ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน

ลู่เฉียง : "__" (ไอ**"ไอ)

ลู่ซวง : "__" (ฉันหวังว่าเขาจะมีกระดูกอยู่ในลิ้นของเขา)

ลู่ จินไห่ : "__" (ไม่มีใครเอาชนะพ่อได้)

ลู่เจียฮุย : "__" (ขอบคุณพระเจ้า!! ที่เด็กคนอื่นๆไม่อยู่ที่นี่)

ลู่เฉิน : "__" (ฉันน่าจะกลับเข้าไปอยู่ในห้อง)

ลู้หุ้ย : "__" (ฉันว่าหูฉันคงจะเน่าในไม่ช้า)

พ่อบ้าน : "__" (ทำไมลืมพกไม้แคะหูตลอดเลย?)

ลู่เฉียงตกตะลึงหลังจากได้ยินเรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับการสนทนาแบบนี้ระหว่างพ่อกับปู่ของเขาก็ตาม เขามองดูบุคลิกที่โจ่งแจ้งเหล่านี้จากครอบครัวของเขา

เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาจึงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยและเสียงที่แหลมคมว่า "ผมไม่ทำหกเอง มีแมวป่าเดินตัดหน้าผม"

จากนั้นเขาก็พูดต่อ "และผมก็ไม่มีนิสัยแปลก ๆ แบบนี้ ผมสมบูรณ์แบบในทุกสิ่งที่ผมทำ" ราวกับว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบจากคำพูดหน้าไม่อายของพ่อและปู่ของเขา

จากนั้นเขาก็เดินขึ้นไปบันไดไปชั้นบนเพื่อเข้าห้องของเขา ทันใดนั้นก็หยุดกลางทาง หันหลังกลับโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขาพูดขึ้นว่า “อย่าห่วงไปเลยครับ คุณปู่ ผมจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวังกับความฝันของปู่แน่” แล้วหันหลังเดินออกไป ทำเอาทุกคนตกใจ

หลังจากได้ยินประโยคสุดท้ายนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงและยืนนิ่งอยู่กับที่จ้องมองไปที่หลังของลู่เฉียงจนกระทั่งเขาหายตัวไปจากสายตา

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เฉียงพูดแบบนี้ ทุกคนรู้ว่าเขาไม่เคยเดทกับใครหรือแสดงความสนใจในผู้หญิงคนใดราวกับว่าเขาอยู่ห่างจากความสัมพันธ์แบบนั้นของมนุษย์

เขายังหนุ่มยังแน่นด้วยอายุเพียง 24 ปี มันเป็นยุคที่เด็กหนุ่มมักจะเดินเตร่ไปรอบๆ กับเด็กสาวและสนุกกับชีวิตของพวกเขา แต่เขาไม่เคยทำอะไรอย่างนั้นเลย เกิดอะไรขึ้นกะทันหัน? เขาพูดถึงความฝันของปู่และยืนยันทางอ้อมว่าเขากำลังจะเติมเต็มมัน มันต้องมีเหตุผลเดียวเท่านั้น เขาต้องไปชอบใครซักคนแล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างก็สงสัย

ลู่เฉียงเข้าไปในห้องของเขา ถอดเสื้อแจ๊คเก็ต โยนมันลงบนเตียงและเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อเขายืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ เขาสัมผัสคราบบนเสื้อของเขาและพูดว่า "มันเหมือนกับว่าปู่จะได้กระโดดอย่างมีความสุขในไม่ช้า" มีรอยยิ้มรื่นรมย์อยู่บนใบหน้าของเขา

หลังจากสดชื่น ลู่เฉียงก็ลงไปข้างล่าง ทุกคนรอเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารเช้าอย่างใจจดใจจ่อ เพราะสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้านี้

มันเป็นโต๊ะอาหารไม้ขนาดใหญ่ สามารถรองรับทั้งครอบครัวลู่และแขกอีกสองสามคนด้วย ผู้เฒ่าลู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ปลายโต๊ะข้างหนึ่ง ซึ่งหมายถึงหัวหน้าครอบครัว ทางด้านขวาของเขาคนที่นั่งคือ ลู่ซวง ลูกชายคนที่สองและภรรยาของเขา ทางด้านซ้ายเป็นลู่จินไห่และลู่เจียฮุยนั่งอยู่

ลู่เฉียงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงสีน้ำเงินพร้อมแจ๊คเก็ตในมือข้างหนึ่ง เขาดูสดชื่นหลังจากอาบน้ำด้วยผมที่ยังชื้นอยู่ แต่ไม่มีการแสดงอารมณ์บนใบหน้า ทุกคนต่างจ้องมองที่เขาโดยไม่กระพริบตา มองเหมือนไม่เคยเห็นเขามาก่อน นึกถึงสิ่งที่เขาพูดนั่นได้ ไม่มีใครกล้าถามอะไรนอกจากจ้องมองเขา

