีก หรือนี่จะเป็นเพียงภาพลวงตา?

“กลับมาแล้วเหรอ ผมรอคุณตั้งแต่เช้าแล้ว มานี่สิ” เขาทำลายความเงียบในที่สุด

ได้ยินเสียงของเขา ไป๋เซินเซินก็ถอนหายใจยาว นี่คือคน ไม่ใช่ผี อารมณ์ฉุนเฉียวจึงผุดขึ้นมาแทนที่

เธอถลึงตาใส่เขาแล้วหยิบมือถือออกมากดโทรหา 110 ทันที

“ฮัลโหล สถานีตำรวจใช่ไหมคะ มีผู้ชายคนหนึ่งบุกรุกบ้านของฉันอย่างผิดกฏหมายและพยายามคุกคามชีวิตและทรัพย์สินส่วนตัวของฉัน ได้โปรดมาจับเขาทีค่ะ ใช่ค่ะ เขายังไม่หนีไปไหน ที่อยู่คือตึกแปด ชุยหยุนเจี่ยน บล็อกสี่ 2302 เจ้าของบ้านไป๋เซินเซิน...”

หลังจากวางสายแล้ว ไป๋เซินเซินก็เดินไปหาเขา "คุณเว่ย สถานีตำรวจในเขตนี้ทำงานเร็วมาก คุณกำลังจะแต่งงานไม่ใช่เหรอคะ ถ้าไม่อยากไปสถานีตำรวจ ก็กรุณาออกไปจากบ้านฉันภายในห้านาทีด้วย”

เขาแค่นยิ้มและดับบุหรี่ด้วยการจี้มันกับโต๊ะ จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปหาแล้วผลักเธอนอนลงบนโซฟา  ร่างกำยำของเขากดทับลงมาและพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ผมว่าคุณเรียกตำรวจทั้งเมืองมาดีกว่า ผมไม่รังเกียจหรอกนะที่จะเพิ่มข้อหาข่มขืนอีกข้อหาให้ตัวเอง