ลู่เฉียงเดินไปที่โต๊ะอาหารโดยไม่สนใจสายตาของพวกเขา เขาวางแจ็คเก็ตของเขาไว้บนหลังเก้าอี้ซึ่งตรงข้ามกับผู้เฒ่าลู่ฮวนปลายโต๊ะอาหารและนั่งลงด้วยท่าทางที่สงบ

บรรยากาศเงียบลงเพราะทุกคนต่างยุ่งกับการตั้งสมมติฐานของตนเอง มีเพียงเสียงคนรับใช้ที่ทำงานของพวกเขา

โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอร่อยๆ เช่น ซาลาเปาไก่กับซุป พุดดิ้งเต้าหู้ บะหมี่เนื้อ ช็อคโกแลตสมูทตี้เนยถั่วกับกล้วยและแฟล็กซ์ แพนเค้กกับไข่ เกี๊ยว ชาและผลไม้บางชนิด

คนรับใช้เสิร์ฟอาหาร จากนั้นทุกคนก็เริ่มรับประทานอาหาร ขณะที่ลู่เฉียงกำลังกัด เขาก็รู้สึกทุกสายตาจ้องมาทางเขา เขาหยุดและมองขึ้นไปในทิศทางของคนเหล่านั้น

ทุกคนยังคงมองเขาสังเกตการกระทำของเขา เมื่อลู่เฉียงเงยหน้าขึ้นมอง ทุกคนต่างตื่นตระหนกกับการกระทำของตนเอง และเริ่มหันหน้าหนีดูนั่นดูนี่ราวกับขโมยที่ถูกจับได้ขณะกำลังหยิบฉวย

ลู่เฉียงขมวดคิ้ว วางตะเกียบลงบนโต๊ะซึ่งมีเสียง "ทึ๊ด" จากนั้นเขาก็เอนหลังพิงเก้าอี้ ไขว้มือไว้ที่หน้าอก และมองข้ามโต๊ะไป จากนั้นเขาก็ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง "มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ?” ทุกคนส่ายหัวพร้อมกัน ราวกับว่าพวกเขาฝึกฝนมันมา

ลู่ซวง "ไม่! ไม่เลยหลานรัก มันคือ.....วันนี้หลานหล่อมากและเรามีความสุขที่หลานกลับมา"

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย

ลู่เจียฮุย: "ใช่! ใช่! คุณย่าพูดถูก ลู่เฉียง" และยิ้มอย่างเชื่องช้าเพื่อซ่อนอะไรบางอย่าง

“หล่อ!! ลู่เฉียงหยุดแล้วพูดว่า”ใช่! ผมหล่อ! ตั้งแต่ผมเกิด”

ทุกคน: "___" (คำเยินยอไม่ได้ผลกับเขา)

เขาถามต่อว่า “แล้วทุกคนมีความสุขเรื่องอะไรครับ?” เขารู้ว่าทำไมทุกคนถึงมีพฤติกรรมแบบนี้ เขาจึงล้อเลียนเหตุผลของพวกเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า! จริงสิ แกหล่อมากจริงๆ เพราะแกเป็นหลานชายของฉัน” ลู่ฮวนพูดอย่างภาคภูมิและพยายามทำให้เขาลืมคำถามของเขา

อื่นๆ: "....." (ไม่เคยลืมส่งเสียงเยินยอตัวเองเลย) และมองไปที่ลู่ฮวน

ลู่ฮวนกล่าวต่อ “แต่แกดูค่อนข้างอ่อนแอสำหรับฉัน แกควรดูแลสุขภาพของแกเพื่อเพิ่มความอึดของตัวแกเอง”

“ความอึด?” ตามปกติ ทุกคนรู้ดีว่าการสนทนานี้กำลังมุ่งไปที่ใด ทุกคนก็เงียบไป

ลู่ฮวนเรียกหาพ่อบ้านและพูดว่า "พ่อบ้าน จากนี้ไปทำอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการทั้งหมดสำหรับลู่เฉียง อาหารที่ช่วยเสริมสุขภาพและความอึดของเขานะ"

พ่อบ้านค่อนข้างเขินอาย เหลือบมองที่ลู่เฉียงและพยักหน้า  ตอบรับไปว่า “ครับ นายท่าน” พ่อบ้านสวีตุ้ยทำงานให้ครอบครัวลู่ ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาดูอายุใกล้เคียงกับลู่จินไห่ เขาเห็นลู่เฉียงเติบโตขึ้นมาในสายตาของเขาตลอดมา แต่ก็ยังรู้สึกอาย